All Chapters of ซ่งอวี้หลันนางร้ายเปลี่ยนบท: Chapter 1 - Chapter 10

ตั้งแต่เด็กจนโตมานั้นคนที่คอยเลี้ยงดูนางและเคียงข้างนางมาตลอดก็คือ หลิวหวัง หรือแม่นมหลิว สาวใช้คนสนิทที่ติดตามท่านแม่ของนางมากับเด็กสาวเสี่ยวอิงสาวใช้ที่เติบโตมาพร้อมกับนางเสี่ยวอิงนั้นเป็นหลานสาวของแม่นมหลิวที่ท่านรับมาดูแลก่อนที่มารดาของไป๋อวี้หลันจะแต่งเข้ามาที่จวนตระกูลไป๋แห่งนี้แต่ที่ทำให้อวี้หลันหญิงสาวจากยุค 2023 รู้สึกอยากจะตะโกนให้คอแตกก็ตรงที่โลกที่นางมาอยู่ในตอนนี้ดันเป็นโลกนิยายในเรื่อง’ ชายารักองค์รัชทายาท’นิยายที่เพื่อนสนิทของนางนำมาให้อ่านเมื่อสามเดือนก่อนนี่เอง และจุดจบนางร้ายไร้สมองยอมทำทุกอย่างเพื่อผู้ชายโดยไม่สนว่าจะทำให้ใครต้องเดือดร้อนไปด้วยจุดจบอันแสนบัดซบคือนางร้ายต้องโทษประหารเพราะจ้างวานคนให้ไปลอบสังหารหญิงอันเป็นที่รักขององค์รัชทายาทผู้แสนจะเย็นชากับทุกคนโลกแต่กลับอบอุ่นอ่อนโยนแค่เพียงนางเอกของเรื่องเท่านั้นแต่ที่นางสงสารนั้นไม่ใช่คนตระกูลไป๋กับบิดาสารเลวผู้นี้ แต่เป็นตระกูลซ่งของท่านตา ท่านยาย และเหล่าท่านลุงท่านป้าพร้อมทุกคนในตระกูลซ่งที่ต้องมารับจุดจบเช่นนี้พร้อมกับนางร้ายของเรื่องเพียงเพราะไม่อาจจะทนมองเห็นหลานสาวเพียงคนเดียวต้องตกตายไปอย่างน่าสงสา

แต่พออยู่กันตามลำพังกับพี่สาวต่างมารดากลับกลายร่างเป็นสตรีร้ายกาจเสียอย่างนั้น ชอบอิจฉาในรูปโฉมของพี่สาวต่างมารดา คอยหาทางกลั่นแกล้งอีกฝ่ายให้โมโหอยู่บ่อยครั้งจนเป็นที่มาของข่าวลือที่ว่าคุณหนูใหญ่ไป๋นั้นมีนิสัยโหดร้ายชอบทำร้ายทุบตีน้องสาวต่างมารดาและบ่าวไพร่ในเรือนนั่นเอง“ข้าบอกให้เจ้าโผล่หัวออกมา! อย่ามัวแต่มุดหัวอยู่ในกระดอง วันนี้ข้าจะต้องถามเอาความจริงจากปากของเจ้าให้ได้ว่าไปสร้างเรื่องอะไรให้องค์รัชทายาททรงไม่พอใจกัน!”เสียงแหลมสูงยังคงตะโกนอยู่นอกเรือนอย่างโกรธเกรี้ยวจนทำให้ไป๋อวี้หลันที่ไม่ชอบเสียงดังถึงกับรู้สึกไม่สบายหูขึ้นมาทันทีนางคิดแล้วว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ยอมไปไหนอย่างแน่นอนจึงได้บอกให้เสี่ยวอิงเปิดประตูเรือน ก่อนที่หญิงสาวจะเดินออกมายืนด้านหน้าเรือนด้วยท่าทีสงบนิ่งเมื่อไป๋ลี่หลินเห็นว่าอีกฝ่ายกลับไม่มีท่าทีโมโหเหมือนเช่นทุกครั้งที่ตนมาหาเรื่องก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาในทันที บวกกับข่าวลือที่ได้ยินมาเมื่อสักครู่นี้ว่าพี่สาวผู้โง่งมของตนได้ไปสร้างเรื่องให้กับองค์รัชทายาทบุรุษที่นางหลงรักและอยากจะแย่งชิงมารู้สึกไม่พอใจขึ้น“วันนี้เจ้าไปทำสิ่งใดให้องค์รัชทายาททรงโกรธจนถึงกับต้อ

