ตอนที่ 15 บุรุษกับสตรีไร้ยางอาย

ตอนที่ 15

บุรุษกับสตรีไร้ยางอาย

วันที่ซูเยว่ซินต้องออกไปพบคู่หมั้นมาถึงอย่างรวดเร็ว หญิงสาวตื่นมาแต่งตัวแต่เช้าอย่างตื่นเต้น

ซูฮุ่ยฉินเองก็เช่นกัน นางอยากไปชมงิ้วด้วยตนเองจึงได้ให้คนเตรียมรถม้าไว้รอ

ก่อนหน้านี้สองแม่ลูกนั่นวางแผนกลั่นแกล้งนางเช่นกัน แต่ไม่ได้มากมายอะไร เป็นเพียงการลดปริมาณอาหาร หรือไม่ก็งดของว่างของนาง

นางถือว่าเป็นการเล่นสนุกของเด็ก ๆ จึงไม่ได้เก็บมาใส่ใจ เพียงให้พ่อบ้านรายงานท่านพ่อเท่านั้น

สองวันแรกท่านพ่อปล่อยผ่าน แต่เมื่อมีวันที่สามนางจึงได้ยินว่าท่านพ่อเรียกอนุฟางไปต่อว่า ตั้งแต่วันนั้นอาหารหรือของว่างนางจึงไม่ถูกงดอีก

“รถม้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่เองก็เพิ่งออกไปเมื่อครู่นี่เจ้าค่ะ” ซินซินเข้ามารายงาน

“จองโรงเตี๊ยมตรงข้ามโรงน้ำชาที่เยว่ซินนัดเจอคุณชายกู่หรือยัง” นางเอ่ยถามขณะจัดปิ่นไม้บนหัวให้เข้าที่

“เรียบร้อยเจ้าค่ะ เครื่องประดับที่คุณหนูใหญ่ใส่วันนี้เป็นเครื่องประดับไข่มุกเจ้าค่ะ”

“ข้ารู้อยู่แล้ว” นางตอบรับเบา ๆ แต่สาวใช้นั้นแปลกใจว่านายสาวรู้ได้อย่างไรทั้งที่ตนเพิ่งเอาเรื่องนี้มาบอก

แต่ก็เก็บความสงสัยนั้นไว้ ก่อนจะเดินตามนายสาวไปขึ้นรถม้า และตรงไปยังโรงเตี๊ยมที่จองไว้

ด้านซูเยว่ซินวันนี้นางแต่งกายด้วยชุดสีชมพูอ่อน ประดับด้วยชุดเครื่องประดับไข่มุกที่นางเอามาจากน้องสาวต่างมารดา

นางมารอคุณชายกู่ที่โรงน้ำชาขึ้นชื่อตามนัด เขาจองห้องส่วนตัวไว้บนชั้นสอง ไม่นานก็เห็นชายหนุ่มเปิดประตูห้องเข้ามา

“เสียมารยาทแล้วที่ให้คุณหนูซูต้องมารอเช่นนี้” ชายหนุ่มเอ่ยพลางส่งยิ้มเจื่อน ๆ มาให้หญิงสาว

แต่แววตานั้นพึงพอใจไม่น้อย ที่หญิงสาวแต่งกายงดงาม พร้อมเครื่องประดับล้ำค่าเช่นนี้

“ไม่เป็นไรเลยเจ้าค่ะ ข้าเองก็เพิ่งมารอได้ไม่นานนัก”

นางตอบอย่างเอียงอาย ยิ่งเห็นรอยยิ้มของเขายิ่งทำให้นางใจเต้นแรง

“วันนี้คุณหนูซูงดงามนัก ข้าไม่เคยเห็นสตรีใดในเมืองหลวงงามเท่าคุณหนูซูมาก่อน” ชายหนุ่มเอ่ยชม ทำให้หญิงสาวเขินอายจนใบหน้าขึ้นสีหนักกว่าเดิม

“คุณชายกู่กล่าวชมเกินไปแล้วเจ้าค่ะ”

“เรียกคุณชายมันดูห่างเหินเกินไป อย่างไรอนาคตเราก็ต้องเป็นสามีภรรยากัน เช่นนั้นข้าจะเรียกคุณหนูว่าน้องเยว่ซิน คุณหนูก็เรียกข้าว่าพี่หลวนเค่อแล้วกันนะขอรับ”

“เอาเช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ พี่หลวนเค่อ” นางตอบรับอย่างยินดี แต่ก็แสดงจริตเขินอายอย่างเป็นธรรมชาติ

“เช่นนั้นเราสั่งขนมกับชาดีกว่า น้องเยว่ซินชอบกินขนมอะไรเป็นพิเศษหรือไม่”

