ย้อนเวลากลับไป...
ตอนสายของวันรุ่งขึ้น หลังจากวันอาทิตย์ที่เมษาย้ายเข้าอยู่คอนโดใหม่
“เมย์ พี่ส่งข้อตกลงให้คุณริชาร์ดตรวจแล้วนะ” ชยพลเดินมาบอกเลขารุ่นน้อง “แต่คุณริชาร์ดขอแก้น่ะ”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวตรงนี้ เมย์จะประสานกับคุณริชาร์ดเองนะคะ” เมษาอาสารับหน้าที่จัดการตรงนี้เอง
“แสดงว่า งานลงนามบ่ายวันนี้ก็ต้องเลื่อนไปก่อนสินะ” ธนัทบ่น “บอสว่าไงบ้างอ่ะ เมย์”
“บอสก็งงเหมือนกันค่ะ ทั้งที่ตอนแรก คุณริชาร์ดโอเคแล้ว” เมษาตอบตามความจริง เพราะจนถึงเมื่อคืนของวันอาทิตย์ เขาโอเคยอมรับตามข้อเสนอที่ยื่นไป
แต่จู่ ๆ กลางดึก เขากลับเปลี่ยนใจและแจ้งขอแก้ไขกับภาคิณ ทำเอาพวกเขาวุ่นวายกับการแก้สัญญา ไหนจะประสานงานกับนักข่าว ฝ่ายสถานที่ต่าง ๆ ว่าต้องขอเลื่อนงานออกไปก่อน
และเมื่อเขาแก้ไขตามที่ริชาร์ดแจ้งมาแล้ว ก็ยังไม่วายขอแก้ไขซ้ำตรงจุดอื่นอีก
“เอาใจยากจริง” ชยพลบ่น “เมย์ทำไหวไหม”
“ไหวค่ะ สบายมาก” เมษายิ้มรับ
“อย่าหักโหมมากล่ะ เมย์
เมื่อกดส่งคลิปเสียงออกไปเรียบร้อย เมษาก็เลือกที่จะปิดเครื่องโทรศัพท์ในมือ เธอไม่อยากพูดคุยกับใครอีกแล้วในคืนนี้เหนื่อยจัง อยากหนีไปไหนสักที่ อยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียว...“คุณใจดีเกินไปนะ ฮอตตี้” มือหนาเอื้อมมือมาดึงโทรศัพท์มือถือออกจากร่างบาง “พวกนั้นควรจะโดนให้หนักกว่านี้”“แล้วคุณจะให้เมย์ทำยังไงล่ะคะ”“อย่างที่ผมเคยบอกคุณไป” ริชาร์ดเริ่มบ่นอีกครั้ง “คุณน่ะ เป็นผู้เสียหาย เป็นเหยื่อที่โดนทำร้ายในที่ลับ เราก็แค่จัดฉาก ดึงตัวเองออกมาในที่แจ้ง ให้สังคมเป็นคนลงโทษพวกนั้นไป”“พวกเขาคงไม่ยอมเล่นหนังสดต่อหน้าคนอื่นหรอกค่ะ” เมษานั่งแย้งตาใส ฟังเค้าบ่นอีกครั้ง เมื่อเขาเคยเล่าแผนการที่จะช่วยเธอ แต่ในตอนนั้น เธอยืนกรานในความคิดนี้ เขาก็ยอมถอย ทำตามแผนของเธอ“ฮอตตี้ คนสติดีที่ไหนเขาจะทำกัน เราก็แค่ทำให้เขาขาดสติสิ” พูดจบ ร่างสูงก็เดินไปรินเหล้าที่เคานเตอร์บาร์ประกอบคำพูด “ไม่ว่าจะยา หรือแอลกอฮอล์ ก็ทำคนขาดสติได้ทั้งนั้น ตัวคุณก็น่าจะรู้ดีนี่”“บ
“นายใหญ่โทรมาครับ นาย” วิลเลียมเดินมาส่งโทรศัพท์มือถือที่มีคนแดนไกลกำลังรอสายอยู่ให้กับชายหนุ่มที่เพิ่งตื่น“อือ” ริชาร์ดในชุดเสื้อคลุมรับโทรศัพท์มาแนบหู ขณะที่เดินมานั่งที่โซฟากว้างกลางห้องนั่งเล่น “อรุณสวัสดิ์ครับ พ่อ”‘เออ สวัสดีตอนเช้าของพ่อ แต่ที่นั่นมันกี่โมงกี่ยามแล้วล่ะ’ เสียงวินเซนต์ทักทายมาตามสาย“เพิ่งบ่ายโมงเองครับ” ชายหนุ่มขยี้ผมราวกับปลุกตัวเองให้ตื่นตัว