“ผมนึกว่าคุณแค่อยากจะลองตัด” ฐากูรถามหญิงสาวหลังจากเธอช่วยคนงานตัดพวงองุ่นมานานเกือบครึ่งชั่วโมง
“เนสว่ามันสนุกดีค่ะ คุณฐาสนใจรับคนงานเพิ่มอีกสักคนไหมคะ จ้างเนสได้นะคะ”
“ค่าจ้างที่นี่คงไม่พอกับค่าครีมกันแดดที่คุณต้องจ่ายหรอกนะ”
“แต่วันนี้เนสทำงานไปครึ่งชั่วโมงแล้วเนสควรได้ค่าจ้างนะคะ”
“เอาล่ะ ผมว่าคุณถอยออกมาก่อนแล้วให้คนงานเขาทำงานกันดีไหม ผมไม่ได้บอกว่าคุณทำงานไม่ดีนะแต่ให้คนที่เขาชำนาญทำจะเร็วกว่า”
เพราะเขาพูดถูกเนสิตาเลยส่งกรรไกรคืนให้กับคนงานแล้วเดินตามเขามายังใต้ต้นไม้ใหญ่
“เหนื่อยใช่ไหม” ฐากูรถามพลางหยิบขวดน้ำที่แช่ไว้ในถังน้ำแข็งใบใหญ่ส่งให้
“ก็นิดหน่อย ชอบคุณค่ะ” หญิงสาวเปิดขวดแล้วดื่มอย่างกระหาย
“ค่อยๆ กินสิเดี๋ยวก็ได้สำลัก”
“เพิ่งรู้สึกว่าน้ำเปล่าอร่อยก็วันนี้ ไม่รู้เพราะเนสเหนื่อยหรือเพราะเป็นน้ำที่คุณฐาเอาให้กันแน่”
ฐากูรส่ายศีรษะกับคำพูดของหญิงสาวที่เหมือนจำมาจากละครเรื่องไหนสักเรื่อง
“ผมว่าตอนนี้แดดเริ่มร้อนมากแล้วคุณน่าจะกลับไปนั่งในห้องแอร์เย็นที่ร้านอาหารมากกว่า”
“คุณไล่เนสเพราะรำคาญเหรอคะ” เธอทำเสียงเหมือนเสียใจที่เขาพูดแบบนั้น
“ไม่ใช่นะ” ฐากูรเห็นท่าทางของเธอก็รีบปฏิเสธ
“งั้นเนสขออยู่ต่อ”
“ผมว่าจะพาคุณไปลองชิมอาหารร้านผมบ้าง สนใจไหมล่ะ” เพราะคิดว่าถ้าเธออยู่ที่นี่ต่อก็คงลงไปตัดองุ่นกับคนงานอีกแน่และคนที่ไม่เคยได้ทำงานหนักกลางแดดคงจะไม่เท่าไหร่
“สนใจค่ะ”
“งั้นคุณไปรอที่ร้านนะ ผมสั่งงานคนงานก่อนแล้วจะตามไป”
“เนสจำทางกลับไม่ได้ค่ะ รอขับรถตามคุณฐาไปดีกว่า” หญิงสาวกลัวว่าเขาจะหลอกให้เธอออกไปจากที่นี่
หลังจากสั่งงานลูกน้องเรียบร้อยแล้วฐากูรก็ขับรถเอทีวีช้าๆ เพื่อนำทางเนสิตามายังร้านอาหารและเครื่องดื่มเล็กๆ ที่อยู่ด้านหน้าของไร่ ตัวร้านถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายดูสบายตา มีระเบียงไม้เปิดโล่งให้เห็นทิวทัศน์ของไร่องุ่นทอดยาวสุดลูกหูลูกตา เป็นภาพที่งดงามเกินกว่าที่เนสิตาจะจินตนาการได้
“เนสขอนั่งข้างนอกนะคะ” ตอนแรกเธออยากนั่งในห้องแอร์แต่พอเห็นบรรยากาศของร้านหญิงสาวก็เปลี่ยนใจ
เมื่อเธอนั่งลงพนักงานก็ตรงมารับออเดอร์
“มีเมนูไหนแนะนำบ้างคะ”
“อยากทานอาหารแนวไหนล่ะ”
“อะไรก็ได้ที่ร้านเนสไม่มีค่ะ” เนสิตาพลิกเมนูอยู่หลายหน้าแต่ก็ยังตัดสินใจไม่ได้
“ทานเผ็ดได้ไหม”
“ได้นิดหน่อยค่ะ”
ฐากูรสั่งย้ำรวมมิตรทะเลเส้นบุกแบบเผ็ดน้อย ต้มย้ำไก่บ้าน ไข่เจียวกุ้งสับ ผัดผักรวมและต้มแซ่บเอ็นแก้วเพราะคิดว่าเมนูพวกนี้หญิงสาวน่าจะทานได้
ระหว่างนั่งรออาหารเนสิตาก็รู้สึกได้ถึงสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมายังโต๊ะของพวกเขา เธอสังเกตเห็นคนงานและพนักงานในร้านบางคนแอบมองมาทางเธอและฐากูรคงเพราะสงสัยที่เจ้านายของตนมาทานอาหารกับผู้หญิง
