ตอนที่ 14 ขอยืมหรือแย่งชิง

ตอนที่ 14

ขอยืมหรือแย่งชิง

เมื่อตกลงทุกอย่างได้แล้วทุกคนจึงแยกย้ายกลับเรือนตัวเอง เมื่อกลับถึงเรือนซินซินจึงเอ่ยถามนายสาวอย่างสงสัย

“คุณหนูยกการจัดการในจวนให้อนุฟางเช่นนี้จะดีหรือเจ้าคะ นางคงใช้โอกาสนี้เล่นงานคุณหนูเป็นแน่”

“ข้าก็ต้องการให้เป็นเช่นนั้นอยู่แล้วนี่ เจ้าไม่ต้องหวงไปหรอก บอกคนของเราจับตาดูสามแม่ลูกนั่นให้ดี เมื่อข้าบอกให้ปล่อยข่าวลือเมื่อไหร่ให้พวกเขาทำงานให้เต็มที่พอ”

นางทำเช่นนี้เพราะต้องการให้สามแม่ลูกนั้นคิดว่าตนมีอำนาจในมือ เมื่อพวกมันลงมือนางจะใช้ข่าวลือพร้อมหลักฐานทำให้พวกมันพ่ายแพ้ด้วยตัวมันเอง

ส่วนพี่ชายผู้นั้นนางจะให้เขามีความสุขไปก่อน ยิ่งเขาร่วมรักกับสตรีมากเท่าไหร่ จุดจบของเขาก็ใกล้เข้ามาเร็วเท่านั้น

“เจ้าค่ะคุณหนู แล้วชิงชิงเราจะทำอย่างไรกับนางเจ้าคะ เมื่อวันก่อนคนของเราบอกว่านางเข้าไปหาคุณหนูใหญ่ ก่อนจะออกมาพร้อมห่อกระดาษบางอย่างเจ้าค่ะ”

“แล้วรู้หรือไม่ว่าห่อกระดาษนั้นคืออะไร”

“เป็นเสื้อใหม่กับปิ่นปักผมเจ้าค่ะ และยังมียานอนหลับซ่อนอยู่ในช่องเก็บของบนหัวนอนของนางด้วย แต่คนของเราเปลี่ยนเป็นผงสีธรรมดาแล้วเจ้าค่ะ” ซินซินรายงาน

“ผงยานอนหลับนางได้มาจากใคร”

“ได้มาจากคุณชายเจ้าค่ะ คนของเราบอกอีกว่าคุณชายให้นางเอามาผสมให้คุณหนูกินกับน้ำชาเจ้าค่ะ เหมือนนางเข้าใจว่าสิ่งที่ได้มาเป็นเพียงยาบำรุงที่ทำให้คุณหนูหลับง่ายขึ้นเท่านั้น”

“เช่นนี้นี่เอง แล้วเรื่องที่ข้าให้ส่งคนไปดูที่วัดนอกเมืองเล่า ได้ข่าวมาบ้างหรือยัง”

“คนของเราบอกว่าพบหลวงจีนรูปลักษณ์ตามที่คุณหนูบอกอยู่รูปหนึ่งเจ้าค่ะ แต่เขาเพิ่งออกเดินทางไปแคว้นข้างเคียงก่อนคนของเราจะกลับมารายงานนี่เองเจ้าค่ะ”

“เดี๋ยวไม่นานท่านคงกลับมาสินะ” นางเอ่ยคล้ายพึมพำกับตัวเอง

“คุณหนูเจ้าคะ อนุฟางกับคุณหนูใหญ่มาเจ้าค่ะ” สาวใช้เฝ้าหน้าเรือนเข้ามารายงาน

ไม่คิดว่าได้อำนาจไปเพียงครู่เดียว จะรีบมาแสดงอำนาจโง่ ๆ ของตัวเองเร็วเพียงนี้

“ให้พวกนางเข้ามาเถอะ” นางเอ่ยอนุญาต ก่อนจะจัดเสื้อคลุมตัวนอกเล็กน้อย

“พี่สาวมารบกวนน้องรองหรือไม่ ขอโทษเจ้าด้วยที่มาโดยไม่แจ้งเจ้าก่อน” เสียงของซูเยว่ซินดังมาก่อนตัว

“พี่หญิง รบกวนอะไรกันเจ้าค่ะ อนุฟางเชิญนั่งก่อนเจ้าค่ะ” นางเอ่ยพลางส่งยิ้มบางให้คนทั้งสอง

“พอดีพี่สาวจะออกไปพบคุณชายกู่ แต่ยังไม่มีเสื้อผ้าและเครื่องประดับเลย จะสั่งตัดก็ไม่ทันเสียแล้ว จึงอยากจะมาขอยืมของน้องรองก่อนได้หรือไม่”

หญิงสาวเอ่ยอย่างน่าสงสาร อีกนัยหนึ่งก็เหมือนเป็นการอวดกราย ๆ ว่าตนจะไปเที่ยวกับบุรุษ