เพื่อสนทนากับบิดา‘เดี๋ยวนี้ตื่นบ่ายเลยนะ แล้วว่าไงล่ะ เงียบหายไปเลยนะเรา’“เงียบอะไรกัน ยังไงก็มีสายคอยรายงานพ่ออยู่ตลอดแล้วนี่ครับ” ร่างสูงตอบพลางชำเลืองมองคนสนิทของตัวเองที่เสหลบตามองไปทางอื่น‘หึ หึ’ บิดาเขาหัวเราะ ‘แล้วไหนว่าจะกลับมาวันนี้ล่ะ’“ผมยังไม่เสร็จธุระ” ชายหนุ่มปฏิเสธทันที‘ธุระอะไรกัน ริชาร์ด สัญญา แกก็เซ็นเสร็จไปแล้วนี่’“พ่อ พอเถอะ” ร่างสูงตัดบทอย่างรู้ทันว่าพ่อเขาเตรียมจะขยี้สาเหตุที่ทำให้เขาต้องอ
“บอสสั่งให้ฉันนำเอกสารการประชุมมาส่งให้คุณริชาร์ดค่ะ”แฟ้มงานหนาถูกวางบนโต๊ะทำงานของชายหนุ่ม ริชาร์ดเงยหน้าขึ้นสบตาเลขาสาวของเจ้าของบริษัทคู่ค้าทันที“อีกครึ่งชั่วโมง เรียนเชิญคุณริชาร์ดที่ห้องประชุม 10A นะคะ” เมษายังคงกำชับเวลาประชุมกับชายหนุ่มริชาร์ดเลื่อนมือไปรับแฟ้มงานรายงานผลการวิจัยมาเปิดอ่านคร่าว ๆ ก่อนจะเอ่ยชม“พอกลับจากฮันนีมูนก็เร่งโหมงานมาพรีเซนต์ผมเลยสินะ”หลังจากจบคืนงานแต่งงาน กฤษณะและพราวฟ้าก็ลาพักร้อนเพื่อไปฮันนีมูนด้วยของขวัญจากริชาร์ด และเมื่อกลับมา กฤษณะก็เร่งประสานงาน ทำการวิจัยกับคณะนักวิจัยจากอังกฤษที่ริชาร์ดสั่งให้เดินทางมาอย่างงุนงง จนได้ผลลัพธ์ในเฟซแรกเป็นที่น่าพึงพอใจ ซึ่งจะนำเสนอผลการวิจัยต่อที่ประชุมในอีกครึ่งชั่วโมงนี้“เขาเป็นคนขยันค่ะ” เมษาตอบไปตามความจริงเมษารู้ดีว่า หากเป็นเรื่องงาน กฤษณะถือเป็นคนที่เอาจริงเอาจังมาก“ผมก็เป็นคนขยันนะ” ริชาร์ดสวนกลับยิ้ม ๆ “ขยันเอาคุณน่ะ”เมษาถลึงตาใส่ เธอสั่งห้ามเขาแล้ว ขอให้เรื่องร
“หนาวเหรอ เมย์” เสียง ชยพล เลขาหนุ่มของภาคิณร้องถามขึ้น เมื่อเห็นรุ่นน้องคนสวยนั่งสั่นเป็นระยะ ขณะที่กำลังฟังนักวิจัยพรีเซนต์ผลงาน“มะ ไม่เท่าไรค่ะ” เมษาส่ายหน้าปฏิเสธ พลางโยกตัวไปมาตามจังหวะการสั่นของของเล่นในตัว ก่อนจะหันไปถลึงตามองตัวต้นเหตุที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามยิ่งเห็นดวงหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ พร้อมอากัปกิริยาที่เปลี่ยนท่านั่งบ่อย ๆ ราวกับหาท่านั่งไม่ถูกใจเสียที เขาก็ยิ่งยิ้มอย่างสนุก รีโมทในมือถูกปรับระดับไปมาเขาสังเกตมาระยะหนึ่งแล้ว ตั้งแต่เสร็จพิธีมงคลสมรสของกฤษณะ ดูเหมือนจะมีพนักงานชายจากแผนกอื่น ๆ เข้าหาเมษามากขึ้น ทั้งแวะเวียนมาชวนคุย ชวนไปทานข้าว รวมถึงซื้อกาแฟขนม ตลอดจนช่อดอกไม้มาฝากดีหน่อยว่า เมษารู้ตัว จึงหาทางบ่ายเบี่ยงปฏิเสธไปทุกครั้ง ไม่งั้นเขาได้ลงมือจัดการเองแน่“เอาเสื้อพี่ไปก่อนไหม” เสียงธนัท รุ่นพี่เลขาอีกคนถามอย่างเป็นห่วง เพราะตั้งแต่เริ่มประชุมมาครึ่งชั่วโมง สาวรุ่นน้องนั่งโยกตัวไปมาไม่หยุด“ไม่เป็นไรค่ะ พะ พี่นัท” เมษารีบปฏิเสธ “ขะ ขอบคุณนะคะ”