“ที่นี่สวยจังเลยค่ะคุณฐาบรรยากาศดีมากๆ เลยนะคะ ตอนแรกเนสคิดว่าจะร้อนแต่ลมพัดแบบนี้ลืมห้องแอร์ไปเลยค่ะ” เธอชวนเขาคุยขณะกวาดสายตามองไปรอบๆ
“เพราะที่นี่เรามีต้นไม่เยอะก็เลยไม่ร้อน”
“น่าอิจฉาคุณฐานะคะที่ได้นั่งทานอาหารวิวสวยแบบนี้ ผิดกับที่ร้านของแม่เลยค่ะ”
“ผมไม่ค่อยมาทานที่นี่”
“คุณคงอึดอัดกับสายตาคนอื่นที่จ้องมาใช่ไหมคะ”
“ก็ประมาณหนึ่งครับ”
“เนสอยากแนะนำคุณฐาว่าอย่าสนใจสายตาคนอื่นเลย แต่ก็ดีนะคะที่คุณไม่ชอบให้คนมองมันเลยให้เราได้เจอกัน”
“ครับ” ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนพูดกับเขาในลักษณะนี้มาก่อน มันทำให้เขาทำตัวไม่ถูก เพราะนอกจากสายตาของพนักงานและนักท่องเที่ยวแล้วเขายังต้องคอยหลบสายตาที่ซุกซนของเนสิตาด้วย
ระหว่างรออาหารเนสิตาก็พยายามชวนเขาคุยเรื่องไร่ การดูแลองุ่นหรือแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อย่างสภาพอากาศวันนี้ แม้เขาจะตอบแบบนั้นแต่เธอก็ชอบที่จะฟังเสียงเขาเวลาตอบหรือบางครั้งเขาก็หัวเราะเบาๆ กับเรื่องไร้สาระที่เธอถาม
“นั่นน้าชายของคุณมาแล้ว” ฐากูรดีใจที่ไม่ต้องทานอาหารกับเธอแค่สองคน
“ทางนี้พี่พล” ฐากูกวักมือเรียกรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่ผู้จัดการไร่มาตั้งแต่เขายังไม่มารับช่วงต่อจากบิดา
“หลานสาวพี่ไปรบกวนคุณฐาหรือเปล่า” นวพลถามเจ้านายด้วยความเกรงใจ
“ทำไมถามแบบนั้นคะน้าพล หนูไม่ได้กวนอะไรเลยจริงไหมคะคุณฐา” หญิงสาวอ้อนน้าชายเสียหวาน
“ไม่หรอกพี่พลเธอก็แค่ขับรถหลงไปท้ายไร่”
“หลงเหรอ แล้วทำเป็นเก่งบอกว่ามีแผนที่มีจีพีเอส ดีนะที่ไม่หลงออกไปทางน้ำตกนู่น”
“ก็แผนที่มันปลิวไปแล้วนี่คะ ดูจีพีเอสก็ไม่รู้เรื่อง ว่าแต่ที่นี่มีน้ำตกด้วยเหรอคะน้าพล”
“ไม่ใช่น้ำตกหรอกมันก็แค่ทางน้ำไหลผ่านโขดหินเองไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก” เขารีบบอกเพราะกลัวว่าหลานสาวจะขอให้พาไปที่นั่นซึ่งทุกคนในไร่รู้ว่าเป็นที่ส่วนตัวของเจ้านาย
“น้าพลพูดแบบนี้หนูเลยคิดว่ามันน่าสนใจ พาหนูไปหน่อยสิคะ นะคะน่าพลสุดหล่อของหนู”
“น้าพาไปไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะคะ”
“คือที่นั่นมันเป็นที่ส่วนตัว”
“ของใครคะ”
“ของผมเอง”
“ของคุณฐาเหรอคะ ถ้างั้นคุณฐาพาเนสไปได้ไหม เนสอยากเล่นน้ำ”
“ผมขอคิดดูก่อนนะแต่คงยังไม่ใช่เร็วๆ นี้เพราะผมไม่ว่าง”
“ตอนนี้ยังไม่ว่างก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่คุณฐาต้องสัญญานะคะว่าจะให้เนสไปที่นั่น”
“ครับ” เขารับปากไปแบบส่งๆ เพราะคิดว่าสักพักเธอก็จะลืม
“น้าว่าหนูรบกวนคุณฐาเขามากไปแล้วนะ”
“เนสไมได้บังคับสักหน่อยก็แค่ขอร้อง คุณฐาเป็นผู้ใหญ่ใจดีใช่ไหมคะ”
