2.เขาโผล่มางานแต่งได้ยังไง (1)

“กันย์ต้องการถอนหมั้นค่ะ”

กันยกรเอ่ยในไม่กี่วันถัดมาที่นัดภพดนัยทานอาหารค่ำด้วยกัน ความจริงเธออยากนัดเจอเขาทันทีทันใดด้วยซ้ำทว่าชายหนุ่มบอกว่าไม่ว่างผัดมาพักหนึ่งจนเธอบอกว่าเป็นเรื่องสำคัญที่ต้องพูดอีกฝ่ายจึงยอมรับนัด

หญิงสาวมาในชุดราตรีสั้นสีน้ำเงินโชว์ท่อนขาสวยได้รูปกับแขนเรียว ผิวขาวผ่องตัดกับสีเข้มของชุดยิ่งทำให้โดดเด่นสะดุดตา แถมวันนี้เธอยังใส่คอนแทกเลนส์เหมือนเช่นตอนที่ไปผับคืนนั้น ตั้งใจไว้แล้วว่าหลังจากนี้จะทำเลสิก ทรงผมถูกเกล้าขึ้นโชว์ลำคอระหง ดูสวยสง่าชนิดที่เดินผ่านผู้ชายหรือผู้หญิงต่างก็หันมอง แม้กระทั่งเวลานี้นั่งอยู่กับภพดนัยก็ยังมีผู้ชายเหล่มองตลอดเวลาอย่างไม่เกรงใจจนชายหนุ่มหงุดหงิด

ภพดนัยนิ่งงันไปกับคำบอกของคู่หมั้นสาว สิ่งที่คาดไว้ในใจนั้นผิดไปหลายขุม เขาเห็นครั้งแรกที่กันยกรเดินเข้ามาก็ถึงกับตะลึงลมหายใจสะดุดกับลุกใหม่ที่ไม่เคยเห็นจากเจ้าตัวมาก่อน ยังคิดเลยว่าคู่หมั้นสาวต้องการจะมัดใจตนในคืนนี้

“หมายความว่ายังไง อยู่ดีๆ ทำไมคุณถึง...”

กันยกรไม่พูดพร่ำ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดคลิปที่แอบถ่ายไว้ได้ แม้เพียงไม่กี่วินาทีเพราะทนมองได้ไม่นาน หากมันก็ชัดเจน เมื่อวางลงตรงหน้าและภพดนัยก้มลงมองก่อนจะหน้าเสีย

“ฉันไม่อยากพูดถึง และไม่อยากมองให้เสียสายตา คุณดูไปแล้วฉันก็จะลบ”

เธอพูดเสียงแข็ง

“ในเมื่อคุณมีคนที่พอใจอยู่แล้ว เราก็ควรยุติความสัมพันธ์ที่เราไม่ได้ต้องการตั้งแต่แรกลงเสีย พวกคุณจะได้คบกันอย่างเปิดเผย”

หญิงสาวบังคับสายตาและน้ำเสียงของตนได้อย่างดี ใบหน้าเรียวมนเมื่อเกล้าผมอย่างสวยงามมีปอยผมเคลียไล้ยิ่งทำให้เผยดวงหน้างามได้รูปเป็นพิเศษ เจ้าตัวเชิดหน้านิดๆ ราวนางหงส์ผู้ทะนงตนทำให้ดูเลอค่ามากกว่าจะน่าหมั่นไส้

“คุณกันย์ เรื่องของผมกับน้องเก๋ คือ...”

“ไตร่ตรองสิ่งที่ตัวเองจะพูดดีๆ นะคะ”

เธอจ้องอีกฝ่ายนิ่งขณะย้ำ

“ฉันยังไม่อยากเห็น คุณพ่อของฉัน ถ้าได้เห็นก็คงไม่ชอบนัก”

ชายหนุ่มชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด คิ้วเข้มขมวดทั้งสีหน้าก็ดูวุ่นวายใจ แน่นอนหากเขาปฏิเสธเกวลิน คลิปที่เห็นก็เหมือนหลอกน้องสาวเธอ ‘ฟันแล้วทิ้ง’ ผู้ใหญ่รับรู้คงไม่พอใจนัก แม้ว่าเรื่องเธอกับชายหนุ่มจะเกิดจากการตัดสินใจของผู้ใหญ่ บิดาของเธอกับบิดา ชายหนุ่มเป็นเพื่อนและร่วมลงทุนธุรกิจด้วยกันจึงอยากให้ลูกๆ ลงเอยเป็นทองแผ่นเดียวกัน และตกลงเรื่องหมั้นหมายของเธอกับภพดนัยไว้หลังจากที่เธอเรียนจบปริญญาตรี

กันยกรไม่อาจปฏิเสธได้ เธอพยายามจะเป็นลูกสาวคนดีของบิดาเสมอมา ทั้งตั้งใจเรียน ทั้งเชื่อฟัง ไม่เคยนอกลู่นอกทาง ด้วยความจริงแล้วเธอเป็นลูกสาวคนโตที่ไม่มีมารดาดูแลแล้ว หญิงสาวเป็นลูกติดภรรยาเก่าที่เสียชีวิตไปก่อนบิดาจะแต่งงานใหม่ในห้าปีต่อมา เธออยู่ในบ้านอย่างไร้ความสำคัญมานับแต่นั้น หากต้องการมีความหมายต่อบิดา เธอก็ต้องเป็นเด็กดีและเรียนเก่ง

“เอ่อ เราคุยกันถูกคอกว่าคุณหน่อยนึง”

ชายหนุ่มยอมเอ่ยออกมา หากก็ไม่ยอมรับอย่างเต็มปากเต็มคำ

“ค่ะ ฉันเข้าใจ ฉันเป็นคนพูดน้อย ค่อนข้างน่าเบื่อ ยายเก๋เขาน่ารัก คุยเก่ง ใครๆ ได้คุยด้วยก็ชอบทั้งนั้น”

