10.แปลกๆ

ในใจของลุควิคนั้นรู้สึกโกรธเคืองมากทีเดียว เขาโมโหตัวเองที่ไปใส่อารมณ์กับเลล่า แล้วยังโกรธเอสที่หมอนั่นชอบทำให้เขาดูเหมือนคนขี้แพ้อยู่ตลอด

หากว่าเขาไม่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาต้องการเลล่ามาเป็นภรรยา เขาเชื่อว่าเอสคงจะไม่อยากได้เธอไปเป็นดัชเชสมากขนาดนั้น หมอนั่นทำไปทั้งหมดเพื่อเอาชนะเขา!!

หากเป็นเรื่องอื่น เป็นเรื่องของการแข่งขัน เขามั่นใจมากเหลือเกินว่าเขาอาจจะยอมให้เอสชนะอีกครั้งหนึ่ง แต่นี่คือเรื่องของหัวใจ มันคือเรื่องของความรักที่มากล้นของเขา

เขารักเลล่า..รักนางมากและอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่หลังจากนี้กับนาง เพราะแบบนั้นลุควิคจึงเดินมาหาเอสด้วยหัวใจที่ทั้งทรมานและโกรธเคืองมากเหลือเกิน

ฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินอย่างรวดเร็วของเขาพลันเดินช้าลง เมื่อเขามองเห็นบุรุษและสตรีผู้หนึ่งกำลังจุมพิตกันด้วยความแนบชิดที่ด้านหน้าสวนของห้องรับรองท่านดยุควีไซร์ และเมื่อมองดูดีๆ เขามองเห็นเส้นผมสีแดงสดของสตรีที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร

แต่ที่น่าตลกมากกว่านั้นคือมือของเอส มือของหมอนั่นโอบกอดแผ่นหลังของเลดี้เซเรเดนเอาไว้อย่างแนบชิดราวกับว่าเอสไม่ยินยอมให้นางหนีจากเขาไปไหน

ดูสิเลล่า บุรุษที่เจ้าต้องการแต่งงานด้วยมานั่งพลอดรักกับสตรีที่งดงามจนดอกไม้พลันหม่นหมองอย่างเลดี้เรเซเดน

บนใบหน้าที่ตึงเครียดของลุควิคพลันคลายความกังวล เขาแสยะยิ้มขึ้นมาที่มุมปากพร้อมกับเลือกที่จะเดินจากไป เขาไม่ได้เข้าไปหาหรือว่าเข้าไปขัดขวางการกระทำแสนเร่าร้อนที่ผิดต่อธรรมเนียมของวิหาร

หากทั้งสองคนรักกันหรือว่าชื่นชอบกันจริงๆ เช่นนั้นเขาควรจะสนับสนุนไม่ใช่รึไง

อันที่จริงการทำให้เอสแต่งงานกับเลดี้เรเซเดน มันคงจะเป็นทางเลือกที่ดีมากทีเดียว ไม่ต้องเป็นห่วงไปเอสเพื่อนรัก เพราะว่าข้าจะช่วยให้เจ้าสมหวังกับเลดี้เรเซเดนเอง

เขาผละริมฝีปากออกจากกลีบปากแสนหวานของแมเดอลีน อย่างเชื่องช้าและเต็มไปด้วยความเสียดาย นี่คือจูบที่เริ่มต้นจากความอ่อนโยน แต่จบลงด้วยความเร่าร้อนที่ยากจะควบคุม

ริมฝีปากของเธอฉ่ำเยิ้มและแวววาวเล็กน้อย มองดูแล้วนี่คือความเย้ายวนในแบบที่ร่างกายของเอสเตบันไม่อยากจะควบคุมความต้องการของเขาเอาไว้เลย

ทว่าอีกฝ่ายคือเลดี้ตระกูลเรเซเดน นางมิใช่สตรีที่เขาจะเล่นสนุกด้วยได้ เพราะหากว่าเราตกลงปลงใจทำเรื่องเช่นนั้นด้วยกัน นางจะตั้งครรภ์ลูกของเขาอย่างแน่นอน และเมื่อถึงเวลานั้น เขาก็จะต้องแต่งงานกับนางตามธรรมเนียม และเขาจะไม่ได้แต่งงาน กับเลล่าอย่างที่เขาคาดหวังเอาไว้

อย่าให้ความต้องการเพียงชั่ววูบครอบงำจิตใจจนเขาเสียการใหญ่เลย..

“รีบวิ่งหนีไปสิแมเดอลีน ไม่อย่างนั้นหากริมฝีปากของข้าจรดลงไปบนนี้อีกรอบ มันจะไม่จบลงที่การจุมพิตอย่างแน่นอน”

เธอยกมือขึ้นมาเช็ดริมฝีปากก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปจากตรงนี้ด้วยหัวใจที่เต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก

แมเดอลีนรู้สึกถึงแรงสั่นเล็กน้อยในมือของตัวเอง ขณะที่กำลังพยายามทำใจให้สงบ

“คงจะดีหากว่ายังพอจะมีเวลาให้ข้าได้ทำความรู้จักเลดี้มากกว่านี้”

แมเดอลีนรีบเดินไปแอบด้านหลังต้นไม้ในทันทีที่เธอได้ยินเสียงของบุรุษและสตรีกำลังพูดคุยกัน

“หากว่าท่านยังอยากจะทำความรู้จักข้า เช่นนั้นพรุ่งนี้..ก็มาหาข้าใหม่สิคะ”

ดาเนียส่งยิ้มให้กับบุรุษที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของนาง เขาจับมือของเธอขึ้นมาแล้วจุมพิตลงไปที่ด้านหลังของฝ่ามือ