“มาให้ผมเอาออกให้เหรอจ๊ะ ที่รัก” ริชาร์ดทักทายอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นใบหน้าบูดบึ้งของอีกฝ่ายที่เดินตรงมาวางแฟ้มเอกสารบนโต๊ะเขา“แผนคุณใช่ไหม” หญิงสาวย้อนถาม“ใช่” ริชาร์ดตอบกลับเสียงชื่อ ก่อนจะยกมือเชื้อเชิญ “มาเร็ว ผมจะเอาออกให้”เมษาสบตา ยืนนิ่งอย่างใช้ความคิด“อื้อ~ อ๊า~” ร่างบางทรุดลงบนพื้นทันทีที่รีโมทในมือแกร่งทำงาน “ยะ หยุด เลยนะ”“ทำไมถึงชอบดื้อกับผมน่ะล่ะครับ ฮอตตี้” ร่างสูงวางรีโมทบนโต๊ะ ก่อนจะลุกเดินมาหาอีกฝ่าย แล้วช้อนร่างบางขึ้นวางบนโต๊ะอีกครั้ง “ไหน ดูสิ”“อื้อ อ๊ะ อ๊า~” หญิงสาวนอนบิดไปมากับจังหวะการสั่นที่ปรับระดับแรงสุด วัตถุแท่งยาวอ่อนนุ่มทำงานสั่นสะเทือนไปทั่วช่องทางแคบ ยิ่งกระตุ้นให้น้ำหวานไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย และยิ่งเมื่อสั่นไปเสียดสีจุดเสียวของเธอเป็นจังหวะ ก็พาส่งเธอไปแตะขอบฟ้าทันที “อึก อ๊า~”“พะ พอแล้ว อึก” แม้ว่า อุปกรณ์จิ๋วจะส่งเธอข้ามผ่านความสุขไปหนหนึ่งแล้ว มันก็ยังทำงานตามคำ
“เชิญครับ คุณภาคิณ” ชายหนุ่มเจ้าของห้องผายมือให้อีกฝ่ายนั่งตรงข้ามกับเขา“ไม่ทราบว่า คุณริชาร์ดได้รับเอกสารหรือยังครับ”“ได้แล้วครับ คุณเมย์เอามาให้เรียบร้อยแล้วครับ” ริชาร์ดชี้แจงเสียงเรียบ ก่อนจะผายมือให้เห็นแฟ้มเอกสารที่เลขาสาวมาวางทิ้งไว้ให้“เมย์ เขาทำงานไวครับ” ภาคิณเอ่ยชมเลขาสาวเลขาสาวที่ถูกอ้างถึงในตอนนี้ กำลังนั่งซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะทำงานกว้าง จากกิจกรรมรักเมื่อครู่ ทำให้เธอหนีออกไหนไม่ได้ ด้วยสภาพที่ไม่เรียบร้อยอย่างแรง เช่นเดียวกับเจ้าของห้องที่ทำเป็นนั่งหน้านิ่งอยู่บนเก้าอี้ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่เมื่อครู่ เขาได้แต่ถอนแกนกายออกมา แล้วดึงถุงยางทิ้งไป ก่อนจะติดกางเกงอย่างลวก ๆเมษารู้สึกได้ถึงใจที่เต้นระรัว ทั้งจากกิจกรรมเมื่อกี้ ประกอบกับการที่เจ้านายบุกมากะทันหัน แต่เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เธอจึงขยับตัวเปลี่ยนท่านั่ง ก่อนจะเหลือบเห็นว่า อีกฝ่ายนั่งอ้าขา เพื่อเพิ่มพื้นที่ให้เธอนั่งอย่างสบายเป้ากางเกงสีดำแบรนด์เนมราคาแพงตุงออกมาอย่างเห็นได้ชัดอยากแกล้งบ้างจังใน