“คะ คุณหนู! ทำไมท่านจึงได้ถามข้าเช่นนั้นกันเจ้าคะ ต่อให้ต้องไปตกระกำลำบากข้างนอกมากมายเพียงใด ขอแค่มีคุณหนูอยู่ข้าก็พร้อมจะไปกับท่านเจ้าค่ะ”“ขอบใจแม่นมมาก แล้วเจ้าเล่าเสี่ยวอิง”ไป๋อวี้หลันเอ่ยขอบคุณกับแม่นมของตนเสร็จก็หันไปเอ่ยถามสาวใช้คนสนิทต่อ“ข้าก็ต้องไปกับคุณหนูอยู่แล้วเจ้าค่ะ”“ได้ เช่นนั้นในเมื่อสินเดิมของท่านแม่ข้าก็ไม่ได้คืนแล้วข้าขอแค่ทั้งสองคนนี้ไปกับข้าคงจะไม่มากเกินไปหรอกใช่หรือไม่เจ้าคะ”ไป๋อวี้หลันที่รู้อยู่ก่อนแล้วว่าสินเดิมของมารดาคงถูกบุรุษเห็นแก่ตัวผู้นี้นำไปใช้แล้วจึงได้เอ่ยแกมข่มขู่ให้อีกฝ่ายยอมมอบทั้งสองคนนี้ให้กับตนเองเสียเพื่อจบปัญหาเรื่องนี้“ได้ เอาตามที่เจ้าต้องการ”เอ่ยจบไป๋ฮุ่ยหมิงก็เดินจากไปทันทีเหลือก็เพียงแค่ไป๋ลี่หลินที่ยังคงยืนหัวเราะเย้ยหยันหญิงสาวด้วยความสาแก่ใจ“ในที่สุดวันที่เจ้าโดนเขี่ยออกจากตระกูลก็มาถึง ข้าจะรอดูว่าคนอย่างเจ้า ถ้าไม่ได้เป็นคุณหนูใหญ่ไป๋แล้ว เจ้าจะยังเชิดหน้าอย่างหยิ่งผยองแบบนี้ได้อีกไหม”ไป๋ลี่หลินเอ่ยจบก็หมุนตัวเดินจากไปด้วยความสุขที่ได้เห็นศัตรูหัวใจและมารความสุขโดนไล่ออกไปเสียที“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวผิดเองเจ้าค่ะที่ไม่ยอมเอ่ย

“พวกท่านทั้งสองเป็นพี่น้องกันเช่นนั้นรึ”ไป๋อวี้หลันเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อทั้งสองคนต่างก็มีแซ่เดียวกันและยังมีใบหน้าที่ดูคล้ายกันอีกด้วย“ขอรับคุณหนู พี่หวังอู่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ของข้าขอรับ พวกเราทั้งสองเป็นเด็กกำพร้าที่นายท่านรับไปดูแล ก่อนจะฝึกให้เป็นองครักษ์แล้วส่งมาดูแลคุณหนูขอรับ”หวังลู่เอ่ยตอบเพื่อคลายความสงสัยของเจ้านายคนใหม่ของพวกเขาสองพี่น้องแทนผู้เป็นพี่ชายที่มีนิสัยพูดน้อย“อืม ถ้าอย่างนั้นสิ่งแรกที่ข้าอยากทำคือหาซื้อจวนเป็นของตัวเองสักหลังพวกท่านช่วยไปติดต่อให้ข้าทีสิ”“คุณหนูเจ้าคะ ความจริงแล้วนายหญิงเคยซื้อจวนไว้อยู่หลังหนึ่งอยู่ทิศตะวันออกของเมืองหลวงเจ้าค่ะ”หลิวหวังเอ่ยบอกกับคุณหนูของตนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอยากจะได้จวนเป็นของตัวเอง“จริงหรือแม่นม ดียิ่งแล้วตอนนี้โฉนดที่ดินของจวนอยู่กับท่านหรือไม่ หรือว่าอยู่กับท่านเสนาบดีไป๋”หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นในตอนแรกก่อนจะเริ่มทำสีหน้าหม่นหมองลงเมื่อคิดว่าโฉนดอาจจะอยู่กับผู้เป็นบิดาของตน“อยู่กับข้าเจ้าค่ะ นายหญิงแอบเก็บซ่อนโฉนดทุกอย่างเอาไว้ให้กับท่าน ส่วน

“ก็ที่ดินตรงนี่มันเป็นทำเลทองเลยนะ พวกท่านดูสิ ด้านหลังจวนของเราเป็นภูเขาที่มีลำธารไหลผ่านแถมรอบ ๆ จวนเรายังมีแต่พวกชาวบ้านเสียส่วนใหญ่ส่วนพวกชนชั้นสูงพวกนั้นก็อยู่อีกฝั่ง แปลว่าพวกเราจะได้ใช้ชีวิตโดยไม่ต้องมานั่งหวาดระแวงพวกเห็บหมัดที่มาคอยสอดส่องจวนของเรามิใช่รึ”“อีกอย่างตอนนี้ข้าก็ไม่ได้สนใจที่จะต้องไปแย่งชิงความรักจากคนที่เขาไม่มีทางรักเราอีกต่อไปแล้ว เพราะการวิ่งตามความรักนั้นมันช่างเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนข้านั้นขอยอมแพ้เสียดีกว่า”“แม่นมกับพี่เสี่ยวอิงเองก็รับรู้ถึงความทุกข์ของข้ามาโดยตลอดไม่ใช่หรือ ในแต่ละวันที่ข้าต้องพยายามอย่างหนักเพื่อให้บิดานั้นสนใจ พยายามเอาใจใส่และไล่ตามองค์รัชทายาทเพื่อให้ได้รับความรักจากเขา จนข้ากลายเป็นหญิงร้ายกาจตั้งแต่ตอนไหนข้าเองก็ไม่รู้สึกตัว”“ข้ากลายเป็นตัวตลกให้ผู้คนหัวเราะเยาะ ข้ากลายเป็นหญิงหน้าด้านคอยวิ่งตามหึงหวงบุรุษที่เขาไม่มีใจ ข้ากลายเป็นคุณหนูใหญ่ที่ไร้ตัวตน ไร้แม้แต่คนที่พึ่งพานั่นก็เพราะข้าคือไป๋อวี้หลัน”“แต่ในตอนนี้ข้าเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาที่ชื่ออวี้หลันข้าจึงคิดที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสงบสุข ไม่