CHAPTER 4 ไม่รับเพราะไม่รัก

        “ไอ้ไนท์ไอ้ลูกเลว!” เสียงนั้นแผดลั่นจนสะเทือนผนัง ราวกับพายุกำลังถาโถมเข้ามากลางห้องนอน

พันไมล์สะดุ้งเฮือก ลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือสมองยังพร่ามัวจากฤทธิ์เหล้าที่ดื่มเข้าไปไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านั้น

“อะ พ่อ” เขาขมวดคิ้ว เสียงแหบพร่าพูดออกมาเบาๆ แต่คำต่อไปของเขากลับถูก ฝ่ามือของผู้เป็นพ่อฟาดลงบนแก้มซ้ายเต็มแรง!

เพียะ!!

เสียงตบดังสนั่น ร่างของพันไมล์เซหัวไปตามแรงกระแทก

“สติกลับมายัง! หรือจะให้ฉันตบซ้ำอีก!” เสียงของผู้เป็นพ่อดุดัน เต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธและผิดหวัง

พันไมล์ยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเอง รอยแดงฉาดเริ่มขึ้นทันตา ความเจ็บแปลบทะลุเข้าถึงเบื้องลึกของสติที่เคยขุ่นมัวเขาส่างเมาทันที ราวกับทุกอย่างถูกราดด้วยน้ำเย็นจัดในพริบตาเดียว

“คุณพ่อมาตบผมทำไม” เขาพูดเสียงเบา ดวงตายังสับสน

“ยังจะมีหน้ามาถามอีกเมื่อคืนแกทำอะไรหนูอิง ห๊ะ!?” ราชันจ้องหน้าเขาเขม็ง ดวงตาเต็มไปด้วยความคุกรุ่นที่ไม่ใช่แค่โกรธ แต่ปนผิดหวังอย่างรุนแรง

เขารีบหันไปมองข้างกายแต่ทุกอย่างกลับว่างเปล่า ไม่รู้ว่าหมอนอิงออกไปจากห้องเขาตั้งแต่ตอนไหน พอหันกลับมาจะตอบพ่อกลับถูกตบซ้ำอีกรอบ

เพียะ

“ฉันไม่เคยสั่งสอนแกให้เป็นคนแบบนี้ไอ้ห่า!” เขาระเบิดอารมณ์ทันที คำสัญญาที่เคยไว้ให้กับเพื่อนตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะดูหมอนอิงไม่ดี

“พ่อนั่นแหละที่พาเมียน้อยเข้ามาในบ้านก่อน” เขาไม่ยอมแพ้เช่นกัน รู้ว่าหมอนอิงยังไม่เป็นของใคร

“หมอนอิงไม่ใช่เมียน้อย กูเลิกกับแม่ของมึงนานแค่ไหนแล้วตอนนี้กูยังโสดจะเอาใครก็ได้ไหม” เขาโกรธจะยกมือตบหน้าลูกอีกครั้ง แต่พันไมล์รีบยกมือขึ้นมาป้องกันไว้

“มึงแต่งตัวแล้วลงไปรอที่ห้องทำงาน!”

“พ่ออ่ะ”

“มึงจะลุกดีๆ หรือจะให้กูลากมึงลงไป”

พันไมล์รู้ว่าตอนนี้พ่อเอาจริง เขาจึงรีบแต่งตัวเวลาพ่อโกรธจะเป็นแบบนี้ พ่อของเขาเป็นคนเจ้าระเบียบมากไม่อย่างนั้นคงเอาเขาไม่อยู่ พออาบแต่งตัวเสร็จหันไปมองรอบๆ

“หนีไปตอนไหนวะ” เขาหัวเสียที่ตื่นมาแล้วไม่เจอหมอนอิงกับเจอกกับฝ่ามืออรหันของพ่อแทน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

หมอนอิงเงยหน้าขึ้นมาหลังที่จากร้องไห้มานาน เอไม่กล้าไปเปิดประตูกลัวว่าจะเป็นผู้ชายใจร้ายคนนั้น เธอรีบหนีออกมาหลังจากที่เขาหลับไม่นาน

“หนูอิงลุงขอโทษแทนไอ้ไนท์ด้วย ลงไปคุยกันด้านล่างได้ไหม”

เงียบ หมอนอิงไม่ตอบแต่ราชันรู้ว่าเธอต้องเสียใจมากกับสิ่งเลวร้ายที่ลูกชายเขาทำ

“หนูรีบแต่งตัวแล้วลงมาคุยกันดีๆ ลุงจะจัดการไอ้ไนท์เอง” เขายอมถอยเพื่อนให้เวลากับหมอนอิง เรื่องนี้พันไมล์ต้องรับผิดชอบ

“ตรีวิทย์!”

