Novels by ซินเสวี่ย

เจียงหลินได้พาบิดาของตนเองกลับมาที่บ้านอีกครั้ง เซี่ยซานที่เห็นความเปลี่ยนแปลงไปของบ้านหลังเล็กที่ตนเคยอาศัยอยู่กับคนรักและลูก ๆ ก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อยไหนจะยังบุรุษด้านหลังที่ดูยังไงก็คงไม่ใช่ชายหนุ่มชาวบ้านธรรมดา ๆ อย่างแน่นอนแต่เขาเองก็มีความอดทนมากพอที่จะรอเอ่ยถามกับบุตรสาวในคราวเดียวกันไปเสียเซี่ยซานนั้นมองดูความเปลี่ยนแปลงของบุตรสาวที่แต่ก่อนตัวเล็กนิดเดียวด้วยความภาคภูมิใจ ที่ภรรยาของเขาอบรมเลี้ยงดูบุตรสาวให้เติบโตมาอย่างดีเช่นนี้หลังจากที่เดินเข้ามาภายในบริเวณบ้านแล้ว เจียงหลินก็ได้ให้บิดากับชายหนุ่มไปนั่งรอที่ศาลาพักผ่อนก่อน ส่วนตนเองนั้นจะไปเอาน้ำมาให้ทั้งสองได้ดื่มดับกระหายเมื่อไม่มีบุตรสาวแล้วเซี่ยซานก็เริ่มต้นสอบสวนชายหนุ่มตรงหน้าในทันที“เจ้าเป็นลูกเต้าเหล่าใครกัน แล้วเหตุใดถึงได้มาตามติดบุตรสาวของข้าเช่นนี้”คำถามแรกถูกโยนใส่หัวของเสิ่นจื่อตามที่เขาคาดการณ์เอาไว้อย่างแม่นยำ“ข้าแซ่เสิ่น นามเสิ่นจื่อ เป็นบุตรชายคนเล็กของอดีตผู้นำสำนักจันทราขอรับ ที่ข้าอยู่กับหลินเอ๋อร์ก็เพราะนางคือคนรักของข้า ในตอนนี้พวกเราได้ตกลงคบหาดูใจกันอยู่”“นางเคยช่วยชีวิตของข้าเอาไว้หลายหน พวก

“เจียงหลี่! เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าพูดอะไรออกมา?”เจียงไห่ที่ได้สติกลับคืนมาเอ่ยถามภรรยาของตนเองอีกครั้งอย่างต้องการคำยืนยันว่าสิ่งที่เขาได้ยินเมื่อสักครู่นี้คือเรื่องจริงหรือไม่“รู้สิ! ทำไมข้าจะไม่รู้ในเมื่อตอนนี้เป่าเอ๋อร์ก็ไม่อยู่แล้ว แล้วข้าจะยังต้องกลัวอะไรพวกเจ้าอีกกัน”“นังเจียงหลันที่มันตายก็เพราะว่าข้าวางพิษให้มันกินทุกวันอย่างไรเล่า”นางเจียงเอ่ยตอบสามีของตนเองด้วยท่าทางสาสมใจที่ได้เห็นใบหน้าเจ็บปวดจากบุรุษตรงหน้าของตนเองเป็นอย่างยิ่ง“เพราะอะไรกัน...”เจียงไห่เอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อว่าภรรยาของตนเองจะทำเรื่องเลวร้ายถึงขนาดนั้นกับน้องสาวของตนได้“ก็เพราะมันอยากจะมาทวงหนี้ข้าทำไมเล่า ถ้ามันอยู่เงียบ ๆ ไปตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องมาตายเร็วเช่นนี้หรอก อีกอย่างนั้นเพราะมันรนหาที่เอง ตายไปก็สมควรแล้วนี่”เพี๊ยะ!เสียงฝ่ามือหนัก ๆ ของเจียงไห่ที่ฟาดลงไปบนหน้าของนางเจียง หลังจากที่คำพูดร้ายกาจอย่างคนไม่สำนึกในความผิดของตนเองจบลงใบหน้าของนางเจียงสะบัดไปตามแรงตบจดเลือดไหลออกมาจากมุมปากล่างเพราะแรงตบเมื่อครู่ของเจียงไห่นั้นช่างรุนแรงกว่าครั้งแรกมาก ทั่วทั้งบริเวณในตอนนี้ต่างก็เงียบเส