“อาหารมาแล้วเรารีบทานกันก่อนเถอะ” เมื่อเห็นท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเจ้านายนวพลก็เลยต้องรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
เมื่อทั้งสามคนทานอาหารกลางวันเสร็จ ฐากูรก็ขอตัวไปทำงานส่วนเนสิตาก็ตามน้าชายของไปยังแปลงองุ่น
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับความฝัน ตอนนี้เนสิตาเรียนจบแล้ว หลังจากผ่านงานรับปริญญามาเมื่อเดือนก่อน วันนี้ก็เป็นวันสำคัญของเธออีกหนึ่งวันเนสิตา“เสร็จแล้วค่ะคุณเนส สวยที่สุดเลยค่ะ” ช่างแต่งหน้าเอ่ยชม“ขอบคุณนะคะ เนสเกือบจำตัวเองไม่ได้เลย” หญิงสาวพูดกับช่างแต่งหน้าและช่างทำผมที่มาช่วยแต่งตัวอยู่นานนับชั่วโมงเนสิตายืนนิ่งอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่วันนี้เธอสวมแต่งงานขาวตัดเย็บอย่างประณีตด้วยช่างฝีมือดีที่ฐากูรเป็นคนติดต่อให้ เธอใช้มือลูบไล้ไปตามเส้นผมที่ถูกเกล้าขึ้นอย่างบรรจง เผยให้เห็นลำคอระหงที่เคยเป็นที่ปรารถนาของว่าที่เจ้าบ่าว เนสิตาจำได้ดีถึงสัมผัสร้อนแรงและคำกระซิบหวานๆ ที่ฐากูรมอบให้ในค่ำคืนเหล่านั้นและวันนี้คือวันที่ทุกความปรารถนาระหว่างเธอกับเขาจะถูกเติมเต็มอย่างถูกต้องทั้งนิตินัยและพฤตินัย“นี่ฉันจริงๆ เหรอเนี่ย...” เธอพึมพำกับตัวเอง เสียงหวานแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน ภาพเจ้าสาวในกระจกนั้นงดงามเกินกว่าที่เธอเคยจินตนาการไว้หลายเท่าและในอีกไม่กี่ชั่วโมงเธอกำลังจะก้าวเข้าสู่บทบาทใหม่ที่ยิ่งใหญ่ บทบาทของภรรยาฐากูรชายหนุ่มที่เธอรักหมดหัวใจความตื่นเต้นปนความประหม่าแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง เ
เมื่อคนรักขอมีหรือเขาจะไม่ทำตาม ฐากูรก้มลงมาจูบเธออีกครั้ง จูบนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งหวานและเร่าร้อนขึ้นทุกขณะ ยิ่งจูบก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ปรารถนาให้ลุกโชนเนสิตาก็ตอบสนองเขาได้ไม่ต่างกัน ลิ้นเล็กของหญิงสาวสอดแทรกเข้ามาหยอกล้อกับลิ้นของเขา ทำให้ชายหนุ่มครางในลำคออย่างพอใจฐากูรผละจูบออกเมื่อเธอเริ่มขาดอากาศ เขาไล้ปลายลิ้นจูบซับลงมาจากปลายคางมน ขบเม้มซอกคอขาวจนขึ้นรอยสีกุหลาบตีตราแสดงความเป็นเจ้าของไปทั่วผิวเนียนลิ้นร้อนลากไล้ผ่านฐานสีชมพูสวย ก่อนจะงับยอดทับทิมเข้าอุ้งปากร้อน เนสิตาได้แต่นอนดิ้นพล่านให้เขาได้ดูดกินอย่างที่ต้องการ“ผมชอบกินนมจากเต้าที่สุด”เขากระซิบก่อนจะลากไล้ลิ้นร้อนต่ำลงมายังกึ่งกลางลำตัว ขบเม้มท้องที่เรียบเนียนนิ้วร้ายลากต่ำสอดนิ้วเข้าไปยังจุดอ่อนไหวที่ตอดรัดทันทีเมื่อเขาเข้าไปได้เพียงนิดเดียว“อ๊ะ!...” เนสิตาสะดุ้งเฮือก“เจ็บเหรอ” ฐากูรถามอย่างอ่อนโยน“ไม่เจ็บ...แต่เนสเสียว”คำตอบของเธอทำให้เขายิ้มอย่างพึงพอใจ ก่อนที่จะขยับปลายนิ้วเข้าลึกไปจนสุดความยาว แล้วคว้านหมุน กดย้ำลงตรงจุดกระสันทางด้านในจนหญิงสาวร้องครางด้วยความเสียวซ่าน เธอขยับสะโพกไปตามจังหวะน
