Semua Bab ซ่อนเสน่หาภรรยาเด็ก: Bab 1 - Bab 10

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นพร้อมกับเปิดประตูที่เปิดออกในเวลา 11.00 น. ผู้ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งคนหนึ่งก้าวเข้ามาในร้าน เขาสวมเสื้อเชิ้ตไม่ติดกระดุมแขนยาวสีเข้มม้วนแขนขึ้นถึงข้อศอกด้านในเป็นเสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนและรองเท้าบูตหนังราวกับหลุดมาจากภาพยนตร์คาวบอยยุคเก่าใบหน้าคมสันรับกับจมูกโด่ง ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลเข้มแฝงไว้ด้วยความเย็นชาบางเขาเดินตรงมาเข้ามานั่งโต๊ะริมหน้าต่างอย่างคุ้นเคยเนสิตายืนอยู่หลังเคาน์เตอร์คิดเงิน ดวงตากลมโตกำลังจ้องลูกค้าที่เธอเพิ่งเคยเห็นว่ามาที่นี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เธอมาช่วยงานในร้านของมารดาเมื่อสองอาทิตย์ก่อนด้วยรูปร่างหน้าตารวมถึงใบหน้าหล่อเหลาที่แสนเย็นชานั้นทำให้เธอรู้สึกใจเต้นแรง เธอสนใจเขาอยากรู้จักลูกค้าคนนี้ให้มากขึ้น หญิงสาวรีบหยิบเมนูอาหารแล้วตรงไปยังโต๊ะของเขาทันที“สวัสดีค่ะร้านทรีเอ็นสเต๊กเฮ้าส์ยินดีต้อนรับค่ะ เชิญเลือกอาหารได้เลยนะคะสักครู่ทางร้านจะกลับมารับออเดอร์ค่ะ”“สเต๊กเนื้อซอสเกรวี่หนึ่งที่” เขาถามทั้งที่ยังไม่เปิดเมนูดูเลยด้วยซ้ำ“สุกประมาณไหนคะ”“มีเดียมแรร์” เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วยิ้มที่มุมปาก ฐากูรไม่เคยเจอกับเนสิตามาก่อนเขาคิดว่าเธ

กลิ่นหอมกรุ่นของซอสมะเขือเทศที่เคี่ยวจนได้ที่และชีสพาเมซานที่โรยหน้าพาสต้าอบใหม่ๆ ลอยอบอวลไปทั่วร้านเมื่อคุณนีรนุชเป็นคนยกพาสต้าจานโตออกมาเสิร์ฟให้กับฐากูรแขกประจำที่มักแวะมาทานอาหารกลางวันอยู่บ่อยๆ แต่วันนี้เขามาทานมื้อค่ำชายหนุ่มสั่งพอร์คช็อปซอสไวน์แดงและกำลังนั่งทานด้วยความเอร็ดอร่อย“ลองชิมพาสต้าหน่อยนะคะคุณฐากูร พอดีฉันเพิ่งปรับสูตรค่ะ เลยอยากให้ลูกค้าประจำอย่างคุณได้ลองชิมแล้วช่วยวิจารณ์ด้วยนะคะ”“ครับ” ฐากูรตักพาสต้าขึ้นมาเป่าเล็กน้อยก่อนจะส่งมันเข้าปากแล้วยิ้มอย่างพอใจ“ผมว่ารสชาติเดิมก็อร่อยมากอยู่แล้วแต่จานนี้ทั้งอร่อยทั้งกลิ่นหอมติดจมูก”“ให้กี่คะแนนดีคะ”“ผมให้เต็มสิบเลยครับและคิดว่าลูกค้าคนอื่นก็น่าจะชอบเหมือนกัน”“ขอบคุณนะคะ”“ผมก็ต้องขอบคุณเช่นกันที่ให้เกียรติผมได้ลองชิม”“ไม่เป็นไรค่ะก็คุณเป็นลูกค้าประจำของเรานี่คะ ช่วงนี้ไร่องุ่นของคุณคงกำลังสวยเลยใช่ไหมคะ”ฐากูรเงยหน้าจากจานเล็กน้อยดวงตาคมกริบเหลือบมองเธอ ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ“ครับ...ช่วงนี้กำลังจะเก็บเกี่ยวพอดี”“ถ้าพรุ่งนี้หรือวันอื่นคุณมาทานอาหารเที่ยง ฉันอยากรบกวนคุณสักหน่อย”“คุณนุชบอกมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจนะคร

“ผมนึกว่าคุณแค่อยากจะลองตัด” ฐากูรถามหญิงสาวหลังจากเธอช่วยคนงานตัดพวงองุ่นมานานเกือบครึ่งชั่วโมง“เนสว่ามันสนุกดีค่ะ คุณฐาสนใจรับคนงานเพิ่มอีกสักคนไหมคะ จ้างเนสได้นะคะ”“ค่าจ้างที่นี่คงไม่พอกับค่าครีมกันแดดที่คุณต้องจ่ายหรอกนะ”“แต่วันนี้เนสทำงานไปครึ่งชั่วโมงแล้วเนสควรได้ค่าจ้างนะคะ”“เอาล่ะ ผมว่าคุณถอยออกมาก่อนแล้วให้คนงานเขาทำงานกันดีไหม ผมไม่ได้บอกว่าคุณทำงานไม่ดีนะแต่ให้คนที่เขาชำนาญทำจะเร็วกว่า”เพราะเขาพูดถูกเนสิตาเลยส่งกรรไกรคืนให้กับคนงานแล้วเดินตามเขามายังใต้ต้นไม้ใหญ่“เหนื่อยใช่ไหม” ฐากูรถามพลางหยิบขวดน้ำที่แช่ไว้ในถังน้ำแข็งใบใหญ่ส่งให้“ก็นิดหน่อย ชอบคุณค่ะ” หญิงสาวเปิดขวดแล้วดื่มอย่างกระหาย“ค่อยๆ กินสิเดี๋ยวก็ได้สำลัก”“เพิ่งรู้สึกว่าน้ำเปล่าอร่อยก็วันนี้ ไม่รู้เพราะเนสเหนื่อยหรือเพราะเป็นน้ำที่คุณฐาเอาให้กันแน่”ฐากูรส่ายศีรษะกับคำพูดของหญิงสาวที่เหมือนจำมาจากละครเรื่องไหนสักเรื่อง“ผมว่าตอนนี้แดดเริ่มร้อนมากแล้วคุณน่าจะกลับไปนั่งในห้องแอร์เย็นที่ร้านอาหารมากกว่า”“คุณไล่เนสเพราะรำคาญเหรอคะ” เธอทำเสียงเหมือนเสียใจที่เขาพูดแบบนั้น“ไม่ใช่นะ” ฐากูรเห็นท่าทางของเธอก็รีบป