“เจ้ายังมีความเป็นคนอยู่หรือไม่!”เจียงไห่ตะคอกถามใส่หน้าของภรรยาที่นั่งนิ่งอยู่ตรงหน้าด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด เขาไม่คิดเลยว่าสตรีที่เขารักนั้นจะมีจิตใจที่เลวร้ายได้ถึงเพียงนี้“ท่านพี่...”นางเจียงที่อยู่ในอารมณ์ตกใจอยู่ นางยังไม่สามารถคิดหาคำตอบให้กับผู้เป็นสามีของตนเองได้จึงทำได้เพียงเอ่ยเรียกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงบางเบา“กรี๊ด! นางเจียงหลินข้าจะฆ่าเจ้าเสีย!”ในระหว่างที่ผู้คนกำลังตกอยู่ในความเงียบเพราะสองผัวเมียอยู่นั่นเอง จู่ ๆ เสียงกรีดร้องของเจียงเป่าก็ดังขึ้นจากมาจากภายในบ้านก่อนที่หญิงสาวในสภาพดูไม่ได้จะพุ่งตัวเข้ามาหาเจียงหลินพร้อมกับมีดในมือเพื่อต้องการจะสังหารอีกฝ่ายให้ตายลงไปเสียด้วยระยะห่างระหว่างเจียงหลินกับเจียงเป่านั้นไกลกันไม่มากทำให้เจียงหลินที่ไม่ทันระวังตัวหลบไม่ทันการพุ่งตัวมาด้วยความรวดเร็วของอีกฝ่ายฉึก!เลือดสีแดงสดค่อย ๆ หยดลงบนพื้นอย่างช้า ๆ ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ในวันนี้ดวงตากลมโตของเจียงหลินเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจไม่ต่างจากพวกชาวบ้าน เพราะก่อนที่คมมีดจะพุ่งมาโดนตัวของนางอยู่นั้นก็มีร่างของใครบางคนเข้ามาบดบังตัวของนางเอาไ

หลังจากที่เจียงหลินได้ทำการเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อย นางก็เดินทางไปยังบ้านของนางเจียงพร้อมกับท่านป้าจางที่เจียงหลินแวะชวนให้ไปเป็นเพื่อนเมื่อเจียงหลินกับนางจางเดินทางไปถึงบ้านของนางเจียง ก็พบว่าอีกฝ่ายได้ยืนรอตนเองอยู่ที่หน้าบ้านแล้ว แต่เมื่อนางเจียงเห็นว่ามีนางจางมาด้วยก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาและเอ่ยต่อว่าเจียงหลินในทันที“เจ้าจะพานางมาด้วยทำไม! เจ้าก็รู้ว่านางคืนคนรักเก่าของลุงเจ้า นี่เจ้าจงใจจะเหยียบหัวข้าหรือเจียงหลิน?”“ข้าเพียงแค่มาเป็นเพื่อนหลินเอ๋อร์เท่านั้น ไม่ได้อยากจะมาเองเสียหน่อย ทำเป็นร้อนรนไปได้”นางจางที่รู้สึกไม่พอใจในคำพูดของสตรีรุ่นน้องตรงหน้า นางจึงได้เอ่ยตอกกลับอีกฝ่ายอย่างเจ็บแสบเช่นเดียวกัน“ไม่อยากมาแล้วจะเสนอหน้ามาทำไมกัน หรือเจ้ากลัวว่าข้าจะคิดร้ายกับหลานสาวของตนเองอย่างนั้นหรือ? ใครมันจะไปกล้ามีเรื่องกับคนมีอำนาจที่หนุนหลังนางอยู่กัน”ด้านนางเจียงเองก็เอ่ยตัดพ้ออีกฝ่ายด้วยท่าทางเศร้าเสียใจเป็นอย่างยิ่ง ทำเอาเจียงหลินกับนางจางนั้นถึงกับงุนงงว่านางเจียงนั้นกำลังทำสิ่งใดของนางกัน“เอาเถิดเจ้าค่ะ ถ้าเช่นนั้นข้าจะเข้าไปดูท่านลุงเองก็แล้วกัน ส่วนท่านป้าจางก็รอที่ด้าน

