ตอนที่ 16 พบกันในที่ไม่คาดคิด

ตอนที่ 16

พบกันในที่ไม่คาดคิด

ซูฮุ่ยฉินนั่งมองความวุ่นวายตรงข้ามโรงเตี๊ยมด้วยใบหน้าเรียบเฉย จนเห็นว่าคนถูกพาตัวขึ้นรถม้าไปแล้ว จึงได้หันมาสนใจถ้วยชาตรงหน้าแทน

“พี่ชายข้ายามนี้อยู่ที่ใด” นางเอ่ยถามขึ้นเบา ๆ

“ก่อนออกมาชิงชิงได้เข้าไปหาคุณชายที่เรือนเจ้าค่ะ”

“ยาที่ข้าให้เมื่อวันก่อนได้ผสมให้ชิงชิงกินหรือไม่” นางเอ่ยถามอีกครั้ง

“ยาช่วยให้ตั้งครรภ์หรือเจ้าคะ ยานั่นข้าแอบผสมให้นางกินทุกวันเจ้าค่ะ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดอีกไม่เกินสองเดือนนางน่าจะตั้งครรภ์เจ้าค่ะ” ซินซินรายงาน

“ดี เรากลับจวนกันเถอะ ข้ายังต้องไปทำหน้าที่บุตรสาวที่ดีของท่านพ่อต่อ เห้อ!! เป็นบุตรสาวที่เพียบพร้อมก็ไม่ง่ายเลยจริง ๆ ” นางเอ่ยคล้ายตัดพ้อต่อโชคชะตา

แต่น้ำเสียงกลับเย้ยหยันโชคชะตานี้ต่างหาก โชคชะตาอันใดกันเป็นข้าที่เลือกเดินเองทั้งนั้น ช่างน่าขันสิ้นดี

นางคิดพลางเดินออกจากห้องส่วนตัวของโรงเตี๊ยม แต่กลับชนเข้ากับคนผู้หนึ่งเข้าเสียก่อน

“ขออภัยคุณหนูเป็นอะไรหรือไม่” เสียงทุ้มที่ฟังแล้วคุ้นเคยดังขึ้นเหนือศีรษะนาง

นั้นทำให้หัวใจนางเต้นแรงจนมันแทบกระเด็นออกมานอกอก ก่อนจะเงยหน้ามองบุรุษตรงหน้าช้า ๆ และนั้นก็ทำให้นางนิ่งค้างไปอีกครั้ง

“ขออภัยเจ้าค่ะ ได้โปรดปล่อยคุณหนูของข้าด้วย”

ซินซินรีบเข้ามาแกะมือของชายหนุ่มออกจากเอวนายสาว ทำให้ซูฮุ่ยฉินได้สติกลับมา

“ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ขอโทษที่ข้าออกมาโดยไม่ทันระวัง คุณชายไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่” นางเอ่ยแต่สายตายังไม่ละไปจากใบหน้านั้น

“ข้าไม่เป็นไรขอรับ เพื่อเป็นการไถ่โทษให้ข้าเลี้ยงน้ำชาคุณหนูสักกาได้หรือไม่” เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้งพลางส่งยิ้มเล็กน้อยให้สตรีตรงหน้า

“ขอบคุณคุณชายมากเจ้าค่ะ แต่วันนี้ข้ามีธุระต้องรีบไปหากมีวาสนาต่อกัน คุณชายคงได้เลี้ยงน้ำชาข้าในสักวันเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพลางส่งยิ้มให้เขา ก่อนจะเดินผ่านหน้าเขาไป

“ซินซิน หลวงจีนที่ข้าให้หาตัว เจ้าบอกว่าเขาเดินทางออกจากอารามเมื่อไหร่นะ” นางเอ่ยถามสาวใช้ทันทีเมื่อรถม้าเคลื่อนออกจากหน้าโรงเตี๊ยม

“หากนับวันก็ราวสิบห้าวันที่แล้วเจ้าค่ะ คุณหนูมีเรื่องอะไรหรือไม่เจ้าคะ สีหน้าคุณหนูดูไม่ค่อยดีเลย” ซินซินเอ่ยถามนายสาวอย่างเป็นห่วง

“คุณชายผู้นั้นใบหน้าคล้ายกับหลวงจีนที่ข้าให้ตามหานะสิ เจ้าว่าจะเป็นไปได้หรือที่ผมเขาจะยาวเร็วเพียงนั้น” นางเอ่ยคล้ายสับสน

