“ที่นี่มันร้อนมากน้าว่าเนสไปรอน้าที่ออฟฟิศดีไหม” นวพลบอกหลานสาวด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูว่าจะไปซื้อเครื่องดื่มเย็นๆ ที่ร้านข้างหน้าน้าเอาด้วยไหม”
“จะไปซื้อแล้วเอามาให้น้าที่นี่เหรอ””
“ใช่ค่ะ เอาไหมคะ”
“อย่าเลยขับรถกลางแดดเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”
“น้าคะ หนูไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะที่โดนแดดแล้วจะไม่สบาย”
“ถ้างั้นน้าเอากาแฟก็แล้วกันบอกที่ร้านว่าของน้าเดี๋ยวเขาจะทำให้เองไม่ต้องจ่ายตังค์นะให้เขาลงบัญชีน้าไว้”
“ได้ค่ะ หนูไปก่อนนะเดี๋ยวมาค่ะ”
“อย่าขับเร็วนะ ทางที่ไร่มันขรุขระ”
เนสิตาขับรถเอทีวีกลับมายังร้านเครื่องดื่มเธอสั่งกาแฟให้น้าชายหนึ่งแก้ว ชาเขียวของตัวเองหนึ่งแก้วและนั่งรอที่หน้าเคาน์เตอร์
“ขอกาแฟให้คุณฐาอีกหนึ่งแก้วนะคะ เดี๋ยวเนสจะเอาไปให้เขาแต่เนสไม่รู้ว่าคุณฐากินกาแฟแบบไหน”
“ของคุณฐาเป็นกาแฟดำค่ะ เดี๋ยวเราทำให้นะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
เมื่อได้กาแฟแล้วหญิงสาวก็จะชำระเงินเพราะไม่อยากลงบัญชีของนวพลตามที่เขาบอกไว้
“คุณฐาสั่งไว้ว่าทุกอย่างที่นี่ฟรีสำหรับคุณค่ะ”
“แน่ใจนะคะว่าคนที่สั่งคุณคุณฐาไม่ใช้น้าพล”
“แน่ใจค่ะ คุณจะเอาขนมอย่างอื่นไปกินด้วยก็ได้นะคะ บราวนี่พวกนี้เพิ่งอบเสร็จเมื่อเช้าเองนะคะ”
“ขอบคุณมากค่ะ แต่เอาไว้ก่อนก็แล้วกันนะคะ”
หญิงสาวกล่าวขอบคุณพนักงานก่อนจะขับรถเอากาแฟไปให้น้าชายmu
“ขอบใจจ้ะ เอากาแฟให้น้าแล้วจะกลับไปรอที่ออฟฟิศก็ได้นะ เอาองุ่นนี่ไปกินด้วยก็ได้ แต่ต้องล้างก่อนนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะน้าพล แต่หนูจะเอากาแฟไปให้คุณฐาค่ะ”
“รู้เหรอว่าเขาอยู่ที่ไหน”
“ก็คงอยู่ที่แปลงองุ่นใช่ไหม”
“ตอนนี้น่าจะอยู่ที่โรงคัดแยกองุ่น”
“แล้วมันอยู่ตรงไหนคะ”
“ขับรถจากที่นี่ไปจนสุดทางแล้วเลี้ยวขวาก็จะเห็นเอง ถ้าไปไม่ถูกก็โทรมาหาน้านะ”
“ค่ะ หนูไปล่ะเดี๋ยวกาแฟจะละลาย”
หญิงสาวขับรถมาตามทางที่น้าชายบอกไม่นานก็เจอกับโรงคัดแยกองุ่นที่ตอนนี้คนงานกำลังช่วยกันคัดแยกองุ่นลงตะกร้า
“เหนื่อยมั๊ยคะคุณฐา เนสเอากาแฟมาให้ค่ะ”
“ขอบใจจะนะแต่ไม่น่ามาไกลถึงตรงนี้”
“ไม่ไกลเลยค่ะ นี่พวกเขากำลังแยกองุ่นเหรอคะ”
“ครับต้องเลือกผลที่เสียออกก่อน”
“ไม่มีเครื่องมือคัดแยกเหรอคะ”
“มีสิ แต่ผมว่าใช้คนจะดีกว่าน่ะ เดี๋ยวผมต้องไปดูคนงานอีกกลุ่มตัดแต่งกิ่งนะ คุณรออยู่ที่นี่หรือจะกลับไปรอที่ออฟฟิศก็ได้”
“เนสอยากไปกับคุณฐา”
“แต่มันร้อนมาก”
“ไม่เป็นไรค่ะ เนสมีหมวกของคุณฐาแล้วเนสก็ทาครีมกันแดดเพิ่มแล้วค่ะ”
ฐากูรคิดว่าคงห้ามเธอไม่เลยเขาเลยพยักหน้ายอมตอบตกลงเมื่อเดินนำออกไปเนสิตารีบวิ่งตามไปติดๆ