“ครับนายใหญ่” ลูกน้องคนสนิทรีบวิ่งมาเมื่อเจ้านายเรียก

“ไปตามนายอำเภอมาเดี๋ยวนี้!”

“ตอน 7 โมงนี่เหรอครับ” ที่ว่าการอำเภอเข้าเปิดแปดโมงหรือเปล่า

“กูสั่ง!” คำสั่งของราชันถือว่าเด็ดขาด เขาเดินเข้าไปที่ห้องทำงาน เห็นลูกชายตัวดีนอนเหยียดขาอยู่บนโชฟาอย่างสบายใจ

“เมื่อวานมึงเล่นไปล่อเมียเขา เมื่อคืนมึงก็สร้างเรื่องอีก มึงเหี้ยได้ใครมาวะ”

“ได้พ่อไงครับ” เขาสวนกลับทันที

“ไอ้...”

“ถ้าตบผมอีกผมจะไม่กลับมาที่นี่อีก” เขาจ้องหน้าพ่อไม่ลดละ แค่เอากับผู้หญิงคนเดียวทำไมพ่อของเขาต้องโกรธขนาดนี้

หมอนอิงเดินเข้ามาเงียบๆ เธอก้มหน้าไม่กล้าสบตากับใคร สงบเสงี่ยมไม่อยากคุยกับพันไมล์ ขอบตาร้อนพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้

“มาครบแล้วเขาเรื่องเลยมึงต้องหมั้นกับหนูอิง”

“ได้ไงผมเอาผู้หญิงเป็นร้อยต้องหมั้นทุกคนไหม” เขาไม่ยอมเอาผู้หญิงจืดชืดไม่มีชีวิตชีวามาเป็นเมียเด็ดขาด เขาชอบอะไรที่มันตื่นเต้นๆ

“กูถามมึงใหม่จะเอายังไง” เขาให้โอกาสลูกชาย แต่คำตอบที่ได้รับอยากเอาลูกตะกั่วยัดปากมันจริงๆ

“จ่ายเงินให้แล้วก็จบเธอจะเอาเท่าไหร่” เขาหันไปมองอีกฝ่ายที่ก้มหน้าก้มตา ไม่ยอมคุยกับเขา

“ไอ้ไนท์! กูถามมึงว่าจะหมั้นไหม” ราชันถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ไม่หมั้น!” เขายืนกร้านว่าจะไม่ยอมหมั้น

“ดีมึงพูดเองว่าไม่หมั้น ไอ้ตรีพาคนเข้ามา!”

ทั้งพันไมล์และหมอนอิงหันไปมองคนมาใหม่ ทั้งคู่สงสัยว่าราชันคิดจะทำอะไร แต่พันไมล์คิดว่าไม่ใช่เรื่องดีต่อตัวเขาแน่ๆ

“อะไรของพ่อ”

“ไม่หมั้นก็จดทะเบียนสมรสไปเลย คุณเวชช์จัดการเรื่องเอกสารเลยครับ”

“เฮ้ย ไม่เอาไม่จดนี่เธอรีบพูดอะไรหน่อยสิวะ” ตอนนี้เขาถูกลูกน้องของพ่อจับล็อกตัวไว้ ในเมื่อทำอะไรไม่ได้จึงหันไปหาหมอนอิง

“คุณลุงคะอิงว่า”

“จดหนูต้องจดเท่านั้น”

“ไม่จดโว้ยย ขี้เกียจหย่าตามหลัง” เขาอายุยังน้อยไม่อยากมีเมียตอนนี้

“ถ้ามึงไม่รับผิดชอบ กูจะตัดออกจากกองมรดก!” และไม่ยอมให้เรื่องนี้กระฉ่อนไปถึงนักธุรกิจในเครือหรือพวกสมาคมสังคมชั้นสูง ว่าลูกชายเขามันไม่รักดี

“เออ ยอมแล้วๆ จดก็จดปล่อยก่อน!” เขาสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมรีบเซ็นเอกสารทันที เพราะกลัวจะไม่ได้รับมรดก เขากลัวความลำบากเดี๋ยวค่อยหาทางหย่ากันทีหลัง

