ตอนที่6.

ตอนที่6.

ทางด้านนาวีที่กลับเข้าห้องทำงานของตนก็ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ของตนอย่างหงุดหงิดไม่สบอารมณ์กับความร้อนระอุที่อัดแน่นอยู่ในกาย ซึ่งอาการเหล่านี้มันเกิดขึ้นทุกครั้งที่เขาคิดถึงเธอ ยายคุณหนูขี้แย บุษกร... เด็กในปกครองของเขา คำคำนี้มันคือเส้นบางๆ ที่กางกั้นเขาไว้จากความรู้สึกทั้งมวลที่มีต่อเธอ..

“บ้าที่สุด...” ชายหนุ่มสบถเบาๆ ในลำคอแล้วหลับตาลงด้วยความเคร่งเครียดกับอารมณ์ที่เริ่มไม่มั่นคงของตนเอง แล้วภาพในอดีตก็แล่นเข้ามาในสมองเพียงแค่เขาหลับตาลง...

เมื่อสี่ปีก่อน

ในวันฉลองรับปริญญาโทของนาวี บิดามาดาและญาติสนิทไม่กี่คนเดินทางไปที่ที่รีสอร์ตญาติคนหนึ่งของบิดาในจังหวัดเชียงราย และในครั้งนั้นครอบครัวของบุษกรก็ไปร่วมยินดีกับนาวีด้วย การเลี้ยงฉลองวันแรกผ่านไปด้วยดีและวันต่อมาต่างก็พากันเดินสายไปทำบุญในที่ต่างๆ ซึ่งผู้สูงวัยต่างก็ชื่นชอบกันมาก ส่วนเด็กๆ ก็ติดตามไปทำบุญด้วย แต่จากการที่ไปปาร์ตี้ต่อกับเพื่อนๆ ในเมืองทำให้นาวีอ่อนเพลียเกินกว่าจะลุกจากที่นอนไปกับบิดามารดา เขาจึงขออยู่บ้านซึ่งนาวีเองก็ไม่รู้ว่าบุษกรอยู่ด้วย ชายหนุ่มจึงนัดหญิงสาวสวยคนหนึ่งมาพบที่บ้านพักซึ่งปลูกห่างกันพอสมควรเพื่อความเป็นส่วนตัว แน่นอนว่าบรรยากาศฝนพรำๆ กับสาวสวยเซ็กซี่คงไม่มีอะไรดีไปว่าการทำกิจกรรมในร่มอันเร่าร้อน หากไม่ติดที่ว่าเสียงประตูหน้าบ้านหลังเล็กดังขึ้นรัวๆ ทำให้เขาจำต้องผละจากร่างงามพรั่งพร้อมของสาวเจ้าอย่างหงุดหงิด ร่างสูงสวมเพียงกางเกงยีนสีเข้มตัวเดียวโชว์แผงอกเปล่าเปลือยเต็มไปด้วยกล้ามเนื้องดงามเยี่ยงบุรุษเพศ ที่ทำให้หญิงสาวมองตามเขาตาปรอยเลยทีเดียวนั้นเดินไปเปิดประตูอย่างหัวเสีย

“มีอะไร..” น้ำเสียงฟังดูหงุดหงิดของเขาทำให้ใบหน้าเรียวเล็กนั้นซีดขาวปากสั่นแววตาหวาดหวั่นอย่างเห็นได้ชัด นาวีถอนใจกอดอกมองเด็กสาวตรงหน้านิ่งเมื่อระลึกได้ว่าเธอเป็นเสมือนน้องสาวของเขาและท่าทางของเธอดูไม่สบายนัก

“เอาล่ะ มีอะไรก็ว่ามา ฝนตกแบบนี้เดินตากฝนมาทำไม”

“บูมปวดหัว เห็นว่าที่บ้านของคุณป้าเหมือนมีคนอยู่บูมเลยเดินมาขอยาทานค่ะ”

เธอก้มหน้าตอบแผ่วๆ ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตาซึ่งเขาคิดว่าเจ้าหล่อนคงจะอายกับสภาพของเขานั่นเอง

“เข้ามาแล้วไปหาเอาเองในห้องคุณแม่”

“ค่ะ..” ร่างเล็กบางกว่าเขามากเดินเลี่ยงไปยังห้องนอนของมารดา นาวีส่ายหน้าอย่างหงุดหงิดไม่หายและอารมณ์อยากต่างๆ ก็หมดไปทันที เขาเดินกลับไปบอกสาวสวยเซ็กซี่ให้กลับไปก่อนแม้ว่าเจ้าหล่อนดูจะไม่อยากกลับ แต่เพราะเงินก้อนโตที่ได้แทนการเสียเวลาก็ทำให้เธอกลับไปโดยดีแต่ไม่วายทิ้งโน้ตนัดหมายเพื่อไปสานต่อวิมานที่ล่มไปให้จบ

นาวีเดินมาหยุดที่ประตูห้องของมารดาก็เห็นว่าร่างเล็กยังจดๆ จ้องๆ อยู่กับกระเป๋าถือใบเล็กที่ว่างอยู่หน้ากระจกโต๊ะแต่งตัวของมารดา เมื่อเห็นเขาก็ทำหน้าตื่นๆ เหมือนเด็กตัวเล็กๆ อยากกินไอศกรีมแต่ไม่กล้าหยิบ

“เธอนี่มันตัวยุ่งจริงๆ คุณอาเขาไม่เคยให้เธอหยิบยากินเองรึไงนะ” ทำเสียงดุหน้าดุใส่คนที่ถอยร่นไปทันที ที่เขาเดินเข้ามาเปิดกระเป๋าแล้วหยิบยาแก้ไข้หวัดให้เธอหนึ่งเม็ด

“จะต้องให้ป้อนด้วยมั้ย”

“มะ ไม่ต้องค่ะ บูมกินยาเองได้...”

