CHAPTER 6 คนนี้กูขอ

    ต้นกล้าลากเพื่อนมานั่งกินข้าวเที่ยงที่โรงอาหารของคณะนิเทศศาสตร์เพราะได้ข่าวว่าน้องปีหนึ่งมีแต่คนน่ารัก พวกเขาไม่รอช้าทันที

       “มึงๆ น้องคนนั้นหน้าตาคุ้นๆ ว่ะ” ต้นกล้ามองสาวสวยสุดน่ารัก แต่หน้าคุ้นมาเขาไม่เคยเห็นสาวที่ไหนสวยขนาดนี้มาก่อน ขนาดไม่แต่งหน้ายังขนาดนี้

       “เออ น่ารักว่ะคนนี้กูขอ” แอมป์เอ่ยขึ้นกำลังจะลุกไปทำความรู้จัก

       พันไมล์หันไปมองสาวสวยตามที่เพื่อนกำลังพูดถึง หมอนอิงเรียนคณะนี้หรือ เขาไม่รู้เพราะไม่ได้สนใจชื่อจริงยังไม่รู้เลย

       “กูเจอก่อนของกู”

       “ก็กูจะเอาคนนี้” ทั้งสองเถียงกันไปมาเพื่อแย่งกันจีบน้องปีหนึ่ง

       ปึก!

       ต้นกล้าและแอมป์หันไปมองพันไมล์ทันทีทั้งโต๊ะเงียบสนิท เมื่ออีกฝ่ายทำตัวไม่ปกติ

       “ไม่ได้!” เขาพูดเสียงดัง

       “อะไรของมึง”

       “อย่าบอกนะว่ามึงจะเอาน้องคนนี้?”

       พันไมล์รีบเปลี่ยนอารมณ์ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ยกน้ำขึ้นดื่ม ไม่หันไปมองหมอนอิงกลัว่าเพื่อนจะรู้ถึงความรักที่เขาซ่อนไว้

       “น้องเขาเดินมาใกล้แล้วกูขอทักก่อน” ต้นกล้ารีบเขาไปทำความรู้จักทันที

       หมอนอิงไม่กล้าเข้าไปนั่งโต๊ะใกล้ๆ ที่เขานั่งอยู่แต่ส้มโอลากเธอมาจนได้ และข้างไม่ไกลจากพันไมล์ไม่นานมีรุ่นพี่เดินเข้ามาทักทาย ทำให้คนทั้งโรงอาหารต้องหันมามอง

       “สวัสดีครับสาวๆ พี่ชื่อต้นกล้าน้องคงจะรู้จักพี่แล้ว”

       “สวัสดีค่ะส้มโอรู้จักดีเลย” ส้มโอเก็บอาการไม่อยู่แต่คนที่ชอบดันนั่งทำหน้าบึ้งจนไม่กล้าเข้าไปทักทาย

       “พี่ขอรู้จักชื่อคนสวยได้ไหมครับ”

       “ส้มโอค่ะ นี่หมอนอิง”

       “หมอนอิงชื่อเพราะจังเลยครับมีแฟนหรือยัง” ต้นกล้าเปิดฉากทันที ด้านได้อายอดของสวยๆ งามๆ มักมีคนหมายปองเป็นธรรมดา

       “ส้มโอโสดค่ะ” หญิงสาวรีบตอบทันที แต่ต้องหุบยิ้มเพราะรู้สึกหน้าแตกแบบหมอไม่รับเย็บ

       “พี่ถามน้องคนนี้น้องหมอนอิงมีแฟนหรือยังครับ”

       หมอนอิงเงยหน้าขึ้นมามองเขาบรรยากาศกดดัน เพราะทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ รวมถึงพันไมล์เขาย้ำเอเสมอว่าห้ามบอกใคร

       “ไม่มีค่ะ”

       เคล้ง!

         ทั้งสามคนหันไปมองโต๊ะที่พันไมล์นั่งอยู่ตอนนี้จานข้าวของเขา ตกกระจัดกระจายที่พื้นเหมือนว่ามีคนตั้งใจทำหล่น แอมป์หัวเราะออกมาเบาๆ

       “อะไรอีกวะมึงเป็นเหี้**ไร”

       “มือไปโดน” เขาตอบแบบไม่สบอารมณ์

       หมอนอิงได้โอกาสรีบเดินออกไปจากโรงอาหารเพราะอึดอัด ทิ้งส้มโอไว้กับหนุ่มๆ กำลังจะเดินผ่านไปแต่กลับมีมือหนาคว้าเธอไว้ก่อนและลากเธอเข้าไปในห้องน้ำหญิงกดจะปิดล็อกประตู

