จดทะเบียน

เจ้าหน้าที่มองหนุ่มหล่อสาวสวยที่ควงแขนกันเข้ามาก็แปลกใจไม่น้อย ที่ว่าการอำเภอแห่งนี้น้อยนักจะมีคนหนุ่มสาวมา

“สวัสดีค่ะ ต้องการติดต่อเรื่องอะไรคะ” เจ้าหน้าที่สาวคนหนึ่งเอ่ยถาม

“ฉันทำเอกสารส่วนตัวหายไปค่ะ นี่เป็นใบรับรองจากผู้ใหญ่บ้าน รบกวนคุณช่วยบอกขั้นตอนการทำเอกสารใหม่ให้ด้วยนะคะ” ซูเมี่ยวจินบอกเรื่องสำคัญของเธอ

“ไม่มีปัญหาค่ะ คุณเอาแบบฟอร์มนี้ไปกรอกให้ละเอียดก่อนนะคะ จากนั้นส่งเอกสารพร้อมใบรับรองจากผู้ใหญ่บ้านมา ฉันจะทำบัตรประจำตัวให้คุณใหม่ค่ะ”

“ขอบคุณมากค่ะ” ซูเมี่ยวจินรับเอกสารใบหนึ่งมาและไปยังจุดที่เจ้าหน้าที่ชี้บอกว่ามีปากกาให้เขียนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับฉางเล่ย

ซูเมี่ยวจินใช้เวลาไม่นานก็เขียนเสร็จ เธอเดินไปส่งเอกสารให้เจ้าหน้าที่และไปนั่งรอกับฉางเล่ย ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ขั้นตอนต่าง ๆ ก็เสร็จสิ้น ซูเมี่ยวจินได้รับบัตรประจำตัวใบใหม่และจ่ายค่าธรรมเนียมให้เจ้าหน้าที่นิดหน่อย

“คุณเจ้าหน้าที่คะ เราสองคนอยากจดทะเบียนสมรสด้วย ไม่ทราบต้องทำยังไงบ้าง”

“อ้อ พวกคุณแต่งงานกันแล้วเหรอคะ” เจ้าหน้าที่สาวถามอย่างแปลกใจ

“กำลังจะแต่งค่ะ แต่พวกเราเห็นว่าไหน ๆ ก็มาที่นี่แล้วเลยอยากจดทะเบียนก่อน”

“พวกคุณเอาเอกสารนี้ไปกรอกให้ละเอียดนะคะ แล้วค่อยมาส่งให้ฉัน จากนั้นค่อยไปถ่ายรูปและนั่งรอรับทะเบียนสมรสได้เลยค่ะ” เจ้าหน้าที่บอกยิ้ม ๆ

“ขอบคุณมากค่ะ/ครับ” ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยรับเอกสารมาคนละใบ

ขั้นตอนการจดทะเบียนสมรสใช้เวลานานเกือบหนึ่งชั่วโมง เพราะทั้งสองคนต้องเปลี่ยนเสื้อเพื่อถ่ายรูปคู่กันและรอให้รูปถ่ายออกมาเสียก่อน เจ้าหน้าที่จึงจะสามารถจัดทำเล่มทะเบียนสมรสได้

ระหว่างนั่งรอเอกสาร ซูเมี่ยวจินได้ยินเสียงระบบแจ้งให้ทราบถึงรางวัลจากการจดทะเบียนสมรสขึ้นมาทันที

[ยินดีกับเจ้านายที่มีสามีอย่างเป็นทางการ ระบบขอมอบของขวัญแต่งงานเป็นทองคำมูลค่าสองหมื่นหยวนให้คุณครับ]

[โอ้! ถ้ารู้ว่าจะได้ของขวัญมีค่าขนาดนี้ ฉันน่าจะรีบลากเขามาจดทะเบียนก่อน]

[ผมบอกเจ้านายแล้วไงว่าการแต่งงานของคุณจะมีแต่เรื่องดี เป็นคุณที่ชักช้าเอง]

[ชิ! ว่าแต่ทองคำนั่นฉันแลกเปลี่ยนเป็นเงินสดสักห้าพันหยวนแทนได้ไหม ส่วนทองคำที่เหลือก็เก็บเอาไว้กับนายก่อน]

[ได้ครับ เงินจะถูกส่งเข้ากระเป๋าเงินของคุณตอนนี้ หากเจ้านายต้องการใช้ทองคำ คุณสามารถบอกผมได้ตลอด หลังงานแต่งงานของคุณ ยังมีภารกิจสร้างความมั่งคั่งให้ครอบครัวสามีรออยู่นะครับ]

