CHAPTER 5 ทนไม่ได้ก็แล้วแต่

ลิฟต์หรูเปิดออกสู่เพนท์เฮ้าส์ชั้นบนสุดของตึกสูงใจกลางเมือง หมอนอิงเดินตามหลังเขาเข้ามาเงียบๆ ด้วยกล่องกระดาษใบเดียวในมือกล่องที่บรรจุของส่วนตัวทั้งหมดที่เธอมีมันไม่ได้มีค่าในสายตาใคร แต่สำหรับเธอมันคือเศษเสี้ยวของชีวิตที่ยังเหลืออยู่

พันไมล์เดินนำหน้า ไม่หันกลับมามองแม้แต่นิด และก่อนที่เธอจะก้าวพ้นประตูกระจกเข้ามาเต็มตัว เสียงเย็นชาของเขาก็กระแทกเข้าหู

“เพราะเธอคนเดียว! ทำให้ชีวิตฉันต้องเป็นแบบนี้”

เธอสะดุ้งก้มหน้ารับความผิดเงียบๆ ก่อนจะเดินต่อไปอย่างไม่กล้าสบตา

        “กะอีแค่เสียตัวแม่งทำเป็นร้องไห้จะเป็นจะตาย”

ทันใดนั้นกล่องในมือเธอก็ถูกปัดกระเด็นด้วยแรงที่ไม่ออมมือ

พรึ่บ!

ข้าวของในกระจายเกลื่อนพื้นหินอ่อน ตกกระแทกพื้นจนกระจัดกระจาย

“ฮึก” เธอตกใจจนเผลอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ร้องไห้จนตัวสั่น ทำให้เขายิ่งขัดหูขัดตา

“โว้ยยย ร้องหาแม่เธออะไรนักหนา!” เสียงคำรามดังลั่นภายในเพนท์เฮ้าส์หรูสะท้อนก้องไปทั่วผนังกระจก

เขายกเท้าเหยียบกรอบรูปของเธอซ้ำราวกับเป็นของไร้ค่า เสียงแตกเป๊าะของกระจกเล็กๆ ดังขึ้นพร้อมกับเสียงสะอื้นในลำคอของหญิงสาว

“อย่าทำนะ” เธอมองรูปถ่ายของพ่อที่ถูกเขาเหยียบ ห้ามเขาก็แล้ว

เพียะ

มือบางตบหน้าเขาเต็มแรงและรีบก้มลงไปเก็บภาพถ่ายของพ่อขึ้นมากอดไว้ โดยไม่รู้ว่าพายุกำลังก่อตัวอย่างน่ากลัว

“ใครสั่งใครสอนให้เธอตบหน้าฉันวะ!” เขาโกรธบดกรามแน่น

หมอนอิงยืนนิ่งน้ำตาไหลเงียบลงมาบนแก้ม เธอตัวสั่นเพราะไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อจากนี้

พันไมล์เดินเข้ามาใกล้มือใหญ่ยกขึ้นบีบแก้มเธอแน่น ดวงตาคมของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ร้องไห้ต่อไปแบบนั้นแหละ...” เขากระซิบเย็นเยียบ

“เพราะหลังจากนี้ ฉันจะทำให้เธอตกนรกทั้งเป็น”

เขาก็สะบัดมือออกอย่างแรงหญิงสาวเซถอยไปหนึ่งก้าวพันไมล์หันหลัง เดินเข้าห้องนอนปล่อยให้ประตูปิดลงอย่างไร้เยื่อใย

เหลือเพียงหญิงสาวที่ทรุดตัวลงบนพื้นหินเย็นเฉียบ มือสั่นเทาเก็บข้าวของที่แตกหักพร้อมกับหัวใจของเธอที่ถูกย่ำยีจนแทบไม่หลงเหลืออะไรอีกแล้ว

สองวันที่ต้องทนอยู่กับพันไมล์ล็อกห้องไว้ทุกห้อง เพื่อไม่ให้เธอไปอยู่เขาบังคับให้เธอนอนที่พื้นทุกคืน ซึ่งหมอนอิงไม่ปริปากบ่น ยิ่งทำให้เขาอยากกลั่นแกล้ง