หลังจากวันที่ตื่นขึ้นมา เจียงหลินก็ได้กลับมาพักรักษาตัวที่บ้านเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือน บาดแผลที่ได้รับก็หายดี โดยตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเสิ่นจื่อกับหานอวี้ก็คอยช่วยดูแลผักผลไม้ที่ต้องการเก็บส่งขายให้กับภัตตาคารเซี่ยฮวาหรงอยู่ตลอด จนในที่สุดก็สามารถขายผักและผลไม้รอบนี้จนหมด เจียงหลินในตอนนี้กลายเป็นเศรษฐีประจำหมู่บ้านหนานเจียงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วข่าวลือว่าหญิงสาวทำการค้ากับภัตตาคารชื่อดังของเมืองหนานหยางจนได้เงินทองเป็นจำนวนมากนั้นแพร่ไปทั่วทั้งหมู่บ้านและนอกหมู่บ้าน ชาวบ้านหนานเจียงต่างก็รู้สึกอิจฉาในความสามารถของหญิงสาวเป็นอย่างยิ่งยิ่งไปกว่านั้นพวกชาวบ้านกลับรู้สึกเสียดายคนมีความสามารถอย่างเจียงหลินแทนคนสกุลเจียงด้วยเช่นเดียวกัน เพราะถ้าพวกเขาเลี้ยงดูสามพี่น้องให้ดีกว่านี้ ป่านนี้พวกเขาก็คงจะร่ำรวยไปพร้อมกับสามพี่น้องบ้านเจียงเหมือนอย่างในตอนนี้แล้วก็เป็นได้แต่ก็อย่างว่า เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนต้องโทษนางเจียงกับบุตรสาวของตนที่ชอบรังแกหญิงสาวกับน้อง ๆ ของนาง จนเจียงหลินทนไม่ไหวขอแยกบ้านไปอยู่เพียงลำพังสามคนพี่น้องนั่นเองแต่ข่าวลือต่าง ๆ มากมายที่เกิดขึ้นภายนอกบ้านของเจียงห

เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงหลินก็รู้สึกตัวขึ้นมาเพียงครู่เดียวก่อนที่นางจะหลับไปอีกครั้งด้วยความเหนื่อยล้าอาจจะเพราะร่างกายของนางนั้นสูญเสียเลือดไปมาก จึงทำให้นางมีอาการอ่อนเพลีย ไร้เรี่ยวแรง และรู้สึกง่วงนอนอยู่มาก แต่หมอมาตรวจดูอาการของนางก็เป็นปกติดี แถมดูเหมือนว่าร่างของหญิงสาวจะฟื้นฟูขึ้นมาได้รวดเร็วจนน่าตกใจดังนั้นท่านหมอจึงอนุญาตให้หญิงสาวกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านต่อได้ จากที่ต้องนอนดูอาการที่โรงหมออีกสองสามวัน เพียงแค่ทานยาตามเทียบยาที่จัดเอาไว้ให้จนหมดเพียงเท่านั้นก็น่าจะหายดีแล้วดังนั้นเสิ่นจื่อจึงได้เตรียมรถม้าสำหรับพาตนเองและหญิงสาวกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านแทนตามความต้องการของเจียงหลินย้อนกลับไปในคืนที่เจียงหลินหมดสติไปนั้น นางได้ไปยังสถานที่แห่งหนึ่งและได้พบกับท่านยายคนเดิมที่เคยพบก่อนที่จะมายังโลกแห่งนี้“ท่านยาย ข้าตายแล้วหรือเจ้าคะ?”เจียงหลินเอ่ยถามกับหญิงชราที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตนเอง ในตอนนี้เจียงหลินกับหญิงชรานั้นกำลังนั่งกันอยู่ภายในศาลากลางน้ำที่ดูเงียบสงบและงดงามเป็นอย่างมาก คำถามจากหญิงสาวตรงหน้าทำให้หญิงชรานั้นเผยรอยยิ้มบางเบาออกมาเล็กน้อยพร้อมกับส่ายหน้าไปมา