เธอพูดไปก็หยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะลุกขึ้น

“ยังไงก็ขอให้โชคดีนะคะ เรื่องของเราฉันจะบอกคุณพ่อเองว่าฉันอยากไปเรียนต่อมากกว่า ยังไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไร ก็เลยคิดว่าไม่อยากให้คุณต้องมารออย่างไร้จุดหมาย”

“คุณจะไปเรียนต่อเหรอครับ”

“ค่ะ ฉันอยากเรียนต่อปริญญาเอก คิดมาตั้งนานแล้ว”

กันยกรระบายยิ้มบาง

“เรื่องของคุณกับยายเก๋คงลงเอยได้ง่ายขึ้น ถ้าไม่มีฉันสักคน คุณพ่อของฉันกับคุณพ่อคุณก็คงพอใจ เพราะแค่เปลี่ยนจากฉันเป็นยายเก๋เท่านั้นเอง ทองก็ยังเป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่”

“คุณกันย์ ผมว่า...”

“ลาก่อนค่ะ ไม่แน่ใจว่าจะได้พบกันอีกเมื่อไร เพราะฉันกำลังทำเรื่องไปเรียนต่อ ถือโอกาสลากันตรงนี้เลยก็แล้วกันนะคะ”

เธอสะบัดหน้าก้าวฉับๆ เดินจากมาโดยไม่หันกลับไปมอง ชายหนุ่มซ้ำอีก สายตาอีกฝ่ายที่มองตนอย่างตะลึงงันและแววแสนเสียดายที่ได้เห็นทำให้กันยกรสะใจไม่น้อยเลย

สามปีต่อมา

“แกมัวทำอะไรอยู่ ถึงมาเอาป่านนี้”

เมื่อพบหน้าบิดากันยกรก็ถูกดุทันควัน เธอขับรถมาที่นี่ด้วยตัวเองเพราะเพิ่งแยกออกไปอยู่คอนโดของตน หญิงสาวขายคอนโดเก่าไปแล้วตั้งแต่สามปีก่อน เมื่อกลับมาจากต่างประเทศตั้งแต่สองอาทิตย์ก่อนเธอก็อยู่ที่บ้านและหาที่อยู่ใหม่ ไม่ใช่เพียงเพราะเกวลินแต่งงานกับภพดนัยและชายหนุ่มจะย้ายมาอยู่ในบ้านเดียวกัน แม้จะเป็นการสร้างเรือนหออีกหลังภายใต้รั้วเดียวกัน เธอก็ไม่รู้สึกใด ทว่าเพราะความไม่ลงรอยของตนกับแม่เลี้ยงและน้องสาวทำให้แยกออกมาอยู่คอนโดนับแต่เรียนมหาวิทยาลัย และเกวลินก็อ้อนบิดามารดาอยากมีคอนโดเป็นของตัวเองเหมือนเธอ อ้างว่าขับรถไปกลับบ้านกับมหาวิทยาลัยทุกวันไม่ไหว แถมที่น่ารำคาญคือเจ้าตัวเลือกมาอยู่ใกล้กับเธอราวต้องการกวนใจ

“รถติดน่ะค่ะ”

เธอบอกไปง่ายๆ

“อาบอกให้พักที่บ้านวันนี้ก็ไม่เชื่อ จะได้ไม่ต้องขับรถไปเปลี่ยนชุดให้ยุ่งยาก”

ภัสสรแม่เลี้ยงของเธอเอ่ยเสียงหวานราวหวังดี หากแววตากลับเยาะเย้ยชัดเจน

งานช่วงเช้าเป็นรดน้ำสังข์ที่บ้านซึ่งเป็นญาติผู้ใหญ่กับคนใหญ่คนโตที่ทั้งสองครอบครัวรู้จักนับถือ และมีงานเลี้ยงช่วงกลางคืนในโรงแรมชื่อดัง

กันยกรไม่อยากต่อความมากมายเพียงขอโทษบิดาแล้วเลี่ยงไปช่วยดูแลความเรียบร้อยในเรื่องอาหาร รู้ดีว่าแม่เลี้ยงไม่ได้อยากให้ตนเป็นที่สนใจในงาน ไม่ต้องการให้เข้าไปต้อนรับแขกเหรื่ออยู่แล้ว หากไม่รู้จักกันมานานคนอื่นๆ ก็แทบจะเข้าใจว่าบิดาของเธอมีลูกสาวคนเดียวเพราะเวลาไปไหนมาไหนหรือออกงานในฐานะครอบครัวก็มีเพียงพ่อแม่ลูกที่ปราศจากเธอ

หลังจากคุยกับผู้จัดการที่ดูแลอีเวนต์ครั้งนี้เรื่องอาหารแล้วก็หมุนตัวจะกลับไปตักอะไรกินสักหน่อย เพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้องนอกจากกาแฟกับขนมปังปิ้งในตอนเช้า ทว่ากลับชนเข้ากับใครคนหนึ่งที่กำลังคุยโทรศัพท์และเดินพรวดพราดมาพอดี

“อุ๊ย”

ร่างอรชรเซค่อนข้างเยอะเพราะชายหนุ่มตัวสูงกว่าเธอ หากเขาก็ช่วยดึงแขนรั้งไว้

“ขอโทษครับ”

ใจกันยกรกระตุกกับเสียงของเขา หญิงสาวเงยหน้าขึ้นขณะที่อีกฝ่ายก้มลงมา แล้วทั้งสองก็ต่างชะงัก

‘เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?’

=====

กลับมาจ๊ะเอ๋กันแล้ว จะเป็นยังไงต่อไปน้า ^^