เสียงเพลงดังทะลุกำแพงเข้ามาในห้องเงียบของหมอนอิงจนเธอสะดุ้งตื่น แสงไฟกะพริบวูบวาบลอดเข้ามาทางประตูบานใหญ่เธอลุกขึ้นอย่างงัวเงีย เดินออกจากห้องนอนแล้วเปิดประตูแง้มดูอย่างแผ่วเบา

กลิ่นเหล้าผสมกับควันบุหรี่โชยเข้ามาทันที ห้องรับแขกของเพนท์เฮ้าส์ถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นปาร์ตี้สุดเหวี่ยง ชายหนุ่มหญิงสาวแต่งตัวจัดจ้านนั่งเอนกายหัวเราะเสียงดัง บ้างก็สูบบุหรี่ บ้างก็เริ่มหยอกล้อกันอย่างเปิดเผย

เธอยืนนิ่งที่หลังบานประตูแคบๆ หัวใจเต้นแรงแต่ไร้เรี่ยวแรงจะก้าวไปไหน และในวินาทีนั้นเอง เพื่อนของพันไมล์คนหนึ่งหันมาเห็นเธอเข้า

“เฮ้ย นั่นใครอะ? สวยดีว่ะ” เสียงทักลอยข้ามห้องมาเบาๆ แต่เหมือนตบหน้าเธอจึงรีบปิดประตูล็อกห้องทันที

เขาเหลือบตามามองรอยยิ้มเยาะผุดขึ้นที่มุมปาก ก่อนจะพูดเสียงเรียบอย่างไม่ใส่ใจ

“ของเล่นแก้เบื่อ...”

“แก้เบื่อ? ปกติไม่พาใครมานอนที่นี่” แอมป์สงสัยเพราะสาวคนนั้นหน้าตาถือว่าน่ารักไม่น้อย

“เรียกน้องเขามานั่งด้วยดิ” ต้นกล้าเห็นถึงความผิดปกติบางอย่างคนอย่างพันไมล์ ไม่ยอมให้ใครมานอนที่เพนท์เฮ้าส์ง่ายๆ

“เสือกเดี๋ยวสาวๆ เสียใจแย่” เขาหันไปโอบเอวสาวสวยและคลอเคลียที่ต้นคอ ก่อนจะขบเม้นเบาๆ ที่ต้นคอแต่กลิ่นน้ำหอมฉุนมากไม่เหมือนของใครบางคน

.

ชีวิตในเพนท์เฮ้าส์หรูไม่ได้สวยงามอย่างที่ใครคิดสำหรับหมอนอิง มันคือขุมนรกในคราบความหรูหรา ทุกเช้าเธอต้องตื่นก่อนฟ้าสาง ลุกขึ้นมาทำอาหาร เตรียมน้ำอุ่นในอ่างอาบสำหรับเขาขัดพื้น เช็ดกระจกจัดหมอนเก็บเสื้อผ้า

ทั้งที่ที่นี่มีแม่บ้านครบทีมแต่เขาสั่งห้ามไม่ให้ใครแตะต้องงานพวกนั้น

“ในเมื่อเธออยากอยู่ที่นี่นักก็ทำตัวให้มีประโยชน์ซะ”

เธอทำอาหารเช้าไว้ให้เขาแต่พันไมล์กลับไม่ยอมตื่นขึ้นมา เรียกว่าไม่เคยกินอาหารที่เธอทำ เขากลับเข้าและมักโวยวายเสียงดังจนเธอต้องหนีออกมานอนที่โชฟา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“หมอนอิงเปิดประตูดิวะ” เขาเคาะประตูเสียงดัง เป็นเจ้าของห้องแต่ดันเข้าห้องตัวเองไม่ได้

“คุณไนท์” เธอมองไปข้างกายของเขาที่มีสาวสวยส่งยิ้มทักทายมา

พันไมล์ก้าวเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวในชุดรัดรูปสวยสะดุดตา ใบหน้าของหมอนอิงเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้า

        “คืนนี้ฉันจะนอนข้างในห้ามรบกวน”