“ท่าน...พี่...”เสียงเอ่ยเรียกของภรรยารองนั้นยิ่งทำให้โทสะของไป๋ฮุ่ยหมิงปะทุขึ้นจนเอ่ยตะคอกอีกฝ่ายด้วยความเกรี้ยวกราด“หุบปากเน่า ๆ ของเจ้าเสีย! เสียแรงที่ข้านั้นรักและเอ็นดูเจ้ามาตลออด แต่เจ้ากลับกล้าหักหลังข้าทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างไร”“ไม่เพียงแค่หลอกลวงข้าเรื่องหลินเอ๋อร์ แต่เจ้ายังวางยาฮูหยินเอกจนนางต้องตายจากไป เจ้าทำเรื่องเลวร้ายถึงเพียงนี้ได้อย่างไรกันหา!”คำถามมากมายที่หลุดออกจากปากผู้เป็นสามีนั้นช่างบาดลึกลงไปในจิตใจของเป่าลี่อินเป็นอย่างมาก จริงอยู่ที่ในตอนแรกนางนั้นเข้าหาเขาเพียงเพราะต้องทำตามแผนของบุรุษชั่วช้าผู้นั้น แต่เมื่อได้ใกล้ชิดและได้รับความรัก เอาใจใส่ดูแลจากอีกฝ่ายอย่างที่ไม่เคยมีใครทำให้กับนางจึงทำให้นางเริ่มที่จะหึงหวงและอยากครอบครองไม่อยากให้เขาไปมอบความรักให้กับสตรีอื่น นางจึงได้วางแผนการทุกอย่างเพื่อที่จะใส่ร้ายฮูหยินเอกสตรีอีกหนึ่งคนที่เขารัก ด้วยการใส่ความต่าง ๆ จนในที่สุดนางก็สามารถทำสำเร็จและในขณะที่สตรีผู้นั้นตรอมใจนางจึงใช้โอกาสนี้ให้คนวางยาจนในที่สุดสตรีนางนั้นก็

“ท่านอ๋องเพคะ”อวี้หลันเอ่ยเรียกชายหนุ่มด้วยคำเรียกที่จริงจังจนทำให้ใบหน้าของชายหนุ่มต้องหันกลับมามองยังหญิงสาวที่ในตอนนี้กำลังยืนจ้องมองมาที่ตนเอง“พี่บอกแล้วใช่หรือไม่ว่าให้เรียกพี่ว่าอย่างไร”ชายหนุ่มเอ่ยบอกพร้อมกับวงแขนแกร่งเองก็คว้าเอาเอวบางเข้ามานั่งลงบนตักของตัวเองอย่างต้องการทำโทษ“พี่ชายท่านหลอกกินเต้าหู้ข้าอีกแล้วนะเจ้าคะ”อวี้หลันเอ็ดชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทีไม่จริงจังนักคล้ายว่านางเองก็เริ่มที่จะชินกับนิสัยมือไวของอีกฝ่ายเสียแล้ว“ก็ใครกันเล่าที่ทำให้พี่ต้องเป็นแบบนี้”ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับยื่นใบหน้าหล่อเหลาของตนเองที่ตั้งแต่วันงานเลี้ยงจบลงนางก็ไม่เห็นว่าเขาจะยอมสวมใส่หน้ากากเช่นที่ข่าวลือบอกแม้แต่น้อยเข้ามาใกล้ใบหน้าของหญิงสาวอย่างต้องการหยอกล้ออีกฝ่ายให้เขินอาย“เป็นพี่ชายเองมากกว่าที่คิดมากไปเองเจ้าคะ แต่ก็ช่างเรื่องนั้นก่อนเถิดข้าในตอนนี้ต้องการคำอธิบายเกี่ยวกับเรื่องสมรสพระราชทานที่ฝ่าบาททรงมอบให้เมื่อเช้านี้มากกว่า”หญิงสาวเองก็ไม่ได้คิดที่จะผ