“ทำไมช่วงนี้ คุณกลับดึกจัง” เสียงทุ้มร้องถาม เมื่อเห็นร่างบางเปิดประตูกลับเข้าห้องพัก“ก็เพราะใครกันล่ะคะ” เมษามองค้อน ก่อนจะวางกระเป๋าถือแล้วเดินเข้าในส่วนของเคานเตอร์บาร์“ผมไปทำอะไร” ริชาร์ดถามอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว“ก็วันนั้น บอสไปเสนอว่าจะไปพรีเซนต์ผลงานที่บริษัทคุณที่อังกฤษไงคะ” เมษาเปิดตู้เย็น ก่อนจะใส่น้ำแข็งและรินน้ำจนเต็มแก้ว “แล้วคุณก็ดันเห็นดีเห็นงามไปด้วยไง”“แล้ววันนั้น ผมตอบตกลงไป เพราะใครเล่นลิ้นกับผมอยู่ล่ะ” ชายหนุ่มตอบกลับยิ้ม ๆ พลางบิดขี้เกียจ แล้วแอ่นกายดันส่วนตรงกลางเด้งขึ้นจากโซฟาหนานุ่ม อวดคนตรงข้าม“ก็นั่นแหละ” หญิงสาวยอมรับว่า ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะเธอ “ทีนี้เลยวุ่นวายกันหมด ใครจะไปบ้าง วางแผนที่พัก ที่เที่ยว อาหารการกิน คนนำเสนอ เอกสาร งานสารพัดอย่าง”ด้วยความคิดของภาคิณ นอกจากที่จะตั้งใจไปนำเสนอผลงานแล้ว เขาก็อยากตอบแทนความตั้งใจและความพยายามของพนักงาน จึงออกเป็นทริปของบริษัท สร้างความตื่นเต้นดีใจกันไปทั้งบริษัท ตลอดจนฝ่าย
เช้าวันถัดมา เมษาลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงกว้าง ก่อนจะหันไปมองเตียงอีกฝั่งที่ว่างเปล่า สัมผัสเย็นเยียบบ่งบอกว่า เจ้าของเตียงฝั่งนี้ได้ลุกออกไปนานแล้ว สร้างความเคว้งคว้างเล็ก ๆ ในใจร่างบางปกติแล้ว ทุกเช้า เธอจะตื่นด้วยฝีมือของชายหนุ่มที่เข้ามานัวเนีย นอนซบหน้ากับหน้าอกของเธอ แล้วอ้อนขอต่อยกเช้าก่อนเธอไปทำงานแต่เช้านี้ กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา...เมษาระบายลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง ก่อนจะตัดใจลุกขึ้นมาจัดการธุระส่วนตัว เข้าไปอาบน้ำแต่งตัว เธอยังมีหน้าที่การงานที่ต้องทำเมื่อเธอเดินออกมาจากห้องนอน ก็เจอ เอมิลี่ สาวบอดี้การ์ดประจำตัวที่ริชาร์ดมอบหมายงานให้ติดตามดูแลเธอ“คุณริชาร์ดล่ะ เอมิลี่”“คุณริชาร์ดไปฟิตเนสค่ะ” เอมิลี่รายงานตามที่อีกคนสั่งมา“โอเค... งั้นฉันไปทำงานก่อนนะ” เมษาพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะคว้ากุญแจรถคันเก่าของเธอขับรถออกไปทำงานเขาหนีหน้าเธอ...เธอรู้ดีว่าสาเหตุมาจากเรื่องเมื่อคืน ถ้าถามว่า เธอผิดเหรอ เธอต้องง้อเขาใช่ไหม ซึ่งตามความเป็นจริงแล้ว เธอไม่ได้ลำบากใจอะไรเลยที่จะต้อ