แล้วบุษกรก็เดินลิ่วออกไป นาวีมองแผ่นหลังบางภายใต้ชุดนอนแบบกระโปรงผ้าฝ้ายลายการ์ตูนเหมือนเด็กหญิงของบุษกร แล้วก็นึกสงสัยว่าเธอมีอายุเท่าไหร่แล้ว ปกติเขาก็ไม่ค่อยได้สุงสิงกับเธอนักเพราะวัยที่ค่อนข้างห่างกัน อีกทั้งเขาก็ไม่ชอบเด็กผู้หญิงที่ดูแล้วน่ารำคาญน่าปวดหัวไม่เหมือนสาวๆ ที่พร้อมจะไปกับเขาได้ทุกที่ เข้ากันได้ทุกท่า อีกทั้งส่วนใหญ่ครอบครัวของบุษกรจะอาศัยอยู่ที่อังกฤษมากกว่าเมืองไทยเพราะมารดาของเธอเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษและไปๆ มาๆ ระหว่างเมืองไทยกับอังกฤษ เขาจึงไม่ค่อยได้พบหน้าบุษกรบ่อยนัก แต่มีช่วงหลังๆ มานี้ที่ได้ข่าวว่าครอบครัวของบุษกรจะกลับมาอยู่ที่เมืองไทยเป็นการถาวรเพียงแต่ยังเคลียร์งานที่อังกฤษไม่เรียบร้อย

“บ้าจริง ฝนมาตกอะไรตอนนี้นะ”

ชายหนุ่มสบถเบาๆ ในลำคอเมื่อจู่ๆ ฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา บุษกรที่กำลังจะเดินกลับบ้านพักของตนเองจำต้องถอยหลังกลับเข้ามาในบ้านแล้วไปทรุดนั่งที่โซฟารับแขก ในขณะที่นาวีเดินไปที่บาร์เครื่องดื่มแล้วรินวิสกี้ยี่ห้อดังออกมาดื่มเพื่อสงบสติอารมณ์ แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ท้องฟ้าก็มืดครึ้มจนต้องเปิดไฟในบ้านแทบทุกดวง

“หิวรึเปล่า...” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้นทำให้คนที่ทำท่าเหมือนจะหลับสะดุ้งหันมามองนาวีตาโต

“เอ้อ.. คือ หะ หิวค่ะ”

“ที่ถามนี่คือจะบอกว่าไปหากินเองในครัวนะ คุณแม่พี่ซื้ออาหารมาใส่ตู้เย็นไว้ตั้งแต่วันที่มาแล้วไม่รู้มีอะไรบ้าง และจะให้ดีช่วยทำอะไรมาให้พี่กินเล่นด้วยก็ไม่เลวนะ” สั่งด้วยท่าทางราวเจ้าชายสั่งสาวใช้

“ค่ะ...” รับคำเบาๆ แล้วลุกขึ้นเข้าครัวอย่างว่าง่าย นาวียกยิ้มมุมปากอย่างพอใจก่อนจะยกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่ม แม้จะเริ่มรู้สึกมึนๆ เล็กน้อย แต่เขาก็ไม่คิดว่าตนจะคออ่อนเมาได้ ไม่นานกลิ่นอาหารหอมกรุ่นก็ลอยมาแตะจมูกน้ำย่อยก็เริ่มทำงานขึ้นมาทันที นาวีปรายตามองคนที่ถือถาดใส่จานอะไรสักอย่างออกมา

“พอดีบูมเห็นมีแหนมเอ็นข้อไก่อยู่ในตู้เลยทอดมาให้พี่วีค่ะ”

เธอวางจานลายสวยไว้ตรงหน้าเขาแล้วก็จะเดินกลับเข้าไปในครัว แต่ทันใดนั้นเองไฟฟ้าที่สว่างไสวก็ดับพรึบตามมาด้วยเสียงสายฟ้าฟาดเปรี้ยงสนั่นหวั่นไหวไปทั้งผืนฟ้าและยังสามารถรับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนแม้อยู่ในบ้านหลังเล็กที่มิดชิดแข็งแรง

เปรี้ยงงงง...

“กรี๊ดดดด...” บุษกรกรีดร้องด้วยความตกใจและอารามตกใจทำให้สะดุดข้อเท้าตัวเองร่างเล็กเสียหลักเกือบจะล้มหัวฟาดพื้น แต่สุดท้ายกลับเซถลาเข้าสู่วงแขนแกร่งของนาวีที่ลุกขึ้นคว้าร่างเธอไว้ได้ก่อน