ตบหน้า

ซูเมี่ยวจินนั่งพักกับฉางเล่ยอยู่กว่าครึ่งชั่วโมง ทั้งสองคนจึงจ่ายเงินและไปยังร้านขายชุดแต่งงานที่ซูเมี่ยวจินสอบถามมา แต่พอพวกเขาเข้าไปในร้านกลับถูกพนักงานคนหนึ่งมองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเสียมารยาท ถึงแม้พวกเขาจะมีถุงใส่ชุดแบรนด์เนมมากมายถืออยู่ก็ตามที

“พวกคุณรู้ไหมว่าร้านนี้สินค้าราคาเท่าไหร่” พนักงานหญิงคนนั้นเดินเข้ามาพูดใส่หน้าซูเมี่ยวจินและฉางเล่ยอย่างหยาบคาย

“นี่ เหมยเหมย พวกเขาเป็นลูกค้านะ อย่าเสียมารยาทสิ” ซวงจือเข้ามาปรามเพื่อนร่วมงานที่ชอบตีสนิทแต่กับคนท่าทางร่ำรวย

“เธอเงียบไปเลย คิดเหรอว่าคนจน ๆ สองคนนี้จะมีปัญญาซื้อเสื้อผ้าในร้านเราน่ะ”

เพี๊ยะ!!!

ซูเมี่ยวจินตบเข้าแก้มซ้ายของพนักงานหญิงคนนั้นเต็มแรงจนเลือดกลบปาก เธอถึงกับอึ้งไปพักหนึ่ง ก่อนจะกรีดร้องเสียงดังอย่างกับคนบ้า

“กรี๊ด!!! แกนังชั้นต่ำ กล้าตบฉันเหรอ! ฉันจะฆ่าแก” จางเหมยเหมยเดินเข้าใกล้ซูเมี่ยวจินเพื่อจะเอาคืน

พลั่ก! ตุ้บ!

ซูเมี่ยวจินถีบเข้าไปเต็มแรงอีกครั้งจนร่างของจางเหมยเหมยกระเด็นไปชนกับโต๊ะคิดเงินของร้าน เธอไม่พูดไม่จาอะไรสักคำแต่ลงมืออย่างโหดเหี้ยม ก่อนจะหันไปหาพนักงานที่นิสัยดีกว่า

“ฉันกับสามีต้องการดูชุดแต่งงาน คุณนำทางไป ราคาเท่าไหร่ฉันก็มีเงินจ่าย สำหรับพนักงานที่ไร้มารยาท ฉันสั่งสอนแค่นิดหน่อย คุณคงไม่ว่านะ” ซูเมี่ยวจินกล่าวขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่งจากความโกรธที่ผู้หญิงคนนั้นมาดูถูกเธอกับสามี

“กรี๊ด!!! ซวงจือ ถ้าเธอกล้าพาพวกมันไปเลือกชุดล่ะก็ ฉันจะฟ้องผู้จัดการ!” จางเหมยเหมยที่ลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเลตวาดว่าเพื่อนร่วมงานเสียงดัง

“หุบปาก!! เธอเป็นแค่พนักงานในร้าน กล้าสั่งเพื่อนร่วมงานไม่ให้ต้อนรับลูกค้าด้วยอย่างนั้นหรือ? ช่างใจกล้าจริง ๆ นะจางเหมยเหมย” ผู้จัดการร้านเดินออกมาเมื่อได้ยินเสียงดังภายนอกห้องทำงานของเธอ

“ผู้จัดการ! คุณกล้าว่าฉันได้ยังไง คุณอย่าลืมว่าใครฝากให้ฉันมาทำงานที่นี่” จางเหมยเหมยที่เป็นเมียน้อยของรองผู้จัดการฝ่ายบุคคลของห้างเท้าสะเอวเถียงเสียงดัง

“โอ้! ฉันไม่ลืมหรอกว่าเธอเป็นเด็กที่รองผู้จัดการเถิงฝากมาน่ะ แต่ก็อย่าลืมว่าในร้านนี้ฉันคือผู้จัดการ ไม่ใช่ผู้จัดการเถิง!” โหลวอิ๋งลู่ไม่กลัวผู้จัดการเถิงสักนิดเดียว เธอทำงานในห้างนี้มาตั้งแต่เริ่มเปิดกิจการ เส้นสายในห้างของเธอก็มีไม่ใช่น้อย แค่พนักงานระดับล่างคนเดียว เธอไม่เคยเห็นอยู่ในสายตา

“กรี๊ด!!! ฉันจะฟ้องรองผู้จัดการเถิง คอยดูว่าเขาจะไล่เธอออกยังไง” จางเหมยเหมยเห็นผู้คนมามุงดูอยู่เต็มหน้าร้านก็อับอายจนกลายเป็นความโกรธ เธอผลักคนที่อยู่หน้าประตูออกไปและวิ่งหนีไปยังชั้นบนสุดของห้างเพื่อฟ้องผู้จัดการเถิง

