ตัวละครที่ชอบเสนอหน้า 1/2

“นี่คือป้ายสำหรับคนตระกูลซ่งเท่านั้นเจ้าค่ะมันคือป้ายหยกรัตติกาล นายท่านรองสั่งเอาไว้ว่าให้มอบให้กับเจ้านายตระกูลซ่งทุกคนที่มาใช้บริการ”

“หากคุณหนูต้องการแลกเบิกเงิน ฝากเงินก็เพียงแค่แสดงป้ายหยกแผ่นนี้เท่านั้น พนักงานก็จะทำการตามความต้องการของคุณหนูให้โดยเร็วเจ้าค่ะ”

“อ้อเช่นนั้นขอบใจพี่สาวมาก ข้าขอตัวก่อน”

อวี้หลันเอ่ยบอกอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มก่อนจะหมุดตัวเดินออกจากโรงรับฝากเงินไปหวังอู่ที่ยืนรอนางอยู่ด้านหน้าอาคาร เมื่อหวังอู่เห็นว่าคุณหนูเดินออกมาแล้วจึงได้เดินเข้าไปหาพร้อมกับเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

“ทุกอย่างเรียบร้อยดีหรือไม่ขอรับคุณหนู”

“อื้ม เรียบร้อยดีพวกเราไปหาทั้งสามคนกันเถิดข้าหิวมากแล้ว”

อวี้หลันเอ่ยบอกด้วยสีหน้าอ่อนแรง เนื่องจากนางนั้นเริ่มรู้สึกหิวข้าวขึ้นมาจนไม่มีแรงจะเดินอยู่แล้ว

“ขอรับคุณหนู”

หวังอู่เอ่ยตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มเอ็นดูท่าทางคล้ายแมวตัวเล็กกำลังหิวโหยของอีกฝ่าย ก่อนที่คนทั้งสองจะเดินมุ่งหน้าไปยัง โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผาในทันที

โรงเตี๊ยมหมื่นบุปผาแห่งนี้เป็นโรงเตี๊ยมที่มีชื่อเสียงที่สุดของเมืองหลวงแห่งนี้เลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็นห้องพัก อาหาร หรือการบริการต่าง ๆ ของที่นี่ล้วนแล้วแต่ได้รับความพึงพอใจจากผู้คนมากมาย

ทั้งจากผู้คนในแคว้นและต่างแคว้นเองก็ตามที เหตุผลที่อวี้หลันเลือกที่นี้เป็นที่ทานข้าวก็เพราะว่านางนั้นอยากจะพาทุกคนมาเลี้ยงขอบคุณที่มีความจงรักภักดี จริงใจกับนางมาโดยตลอด

ใช้เวลาเดินเท้ามาไม่นานอวี้หลันกับหวังอู่ก็มาถึงหน้าตึกสี่ชั้นขนาดใหญ่โตและตกแต่งอย่างงดงามพร้อมทั้งผู้คนมากมายที่กำลังยืนต่อแถวกันเพื่อจะได้เข้าไปด้านใน

แต่สำหรับนางนั้นไม่จำเป็นต้องไปยืนรอเพราะได้ให้พวกเสี่ยวอิงมาจองโต๊ะเอาไว้รอแล้วจึงได้เดินตรงไปยังหน้าประตูทางเข้าทันที

ตอนนี้หญิงสาวนั้นรู้สึกหิวเป็นอย่างมาก เพียงแต่รองเท้าของหญิงสาวยังก้าวไปไม่ถึงหน้าประตูทางเข้าก็มีเสียงร้องดังของสตรีนางหนึ่งเรียกชื่อของนางเอาไว้เสียก่อน

“อวี้หลัน! เจ้าไม่เห็นรึว่าผู้อื่นกำลังยืนต่อแถวกันเพื่อที่จะเข้าไปด้านใน แล้วเหตุใดเจ้าถึงได้ไร้มารยาทเดินตัดหน้าของผู้อื่นเช่นนี้ หรือว่าใช้อำนาจของบิดาจนเคยตัวจึงไม่คิดจะเห็นใจคนอื่น ๆ เช่นนี้กัน!”

จบคำพูดของสตรีนางนั้นทั่วทั้งบริเวณโดยรอบต่างก็เงียบสงบลงพร้อมกับสายตาของเหล่าผู้คนที่จ้องมองไปยังหญิงสาวของหญิงสาว

“เจ้าเป็นใครกัน?”

อวี้หลันเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง พร้อมกับพยายามคิดว่าสตรีที่เอ่ยกับตนนั้นเป็นใครกัน เพียงแต่คำถามนี้ของนางกลับทำให้อีกฝ่ายเกิดความไม่พอใจเป็นอย่างมาก

“อะไรกัน! เพิ่งจะโดนเฉดหัวออกจากจวนได้ไม่นานเจ้าก็กลายเป็นคนความจำเลอะเลือนแล้วอย่างนั้นรึ ฮ่าฮ่า”

สตรีนางนั้นเอ่ยตอบอวี้หลันราวกับจะป่าวประกาศให้คนทั้งแคว้นได้รับรู้ว่าในตอนนี้นางนั้นกลายเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดา ๆ คนหนึ่งแล้วเช่นกัน

“เฮ้อ...ที่ข้าถามเพราะเจ้าคงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องให้ข้าจดจำ ข้าจึงจำไม่ได้ว่าเราเคยรู้จักกัน อีกอย่างถึงข้าจะไม่ใช่คนตระกูลไป๋แล้ว เจ้าคิดว่าข้าใส่ใจอย่างนั้นรึ?”

อวี้หลันเอ่ยขณะที่สาวเท้าเดินเข้าไปหาสตรีคนต้นเรื่องด้วยสีหน้านิ่งสงบ

“หึ! ทำเป็นปากดีไปเถิด ถึงอย่างไรสตรีที่ร้ายกาจเช่นเจ้าก็ไม่มีบุรุษที่ไหนมาสนใจจะตบแต่งอยู่แล้ว ขนาดองค์รัชทายาทเองก็ยังทรงขอถอนหมั้นเจ้าแล้วเลยมิใช่รึ? ช่างน่าสมเพชสิ้นดี”

สตรีตรงหน้าที่คิดว่าหญิงสาวยังคงเสียใจและเจ็บปวดกับเรื่องนี้ก็รีบเอ่ยตอกย้ำแผลที่ได้รับมาเพื่อหวังจะพบเจอสีหน้าเจ็บปวดของอีกฝ่าย

“บุรุษที่มีจิตใจโลเลเช่นนั้นข้ายังมีความจำเป็นที่จะต้องไปเสียใจอยู่อีกรึ น่าขำสิ้นดีชีวิตข้ามิเคยคิดจะต้องไปแย่งชิงบุรุษเพียงคนเดียวหรอกนะ”

หญิงสาวเอ่ยบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่าไม่ได้รู้สึกเสียใจกับเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว

“อย่างนั้นรึ?”

===============================================================

คนยิ่งโมโหหิวอยู่เดี๋ยวก็โดนสวบหัวหรอก😒