ตลอดบ่ายเนสิตาก็กลายเป็นเงาตามตัวของฐากูรไปดูแปลงที่คนงานกำลังตัดแต่งกิ่ง เธอได้เห็นเขาพูดคุยกับคนงานอย่างจริงจัง ให้คำแนะนำและจัดการปัญหาที่เกิดขึ้น มันดูมีเสน่ห์และเป็นธรรมชาติกว่าที่เคยเห็นในร้านอาหารของเธอหลายเท่า
เนสิตาสังเกตเขาอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นถึงความทุ่มเท ความเป็นผู้นำและความใส่ใจในทุกรายละเอียดของเขาที่เขามีให้กับงานแล้วก็รู้สึกชื่นชมเป็นอย่างมาก
แม้จะเหนื่อยกับการเดินตามเขาไปทั่วไร่ แต่เธอก็ไม่เคยปริปากบ่นตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขอย่างประหลาด ทุกครั้งที่ฐากูรหันมาอธิบายอะไรให้เธอฟังสั้นๆ หรือตอบคำถามของเธอหัวใจของเธอก็เหมือนจะละลาย เธอหลงใหลในความเงียบขรึมและสุขุมของเขา ยิ่งได้อยู่ใกล้ เขายิ่งน่าค้นหา และเธอก็อยากจะรู้จักตัวตนที่แท้จริงของฐากูรให้มากขึ้นอีก
เวลาผ่านไปกระทั่งพระอาทิตย์ใกล้จะตกดิน เนสิตาก็ขับรถตามเขาที่ออฟฟิศซึ่งน้าชายของเธอรออยู่แล้ว
“หายไปทั้งวันเลยเหนื่อยไหม”
“เหนื่อยค่ะน้าพล แต่หนูก็สนุกมากด้วย เราจะกลับกันเลยไหมคะ”
“ได้สิ ขอน้าเก็บของก่อนจะรีบไปส่ง”
“หนูออกไปรอข้างนอกนะคะ”
เนสิตาเดินออกจากออฟฟิศมานั่งรอน้าชายก็เห็นฐากูรเดินผ่านมาพอดี
“เนสนึกว่าคุณฐากลับไปแล้ว”
“ยังหรอกแล้วคุณล่ะทำไมยังไม่กลับอีก”
“เนสรอน้าพลเก็บของค่ะ แล้วคุณฐาจะไปไหนคะ”
“จะไปหาข้าวกินในเมือง”
“งั้นเนสขอไปด้วยได้ไหม น้าพลจะได้ไม่ต้องไปส่ง”
“ถ้าจะไปด้วยก็ไปบอกเขาก่อนหายไปเลยเดี๋ยวเขาจะตกใจ”
“ค่ะ อย่าแอบหนีไปก่อนนะคะ”
เนสิตารีบกลับเข้าไปที่ห้องทำงานของน้าชายที่กำลังจะเดินออกมาพอดี
“ขอโทษที่น้าเก็บของนาน”
“หนูไม่ได้เข้ามาเร่งนะคะแต่หนูจะมาบอกน้าว่าน้าไม่ต้องไปส่งหนูแล้วค่ะ หนูจะไปกับคุณฐา”
“คุณฐาจะเข้าเมืองเหรอ”
“ค่ะ หนูเพิ่งคุยกับเขาเมื่อกี้ตอนนี้เขารออยู่ข้างนอกค่ะ”
นวพลเดินตามหลานสาวออกมาก็เจอกับฐากูรที่รออยู่
“คุณฐาจะเข้าเมืองเหรอครับ” เขารู้ว่าเจ้านายมักเขาไปในเมืองเกือบทุกวันแค่ที่ถามก็เพื่อความแน่ใจ
“อือ จะไปหาอะไรกินหน่อย ไปด้วยกันไหม”
“ไม่ดีกว่าครับ แต่พี่ขอฝากหลานสาวไปด้วย”
ฐากูรพยักหน้าแล้วเดินนำไปที่รถ
“หนูไปก่อนนะคะ”
“ถึงแล้วโทรบอกน้าหรือไลน์มาบอกก็ได้”
“ค่ะน้าพล บ๊ายบายค่ะ” เธอโบกมือให้น้าชายก่อนจะรีบวิ่งตามฐากูรไปที่รถ
“ไม่ลืมอะไรไว้นะ”
“คิดว่าไม่นะคะ แต่ถ้าลืมก็แค่กลับมาเอาเองค่ะ ขอบคุณนะคะคุณฐาตอนเช้าก็ให้เนสติดรถมาแล้วตอนเย็นก็ยังมาส่งเนสอีก เอาเป็นว่าเย็นนี้เนสขอเลี้ยงอาหารค่ำที่ร้านดีไหม” เธอพูดแล้วหันมายิ้มดวงตาของเธอสบเข้ากับดวงตาคมกริบของฐากูรแม้จะเป็นเพียงเสี้ยววินาทีแต่หัวใจของเนสิตาก็เต้นรัวเธอกำลังตกหลุมรักเขาเข้าอย่างจัง