เขาถามอย่างใส่ใจ ทำให้ซูเยว่ซินยิ่งประทับใจในตัวชายหนุ่มมากกว่าเดิม

ทั้งสองสั่งชาหนึ่งกาและขนมสองอย่าง ไม่นานหลงจู้ก็ยกมาเสิร์ฟ ชายหนุ่มรินชาหอมกรุ่นให้นางอย่างเอาใจ

พร้อมเอ่ยคำหวานที่ทำเอาขนมในจานจืดชืดไปสนิท แถมยังชวนคุยเรื่องตลกจนหญิงสาวมีแต่รอยยิ้มไม่หุบ

จนผ่านไปครู่หนึ่งซูเยว่ซินก็เริ่มรู้สึกร้อนรุ่มแปลก ๆ สติก็คล้ายจะเลือนรางลงทุกที

ต่างจากภาพที่ชายหนุ่มเห็น เพราะเขากำลังเห็นคู่หมั้นของตนกำลังส่งสายตาหยาดเยิ้ม และเข้ามายั่วยวนตนราวกับหญิงคณิกา แถมนางยังพยายามถอดเสื้อผ้าตัวเองและเขาออกอีกด้วย

“น้องเยว่ซิน!! มีสติหน่อยเจ้าเป็นอะไรไปเนี่ย” เขาเรียกชื่อนาง พร้อมกับพยายามผลักร่างของหญิงสาวออกห่าง

ครั้นจะเรียกคนของเขาเข้ามา ก็กลัวว่าหากคนนอกเห็นจะเกิดเรื่องที่มีผลกระทบต่อชื่อเสียงเขาได้

แต่นางเหมือนจะไม่มีสติอยู่กับตัวเอง เพราะนอกจากนางจะไม่ทำตาม ยังพยามยามถอดเสื้อผ้าเขาออกจนตอนนี้เสื้อตัวนอกเขายับยู่ยี่หมดแล้ว

“พี่หลวนเค่อ...ท่านช่างรูปงามนัก ข้าต้องการท่านเจ้าค่ะ ท่านเป็นของข้าเถอะนะ ท่านรักข้าไม่ใช่หรือ ข้าให้ท่านทำอะไรกับร่างกายข้าได้ทุกอย่างเลยนะเจ้าคะ”

หญิงสาวเอ่ยพลางเบียดกายตนเข้าหาบุรุษตรงหน้าราวกับคนขาดสติ

อีกฝั่งของโรงเตี๊ยม ซูฮุ่ยฉินนั่งมองสองหนุ่มสาวผ่านทางหน้าต่างด้วยใบหน้าเรียบเฉย

ในใจตอนนี้นางคิดสิ่งใดไม่มีใครคาดเดาได้ ขนาดสาวใช้ข้างกายยังไม่กล้าเอ่ยวาจาแม้เพียงครึ่งคำ

“ส่งสัญญาณให้คนของเรา” นางเอ่ยกับสาวใช้ข้างกาย

ซินซินจึงเดินไปริมหน้าต่าง ก่อนจะส่งสัญญาณมือให้คนที่จ้างวานมา ไม่นานก็เกิดความวุ่นวายขึ้นที่โรงน้ำชาฝั่งตรงข้าม

สถานการณ์ฝั่งโรงน้ำชา

“หน้าไม่อายจริง ๆ ไม่รู้คุณหนูคุณชายบ้านใดนัดกันมาทำบัดสีกลางวันแสก ๆ กลางโรงน้ำชาเช่นนี้!!!”

“ใช่ ๆ คิดว่าเปิดห้องส่วนตัวแล้วจะทำอะไรกันก็ได้งั้นหรือ ข้าละอายแทนบิดามารดาพวกเขาจริง ๆ ”

“ข้าเห็นคนที่เข้าไปห้องนั้นเป็นคุณชายกู่ จอหงวนคนล่าสุดกับคู่หมั้นคุณหนูซูนี่”

“ข้าก็เห็น น่าไม่อายจริง ๆ เสียงดังออกมาถึงหน้าห้อง จนข้าต้องชวนพวกเจ้าลงมานี่ไง”

บทสนทนาเมื่อครู่เป็นของคนสามคน ที่กำลังเดินลงมาจากชั้นสอง ซึ่งดังมากพอที่คนชั้นล่างของโรงน้ำชาจะได้ยิน

นั่นทำให้พวกเขาตาโตหูผึ่งทันที หลงจู้ของร้านได้ยินถึงกับตาเหลือก ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสองห้องที่ทั้งสองเปิด คนที่เห็นจึงเดินตามหลงจู้ขึ้นไป

แต่ยังไม่ทันถึงห้องดีก็ได้ยินเสียงแว่วหวานของสตรีดังมาให้ได้ยิน แถมเสียงนั้นยังเว้าวอนเสียจนคนฟังยังสยิว

“พี่หลวนเค่อเจ้าขา...ท่านไม่ชอบตรงนี้ของข้าหรือ ท่านลองจับดูสิมันนุ่มมากเลยนะเจ้าคะ อ่า...แบบนั้นแหละเจ้าค่ะ บีบแรง ๆ เลยเจ้าค่ะ อ่า....”