“ไม่แน่นะเจ้าคะ เพราะข้าเคยได้ยินว่ามีสำนักหนึ่งในยุทธภพฝึกวิชาจำแลงกาย คนผู้นั้นสามารถเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอกให้เหมือนผู้ใดก็ได้ แต่สำนักนี้ไม่ปรากฏกายให้คนนอกเห็นมาหลายสิบปีแล้วเจ้าค่ะ”

“จริงหรือ แล้วคนที่ข้าเคยเห็นเป็นผู้ใดกันแน่” นางเอ่ยพึมพำคนเดียว

“แต่คนผู้นั้นมีท่าทีเหมือนรู้จักคุณหนูเลยนะเจ้าคะ” ซินซินเอ่ยสิ่งที่ตนเห็นออกมา

“ช่างเถอะ รีบกลับจวนดีกว่า” นางตอบปัดไป

รถม้าของซูฮุ่ยฉินเคลื่อนออกไปจากโรงเตี๊ยมท่ามกลางสายตาของบุรุษหลายคนบนห้องส่วนตัวชั้นสองของโรงเตี๊ยม

“ให้คนของเราเฝ้านางเอาไว้ให้ดี นางต้องการอะไรให้ช่วยเหลือนางเต็มที่” เขาเอ่ยเสียงเย็นชา

“ขอรับ นางคืนคนที่เรากำลังตามหาใช่หรือไม่” ลูกน้องที่มาด้วยเอ่ยถาม

“ใช่ เราพบคนที่ตามหาแล้ว อีกอย่างส่งข่าวไปบอกคนผู้นั้นด้วย ทันทีที่เขาเดินทางมาถึงเราจะลงมือทันที เห้อ!! ข้าจะได้เป็นตัวข้าจริง ๆ เสียที” เขาเอ่ยตอบ ก่อนที่คนของเขาจะตามรถม้าของหญิงสาวไป

จวนคหบดีซู

ซูเยว่ซินถูกคนพาตัวมาส่งด้วยสภาพที่ไม่น่ามองนัก นางเอาแต่ร่ำร้องหาคุณชายกู่ไม่หยุด จนอนุฟางต้องให้คนไปตามหมอมาดูอาการ เพราะไม่เคยเห็นบุตรสาวเป็นเช่นนี้มาก่อน

“นางอยู่ที่ใด!!!” เสียงบิดาตะโกนมาให้ได้ยินตั้งแต่หน้าเรือน ก่อนจะเห็นตัวคนเดินเข้ามาด้วยความรีบร้อน

เพี๊ยะ!!! กรี้ด!!!!

เมื่อเห็นหน้าบุตรสาวคนโต โทสะที่พุ่งสูงอยู่แล้วก็ระเบิดออกมา จึงได้เผลอลงไม้ลงมือไป

อนุฟางนั้นตกใจจนกรีดร้องเสียงหลง ก่อนจะรีบเข้าไปประคองบุตรสาวไว้ในอ้อมกอด

“ท่านพี่ท่านตบซินเอ๋อร์ทำไมเจ้าคะ!” นางเอ่ยถามสามีอย่างไม่เข้าใจ

“แค่นี้ยังน้อยไปกับเรื่องที่บุตรสาวเจ้าไปก่อไว้ เจ้าลองถามนางสิว่าวันนี้ไปทำเรื่องน่าอับอายอะไรเอาไว้บ้าง!!!” ผู้เป็นสามีชี้หน้าด่าสองแม่ลูกด้วยความโกรธ

“ท่านพ่อใจเย็นก่อนเถอะเจ้าค่ะ มีเรื่องร้ายแรงอะไรหรือเจ้าคะ ถึงต้องลงไม้ลงมือกันเช่นนี้”

ซูฮุ่ยฉินรีบเข้ามาจับแขนบิดาเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยถามคล้ายคนไม่รู้เรื่องอะไร

“พี่สาวเจ้านะสิ ไปสร้างเรื่องงามหน้ายั่วยวนคุณชายกู่กลางโรงน้ำชาจันทร์กระจ่าง ไม่รู้ว่านางเอาสมองไปไว้ที่ใด ถึงได้สร้างเรื่องน่าอับอายซ้ำแล้วซ้ำเล่า” บิดาเอ่ยตำหนิอย่างไม่ไว้หน้า

ทำให้อนุฟางหน้าเจื่อนไปทันที เพราะสามีไม่ได้ตำหนิเพียงบุตรสาว แต่ตำหนิมาถึงนางที่เลี้ยงดูบุตรสาวมา

“พี่หญิงเนี่ยนะเจ้าคะ ข้าว่าต้องมีคนคิดใส่ร้ายพี่หญิงแน่ปกติพี่หญิงก็เป็นคนมีความคิดอยู่บ้าง ไม่น่าสิ้นคิดทำเรื่องเช่นนั้นได้นะเจ้าคะ” นางเอ่ยแก้ตัวให้สตรีที่กำลังร้องเรียกหาแต่คู่หมั้นตัวเอง

อนุฟางได้ฟังก็ได้แต่ทดไว้ในใจ ที่นังลูกเลี้ยงกล้าหลอกด่าบุตรสาวตนเองเช่นนี้

“เจ้าไม่ต้องไปแก้ตัวแทนนาง ไม่เห็นหรือขนาดข้ากำลังต่อว่านาง นางยังเอาแต่เรียกหาบุรุษอื่นอย่างน่าไม่อาย!!”