“ขอโทษคุณลูกค้าด้วยนะคะที่พนักงานของเราไร้มารยาท ซวงจือ พาลูกค้าไปเลือกชุดเถอะ แล้วก็ให้ส่วนลด 10% กับพวกเขาด้วย ถือว่าเป็นการชดเชย” ผู้จัดการโหลวยิ้มอย่างมีมารยาทให้กับซูเมี่ยวจินที่ตอนนี้ยังคงใบหน้าเย็นชาอยู่

“ขอบคุณผู้จัดการมาก แต่เราจ่ายเงินเต็มจำนวนได้ ไม่อย่างนั้นคนอื่นคงดูถูกพวกเราสองสามีภรรยาแย่เลย” ซูเมี่ยวจินตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา เธอไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก เพราะฉางเล่ยไม่เคยเข้ามาในห้างแบบนี้มาก่อน เขาต้องรู้สึกไม่ดีจนอยากรีบออกไปเป็นแน่ ถ้าเธอไม่จัดการพนักงานคนนั้น หลังจากนี้สามีของเธอคงไม่กล้ามาห้างกับเธออีก

“เอ่อ… ถ้าคุณผู้หญิงต้องการแบบนั้น ทางร้านก็จะทำตามที่คุณต้องการค่ะ ขอโทษกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ด้วยนะคะ พนักงานของเราไร้การอบรม เป็นความผิดของฉันเองที่ไม่ดูแลเธอให้ดี” โหลวอิ๋งลู่เห็นว่าลูกค้าคนนี้หยิ่งในศักดิ์ศรีไม่น้อย เธอจึงไม่อยากมีปัญหาอีก

“สามี ไปเลือกชุดกันเถอะ เราจะได้เอาของไปเก็บที่โรงแรมก่อน” ซูเมี่ยวจินเดินไปจูงมือฉางเล่ยที่ยืนก้มหน้าอยู่อย่างอับอาย เขาไม่เคยถูกใครดูถูกแบบนี้มาก่อน อีกทั้งคนในห้างจำนวนมากต่างมายืนดูพวกเขาที่หน้าร้านด้วย ฉางเล่ยจึงทำตัวไม่ถูก

“เชิญทางนี้ค่ะคุณผู้หญิง คุณผู้ชาย” ซวงจือผายมือเชิญทั้งสองไปเลือกดูชุดแต่งงานอีกด้านของร้านค้าที่มีชุดแต่งงานชายหญิงมากมายแขวนอยู่

“อืม… มีชุดแบบกี่เพ้าที่เข้าชุดกันของชายหญิงหรือเปล่า” ซูเมี่ยวจินถามขึ้น

“มีค่ะคุณผู้หญิง ดิฉันจะนำมาให้คุณลองสักหลายชุดดีไหมคะ” ซวงจือพยายามทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ ถึงแม้บรรยากาศตอนนี้จะยังไม่เอื้อสักเท่าไหร่

“ตกลงค่ะ คุณเลือกชุดที่ขนาดเท่าตัวสามีฉันมาให้เขาลองด้วยนะคะ” ซูเมี่ยวจินรีบบอกพนักงาน เธอเห็นแล้วว่าฉางเล่ยเงียบไปนาน ตอนนี้เธอจึงต้องจัดการเรื่องชุดด้วยตัวเองเสียก่อน ไม่อย่างนั้นคงเสียเวลามากขึ้นไปอีก

“พวกคุณรอสักครู่นะคะ ขนาดชุดของคุณผู้ชายน่าจะมีให้เลือกไม่กี่แบบ ดิฉันจะนำมาให้ลองสวมดูก่อนค่ะ” ซวงจือรับคำและรีบหันหลังเดินไปเลือกชุดมาให้พวกเขาดู

ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับคำ เธอหันไปกระซิบปลอบฉางเล่ยอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ซวงจือจะนำชุดมาให้ทั้งสองเข้าไปลองในห้องลองชุด ส่วนถุงเสื้อผ้ามากมายของพวกเขาก็ฝากเอาไว้กับพนักงานอย่างซวงจือก่อน

ฉางเล่ยใช้เวลาเปลี่ยนชุดไม่นานก็ออกมายืนรอกับพนักงานซึ่งเฝ้าของอยู่ เขาอยากเห็นว่าภรรยาจะสวยแค่ไหนเมื่อใส่ชุดแต่งงาน ถึงแม้ก่อนหน้านี้เขาจะรู้สึกไม่ดี แต่พอได้ฟังภรรยาพูดแล้ว เขาก็เข้าใจดีว่านิสัยของคนในเมืองแตกต่างกัน

