เมืองมณฑลกวางสี

ฉางเล่ยอึดอัดไม่น้อยกับที่นั่งแคบ ๆ บนรถโดยสารคันนี้ เพียงแต่เขาต้องอดทนจนกว่าจะถึงเมืองมณฑลจึงจะสามารถยืดเส้นยืดสายได้ ซูเมี่ยวจินเห็นท่าทางของเขาก็รู้ว่าเขาคงนั่งไม่สบายนัก ในใจของเธอยิ่งอยากได้รถเครื่องเพื่อที่ขากลับพวกเขาจะได้ไม่ต้องเบียดเสียดกับคนในรถโดยสารอีก

“คุณทนอึดอัดสักหน่อยนะ รอให้เราไปถึงเมืองมณฑลค่อยไปหาดูรถเครื่องคันใหญ่สักคัน ขากลับจะได้ขนของและขี่กลับบ้านกัน” ซูเมี่ยวจินบอกแผนการของเธอ

“แต่ผมขี่รถไม่เป็นนะภรรยา” ฉางเล่ยกระซิบบอกอย่างอาย ๆ

“ไม่เป็นไร ฉันขี่เป็น คุณนั่งสบาย ๆ ก็พอแล้ว” ซูเมี่ยวจินยิ้มขำคนตัวโตด้านข้าง

คนที่ยืนเบียดกันบนรถได้ยินสองคนพูดคุยกันก็ได้แต่นึกเหยียดหยามอยู่ในใจ จากการแต่งตัวของฉางเล่ยและซูเมี่ยวจิน พวกเขาไม่เชื่อว่าสองคนนี้จะมีปัญญาซื้อรถเครื่องราคาหลายพันหยวนจริง ๆ

เกือบสองชั่วโมงต่อมา รถโดยสารก็จอดเทียบท่าในสถานีมณฑลกวางสี ค่าโดยสารต่อคนเพียงคนละ 5 หยวนเท่านั้น นับว่าราคาไม่แพงสำหรับชาวบ้านทั่วไปเลยสักนิด แต่กับฉางเล่ยแล้ว เขากลับรู้สึกว่าแพงไปสักหน่อย อย่างไรฉางเล่ยก็ไม่เคยใช้เงินมากขนาดนี้มาก่อน เขามักจะเก็บเงินเอาไว้เป็นค่าขนมให้น้องสาวมาตลอดหลายปี

“เราจะไปร้านค้ายังไงกันดีสามี” ซูเมี่ยวจินถามระหว่างที่กำลังเดินออกจากสถานี

“ผู้จัดการเจี่ยงบอกว่ามีรถสามล้อรับจ้างที่หน้าสถานี เราให้เขาไปส่งที่ห้างในมณฑลก่อนดีไหม ที่นั่นน่าจะมีของที่เราต้องซื้ออยู่นะครับ”

“ตกลงค่ะ ลองไปดูกันก่อน รายการของที่แม่เขียนมีไม่น้อยเลย”

ฉางเล่ยพยักหน้ารับคำภรรยา เมื่อออกจากประตูสถานี ทั้งสองเห็นรถสามล้อจอดเรียงกันเป็นทิวแถวอย่างเป็นระเบียบ ฉางเล่ยพาซูเมี่ยวจินไปสอบถามกับรถสามล้อคันที่อยู่แถวหน้าสุดก่อน

“ไปห้างใหญ่ในมณฑล สองคนราคาเท่าไหร่ครับ”

“คนละ 3 หยวน จะไปหรือเปล่า” คนขับมองท่าทางพวกเขาแล้วก็รู้ว่าน่าจะเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก ราคาที่เขาเรียกเป็นราคาทั่วไปที่รถคันอื่น ๆ ใช้เป็นมาตรฐาน

“ไปครับ ขึ้นรถเถอะภรรยา” ฉางเล่ยหันไปบอกซูเมี่ยวจิน

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับและขึ้นไปนั่งบนรถสามล้อก่อน จากนั้นฉางเล่ยก็ขึ้นไปนั่งข้างกัน ถึงแม้สามล้อจะดูคันใหญ่ แต่ร่างกายที่ใหญ่โตของฉางเล่ยกลับรู้สึกว่ามันก็ยังอึดอัดไม่ต่างจากการนั่งรถโดยสารเมื่อครู่เลยสักนิด

“คนขับ ที่เมืองมณฑลมีโรงแรมของรัฐอยู่หรือเปล่าคะ” ซูเมี่ยวจินที่พอจะนึกได้ว่าในยุคนี้มักมีโรงแรมของรัฐที่ราคาถูกกว่าเอกชนอยู่จึงถามขึ้นมา