ในที่สุดก็มาถึงสมรสพระราชทานระหว่างชินอ๋องกับคุณหนูซ่งอวี้หลัน งานแต่งงานในครั้งนี้ถึงแม้ว่าจะมีกำหนดการที่กระชั้นชิดไปหน่อยแต่ว่างานทุกอย่างนั้นก็ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่และสมเกียรติของว่าที่พระชายาของชินอ๋อง โดยงานในครั้งนี้ถูกจัดขึ้นที่ตำหนักส่วนตัวของชินอ๋องที่ผู้คนรู้จัก เพียงแต่นั้นเป็นแค่ฉากบังหน้าเพราะอวี้หลันได้พูดคุยตกลงกับชายหนุ่มเอาไว้แล้วว่าหลังจากแต่งงานเสร็จตนเองจะไปอยู่ที่จวนข้าง ๆ จวนของนาง ซึ่งชายหนุ่มเองก็ไม่คิดที่จะคัดค้าน เพราะเขานั้นตามใจหญิงสาวอยู่แล้ว ขอเพียงนางอยู่แล้วมีความสุขไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ล้วนแต่ยินดีทั้งสิ้นวันนี้ในเมืองหลวงต่างก็เต็มไปด้วยขบวนเจ้าบ่าวที่ในตอนนี้ร่างสูงสง่างามสวมชุดสีแดงสดนั่งสง่าอยู่บนหลังอาชาสีขาวตัวโปรดกำลังมุ่งหน้าไปยังจวนของว่าที่พระชายาที่เพียงแค่ขบวนสินสอดก็ยาวไปจนแทบจะสุดประตูเมือง ด้วยเกวียนขนหีบกว่าสามร้อยหีบไหนจะมีสิ้นเดิมของเจ้าสาวที่เหล่าท่านตาท่านลุงของนางนั้นมอบให้อีกกว่าสองร้อยกว่าหีบอีกเล่า เรียกได้ว่าการแต่งงานในครั้งนี้ของทั้งสองคนนั้นสร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับเหล่าชาวบ้านและเหล่าคุณหนูต่าง

ในที่สุดก็มาถึงวันนัดส่งมอบสินค้าของชาวหัวแดงกับกลุ่มของผู้ช่วยเผิงเจียง โดยพวกมันนั้นได้นัดพบกันที่แนวชายป่าใกล้ ๆ กับเมืองท่าที่พวกมันมักจะใช้เป็นจุดนัดพบส่งของกันอยู่บ่อยครั้งนั่นเองซึ่งข่าวเรื่องสถานที่ในการนัดพบของพวกมันนั้นเป็นชินอ๋องที่ส่งหน่วยองครักษ์ลับไปสืบข่าวมาจนได้รู้สถานที่ชัดเจนในครั้งนี้ ดังนั้นในวันนี้กลุ่มของนายท่านซ่งกับบุตรชายจึงได้เดินทางมายังสถานที่นัดพบกันในครั้งนี้กลุ่มของซ่งเฉิงป๋อนั้นทราบถึงกำหนดการจัดส่งสินค้าของพวกมันนั้นคือเวลายามซื่อของวันนี้และในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าก็จะถึงกำหนดเวลานัดของพวกมันแล้วเมื่อกลุ่มของซ่งเฉิงป๋อเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาแล้วทั้งสามคนพ่อลูกรวมทั้งเหล่าองครักษ์อีกกว่ายี่สิบนายต่างก็ซุ่มอยู่ในที่กำบังอย่างเงียบเชียบไม่นานหลังจากนั้นทั้งสองกลุ่มก็ได้ยินเสียงของรถม้าหลายคันกำลังวิ่งตรงมายังทิศทางที่พวกเขารออยู่เมื่อรถม้าทั้งสามคันจอสนิทลงที่จุดนัดพบก็เป็นเวลาเดียวกันกับเกวียนวัวของพวกกลุ่มพ่อค้าชาวหัวแดงเองก็มาถึงยังสถานที่นัดหมายเช่นเดียวกันหลังจากที่รถม้าจอดสนิทดีแล้วนั้นไม่นานก็มีบ