“ได้สิเจ้าค่ะ แต่ไม่รู้ว่าของที่ข้ามีพี่หญิงจะชอบหรือไม่ ซินซินไปเอากล่องเครื่องประดับกับชุดใหม่ที่ข้ายังไม่ได้ใส่มาที” นางเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเช่นเดิม

สาวใช้ของนางหายไปไม่นาน ก็กลับมาพร้อมกล่องสองใบเมื่อเปิดให้เห็นของด้านในสองแม่ลูกก็ตาลุกวาวทันที

เพราะในกล่องมีแต่เครื่องทอง และเครื่องประดับไข่มุกล้ำค่าทั้งนั้น ผ้าก็มีแต่ผ้าไหมชั้นดีที่หาซื้อไม่ได้ตามท้องตลาด ต้องสั่งนำเข้ามาเฉพาะ

“เชิญพี่หญิงเลือกชิ้นที่ชอบไปได้เลยนะเจ้าคะ”

“งดงามจนพี่สาวเลือกไม่ถูกเลย เจ้าจะโกรธพี่สาวหรือไม่หากพี่จะขอยืมทั้งหมดนี่ก่อน” ซูเยว่ซินเอ่ยขออย่างหน้าด้าน ๆ

“เออ...ทั้งหมดเลยหรือเจ้าคะ” นางแสร้งถามอย่างหนักใจ

“ให้พี่สาวคุณหนูยืมก่อนเถิดเจ้าค่ะ เมื่อเสร็จแล้วข้าจะให้นางเอามาคืนคุณหนูให้ครบทุกชิ้นเลย ข้าสัญญาเจ้าค่ะ” อนุฟางเอ่ยช่วยบุตรสาวตนเอง

“ในกล่องนี้เป็นเครื่องประดับทั้งหมดที่ข้ามี ถ้าพี่หญิงยืมเพียงไม่กี่วัน และอนุฟางรับปากเช่นนี้ข้าให้พี่หญิงยืมก็ได้เจ้าค่ะ”

นางแสร้งเอ่ยอย่างจำยอม ทำให้สองแม่ลูกยิ้มให้กันทันที ราวกับว่าแผนที่วางไว้สำเร็จอีกครั้ง

“ข้ารับรองว่าเมื่อคุณหนูใหญ่ใช้เสร็จ จะกำชับให้นางเอามาคืนคุณหนูรองทุกชิ้นเลยเจ้าค่ะ ขอบคุณคุณหนูรองอีกครั้งที่ให้คุณหนูใหญ่ยืมเครื่องประดับนะเจ้าคะ” อนุฟางเอ่ย

พวกนางอยู่พูดคุยอีกสองสามประโยค ก่อนจะขอตัวกลับไป เมื่อลับร่างสองแม่ลูกไปแล้ว สายตาของซูฮุ่ยฉินก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที

“กล่องเครื่องประดับของข้าเจ้าเอาไปเก็บไว้ดีแล้วหรือยัง”

“เรียบร้อยเจ้าค่ะ ระหว่างนี้คุณหนูจะมีเพียงเครื่องประดับที่ทำจากไม้จันทร์หอมของอดีตฮูหยินเท่านั้นเจ้าค่ะ” ซินซินเอ่ย

“ดี แต่แปลกที่นางไม่เอาชุดพวกนี้ไปด้วย แต่ช่างเถอะเดี๋ยวนางก็มาเอา ข้าหิวแล้วเจ้าไปจัดสำรับให้ข้าเถอะ” นางเอ่ย สาวใช้ตัวน้อยจึงออกจากห้องไป

ในชาติก่อนนางถูกซูเยว่ซินบุกมาแย่งเครื่องประดับไปตั้งแต่วันที่สามที่หญิงสาวเข้าจวนมาด้วยซ้ำ

และเครื่องประดับที่ซูเยว่ซินเลือกใส่ไปเจอคุณชายกู่หลังแลกของหมั้นหมาย คือเครื่องประดับไข่มุกครบชุดของมารดานาง ชาตินี้ก็คงเป็นเช่นนั้น

นางจึงสั่งให้ช่างทำมันขึ้นมาใหม่อีกชุด รวมถึงเครื่องประดับอื่น ๆ ด้วย เพราะคิดว่าอย่างไรซูเยว่ซินก็หาทางแย่งมันไปจากนางอีกครั้งแน่

ต่างกันที่ชาตินี้ซูเยว่ซินไม่ได้ใช้กำลังแยกมันไป เพราะนางตั้งใจมอบให้แทน

ข้าจะรอดูวันที่พี่สาวเจอคนรักแสนชั่วช้าผู้นั้นนะเจ้าคะ อยากรู้นักว่าคนที่เขาคิดว่าเป็นสตรีเรียบร้อย แต่พอเจอเข้าจริงเป็นสตรีมารยาแพศยา เขาจะทำเช่นไรต่อ