เช้ามืดวันรุ่งขึ้นฐากูรขับรถจากไร่มายังกรุงเทพฯ ทันที เขารู้สึกตื่นเต้นและประหม่าในเวลาเดียวกัน ชายหนุ่มกลัวว่าเนสิตาจะไม่ยกโทษให้และถ้ามันเป็นแบบนั้นเขาคงทนไม่ได้อย่างแน่นอน แต่เขาก็จะทำอย่างเต็มที่เพื่อให้ได้เธอกลับมาเป็นคนรักของเขาอีกครั้งเขาไปดักรอเนสิตาที่ด้านล่างหอพัก เมื่อเห็นร่างเล็กๆ ที่คุ้นเคยเดินออกมาจากประตูฐากูรก็รีบก้าวลงจากรถไปหาเธอทันที“เนส” ฐากูรดีใจมากที่ได้เจอกับอีกครั้งหลังจากไม่เจอกันนานเกือบสองสัปดาห์เนสิตาชะงักเธอหันมามองฐากูรด้วยความตกใจและดีเป็นอย่างมากดวงตาคู่สวยเบิกกว้างเมื่อเห็นเขาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอคิดถึงเขาจนใจจะขาด“คุณฐา!” เนสิตาเอ่ยเรียกชื่อเขาด้วยเสียงสั่นเครือ น้ำตาเอ่อคลอขึ้นในดวงตาอย่างห้ามไม่ได้ฐากูรเดินเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว เขากุมมือเนสิตาไว้แน่นเหมือนกลัวว่าเธอจะหนีไปไหน“ไปคุยกันในรถนะ”เนสิตาเดินตามเขาไปอย่างว่าง่ายในใจมีเรื่องราวมากมายที่อยากพูดคุยกับเขา“มีอะไรคะ” เธอถามออกไปแต่ไม่กล้ามองหน้าเขาเพราะกลัวฐากูรจะเห็นว่าตอนเธอคิดถึงเขามากแค่ไหน เรื่องที่เกิดขึ้นเธอเองก็มีส่วนผิดที่ไปบอกเลิกเขาทั้งที่ควรจะคุยกันด้วยเหตุผล“ผมขอโทษนะเนส
การคบกันอย่างเปิดเผยทำให้ฐากูรและเนสิตามีความสุขมาก เนสิตากลับบ้านบ่อยมากขึ้นโดยมีฐากูรเป็นคนรับส่ง และจะช่วยงานที่ร้านหนึ่งวัน ส่วนอีกหนึ่งวันก็ไปที่ไร่กับฐากูร พอช่วงปิดเทอมเธอก็ช่วยงานทั้งสองที่อย่างเต็มที่ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดูจะดำเนินไปอย่างราบรื่นและงดงาม จวบจนกระทั่งเนสิตาขึ้นปีสี่และต้องไปฝึกงานเนสิตาได้เข้าฝึกงานที่บริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เธอตั้งใจทำงานและเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้เป็นอย่างดี เธอมีรุ่นพี่คนหนึ่งที่สนิทสนมด้วยและคอยช่วยเหลือเธอทุกอย่าง ซึ่งนั่นทำให้ฐากูรเริ่มไม่พอใจ เขามาหาเนสิตาที่กรุงเทพฯ บ่อยขึ้น และทุกครั้งที่มาเขามักจะเห็นเนสิตาสนิทสนมกับรุ่นพี่คนนั้น ซึ่งทำให้เขาหึงหวงอย่างรุนแรงและเริ่มแสดงอาการไม่พอใจออกมาให้เห็นในเย็นวันหนึ่งหลังจากที่ฐากูรมารับเนสิตาที่บริษัทใบหน้าของเขาดูบึ้งตึงผิดปกติต่างจากทุกครั้งที่มารับเธอ“คุณฐา คิดถึงจังค่ะ ขับรถมาเหนื่อยไหม” เนสิตายิ้มอย่างดีใจที่คนรักมารอรับ“ไม่หรอก เนสล่ะเหนื่อยไหม” เขาถามอย่างห่วงใย“เหนื่อยนิดหน่อยค่ะ ฝึกงานที่นี่เนสได้อะไรหลายอย่างเลยค่ะ เหนื่อยบ้างแต่ก็สนุกด้วยค่ะ” เธอตอบด้วยท่าทางสดใส“แล้วทำไมวั