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับความฝัน ตอนนี้เนสิตาเรียนจบแล้ว หลังจากผ่านงานรับปริญญามาเมื่อเดือนก่อน วันนี้ก็เป็นวันสำคัญของเธออีกหนึ่งวันเนสิตา“เสร็จแล้วค่ะคุณเนส สวยที่สุดเลยค่ะ” ช่างแต่งหน้าเอ่ยชม“ขอบคุณนะคะ เนสเกือบจำตัวเองไม่ได้เลย” หญิงสาวพูดกับช่างแต่งหน้าและช่างทำผมที่มาช่วยแต่งตัวอยู่นานนับชั่วโมงเนสิตายืนนิ่งอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่วันนี้เธอสวมแต่งงานขาวตัดเย็บอย่างประณีตด้วยช่างฝีมือดีที่ฐากูรเป็นคนติดต่อให้ เธอใช้มือลูบไล้ไปตามเส้นผมที่ถูกเกล้าขึ้นอย่างบรรจง เผยให้เห็นลำคอระหงที่เคยเป็นที่ปรารถนาของว่าที่เจ้าบ่าว เนสิตาจำได้ดีถึงสัมผัสร้อนแรงและคำกระซิบหวานๆ ที่ฐากูรมอบให้ในค่ำคืนเหล่านั้นและวันนี้คือวันที่ทุกความปรารถนาระหว่างเธอกับเขาจะถูกเติมเต็มอย่างถูกต้องทั้งนิตินัยและพฤตินัย“นี่ฉันจริงๆ เหรอเนี่ย...” เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงหวานแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน ภาพเจ้าสาวในกระจกนั้นงดงามเกินกว่าที่เธอเคยจินตนาการไว้หลายเท่าและในอีกไม่กี่ชั่วโมงเธอกำลังจะก้าวเข้าสู่บทบาทใหม่ที่ยิ่งใหญ่ บทบาทของภรรยาฐากูรชายหนุ่มที่เธอรักหมดหัวใจความตื่นเต้นปนความประหม่าแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง เ
เมื่อคนรักขอมีหรือเขาจะไม่ทำตาม ฐากูรก้มลงมาจูบเธออีกครั้ง จูบนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งหวานและเร่าร้อนขึ้นทุกขณะ ยิ่งจูบก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ปรารถนาให้ลุกโชนเนสิตาก็ตอบสนองเขาได้ไม่ต่างกัน ลิ้นเล็กของหญิงสาวสอดแทรกเข้ามาหยอกล้อกับลิ้นของเขา ทำให้ชายหนุ่มครางในลำคออย่างพอใจฐากูรผละจูบออกเมื่อเธอเริ่มขาดอากาศ เขาไล้ปลายลิ้นจูบซับลงมาจากปลายคางมน ขบเม้มซอกคอขาวจนขึ้นรอยสีกุหลาบตีตราแสดงความเป็นเจ้าของไปทั่วผิวเนียนลิ้นร้อนลากไล้ผ่านฐานสีชมพูสวย ก่อนจะงับยอดทับทิมเข้าอุ้งปากร้อน เนสิตาได้แต่นอนดิ้นพล่านให้เขาได้ดูดกินอย่างที่ต้องการ“ผมชอบกินนมจากเต้าที่สุด”เขากระซิบก่อนจะลากไล้ลิ้นร้อนต่ำลงมายังกึ่งกลางลำตัว ขบเม้มท้องที่เรียบเนียนนิ้วร้ายลากต่ำสอดนิ้วเข้าไปยังจุดอ่อนไหวที่ตอดรัดทันทีเมื่อเขาเข้าไปได้เพียงนิดเดียว“อ๊ะ!...” เนสิตาสะดุ้งเฮือก“เจ็บเหรอ” ฐากูรถามอย่างอ่อนโยน“ไม่เจ็บ...แต่เนสเสียว”คำตอบของเธอทำให้เขายิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนที่จะขยับปลายนิ้วเข้าลึกไปจนสุดความยาว แล้วคว้านหมุน กดย้ำลงตรงจุดกระสันทางด้านในจนหญิงสาวร้องครางด้วยความเสียวซ่าน เธอขยับสะโพกไปตามจังหวะน