       “คุณไนท์ทำอะไรของคุณ”

       “สวยนักเหรอ? ภูมิใจล่ะสิที่ผู้ชายมารุมจีบ” เขาดันตัวหมอนอิงไปชิดผนังและกักตัวเธอไว้ โน้มใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกชนกับแก้มเนียน

       “จะทำอะไรนี่มันในมหาลัย” เธอผลักเอาออกแต่ไม่เป็นผล

       “ในห้องน้ำก็เสียวดีนะตื่นเต้นดี”

       “อื้อ คุณไนท์อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”

       “ชอบมาสินะทำตัวสวยให้ผู้ชายตามจีบ” เขากำต้นคอเธอไว้แน่น

       “พูดบ้าอะไรของคุณ” เธอถูกเขากดลงในนั่งคุกเข่าต่อหน้า ใบหน้าของเธออยู่ใกล้กับเป้ากางเกงของเขาพอดี

       “อมมัน”

       “ไม่” เธอไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการ

       “ฉันสั่งให้อมมัน ไม่อย่างนั้นจะกระแทกเธอในห้องน้ำ”

       เธอทำท่าจะร้องไห้ตอนนี้พันไมล์ปลดเข็มขัดและจับควักเอ้อร้อนออกมา เธอตกใจไม่น้อยที่เห็นมันแบบเต็มตา กำลังจะหันใบหน้าหนีที่ถูกเขากระชากผมไว้เสียก่อน

       “หมอนอิงเธอรู้ว่าฉันความอดทนต่ำ”

       “ฮึก”

       “อมมันเข้าไป อ่าส์” เขาครางเสียงกระเส่าที่ปากนุ่มกำลังครอบครองเอ็นร้อนของเขา

       “ให้มือกำด้วยเลียๆ ดูดๆ ทำเป็นปะวะ” เขาสั่งเสียงเข้มเพราะขัดใจกับท่าทีไร้เดียงสาของหมอนอิง ยามที่ลิ้นร้อนเลียวนหัวสีชมพูทำเข้าเสียวจนอยากแตกใส่ปากของเธอไวๆ

       กลิ่นความเป็นตัวตนของเขาทำให้เธอรู้สึกขนลุก และไม่ได้รังเกียจ มือบางกำรอบๆ เอ็นร้อนๆ รูดขึ้นรูดลงปากบางอมเอ็ดร้อนจนถึงคอหอย

       “อ่าส์ ไม่ทนมันล่ะ” เขาจับท้ายทอยเธอไว้แน่น และกระแทกเอ็นร้อนเข้าไปในปากของหมอนอิง อย่างรุนแรงไม่สนว่าเธอจะเจ็บแค่ไหน ก่อนจะฉีดพ่นน้ำคาวเข้าไปในปากของเธอ

       หมอนอิงจะคายน้ำกามออกแต่ถูกเขาบังคับให้กลืนลงไป เธอฝืนกลืนน้ำเหนียวๆ ลงคอ หางตามีน้ำตาไหลออกมาเพราะรู้สึกอับอาย ในสิ่งที่เขาไม่ให้เกียรติเธอ

       “เมื้อกี้รุ่นพี่วิศวะหล่อมาก อยากเสียตัวให้เลย” เสียงสาวๆ ดังลอดเข้ามา

       หมอนอิงตกใจกลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าเธอกับพันไมล์เข้ามาทำอะไรกันในห้องน้ำ เธอทนฟังจนพวกเขาออกไปจึงรีบผลักเขาออกและวิ่งออกมาแต่ถูกเขาจับไว้เดสียก่อน

       “เช็ดซะ!” เขายื่นกนะดาษทิชชูให้ สภาพนี้ออกไปมีหวังคนรู้ทั้งมหาาลัย

       “อะไรอีก”

       “บอกให้เช็ด!”

       หมอนอิงหันไปมองตัวเองหน้ากระจก ใบหน้าเธอเริ่มแดงก่ำเพราะความอับอาย น้ำสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนใบหน้าของเธอ หมอนอิงรีบล้างหน้าและวิ่งออกมาจากห้องน้ำ

       .

