บทที่3. ต้อนลูกแกะเข้าคอก 3

กว่าทิชาจะรู้ตัวว่าตนเองเสียเปรียบ เวลาก็ผ่านไปหลายนาที

“ปล่อยได้แล้วค่ะ คุณจะกอดฉันอีกนานแค่ไหนคะ?”

หญิงสาวกล่าวเสียงขุ่น ยกมือดันแผ่นอกหนาที่เดิม จนสัมผัสได้กับการเคลื่อนตัวใต้ฝ่ามือ

เธอไม่ได้คิดไปเอง คนตรงหน้าหัวใจเต้นแรงไม่แพ้เธอเลย

แม็กซิมัสกดยิ้มมุมปาก เขายอมปล่อยมือแต่โดยดี ทิชาขยับถอยหลังห่างกันหนึ่งช่วงแขน

หญิงสาวไม่พูดไม่จา คว้าจักรยานที่ล้มบนพื้นขึ้นมา และตั้งท่าจะคร่อมจักรยาน แต่มือใหญ่เอื้อมมารั้งไว้ ทิชาพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ชำเรืองมองชายหนุ่มที่ยืนยื้อเรียวแขนตนเองเอาไว้ ด้วยสายตาเหนื่อยหน่าย

“คู๊ณ!” ทิชาใช้เสียงสูง เธอยื่นมือตนเองไปปัดมือของแม็กซิมัส “ฉันสายแล้วค่ะ ฉันมีเรียน”

มุมปากสีเข้มกดลงจนปากได้รูปบิดเบี้ยว “เธอบาดเจ็บนี่” เสียงเย็นชา แต่มือเขากลับจับเรียวแขนเธอแน่นขึ้นอีก

“นิดหน่อยค่ะ เดี๋ยวฉันไปทำแผลที่ห้องพยาบาลในมหาลัย’ เอง วันนี้ฉันซวยแต่เช้า ถูกไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้เปิดประตูชน แถมยังไม่หยุดรถมาดูดำดูดีฉันสักนิด สมัยนี้คนรวยแต่แร้งน้ำใจมีเยอะเกลื่อนโลกไปหมด”

หญิงสาวไม่วายแควะแม็กซิมัส