ด้านซูเหิงเยว่เมื่อเรียนบัญชีกับบิดาเสร็จ เขาก็ตรงไปที่ตรอกโคมแดงทันที

เขาหมายตาหญิงคณิกานางหนึ่งไว้ ใบหน้าของนางนอกจากงดงามแล้ว ยังละม้ายคล้ายคลึงกับน้องสาวต่างแม่ของเขานัก ยามมองนางทีไรทำให้หวนนึกถึงซูฮุ่ยฉินขึ้นมาทุกที

วันนี้เขาจะจ่ายให้นางมาปรนนิบัติเขาให้ได้ แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกจากเรือน ก็เห็นสาวใช้นางหนึ่งยืนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว

“คุณชายเจ้าคะ” เสียงหวานเอ่ยเรียกเขาแผ่วเบา

“เจ้า...ชิงชิงสาวใช้ของน้องรองใช่หรือไม่” เขาหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถามออกไป

“เจ้าค่ะ ข้าน้อยชิงชิงเอง คุณชายรีบร้อนไปที่ใดหรือไม่ ข้าน้อยมีข่าวของคุณหนูรองมาแจ้งให้คุณชายทราบเจ้าค่ะ” หญิงสาวเอ่ยพลางช้อนตามองชายหนุ่มอย่างยั่วยวน

“ว่างสิ เจ้าเข้ามาก่อนเถอะ”

เขาเอ่ยพลางเดินนำเข้าไปยังห้องนอน หญิงสาวก็รีบตามเข้ามาพร้อมปิดประตูอย่างรวดเร็ว

“คุณชายหายไปไหนมาตั้งหลายวันเจ้าคะ ข้าน้อยมาหาคุณชายตั้งหลายครั้งแต่ไม่พบคุณชายเลย”

“ข้าออกไปทำธุระข้างนอกน่ะ เจ้านั่งก่อนสิแล้วค่อย ๆ เล่าให้ข้าฟังว่ามีข่าวอะไรเกี่ยวกับน้องรองบ้าง” ชายหนุ่มเอ่ยพลางผลักสาวใช้ให้นอนราบไปกับเตียง

“ตั้งแต่คุณหนูไม่ได้จัดการดูแลในจวน นางก็เอาแต่นั่งเหม่อลอยเจ้าค่ะ แถมคุณหนูใหญ่กับนายหญิงก็มายืมเครื่องประดับของคุณหนูไปจนหมด....”

“ไม่สิ ข้าไม่ได้อยากฟังเรื่องเหล่านี้ อืม...เจ้าลองเล่าตอนที่เจ้าปรนนิบัตินางอาบน้ำให้ข้าฟังซิ นางมีรูปร่างเช่นไร ผิวนางขาวผ่องปานใด และกลิ่นกายของนางหอมดั่งดอกไม้ชนิดใด”

ซูเหิงเยว่เอ่ยพลางสูดดมซุกไซร้ไปตามร่างกายของสาวใช้ใต้ร่าง ยิ่งจิตนาการว่าสตรีตรงหน้าคือน้องสาวต่างมารดาอารมณ์กำหนัดก็ยิ่งมีมากขึ้น

“คุณหนูงดงามนัก ผิวของนางขาวผ่องราวไข่มุก อ่า...แถมกลิ่นกายของนางยังหอม อื้ม...ราวดอกกุหลาบที่ยั่วยวนบุรุษให้หลงไหลได้ทุกเมื่อ”

 ยิ่งนางพูดบุรุษตรงหน้าก็ยิ่งซุกไซร้นางหนักขึ้น บทรักที่เขาแสดงกับนางก็หนักหน่วง รุนแรงจนนางแทบขาดใจตายคาอกเขา

ตอนนี้ทั้งสองไม่มีเสื้อผ้าติดกายสักชิ้น อารมณ์ของคนทั้งสองเร่าร้อนจนแทบแผดเผากันและกันให้หลอมละลายคาเตียง

ชิงชิงจับทางชายหนุ่มได้เพราะคืนแรกที่นางยั่วยวนเขา เขาเอาแต่ถามหาคุณหนูของนาง ตั้งแต่นั้นมาตนก็ใช้เรื่องของคุณหนูเข้าหาเขามาตลอดและมันก็ได้ผลทุกครั้ง

ยิ่งบรรยายเรือนร่างของคุณหนูให้เขาเห็นภาพมากเท่าใด ความเร่าร้อนของคุณชายที่มอบให้นางก็มากขึ้นเท่านั้น

นางไม่สนว่าจะเป็นการหักหลังคุณหนู เพราะนางก็ต้องหาทางดิ้นรนให้ตนสูงขึ้น

ใครจะอยากเป็นสาวใช้ไปจนตายกันเล่า อย่างน้อยเป็นอนุของว่าที่เจ้าบ้าน ยังดีกว่าเป็นสาวใช้ของคุณหนูที่ต้องแต่งออก