       เสียงเครื่องยนต์คำรามกึกก้องไปทั่วสนามแข่งรถ ก่อนที่เสียงฝีเท้าหนักจะดังขึ้นตรงทางเดินด้านข้าง ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างเอาเรื่อง ดวงตาแดงก่ำด้วยโทสะ ขณะจ้องมองตรงไปยังพันไมล์ที่ยืนเช็ดมืออยู่ข้างรถแข่ง

“คิดว่าเป็นใครถึงกล้ายุ่งกับเมียคนอื่น!” น้ำเสียงนั้นดังลั่นจนคนรอบข้างหันมามอง

“เมีย? แน่ใจเหรอว่าผู้หญิงคนนั้นอยากเป็นเมียคนเดียวของมึง" พันไมล์หันกลับมาช้าๆ รอยยิ้มมุมปากเย้ยหยัน

คำตอบนั้นเหมือนน้ำมันราดลงบนไฟ อีกฝ่ายพุ่งเข้าชกทันที กำปั้นกระแทกเข้าที่แก้มพันไมล์อย่างจัง พันไมล์เซไปเล็กน้อย ก่อนจะยกมือเช็ดมุมปากแววตาเย็นชา กลับกลายเป็นดุดัน

เขาไม่รอช้าให้อีกฝ่ายกระทำคนเดียว เขาต่อยมันไปสุดแรงจนมันล้มลงที่พื้น และเขารีบกระทืบซ้ำหลายครั้ง จนเพื่อนเข้ามาห้าม

“ช่วยไม่ได้ผู้หญิงมันอยากอ้าขาให้กูเอาเอง” เขาตอบเสียงเรียบ ก่อนจะสวนหมัดกลับเต็มแรงอีกครั้ง

“ไอ้ไนท์มึงเอาคืนกูใช่ไหมที่กูเคยแย่งผู้หญิงของมึง” เรียวมะตะโกนถามด้วยความโมโห

“แค่ผู้หญิงกูจะเอาใครก็ได้” เขากับรียวมะไม่ถูกกันมานานหลายปี เพราะแย่งกันตามจีบผู้หญิงคนเดียวกันสุดท้ายต่างฝ่ายก็ไม่มีใครชนะ และเขาอยากเอาชนะจึงตามกลั่นแกล้งมัน แต่ไม่รู้ว่าผู้หญิงที่นอนด้วยคือเมียคนที่ร้อยของมัน

เสียงประตูเพนท์เฮาส์ถูกเปิดออกในยามดึกสงัดพันไมล์เดินเข้ามาพร้อมแผลแตกที่มุมปากและรอยฟกช้ำที่คิ้ว เขาไม่ได้เมามากนัก แต่แววตาเต็มไปด้วยความว้าวุ่นและอารมณ์ที่หาที่ลงไม่ได้

ร่างสูงเดินตรงไปที่ห้องนอนเปิดไฟกลางดึกอย่างไม่สนใจใครทั้งสิ้น หมอนอิงสะดุ้งตื่นยังไม่ทันได้ตั้งสติ เขาก็โยนกล่องยาเล็กๆ มาตรงหน้า

“ลุกขึ้นมาทำแผลให้หน่อยสิ คนรับใช้ของฉัน” น้ำเสียงเยาะเย้ย และเย็นชาเหมือนเคย

เธอลุกขึ้นมาอย่างเงียบๆ เพียงแค่หยิบสำลีและน้ำยาฆ่าเชื้อออกมาอย่างเชื่องช้า

พันไมล์จ้องเธอรอคำถามที่ไม่มา รอความห่วงใยที่ไม่มีในที่สุด เขาก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงประชดประชัน

“อยากรู้มั้ยว่าทำไมหน้าฉันถึงเป็นแบบนี้?”

“...” เธอเงียบ

“ผัวเขาต่อยมา เพราะฉันไปนอนกับเมียเขา” เขาหัวเราะเบาๆ ราวกับเป็นเรื่องปกติ

“ฉันหล่อรวยธรรมดาที่ผู้หญิงจะวิ่งเข้าหา เธอทำใจหน่อยแล้วกันหรือไม่ก็ไปหย่ากันพรุ่งนี้เลยก็ได้นะ”

หมอนอิงไม่ได้หยุดมือหรือแม้แต่เงยหน้าขึ้น เธอแค่เป่าลมเบาๆ บนแผล ก่อนจะปิดปลาสเตอร์ลงไป

“เสร็จแล้ว” เสียงของเธอเบา เหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย

“นี่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ”

“รู้สึกสิคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมามอง

พันไมล์อมยิ้มเพราะคิดว่าเธอคงชอบเขาเข้าแล้ว แต่ประโยคถัดมาทำให้เขาหุบยิ้ม

“รู้โล่งใจ และสมน้ำหน้าคุณ”

“นี่เธอ!”

พันไมล์ชะงักเล็กน้อยแววตาแข็งกระด้างของเขาเปลี่ยนไปชั่วขณะเขานั่งนิ่ง มองมือเธอที่เก็บกล่องยาอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