“ไม่เป็นไรหรอกเพราะยังไงผมก็ต้องเข้ามาในเมืองอยู่แล้ว”“คุณฐาจะไปทานอาหารเย็นที่ร้านไหนคะ”“ส่วนใหญ่ถ้าไม่ทานที่ร้านของคุณก็ไปนั่งดื่มเหล้ากับเพื่อนน่ะ”“แล้ววันนี้คุณฐานัดเพื่อนไว้หรือเปล่าคะ”“วันนี้ไม่ได้นัดใครหรอกเพราะพรุ่งนี้ยังมีงานที่ไร่ต้องจัดการอีกเยอะ ไม่อยากจะกลับดึก” เขาหันมามองเธอเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองถนนต่อ ช่วงหัวค่ำแบบนี้เขาจะขับรถไม่ค่อยเร็วเท่าไหร่เพราะสองข้างทางก็มีรถจักรยานยนต์ของชาวบ้านที่เพิ่งจะเลิกงานขับสวนทางอยู่เกือบตลอด“ถ้างั้นไปทานข้าวที่ร้านเนสนะคะวันนี้เนสจะโชว์ฝีมือทำให้เองเลยค่ะ”“ทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ”“พอได้ค่ะแต่ไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ อยู่ที่ว่าคุณฐาจะกล้าทานหรือเปล่า”“มีเมนูอะไรที่ทำเก่งๆ บ้างล่ะ”“ถ้าที่ทำเป็นประจำก็พวกสปาเก็ตตี้พาสต้าค่ะ อาหารไทยก็ทำเป็นนะคะ แต่ไม่ค่อยอร่อยเท่าไหร่ แล้ววันนี้คุณฐาอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”“เรื่องทานอาหารฝีมือคุณเอาไว้วันหลังดีกว่านะ วันนี้คุณเองก็น่าจะเหนื่อยมาก”“ที่คุณฐาพูดแบบนี้เพราะคิดว่าเนสจะเหนื่อยที่ตามคุณฐาเข้าไปในไร่ตลอดทั้งวันหรือเพราะกลัวอาหารฝีมือของเนสมันจะไม่อร่อยกันแน่คะ”“ผมไม่กล้าตัดสินหรอกตราบ

หลังจากจัดการงานทุกอย่างที่ไร่เสร็จแล้วฐากูรก็ยกลังไวน์ขึ้นหลังรถกระบะก่อนจะขับรถเข้ามาในเมืองวันนี้เขาต้องส่งไวน์ให้กับร้านอาหารของคุณนีรนุชลูกค้าประจำ“สวัสดีค่ะคุณฐา คุณวันนี้มาส่งเองเหรอคะ”“สวัสดีครับคุณนุช ผมจะเข้ามาทานข้าวที่นี่อยู่แล้วก็เลยเอาไวน์มาส่งเองจะได้ไม่เสียเที่ยวครับ” เขาพูดขณะยกกล่องไวน์เข้าทางหลังร้าน“ขอบคุณนะคะที่เอาไวน์มาส่งก่อนเวลา ช่วงนี้ลูกค้าสั่งไวน์กันเยอะก็เลยต้องสั่งด่วน”“ไม่เป็นไรครับ ลูกค้าคุณนุชเยอะผมเองก็ขายไวน์ได้เยอะ” เขายิ้มก่อนจะยกไวน์ลังสุดท้ายเข้าไปวางในห้องครัวจากนั้นก็เดินออกมาด้านหน้าเลือกโต๊ะนั่งประจำของตนเองก่อนจะสั่งเมนูคุ้นเคยมาทานระหว่างรออาหารนีรนุชก็มาชวนคุย“เมื่อวานลูกสาวฉันไปกวนอะไรคุณฐาหรือเปล่าคะ”“ไม่หรอกครับเธอก็เหมือนนักท่องเที่ยวทั่วไป”“ถ้าลูกสาวของฉันไปกวนคุณฐาบอกมาได้เลยนะคะ เนสยังเด็กไม่ค่อยรู้กาลเทศะเท่าไหร่บางครั้งก็ติดจะพูดมากไปหน่อย ฉันกลัวคุณฐาจะรำคาญค่ะ”“ไม่เป็นไรหรอกครับแล้วนี่เจ้าตัวไปไหนล่ะ ปกติผมจะเห็นมาคอยรับออเดอร์”“ไม่สบายค่ะ”“อ้าวเป็นอะไรล่ะครับ”“ก็คงตากแดดทั้งวันน่ะค่ะก็เลยเป็นไข้”“ผมขอโทษนะครับที่พาล