“แต่ท่านพี่ อาการของซินเอ๋อร์คล้ายคนถูกวางยาปลุกกำหนัดเลยนะเจ้าคะ ข้าว่าต้องมีคนต้องการใส่ร้ายลูกของเราให้เสื่อมเสียแน่ ๆ” ฟางเจียวเหมยเอ่ย

“ข้าเห็นด้วยกับอนุฟางนะเจ้าคะ อาจมีคนอิจฉาที่พี่หญิงได้หมั้นหมายกับคุณชายกู่ จึงได้วางแผนสกปรกเช่นนี้” ซูฮุ่ยฉินเอ่ยสำทับ

“เจ้าคิดว่าเป็นเช่นนั้นหรือ” บิดาหันมาถามบุตรสาวคนรองเสียงอ่อนลง

“จริงเจ้าค่ะ ท่านพ่ออาจจะโกรธตอนได้ยินข่าวลือ เลยไม่สังเกตว่าพี่สาวมีท่าทีแปลกไปจากปกติ ไม่เชื่อท่านพ่อลองดูพี่หญิงตอนนี้สิเจ้าคะ” นางเอ่ยพลางชี้ไปที่ซูเยว่ซิน

“จริงด้วย เพราะข้าหุนหันมากเกินไป จึงได้เผลอทำร้ายเยว่ซินไปเช่นนี้ ให้คนไปตามหมอมาดูคุณหนูใหญ่เร็ว!!” ผู้เป็นบิดาเอ่ยอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะเรียกให้คนไปตามหมอ

ไม่นานหมอก็มาตรวจอาการซูเยว่ซิน ก่อนจะจัดยาให้แล้วกลับไป

“คนที่ลงมือช่างเลือดเย็นนัก ใคร ๆ ก็รู้ว่าชื่อเสียงสตรีสำคัญมากเพียงใด ผิดพลาดแม้เพียงเล็กน้อยก็ไม่อาจออกเรือนได้แล้ว”

“.....”

“แต่นี้พวกมันต้องการให้ซินเอ๋อร์ถึงขั้นกลายเป็นสตรี  ไร้ยางอาย ที่ยั่วยวนบุรุษกลางวันแสก ๆ หากนางได้สติกลับมาคงเจ็บปวดใจมากเป็นแน่ ท่านพี่ต้องหาทางช่วยซินเอ๋อร์นะเจ้าคะ”

ฟางเจียวเหมยร้องไห้คร่ำครวญกับสามี โดยมีซูฮุ่ยฉินนั่งฟังด้วย ส่วนพี่ชายอย่างซูเหิงเยว่นั้นออกไปนอกจวนยังไม่กลับมา

“เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะไปพูดกับตระกูลกู่เรื่องนี้เอง อย่างไรข้าจะทำให้พวกเขารับซินเอ๋อร์เข้าจวนให้ได้”

“ท่านพี่ เช่นนี้ซินเอ๋อร์ต้องแต่งเข้าเป็นอนุของคุณชายกู่หรือไม่เจ้าคะ” ฟางเจียวเหมยกังวลเรื่องนี้มากที่สุด

บุตรสาวนางอุตส่าห์มีวาสนาสูงส่ง ถึงขั้นได้แต่งเป็น     ฮูหยินเอกของจอหงวนแห่งแคว้นจ้าว แต่ต้องมาแปดเปื้อนเพราะแผนสกปรกของใครบางคน

“แต่มันก็ดีกว่าที่พี่หญิงถูกคุณชายกู่ถอนหมั้นนะเจ้าคะ เช่นนั้นพี่หญิงจะเสื่อมเสียชื่อเสียงมากกว่า และไม่รู้ว่าจะมีคุณชายบ้านใดกล้าแต่งพี่หญิงเข้าจวนอีกหรือไม่” ซูฮุ่ยฉินเอ่ยขึ้นบ้าง

ทำให้สร้างความไม่พอใจให้อนุฟางอย่างเห็นได้ชัด เพราะอนุฟางหันมามองนางตาเขม่ง