[ฉันเข้าใจแล้ว ขอบใจนายมาก]

ซูเมี่ยวจินที่ได้รับเงินเพิ่มขึ้นมาอีกห้าพันหยวน เธอจึงมั่นใจมากว่าเธอจะสามารถซื้อรถเครื่องเพื่ออำนวยความสะดวกให้ครอบครัวฉางได้แน่ ยุคสมัยนี้ราคารถไม่น่าจะแพงเหมือนศตวรรษที่ 21

“ทะเบียนสมรสของพวกคุณเสร็จแล้วค่ะ ค่าธรรมเนียม 10 หยวน” เสียงเจ้าหน้าที่เรียกพวกเขาดังขึ้นในเวลาไม่นาน

ฉางเล่ยและซูเมี่ยวจินเดินไปรับเล่มทะเบียนสมรสมาดูพร้อมรอยยิ้ม ในที่สุดพวกเขาก็เป็นสามีภรรยากันตามกฎหมายแล้ว

“นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้ว ผมว่าเราไปกินข้าวที่ร้านอาหารของรัฐกันก่อนดีไหม”

“ได้สิคะ ยังไงเราก็มีเงินไม่น้อยแล้ว ลองกินอาหารในร้านบ้างก็ไม่เลว” ซูเมี่ยวจินที่อยากลองอาหารนอกบ้านบ้างเอ่ยขึ้น

“ถ้าอย่างนั้นรีบไปกันเถอะครับ ผมกลัวว่าคนจะเยอะช่วงเที่ยงวัน”

ฉางเล่ยเดินเคียงข้างซูเมี่ยวจินไปยังร้านอาหารของรัฐที่พวกเขาเพิ่งขายเสือทั้งตัวไปให้เมื่อวานนี้ ภายในใจของพวกเขามีความรู้สึกแตกต่างกันไม่น้อย ซูเมี่ยวจินไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับสถานะสามีภรรยาที่เพิ่งได้รับ แต่ฉางเล่ยกลับใจเต้นตึกตักอย่างตื่นเต้นที่เขามีภรรยาแล้ว แถมภรรยาของเขายังสวยและเก่งอีกด้วย

เจี่ยงซูผู้จัดการร้านเมื่อเห็นฉางเล่ยและซูเมี่ยวจินเดินเข้ามาก็รีบเดินออกมาพูดคุยกับพวกเขาอย่างสนิทสนม

“วันนี้ลมอะไรหอบพวกคุณมาที่ร้านผมได้ล่ะครับเนี่ย”

“พวกเราจะไปที่มณฑลน่ะครับ เห็นว่าใกล้เที่ยงแล้วเลยพาภรรยามากินข้าวก่อน”

“โอ้! เมื่อวานไม่ได้ถาม ที่แท้พวกคุณเป็นสามีภรรยากันนี่เอง”

“เราเพิ่งจดทะเบียนกันเสร็จน่ะครับผู้จัดการเจี่ยง” ฉางเล่ยยืดอกอย่างไม่รู้ตัว

“คิก คุณดูท่าจะดีใจมากเลยนะคุณสามี” ซูเมี่ยวจินอดที่จะหัวเราะกับท่าทางเขาไม่ได้

“แน่นอนสิครับคุณภรรยา ใครให้ภรรยาผมทั้งสวยทั้งเก่งกันล่ะ” ฉางเล่ยอวดอย่างไม่คิดจะอายผู้จัดการเจี่ยงเลยแม้แต่น้อย

“ฮ่า ฮ่า พวกคุณนี่เหมาะสมกันจริง ๆ คนหนึ่งก็หล่อเหลา อีกคนก็สวย วันนี้อยากกินอะไรสั่งมาได้เลยนะครับ ผมลดให้ 10% สำหรับข้าวใหม่ปลามัน”

“ขอบคุณมากครับผู้จัดการเจี่ยง” ฉางเล่ยไม่คิดว่าจะโชคดีได้ส่วนลดในการมากินข้าวที่ร้านของรัฐเป็นครั้งแรก

“คุณรีบสั่งอาหารเถอะค่ะ เราต้องเข้าไปมณฑลอีก ไม่รู้ว่าต้องเดินทางนานไหม”

ฉางเล่ยพยักหน้าให้ภรรยา เขาหันไปสั่งอาหารขึ้นชื่อของร้านที่พอจะรู้จักมาสามสี่อย่างทันที ผู้จัดการเจี่ยงจำได้แล้วจึงขอตัวไปสั่งพ่อครัวให้ทำอาหารให้พวกเขาเพื่อไม่ให้เสียเวลาการเดินทางของทั้งสองคน