ซูเมี่ยวจินออกจากห้องลองชุดในเวลาต่อมา เธอสวมชุดกี่เพ้ายาวถึงข้อเท้าสีแดงสด ลวดลายดอกไม้บนชุดเสริมให้บุคลิกของเธอดูสูงส่งมากจนฉางเล่ยถึงกับอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง พนักงานร้านอย่างซวงจือเองก็นึกไม่ถึงว่าคุณผู้หญิงพอสวมชุดนี้แล้วจะดูสง่างามมากขึ้นกว่าเดิมหลายสิบเท่า

“สวยมาก…” ฉางเล่ยรำพึงรำพันขึ้นมาเบา ๆ หลังจากหายตกตะลึง

“จริงอย่างที่คุณผู้ชายว่าเลยค่ะ คุณผู้หญิงสวยมากจริง ๆ” ซวงจือกล่าวเสริมอย่างรู้งาน

“คุณก็ใส่ชุดนี้แล้วหล่อมากนะคะสามี” ซูเมี่ยวจินมองฉางเล่ยที่สวมชุดแต่งงานแบบจีนโบราณด้วยแววตาเป็นประกาย สามีของเธอถึงจะซื่อไปบ้าง แต่ความหล่อของเขาก็ไม่เป็นสองรองใครจริง ๆ เพียงแต่เขามักจะขาดความมั่นใจในตัวเองเท่านั้น

“ภรรยาชมเกินไปแล้ว” ฉางเล่ยตอบอย่างเขินอาย

“คิก ๆ พวกเราเข้าไปเปลี่ยนชุดก่อนเถอะค่ะ ตกลงเอาเป็นสองชุดนี้เลยนะ”

“ได้ครับ คุณถูกใจก็พอแล้ว” ฉางเล่ยสบตาภรรยาที่ยิ้มล้อเลียนเขาอยู่

ซวงจือพอได้ยินว่าลูกค้าจะเอาสองชุดที่เธอเลือกมาให้ก็ยิ้มกว้างออกมา สองชุดนี้ราคารวมตั้งหนึ่งพันกว่าหยวน แต่ทั้งสองกลับไม่คิดจะต่อรองราคาเลยแม้แต่น้อย นับว่าคราวนี้เธอเจอลูกค้าที่ใจป้ำมากจริง ๆ ยากนักที่จะมีคนยอมซื้อชุดแต่งงานราคาแพงมากถึงขนาดนี้ รายได้วันนี้ของเธอยังจะได้รับส่วนแบ่งการขายอีก

ซูเมี่ยวจินและฉางเล่ยเปลี่ยนชุดไม่นานก็ออกมาส่งชุดทั้งสองให้กับซวงจือ เธอรอให้พวกเขาถือถุงเสื้อผ้ามากมายตามมาที่โต๊ะคิดเงินพร้อมรอยยิ้ม ตอนนี้ผู้จัดการร้านอย่างโหลวอิ๋งลู่กำลังดูแลลูกค้าที่หน้าร้านอยู่ พอเห็นลูกค้าสองคนเลือกชุดที่แพงที่สุดในร้านก็ถึงกับมองอย่างไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน

“ราคาชุดทั้งสอง 1,350 หยวนค่ะ” ซวงจือที่นำชุดใส่กล่องและใส่ถุงให้พวกเขารีบเอ่ยบอกราคาที่ต้องจ่ายทันที

“นี่เงิน1,400หยวน คุณไม่ต้องทอน ฉันถือว่าเป็นค่าดูแลที่คุณช่วยเลือกชุดให้เรา”

ซูเมี่ยวจินไม่สนใจเงินทอนเล็กน้อยพวกนั้น เธอไม่ได้ขาดเงิน อีกอย่างถึงแม้ว่าตอนนี้เงินจากการขายเสือจะใช้ไปมากแล้ว แต่ก็ยังคงเหลืออีกสองพันกว่าหยวน ยังมีเงินของเธออีกเจ็ดพันหยวนในกระเป๋า ยังไงก็ไม่นับว่าเธอใช้จ่ายมากเกินไป มีเพียงฉางเล่ยเท่านั้นที่นึกไม่ถึงว่าแค่ชุดแต่งงานสองชุดจะแพงถึงขนาดนี้

“สามี ไปกันเถอะ” ซูเมี่ยวจินเห็นฉางเล่ยรับถุงชุดแต่งงานมาแล้วก็ชวนเขาออกไปจากร้านทันที ตอนนี้เธออยากไปหาโรงแรมพักสักหน่อย ก่อนจะออกไปทานข้าวเย็นกับฉางเล่ยทีหลัง