วันจันทร์มาถึงเร็วกว่าที่เนสิตาคิดไว้ วันนี้ฐากูรจะไปคุยกับมารดาของเธอที่ร้านอาหารหลังจากทานอาหารเช้าฝีมือเนสิตาแล้วฐากูรก็ขับรถมาส่งหญิงสาวที่มหาวิทยาลัยตามปกติ แต่บรรยากาศบนรถกลับแตกต่างออกไปจากทุกครั้ง เนสิตารู้สึกประหม่าและกังวลอย่างเห็นได้ชัด เธอจับมือของฐากูรแน่นตลอดทาง“ไม่ต้องกังวลนะครับเนส ผมจะทำให้ดีที่สุด” ฐากูรบีบมือเธอเบาๆ เพื่อปลอบโยน สายตาของเขาอ่อนโยน แต่แฝงไปด้วยความมุ่งมั่น“เนสรู้ค่ะ แต่เนสก็ยังกลัวอยู่ดี” เนสิตาตอบเสียงแผ่ว ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยความกังวล“อย่าคิดมากทุกอย่างจะเรียบร้อย” เขาบอกให้เธอคลายความกังวลเมื่อรถจอดสนิทหน้าตึกคณะฐากูรกดจูบลงบนหลังมืออย่างรักใครj“ตั้งใจเรียนนะครับ แล้วเดี๋ยวผมจะโทรหา”“ขับรถดีๆ นะคะ” หญิงสาวมองด้วยสายตาห่วงใย“ครับผมไปนะ”เนสิตาพยักหน้าก่อนจะดึงมือออกอย่างแล้วเดินลงจากรถไปอย่างช้าๆ ฐากูรมองตามหลังเธอจนกระทั่งร่างเล็กหายลับไปในอาคารเรียน จากนั้นเขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ปรับเปลี่ยนสีหน้าให้จริงจัง ก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปยังร้านอาหารอิตาเลียนที่คุณนีรนุชมารดาของเนสิตาฐากูรเข้าไปจัดการธุระในไร่ก่อนจะขับรถมายังร้านอาหารอาหารอิตาเลี่ยน
สายของวันใหม่ร่างเปลือยเปล่าของเนสิตาและฐากูรที่ยังคงกอดเกี่ยวกันอยู่บนเตียง ฐากูรตื่นขึ้นมาก่อนเขาก้มมองใบหน้าสวยหวานที่ซบอยู่บนแผงอกอย่างหลงใหล ลมหายใจแผ่วเบาสม่ำเสมอแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังหลับอย่างสบาย ชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยน นิ้วเรียวเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าผากของเนสิตาออกอย่างแผ่วเบา เพราะไม่อยากให้คนรักตื่นแต่ไม่นานนักเนสิตาก็รู้สึกตัวเธอลืมตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะพบว่าดวงตาคมกริบของฐากูรกำลังจ้องมองเธออยู่ รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอทันที“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณฐา” เธอเอ่ยเสียงหวานดวงตาเป็นประกายระยับรู้สึกดีมากที่ตื่นมาแล้วเจอคนรักนอนอยู่ข้างๆ“อรุณสวัสดิ์หลับครับสบายไหมครับ” ฐากูรตอบแล้วก้มลงจูบบนหน้าผากเนียนของเธออย่างอ่อนโยน“สบายที่สุดเลยค่ะ เนสไม่อยากตื่นเลย” เธอซบใบหน้าลงกับแผงอกของเขาอีกครั้ง การอยู่ในอ้อมกอดของฐากูรทำให้หญิงสาวรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นไปถึงหัวใจ“เมื่อคืนเนสคงเหนื่อยมาก” เขาเอ่ยแซวพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม“ก็คุณฐานั่นแหละค่ะที่ทำให้เนสเหนื่อย” เนสิตาหน้าแดงระเรื่อค้อนเขาอย่างน่ารักและตีแผงอกของเขาเบาๆ ในแววตากลับเต็มไปด้วยความสุข“ผมแค่อยากชดเชยให้เนสเท่านั้นเองค