“แล้วเจอกันในวันพรุ่งนะครับ เลดี้”

แมเดอลีนยกมือขึ้นมาปิดปากเมื่อเธอเห็นเพื่อนรักและบุรุษผู้หนึ่งกำลังร่ำลากันในแบบที่พวกเขาทั้งสองคนไม่อยากจะแยกจากกันเลย

เธอมองเห็นใบหน้าของบุรุษผู้นั้นไม่ชัดสักเท่าไหร่ และเมื่อเขาเดินจากไปจนลับสายตาแมเดอลีนก็รีบวิ่งไปหาดาเนียเพื่อรักในทันที

“ให้ตายสิ นี่อย่าบอกนะว่า ที่ข้าหาเจ้าไม่เจอเพราะว่าเจ้ามาพลอดรักกับบุรุษรูปงามอยู่ที่นี่”

แมเดอลีนกล่าวพร้อมกับหรี่ตามองหน้าของดาเนียอย่างจับผิด

“ใครหากันไม่เจอกันแน่แมดดี้ ข้าต่างหากที่หาเจ้าไม่เจอน่ะ สารภาพมาซะเพื่อนรักว่าเจ้าไปไหนมา..”

เมื่อถูกถามเช่นนั้นใบหน้าของแมเดอลีน ก็ขึ้นเป็นสีกุหลาบในทันที

“ชัดเลย เจ้าจะต้องหายไปกับบุรุษรูปงามใช่ไหมแมดดี้ บอกข้ามาเดี๋ยวนี้ว่าเจ้าหายไปกับใคร บอกชื่อเขามานะเพื่อนรัก”

แมเดอลีนกระแอมเบาๆ

“ไม่มีอะไรแบบที่เจ้าคิดหรอกน่าดาเนีย นี่ก็ดึกมาแล้ว คืนนี้เจ้านอนค้างกับข้าที่นี่เถอะนะ..”

ดาเนียเก็บงำความสงสัยนั้นเอาไว้ในใจ เธอจับมือของแมดดี้เพื่อพาเพื่อนรักเดินไปยังห้องพักที่วิหารจัดเตรียมเอาไว้

“เราไปทานมื้อดึกกันก่อนเถอะแมดดี้ หลังจากนั้นข้าจะพาเจ้าไปหาหนุ่มหล่อที่ลืมไม่ลงอย่างคาดินันเอดิต..”

เมื่อกล่าวจบดาเนียก็ลากแมดดี้มาที่ห้องอาหาร มีอาหารมากมายที่ยังคงจัดเตรียมเอาไว้สำหรับชนชั้นสูงที่เข้าร่วมงานเลี้ยงแห่งนี้

ดาเนียรู้ดีว่าเพื่อนรักของเธอเหนื่อยล้ากับการทำพิธีมานานมากๆแล้ว เพราะแบบนั้นเธอจึงบอกให้แมดดี้นั่งรอ แล้วตัวเองไปตักอาหารมาให้แมดดี้เอง

“ซุปเนื้อแกะ ทานตอนร้อนๆ สิแมดดี้ คืนนี้จะได้หลับสบาย ร่างกายอบอุ่น..”

แมเดอลีน มองอาหารที่อยู่ในจานด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก เธอยกมือขึ้นมาปิดปากเอาไว้ในทันที

“ดาเนีย..ข้าว่าอาหารจานนี้ต้องมีปัญหาแน่ๆ มันมีกลิ่นที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่..”

ดาเนียขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอยกจานซุปขึ้นมาดมอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“มันก็ปกตินี่แมดดี้ กลิ่นหอมของเนื้อแกะและเครื่องเทศ..”

ยังไม่ทันที่ดาเนียจะได้พูดจบแมเดอลีน ก็รีบวิ่งออกไปในทันที เธอทรุดลงที่ต้นไม้ใหญ่ก่อนจะอาเจียนออกมา..

ดาเนียวิ่งตามออกมาพร้อมกับส่งผ้าเช็ดหน้าให้กับเพื่อนรัก ดวงตาของเธอมีร่องรอยของความวิตกกังวลอย่างชัดเจนมากทีเดียว

“แมดดี้ เจ้าดีขึ้นรึยัง?”

แมเดอลีนพยักหน้า เธอรับผ้าเช็ดหน้าที่ดาเนียส่งให้มาเช็ดปาก

“ข้าไม่อยากทานอะไรเลยดาเนีย พาข้ากลับไปพัก..”

“แมดดี้ข้าไม่อยากจะถามเรื่องนี้หรอกนะเพราะว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของเจ้า..ในคืนนี้ที่ร้านสุราหลังจากที่เจ้าตื่นขึ้นมาเจ้าได้ทานยาห้ามตั้งครรภ์รึเปล่า?”

คือร่างกายของแมเดอลีนมันพิเศษมากกว่าสตรีอื่นตรงที่เธอจะไม่ตั้งครรภ์ง่ายๆ หากไม่ได้นอนกับบุรุษที่มีสายเลือดศักดิ์สิทธิ์ด้วยกัน แต่อาการของแมดดี้มันก็ชวนให้ดาเนียคิดในทางที่ดีไม่ได้จริงๆ

“...ไม่เลยดาเนีย ข้าไม่ได้ดื่มยาห้ามตั้งครรภ์”

เพราะเธอคิดว่ามันจะไม่เป็นไร เธอไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ง่ายๆ หรอก

“แมดดี้ตามข้ามา เราควรจะไปพบท่านหมอด้วยกันเดี๋ยวนี้เลย!”