ประโยคนี้พร้อมเสียงครางกระเส่าของหญิงสาว ทำให้คนที่ขึ้นมาด้วยกันชะงักเท้า ก่อนจะหันไปซุบซิบกันเสียงดัง

“หน้าไม่อายจริง ๆ เปิดประตูซิ ข้าอยากเห็นเหลือเกินว่าเป็นบุตรสาวบ้านใด!!”

“ใช่ ๆ เอ๊ะ!! นั่นชุดสาวใช้จวนตระกูลซูนี่ ข้าจำได้” เอ่ยพลางชี้ไปที่สาวใช้ที่ยืนก้มหน้าอยู่หน้าห้อง

“จริงด้วย หลงจู้เปิดประตูเลย กลางวันแสก ๆ พวกเขาทำอะไรกันกลางโรงน้ำชาเช่นนี้ ไม่อายฟ้าดินเลยหรืออย่างไร!!” เสียงสตรีนางหนึ่งดังขึ้น

“ข้าเปิดเอง ข้าไม่เชื่อว่าบุรุษผู้นั้นจะเป็นจอหงวนคนล่าสุดของแคว้นเรา เขาเป็นบัณฑิตที่น่าเลื่อมใส ไม่น่าจะทำตัวอย่างที่คนผู้นั้นว่าแน่”

เสียงบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้น ก่อนจะแหวกฝูงชนตรงไปที่ประตู แต่สาวใช้จวนตระกูลซูขวางเอาไว้เสียก่อน

“อย่านะเจ้าเป็นใคร!! คุณหนูข้าเป็นสตรีเจ้าเป็นบุรุษที่ไหนก็ไม่รู้ จะเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร”

“แล้วคุณหนูเจ้าอยู่กับใคร อีกอย่างเสียงคุณหนูเจ้าดังขนาดนั้น เจ้ายังไม่คิดจะเข้าไปห้ามนางอีกหรือ หลบไป!!” เอ่ยจบคนที่มามุงดูก็ช่วยกันผลักสาวใช้คนนั้นออกไป

ก่อนจะมีคนพังประตูเข้าไป ทำให้เห็นภาพสตรีกับบุรุษกำลังอยู่ในสภาพที่ไม่เรียบร้อยนัก

พวกเขาสองคนกำลังนอนกอดกันอยู่ที่พื้น โดยมีฝ่ายสตรีอยู่ด้านบน กู่หลวนเค่อนั้นมีสีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ซูเยว่ซินนั้นราวกับไม่รู้ตัวว่ามีคนอื่นเข้ามาในห้องแล้ว

ทุกคนตกใจกับภาพที่เห็น ก่อนจะหันไปซุบซิบกันจนเกิดเสียงอื้ออึง ครู่เดียวก็มีคนแหวกฝูงชนเข้ามาเป็นคนของกู่หลวนเค่อนั่นเอง

“ออกไปให้หมด!!” เสียงตะโกนดังขึ้น ก่อนกลุ่มคนจะต้อนคนที่อยู่ตรงนั้นออกไป

“คุณชายไม่เป็นอะไรนะขอรับ” คนของเขาเข้าไปถามผู้เป็นนายที่ถูกพยุงขึ้นยืนแล้ว

“พี่หลวนเค่อ....” เสียงซูเยว่ซินยังเรียกชายหนุ่มอย่างคนไม่ได้สติ

“พานางไปส่งที่จวน ให้บิดาข้าสั่งปิดข่าวเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เสีย แล้วสืบหาด้วยว่าที่นางเป็นเช่นนี้เพราะอะไร”

ดูก็รู้ว่านางถูกวางยา แถมยังกลางโรงน้ำชาขึ้นชื่อของเมืองหลวงเสียด้วย คนที่วางแผนคงตั้งใจทำให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียงแน่

เขาเดินออกไปพร้อมคนของตน ก่อนจะขึ้นรถม้ากลับจวนทันที แต่แม้จะสั่งให้บิดาใช้อำนาจปิดข่าว แต่มันไม่ทันเสียแล้ว

ข่าวลือเรื่องจอหงวนคนล่าสุดของแคว้นจ้าว อดใจไม่ไหวจนแอบมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคู่หมั้นหมาด ๆ กลางโรงน้ำชา แพร่กระจายไปทั่วเมืองหลวงอย่างรวดเร็ว

ขนาดที่ว่าเดินไปที่ได้ก็ได้ยินคนพูดเรื่องนี้กัน จนข่าวลือกระจายไปถึงในรั่ววัง ทำให้ฮ่องเต้เรียกตัวจอหงวนคนล่าสุดเข้าพบเป็นการด่วนทันที