“มีครับ อยู่ไม่ไกลจากห้างที่ผมกำลังจะพาพวกคุณไปนักหรอก ที่นั่นเป็นเขตเศรษฐกิจในเมืองมณฑล ร้านค้ามากมายก็อยู่ติด ๆ กันนั่นแหละ” คนขับตอบ

“ขอบคุณที่บอกนะคะ สามี ซื้อของแล้วเราค่อยเอาไปเก็บที่โรงแรมก่อนดีกว่า แล้วค่อยออกไปหาอะไรกินกันตอนเย็น” ซูเมี่ยวจินคิดว่าของที่พวกเธอต้องซื้อมีมาก เธอเลยไม่อยากหอบหิ้วของพวกนั้นไปร้านอาหารด้วย

“ตกลงครับ ตามใจคุณภรรยา” ฉางเล่ยหันไปยิ้มบางให้

รถสามล้อขี่ลัดเลาะไปตามทางลัดที่เขาคุ้นเคย จนกระทั่งทะลุไปถึงถนนใหญ่กลางเมืองมณฑลในเวลาไม่นาน ฉางเล่ยและซูเมี่ยวจินมองดูผู้คนมากมายเดินไปมาตามร้านค้าต่าง ๆ ก็ตื่นตาตื่นใจไม่น้อย ซูเมี่ยวจินเพิ่งเคยเห็นภาพจริงในยุคปี 1980 เป็นครั้งแรก เธอไม่คิดว่าเมืองมณฑลนี้จะเจริญรุ่งเรืองมากกว่าที่คิดไว้เสียอีก

“ถึงแล้วครับ นี่เป็นห้างใหญ่แห่งเดียวของรัฐที่กวางสี” คนขับจอดหน้าห้างสามชั้นขนาดใหญ่ที่มีผู้คนเดินกันขวักไขว่

“นี่เงินครับ ขอบคุณที่มาส่งพวกเรานะครับ” ฉางเล่ยจ่ายเงินหลังลงจากรถ

“ไม่เป็นไรครับ พวกคุณเที่ยวให้สนุกนะครับ หากต้องการกลับไปสถานีเดินรถ จะมีสามล้อหน้าห้างให้พวกคุณเรียกใช้ได้อยู่” คนขับรับเงินมาแล้วจึงเอ่ยบอก

“ขอบคุณที่บอกนะครับ” ฉางเล่ยยิ้มรับคำและจับมือซูเมี่ยวจินเดินไปยังประตูห้างที่เขาเห็นคนเดินเข้าออกจำนวนไม่น้อย

“คุณเอาใบรายการของแม่ออกมาดูก่อนดีไหม เราจะได้เดินดูไปทีละอย่าง” ซูเมี่ยวจินหันไปบอกสามี เธออยากซื้อของจำเป็นสำหรับงานแต่งงานเสียก่อน จากนั้นค่อยซื้อของฝากไปให้ทุกคนทีหลัง

“ตกลงครับ” ฉางเล่ยหยิบแผ่นกระดาษออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างที่ยืมน้องสาวมาก่อนออกจากบ้าน เพราะเขาต้องพกเงินจำนวนมากมาด้วย จึงต้องใช้กระเป๋า

ซูเมี่ยวจินรับใบรายการมาดูก็เห็นว่าส่วนใหญ่เป็นของใช้ในพิธีแต่งงานทั้งนั้น เธอมองดูรอบ ๆ ห้างนี้แล้วดูเหมือนว่าไม่น่าจะมีของตามรายการ แต่ในเมื่อเข้ามาในห้างแล้ว ซูเมี่ยวจินจึงพาฉางเล่ยไปซื้อเสื้อผ้าใหม่เสียก่อน

“เราไปซื้อเสื้อผ้ากันก่อนเถอนะคะ ของที่ต้องใช้ในพิธีค่อยไปหาดูจากร้านนอกห้าง”

“ได้ครับ ตามใจภรรยาเลย ผมจะช่วยคุณถือของนะ” ฉางเล่ยไม่เคยซื้อของเองจึงไม่กล้าเลือกสุ่มสี่สุ่มห้า เขาปล่อยให้ซูเมี่ยวจินตัดสินใจแทนดีกว่า

“ตกลงค่ะ วันนี้ฉันจะเลือกชุดดี ๆ ให้คุณสักสองสามชุด ของพ่อแม่แล้วก็น้องสาวด้วยคนละสองสามชุด เวลาออกไปข้างนอกหรือไปงานเลี้ยงจะได้ไม่อายใครเขา” ซูเมี่ยวจินคิดว่ายังไงของมันต้องใช้ เธอจึงไม่คิดจะประหยัดเรื่องพวกนี้แต่แรก