“คุณหนูซ่งรับราชโองการ....เนื่องด้วยคุณหนูซ่งอวี้หลันนั้นเป็นสตรีที่มากความสามารถอีกทั้งยังเป็นสตรีที่เพียบพร้อมไปด้วยกิริยามารยาทอ่อนหวานเรียบร้อย จึงประทานสมรสพระราชทานให้แต่งเป็นพระชายาเอกในชินอ๋องจวินซีฮันในอีก 7 วันต่อจากนี้จบราชโองการ.....”จบราชโองการทั่วทั้งจวนต่างก็ตกอยู่ในความเงียบไม่เว้นแต่หญิงสาวเองที่ตั้งตัวไม่ทันว่าตนเองจะต้องแต่งงานให้กับชายหนุ่มในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี่เองในตอนนี้หญิงสาวจึงได้ยังคงก้มหน้าเงียบจนเสี่ยวอิงต้องสะกิดเพื่อให้คุณหนูของตนรีบตอบรับราชโองการโดยไว“หม่อมฉันขอบพระทัยฝ่าบาทขอฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี เพคะ”จบคำของหญิงสาวกงกงคนสนิทของฮ่องเต้ก็ยื่นราชโองการสีเหลืองทองมาตรงหน้าของหญิงสาวจากนั้นมือบางจึงได้ยื่นไปรับมาถือไว้พร้อมกับเอ่ยขอบใจกงกงชราตรงหน้า“ลำบากท่านหม่ากงกงแล้วเจ้าค่ะ เสี่ยวอิงเจ้าจงตามไปส่งท่านหม่ากงกงให้ข้าด้วยนะ”ประโยคแรกนั้นหญิงสาวเอ่ยกับกงกงชราตรงหน้าด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก่อนที่หญิงสาวจะหันไปเอ่ยกำชับกับสาวใช้คนสนิทอีกทั้งยังกำชับให้อีกฝ่ายมอ

ความเงียบยังคงปกคลุมไปทั่วชายป่าที่พวกเขายืนอยู่ หลังจากเอ่ยกับผู้เป็นตาเสร็จเรียบร้อยแล้วนั้นอวี้หลันจึงได้หันหน้าไปมองยังก็ผิงซานคุนก่อนที่ริมฝีปากบางของนางจะเริ่มเอ่ยวาจาออกมา“นายท่านเผิงกล่าวมาเมื่อครู่นี้ข้าเองก็เห็นด้วยกับพวกท่านนะเจ้าคะ คนทำผิดคิดชั่วย่อมสมควรได้รับโทษทัณฑ์อย่างสาสม แต่ที่ข้าไม่เห็นด้วยก็คงจะเป็นคนที่ต้องโทษคิดกบฏนั้นหาใช่ตระกูลซ่งของข้า แต่เป็นตระกูลเผิงของพวกท่านต่างหากเล่า”“ท่านอย่าได้คิดจะเอ่ยปากแก้ตัวเพราะข้ากับท่านอ๋องนั้นต่างก็เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ที่พวกท่านมาถึงจนพูดคุยตกลงเกี่ยวกับการค้าในครั้งนี้จนไปถึงการส่งมอบสิ่งของพร้อมกับเงินทองเพื่อแลกเปลี่ยนกันแล้วอย่างไรเล่า”“นี่คงจะเพียงพอที่จะเอาผิดพวกท่านได้แล้วกระมัง แล้วไหนจะยังมีหัวหน้านายกองที่รับสินบนทั้งยังทำงานให้กับท่านมิใช่ให้กับฝ่าบาทเพียงเท่านี้ข้าคิดว่าโทษของตระกูลท่านก็คงจะมีหัวไม่พอให้ประหารชดใช้ความผิดแล้วละ”คำพูดของหญิงสาวทุกคำที่เอ่ยออกมานั้นช่างราวกับคมมีดที่กรีดลึกลงไปสุดขั้วหัวใจของคนฟังยิ่งนัก ไหนจะยังสามารถแจกแจงความผ