เช้ามืดวันรุ่งขึ้นฐากูรขับรถจากไร่มายังกรุงเทพฯ ทันที เขารู้สึกตื่นเต้นและประหม่าในเวลาเดียวกัน ชายหนุ่มกลัวว่าเนสิตาจะไม่ยกโทษให้และถ้ามันเป็นแบบนั้นเขาคงทนไม่ได้อย่างแน่นอน แต่เขาก็จะทำอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้เธอกลับมาเป็นคนรักของเขาอีกครั้งเขาไปดักรอเนสิตาที่ด้านล่างหอพัก เมื่อเห็นร่างเล็กๆ ที่คุ้นเคยเดินออกมาจากประตูฐากูรก็รีบก้าวลงจากรถไปหาเธอทันที“เนส” ฐากูรดีใจมากที่ได้เจอกับอีกครั้งหลังจากไม่เจอกันนานเกือบสองสัปดาห์เนสิตาชะงักเธอหันมามองฐากูรด้วยความตกใจและดีเป็นอย่างมากดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อเห็นเขาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอคิดถึงเขาจนใจจะขาด“คุณฐา!” เนสิตาเอ่ยเรียกชื่อเขาด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาเอ่อคลอขึ้นในดวงตาอย่างห้ามไม่ได้ฐากูรเดินเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว เขากุมมือเนสิตาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าเธอจะหนีไปไหน“ไปคุยกันในรถนะ”เนสิตาเดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายในใจมีเรื่องราวมากมายที่อยากพูดคุยกับเขา“มีอะไรคะ” เธอถามออกไปแต่ไม่กล้ามองหน้าเขาเพราะกลัวฐากูรจะเห็นว่าตอนเธอคิดถึงเขามากแค่ไหน เรื่องที่เกิดขึ้นเธอเองก็มีส่วนผิดที่ไปบอกเลิกเขาทั้งที่ควรจะคุยกันด้วยเหตุผล“ผมขอโทษนะเนส
การคบกันอย่างเปิดเผยทำให้ฐากูรและเนสิตามีความสุขมาก เนสิตากลับบ้านบ่อยมากขึ้นโดยมีฐากูรเป็นคนรับส่ง และจะช่วยงานที่ร้านหนึ่งวัน ส่วนอีกหนึ่งวันก็ไปที่ไร่กับฐากูร พอช่วงปิดเทอมเธอก็ช่วยงานทั้งสองที่อย่างเต็มที่ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูจะดำเนินไปอย่างราบรื่นและงดงาม จวบจนกระทั่งเนสิตาขึ้นปีสี่และต้องไปฝึกงานเนสิตาได้เข้าฝึกงานที่บริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เธอตั้งใจทำงานและเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้เป็นอย่างดี เธอมีรุ่นพี่คนหนึ่งที่สนิทสนมด้วยและคอยช่วยเหลือเธอทุกอย่าง ซึ่งนั่นทำให้ฐากูรเริ่มไม่พอใจ เขามาหาเนสิตาที่กรุงเทพฯ บ่อยขึ้น และทุกครั้งที่มาเขามักจะเห็นเนสิตาสนิทสนมกับรุ่นพี่คนนั้น ซึ่งทำให้เขาหึงหวงอย่างรุนแรงและเริ่มแสดงอาการไม่พอใจออกมาให้เห็นในเย็นวันหนึ่งหลังจากที่ฐากูรมารับเนสิตาที่บริษัทใบหน้าของเขาดูบึ้งตึงผิดปกติต่างจากทุกครั้งที่มารับเธอ“คุณฐา คิดถึงจังค่ะ ขับรถมาเหนื่อยไหม” เนสิตายิ้มอย่างดีใจที่คนรักมารอรับ“ไม่หรอก เนสล่ะเหนื่อยไหม” เขาถามอย่างห่วงใย“เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ ฝึกงานที่นี่เนสได้อะไรหลายอย่างเลยค่ะ เหนื่อยบ้างแต่ก็สนุกด้วยค่ะ” เธอตอบด้วยท่าทางสดใส“แล้วทำไมวั