“คุณไม่ต้องซื้อแพงมากนะครับ ผมกลัวพ่อกับแม่จะดุคุณเอา” ฉางเล่ยรู้นิสัยประหยัดของพ่อแม่ตัวเองดี เขารีบเตือนภรรยาเอาไว้ก่อน

“พวกเราไม่บอกราคา พ่อกับแม่จะรู้ได้ยังไงล่ะคะ อย่าคิดมากเลยน่า ถือว่าเป็นของขวัญจากสะใภ้คนนี้นะคะ” ซูเมี่ยวจินอ้างตำแหน่งในครอบครัวฉางของตัวเอง

“เอ่อ… ตกลงครับ ภรรยาว่ายังไงผมก็จะทำตาม” ฉางเล่ยเขินไม่น้อยที่ภรรยาเขาอ้างถึงตำแหน่งในบ้านซึ่งกำลังจะเป็นจริงในอีกไม่กี่วัน

ซูเมี่ยวจินพาฉางเล่ยเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้เป็นว่าเล่น ฉางเล่ยในมือของเขาเต็มไปด้วยถุงเสื้อผ้ามากมายของคนในครอบครัวรวมถึงของตัวเขาเองด้วย ชุดที่ภรรยาเขาเลือกให้ดูดีมากเลยทีเดียว ทำเอาเขารู้สึกดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ส่วนชุดของภรรยาเขาก็ดูดีเช่นกัน ถึงแม้ส่วนใหญ่จะเป็นชุดกางเกงก็เถอะ

“คุณเหนื่อยหรือยังคะ” ซูเมี่ยวจินคิดว่าเดินนานแล้ว เธออยากให้ฉางเล่ยนั่งพักทานน้ำสักหน่อยค่อยไปหาซื้อชุดแต่งงานกันต่อ

“ยังไม่เหนื่อยครับ คุณเหนื่อยแล้วเหรอ” ฉางเล่ยเลิกคิ้วถามภรรยาอย่างแปลกใจ

“เปล่าหรอกค่ะ แต่ฉันคิดว่าเราหาที่นั่งพักทานน้ำสักหน่อยแล้วค่อยไปร้านชุดแต่งงานในห้างกันต่อ ฉันถามพนักงานขายมาแล้วว่าร้านนั้นอยู่ตรงไหน”

“ตกลงครับ คุณเลือกเลยว่าจะนั่งทานน้ำที่ร้านไหน ผมเห็นมีหลายร้านที่ชั้นหนึ่ง”

“ตามฉันมาเลยค่ะ ฉันจะพาคุณกินน้ำเย็น ๆ กับขนมหวานเพิ่มพลังสักหน่อย” ซูเมี่ยวจินนึกถึงร้านน้ำผลไม้และของหวานร้านหนึ่งที่เธอเห็นขึ้นมาได้

ฉางเล่ยพยักหน้ายิ้มรับคำภรรยา เขารู้ดีว่าเธอช่างสังเกตมากกว่าเขาเสียอีก ไม่ว่าร้านไหนในห้างที่เพิ่งมาเป็นครั้งแรก เพียงแค่ผ่านตาของภรรยา เธอก็จำได้หมดว่าร้านนั้นขายสินค้าอะไร ทำให้พวกเขาไม่ได้เสียเวลาในการซื้อของมากนัก

ซูเมี่ยวจินพาฉางเล่ยเข้าไปนั่งในร้านขายขนมหวานซึ่งมีน้ำผลไม้หลายอย่างให้เลือกกินด้วย

“คุณสั่งเลย ฉันเอาน้ำแตงโมกับฟักทองเชื่อมค่ะ” ซูเมี่ยวจินหันไปบอกพนักงานที่เดินมารอรับคำสั่งอาหาร

“ผมเอาเหมือนภรรยาครับ” ฉางเล่ยไม่อยากเรื่องมาก เขากินอะไรก็ได้ ในเมื่อภรรยาอยากให้เขาลองกินดู เขาก็จะกินตามที่เธอบอก

หลังจากพนักงานเดินไปเตรียมของที่สั่ง ซูเมี่ยวจินอดจะบ่นฉางเล่ยไม่ได้ว่าเขาไม่ยอมเลือกเองเลย แบบนี้เธอจะรู้ได้ยังไงว่าเขาชอบของที่เธอพามากินหรือไม่ ฉางเล่ยได้แต่หัวเราะกับท่าทางแง่งอนของภรรยา เขาเพิ่งรู้ว่าภรรยาที่ภายนอกสวยดุของเขายังมีมุมที่น่ารักแบบนี้ด้วย