หมอนอิงร้องไห้ตลอดการเซ็นเอกสาร เธอไม่เข้าใจว่าชีวิตถึงต้องมาจบลงแบบนี้ ขณะที่พันไมล์ต้องยอมแบบไม่เต็มใจ เขาหันมามองเธอเย้ยๆ

“อย่าคิดจะบอกใครว่าเราเป็นอะไรกัน ฉันแค่ทำเพราะพ่อสั่งไม่ได้รักเธอสักนิดเดียว” คำพูดนั้นตอกย้ำความเจ็บในใจเธอมากกว่าคืนก่อนเสียอีก

เธอเองไม่อยากบอกใครเหมือนกันว่าตอนนี้ตัวเองมีสามีเป็นตัวเป็นตน เธอก้มมองแหวนที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้าย หลังจากที่จดทะเบียนสมรส พ่อของเขาก็ทำพิธีหมั้นเล็กๆ และสวมแหวนทันที

“ฉันรักสนุกชอบนอนไปเรื่อยหวังว่าเธอจะไม่ตามหึงหวงฉัน” เขาถอดแหวนออกมา หากคนอื่นรู้มีหวังเขาเรตติ้งตกทันทีแถมเพื่อนต้องล้อเขาแน่

“คุณสบายใจได้”

“ฉันไม่สวมแหวนและเจอหน้ากันห้ามเข้ามาทักทาย”

“ค่ะ”

พันไมล์กำลังจะเดินออกไปจากบ้านพ่อมาเรียกไว้เสียก่อน เขาหงุดหงิดเพราะวันนี้ถูกบังคับเกินไป

“พ่อมีอะไรอีก”

“พาหนูอิงไปอยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ด้วย” ราชันอยากให้ลูกชายเปิดใจ หนุ่มสาวอยู่ใกล้กันคงหวั่นไหวกันบ้าง

“อะไรอ่ะพ่อบังคับเกินไปแล้ว” เขาต้องหุบปากเพราะกลัวว่าพ่อจะคิดทำอะไรขึ้นมาอีก

“...” ราชันกอดอกทำหน้าบึ้งบ่งบอกว่าในบ้านนี้เขาเป็นใหญ่ที่สุด

“เออๆ อยากไปอยู่ไหนก็ไป ไปเก็บของสิยืนบื้ออะไรอยู่วะ มีปากบ้างหรือเปล่า” เขาหงุดหงิดพาลใส่หมอนอิงทันที ดูเหมือนว่าหญิงสาวจะกลายมาเป็นลูกรักของพ่อเขาแทน

“พันไมล์...” ราชันมองหน้าลูกชาย

“จำคำที่พ่อพูดไว้ผู้หญิงความอดทนมีขีดจำกัด พอหมดความอดทนเอาอะไรมารั้งก็ฉุดไม่อยู่” เขาเคยอาบน้ำร้อนมาร้อน มัวแต่ทำงานจนละเลยแม่ของลูกสุดท้ายฐิตารีก็ทิ้งเขาไปมีครอบครัวใหม่

“ผมไม่เดินตามรอยพ่อหรอก รู้งี้ไปอยู่กับไอ้เดย์แล้วไม่อยากอยู่กับพ่อ” เขาหันหลังและเดินออกไปไม่รอหมอนอิง อยากให้ไปอยู่ด้วยก็ไปส่งกันเอง

หมอนอิงทรุดตัวนั่งอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ทั้งที่มือยังสั่นแต่ก็พยายามสอดไม้แขวนชุดลงในกระเป๋าเดินทางอย่างลวกๆ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงลงเปียกเนื้อผ้าโดยไม่รู้ตัว

สายตาเลื่อนมองไปที่ แหวนหมั้นบนนิ้วนางข้างซ้าย แหวนวงเรียบดีไซน์หรูนิ้วเรียวสั่นน้อยๆ ขณะเธอใช้ปลายนิ้วแตะมันเบาๆ

ความทรงจำมากมายถาโถมเข้ามาราวคลื่นซัดฝั่ง เธอกำมันแน่นไว้สักครู่ราวกับยังลังเล แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจแผ่ว ยกมือขึ้น ถอดแหวนออกช้าๆ

หมอนอิงมองมันอีกครั้ง ก่อนจะเอื้อมหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำใบเล็กที่เคยใช้เก็บแหวนนี้ไว้ เธอเปิดมันออกอย่างเบามือ แล้ววางแหวนลงไปในตำแหน่งเดิม

“มันคงไม่ใช่ของฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว...”