        เธอรีบหอบผ้าห่มออกไปทันที เขาจะพาใครมานอนก็ตามสบายเธอไม่สนใจอยู่แล้ว ตอนนี้แค่คิดหาทางว่าจะหย่ากับเขายังไงดี

        หลังจากที่กลับมาจากมหาลัยหมอนอิงนั่งทำรายงานจนดึก คิดว่าเขาคงไม่กลับมาแล้วแต่เธอคิดผิด

        เสียงประตูห้องกระแทกเปิดออกด้วยแรงโมโห พันไมล์เดินโซซัดโซเซเข้ามาในห้องนอน ดวงตาขุ่นมัวแดงก่ำจากฤทธิ์เหล้า

“สบายดีนี่หายหัวไปไหน!” เขาตะคอกลั่นห้องเมื่อไม่เห็นหมอนอิงมายืนรอตามเคย สายตาวาวโรจน์ไล่กวาดไปทั่ว ก่อนหยุดที่ร่างบาง

“อะไรของคุณ”

“อยู่สบายจนลืมหน้าที่ไปแล้วสินะ หรือว่าที่นี่มันสบายเกินไปสำหรับคนอย่างเธอ”

หมอนอิงสะดุ้งเฮือก พยายามลุกขึ้นแต่ไม่ทันพันไมล์เข้ามาจับแขนเธอ กระชากจนเซ

        “คุณไนท์ปล่อยอิงนะ” เธอกลัวเขาจนตัวสั่นและได้กลิ่นเหล้าโชยออกมา

“พ่อฉันจ่ายค่าตัวเธอไปตั้งเยอะ อีกอย่างก็ยังมีทะเบียนสมรสให้ฉันใช้งานหน่อยดิวะ”

น้ำเสียงเขาเยียบเย็น เหมือนมีแต่ความแค้นขังอยู่ในใจหมอนอิงน้ำตาไหลพราก ไม่ใช่แค่เพราะความกลัว แต่เพราะหัวใจเธอแตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ไม่ให้เอาอย่ามายุ่งกับอิง”

“ฉันจะเอา เงี่ย--นโว้ยย” เขากระชากร่างบางเข้ามาบดจูบ บีบปลายคางให้เธอยอมเผยปากให้เขาเข้าไปข้างใน มือหนาบีบเคล้นทรวงอกอย่างกักขฬะ

“อื้อ อึก” เธอพยายามต่อต้านแต่สู้แรงของเขาไม่ไหว

“ปล่อยอิงไปเถอะ ฮือ” เธอยกมือไหว้เขาอย่างน่าสงสาร

“ผัวจะเอาร้องไห้อะไรนักหนา! หุบปากและครางชื่อฉันพอ ถ้าครางชื่อคนอื่นเธอตายแน่” เขาผลักเธอลงบนเตียงกว้างและขึ้นคร่อม กระชากเสื้อผ้าจนขาดหลุดลุ่ย

หมอนอิงร้องไห้จนเหนื่อยยอมปล่อยให้เขากระทำได้อย่างตามใจ เธอกอดเขาด้วยความรังเกียจกับสิ่งที่เขาทำ แม้ว่าทุกสัมผัสเธอจะมีอารมณ์ก็ตาม

“อื้อ อ๊ะ หมอนอิงเอนี่มันแม่มดชัดๆ”

“อื้ออ”

“เรียกชื่อฉันดิวะ” เขาอารมณ์เสียเวลาเอ็นร้อนกระแทกเข้าไปแทนที่จะครางชื่อเขา กับได้ยินเสียงสะอื้นแทน

จนเขาต้องรีบเสร็จเพราะไม่มีอารมณ์ และผละออกจากตัวของเธอเข้าไประบายอารมณ์ในห้องน้ำ หากยังอยู่กับหมอนอิงมีหวังเธอได้เจ็บตัวแน่

“ฮือออ” เธอร้องไห้รีบเขาผ้าห่มมาปิดบังร่างกาย ปิดหน้าร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร สิ่งแรกที่คิดถึงคือทำไมพ่อไม่พาเธอไปด้วย เธอเหนื่อยจนไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้