วันจันทร์มาถึงเร็วกว่าที่เนสิตาคิดไว้ วันนี้ฐากูรจะไปคุยกับมารดาของเธอที่ร้านอาหารหลังจากทานอาหารเช้าฝีมือเนสิตาแล้วฐากูรก็ขับรถมาส่งหญิงสาวที่มหาวิทยาลัยตามปกติ แต่บรรยากาศบนรถกลับแตกต่างออกไปจากทุกครั้ง เนสิตารู้สึกประหม่าและกังวลอย่างเห็นได้ชัด เธอจับมือของฐากูรแน่นตลอดทาง“ไม่ต้องกังวลนะครับเนส ผมจะทำให้ดีที่สุด” ฐากูรบีบมือเธอเบาๆ เพื่อปลอบโยน สายตาของเขาอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่น“เนสรู้ค่ะ แต่เนสก็ยังกลัวอยู่ดี” เนสิตาตอบเสียงแผ่ว ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความกังวล“อย่าคิดมากทุกอย่างจะเรียบร้อย” เขาบอกให้เธอคลายความกังวลเมื่อรถจอดสนิทหน้าตึกคณะฐากูรกดจูบลงบนหลังมืออย่างรักใครj“ตั้งใจเรียนนะครับ แล้วเดี๋ยวผมจะโทรหา”“ขับรถดีๆ นะคะ” หญิงสาวมองด้วยสายตาห่วงใย“ครับผมไปนะ”เนสิตาพยักหน้าก่อนจะดึงมือออกอย่างแล้วเดินลงจากรถไปอย่างช้าๆ ฐากูรมองตามหลังเธอจนกระทั่งร่างเล็กหายลับไปในอาคารเรียน จากนั้นเขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปรับเปลี่ยนสีหน้าให้จริงจัง ก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารอิตาเลียนที่คุณนีรนุชมารดาของเนสิตาฐากูรเข้าไปจัดการธุระในไร่ก่อนจะขับรถมายังร้านอาหารอาหารอิตาเลี่ยน
สายของวันใหม่ร่างเปลือยเปล่าของเนสิตาและฐากูรที่ยังคงกอดเกี่ยวกันอยู่บนเตียง ฐากูรตื่นขึ้นมาก่อนเขาก้มมองใบหน้าสวยหวานที่ซบอยู่บนแผงอกอย่างหลงใหล ลมหายใจแผ่วเบาสม่ำเสมอแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังหลับอย่างสบาย ชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยน นิ้วเรียวเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากของเนสิตาออกอย่างแผ่วเบา เพราะไม่อยากให้คนรักตื่นแต่ไม่นานนักเนสิตาก็รู้สึกตัวเธอลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะพบว่าดวงตาคมกริบของฐากูรกำลังจ้องมองเธออยู่ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอทันที“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณฐา” เธอเอ่ยเสียงหวานดวงตาเป็นประกายระยับรู้สึกดีมากที่ตื่นมาแล้วเจอคนรักนอนอยู่ข้างๆ“อรุณสวัสดิ์หลับครับสบายไหมครับ” ฐากูรตอบแล้วก้มลงจูบบนหน้าผากเนียนของเธออย่างอ่อนโยน“สบายที่สุดเลยค่ะ เนสไม่อยากตื่นเลย” เธอซบใบหน้าลงกับแผงอกของเขาอีกครั้ง การอยู่ในอ้อมกอดของฐากูรทำให้หญิงสาวรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นไปถึงหัวใจ“เมื่อคืนเนสคงเหนื่อยมาก” เขาเอ่ยแซวพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม“ก็คุณฐานั่นแหละค่ะที่ทำให้เนสเหนื่อย” เนสิตาหน้าแดงระเรื่อค้อนเขาอย่างน่ารักและตีแผงอกของเขาเบาๆ ในแววตากลับเต็มไปด้วยความสุข“ผมแค่อยากชดเชยให้เนสเท่านั้นเองค