อาหารมาส่งที่โต๊ะในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ฉางเล่ยคอยตักอาหารใส่จานข้าวให้ซูเมี่ยวจินอย่างเคยชิน ผู้จัดการเจี่ยงมองสองสามีภรรยาตรงหน้าก็อมยิ้มอย่างพอใจ เขารู้จักกับฉางเล่ยมาหลายปีแล้ว แต่เพิ่งเคยเห็นฉางเล่ยดูมีความสุขมากก็วันนี้ นับว่าการมีภรรยาทำให้ฉางเล่ยเปลี่ยนไปไม่น้อย

ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินใช้เวลากินไม่นานนัก ฉางเล่ยลุกขึ้นไปจ่ายเงินกับผู้จัดการเจี่ยงที่โต๊ะ เขาปล่อยให้ซูเมี่ยวจินนั่งรอออกจากร้านพร้อมกัน ค่าอาหารวันนี้นับว่าไม่แพงมากนัก ทั้งหมดเพียงแค่ 30 หยวนเท่านั้น นับว่าคุ้มค่ากับรสชาติอาหารของร้านอาหารของรัฐที่มีอยู่แห่งเดียวในอำเภอ

“เราไปที่สถานีเดินรถกันเถอะเมี่ยวจิน” ฉางเล่ยเดินกลับมาเรียกภรรยา

“ตกลงค่ะ ที่นั่นอยู่ไกลไหมคะ” ซูเมี่ยวจินลุกขึ้นเดินเคียงข้างสามีออกไป

“ไม่ไกลเท่าไหร่ครับ แต่จากอำเภอไปเมืองมณฑลน่าจะเดินทางประมาณสองชั่วโมงได้ ผมถามจากผู้จัดการเจี่ยงมาเมื่อครู่น่ะครับ” ฉางเล่ยบอก

“ดูท่าทางจะไกลมากเหมือนกันนะคะ” ซูเมี่ยวจินไม่คิดว่าระยะทางจากอำเภอนี้ไปถึงเมืองมณฑลจะใช้เวลานานขนาดนี้ กว่าพวกเขาจะไปถึงคงใกล้ตอนเย็นเต็มที

“ความจริงไม่ได้ไกลขนาดนั้นครับ เพียงแต่รถโดยสารจอดบ่อยเลยช้าน่ะ”

“อ้อ! เป็นอย่างนี้นี่เอง เสียดายที่เราไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อรถส่วนตัว รอหลังแต่งงานเราค่อยหาเงินกันใหม่นะคะ” ซูเมี่ยวจินเอ่ยขึ้น ถ้าเธอมีรถส่วนตัวสักคันคงสะดวกกว่านี้ในการหาเงินเลี้ยงครอบครัวฉาง

“ผมขอโทษที่ไร้ความสามารถนะครับภรรยา หลังแต่งงานผมจะขยันให้มากขึ้น คุณจะได้สบายมากกว่านี้” ฉางเล่ยพูดอย่างรู้สึกผิดที่เขาหาเงินไม่เก่งเท่าภรรยา

“คุณอย่าพูดแบบนี้สิ ฉันไม่เคยโทษคุณเลยนะคะ เราช่วยกันหาเงินเพิ่มขึ้นหลังจากนี้ก็ยังไม่สายเกินไปหรอกค่ะ” ซูเมี่ยวจินคิดว่าฉางเล่ยน่าจะมีปมเรื่องความยากจนของที่บ้านมานาน เขาจึงรู้สึกผิดหวังในตัวเองต่อหน้าเธอแบบนี้

ซูเมี่ยวจินปลอบฉางเล่ยอีกไม่กี่คำ พวกเขาก็เดินไปถึงสถานีเดินรถของอำเภอแล้ว ฉางเล่ยสอบถามเจ้าหน้าที่ถึงรถที่จะเข้าไปยังมณฑล โชคดีที่มีรถเข้ามาเทียบท่าพอดี พวกเขาจึงรีบขึ้นรถไปนั่งคู่กัน คนที่จะเข้าเมืองมณฑลในวันนี้ดูจะไม่มากนัก ซูเมี่ยวจินคิดว่าระหว่างทางคงมีคนรอขึ้นรถอีกไม่น้อยแน่ ดีที่พวกเธอได้ขึ้นรถก่อนจึงมีที่นั่ง ไม่อย่างนั้นคงต้องยืนกันไปตลอดทาง