ชายหนุ่มสะดุ้งไปกับประโยคนั้นใช่ เขาฝากแม่มาบอกผู้หญิงคนนั้น แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า ผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็นคนที่เขารักสุดใจตรงหน้าแค่ทำให้เธอโกรธ เขายังไม่กล้าเลย นับประสาอะไรจะไปกลั่นแกล้งให้เธอรู้สึกทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น“ตกนรกสวาทไง ที่รัก” สัญชาตญาณความเป็นเสือผู้หญิงทำงานอย่างเร่งด่วน พร้อมมือหนาที่ประคองกอดอยู่ด้านหลังก็รูดซิปชุดเจ้าสาวอย่างรู้หน้าที่ ทำให้ชุดเกาะอกหล่นลงตามแรงโน้มถ่วง พอดีกับที่หญิงสาวยันตัวห่างจากชายหนุ่ม เผยให้เห็นเนินอกอวบเปลือยเปล่าเต็มสองตา“อ๊ะ ว้าย” เมษารู้สึกเหมือนโลกหมุน เพราะคนข้างล่างจัดการพลิกตัวให้เธอลงมานอนแผ่บนเตียงแทน ขณะที่อีกมือก็ดึงเกาะอกลงมา ก่อนจะก้มลงฝังหน้าที่ร่องอกเธออย่างคิดถึง“อึก อ๊ะ อื้อ~”มือหนาขยำอกอวบอย่างคิดถึง พร้อมดันให้เต้านุ่มสู้กับหน้าของตนเอง“หอมจัง” ชายหนุ่มสูดความหอมจากตัวหญิงสาวเข้าเต็มปอด กลิ่นที่เขาคิดถึงอย่างที่สุด พลางเบียดแทรกกายเข้าระหว่างกลางเรียวขางามภายใต้กระโปรงหนานิ้วซุกซนเริ่มขยับมาบี้ยอดอกจนค่อย ๆ แ
ริชาร์ดนั่งรถคันหรูมากับเอวามาอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่รถจะเคลื่อนเข้าสู่บริเวณคฤหาสน์ของแม่ของเขา เมื่อรถจอดสนิท ชายหนุ่มก็ก้าวขายาว ๆ เดินลิ่วไปที่ห้องของตัวเองทันที เพราะทราบมาจากวินเซนต์แล้วว่า ราเชลจัดห้องนอนของเขาเป็นห้องหอร่างสูงก้าวเท้าเดินนำไปอย่างไม่ไยดีเจ้าสาว ในใจเอาแต่นับเวลาถอยหลังให้ครบ 2 ชั่วโมง ก่อนที่จะได้เจอใครบางคน ขณะที่เขาจะก้าวไปถึง เสียงบิดาที่ก้าวตามมาติด ๆ เรียกไว้ก่อน“ริชาร์ด”“มีอะไรครับ พ่อ” ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหมุนตัวมามองบิดาที่ก้าวตามมา ทั้งคู่หยุดยืนที่หน้าบันไดกว้าง“มากับพ่อแปบหนึ่ง” วินเซนต์คว้ามือบุตรชาย ลากเข้าห้องทำงานที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ“เรื่องหนูเอวาน่ะ” พ่อของเขาเกริ่นขึ้น เมื่อเห็นลูกชายยังนิ่งเงียบ เขาจึงเอ่ยต่อ “เธอเป็นลูกสาวเพื่อนพ่อเอง แม่เธอเป็นคนไทยเพิ่งเสียได้ไม่นาน ยังไงก็ใจดีกับเธอหน่อย”“...” ริชาร์ดไม่ตอบรับคำใด เขาได้แต่นิ่งเงียบ“พ่อรู้ว่า แกน่ะโกรธแม่เขาที่ไม่เข้าใจแกเลย แต่หนูเอ
เสียงเพลงสากลหวาน ๆ ดังคลอขับกล่อมคนในงานที่พูดคุยทักทายกันอย่างยินดีกับคู่บ่าวสาวในพิธีมงคลสมรส เจ้าบ่าวร่างสูงในชุดสูทสีขาวยืนต้อนรับแขกอยู่ที่หน้างาน โดยมีวินเซนต์และราเชลคอยยืนประกบหลังจากวันนั้น ก็ไม่มีทีมงานออแกไนซ์หน้าไหนเข้ามาติดต่ออีกเลย จนเขาได้ทราบจากเบนจามินว่า มาดามราเชลจัดการเลือกทุกอย่างเองเสร็จสรรพ แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่ได้สนใจไยดีอะไรอยู่แล้วงานแต่งในวันนี้ มันก็เป็นแค่หน้าที่หนึ่งที่เขาตั้งใจทำให้มันเสร็จ ๆ ไป เพื่อรอเจอหน้าร่างบางที่เขาไม่เจอมานานนับ 2 เดือนตั้งแต่วันที่แม่ริบคนรักของเขาไป“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย” เสียงมารดาเขากระซิบแผ่วเบา“ผมก็ยิ้มให้แม่ได้เท่านี้แหละ” ชายหนุ่มกระซิบตอบกลับ ก่อนจะยกยิ้มฝืน ๆแม่ของเขาตัดสินใจเปลี่ยนรูปแบบงานแต่งใหม่ โดยให้มาทำพิธีที่โบสถ์แถวชานเมือง ใกล้คฤหาสน์ของพวกท่าน ส่วนแขกเหรื่อก็เชิญแต่คนสนิทไม่กี่สิบคนเท่านั้น ก่อนจะไปจัดงานเฉลิมฉลองพิธีมงคลสมรสที่โรงแรมหรูกลางเมืองในอีก 2 วันข้างหน้า“แล้วผมจะได้เจอเมย์ตอนไหนครับ แม่”“หลังเสร็จเข
ก๊อก ก๊อก ก๊อกเบนจามินเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา หลังจากที่เคาะประตูขออนุญาต“คุณลิเดียพาทีมออแกไนซ์งานแต่งงานมาแล้วครับ”ลิเดียเดินเข้ามาในห้อง พร้อมทีมงานอีก 3 – 4 คน ริชาร์ดจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน ผายมือเชิญทุกคนนั่งที่ชุดโซฟารับแขก“สวัสดีครับ คุณริชาร์ด” โรเบิร์ต หัวหน้าทีมออแกไนซ์ยื่นมือมาทักทาย“สวัสดีครับ”“นี่ ทีมงานของผมครับ ฮันน่า นาตาลี และเจคอป ครับ” โรเบิร์ดผายมือแนะนำลูกทีมไปทีละคน ริชาร์ดกวาดสายตาทักทายผ่าน ๆ โดยเมินสายตายั่วยวนของนาตาลีไปอย่างไม่ใส่ใจ“ครับ” ชายหนุ่มรับคำสั้น ๆ“เอ่อ งั้นเราเริ่มกันเลยนะครับ” โรเบิร์ตเปิดบทสนทนา เมื่อเห็นว่าริชาร์ดตอบกลับสั้น ๆ “คุณริชาร์ดอยากได้ธีมงานประมาณไหนครับ”“ไม่รู้สิครับ”“เอ่อ เป็นแบบ Vintage แบบ Minimal หรือแบบเรียบหรูดีครับ” หัวหน้าทีมลองให้ตัวเลือกหลาย ๆ แบบ โดยมีฮันน่าเตรียมจดข้อมูลที่ลูกค้าต้องการ“ไม่รู้สิครับ” ชายหน
ตั้งแต่กลับจากบ้านแม่ในคืนนั้น ริชาร์ดก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องนอน เขาครุ่นคิดอย่างหนัก ตั้งแต่แผนการแทรกซึมก็โดนจับได้อย่างไว ส่วนแผนการชิงตัวก็เหมือนว่าแม่เขาจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ถึงได้ไปนั่งดักรออยู่แบบนั้น แถมยังรู้ทันเขาถึงแผนการที่จะไปดีลว่าที่เจ้าสาวไว้ล่วงหน้าอีกเขาแทบไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งวนอยู่บนฝ่ามือแม่อย่างไรอย่างนั้นก็เอาเถอะ ใครเป็นคนเลี้ยงดูสั่งสอนเขามาล่ะ“ฮอตตี้ ผมควรทำยังไงดี”ริชาร์ดเงยศีรษะพิงโซฟานุ่มอย่างจนใจ ไม่ว่า จะทำอะไรก็ยิ่งเหมือนรัดตัวเขา และทำร้ายเมษาทางอ้อม เพราะทันทีที่เขากลับถึงบ้านคืนนั้น เขาก็ได้รับคลิปวิดีโอสั้น ๆ จากแม่ของเขาวิดีโอที่เมษากำลังยืนร้องไห้อย่างเงียบ ๆ พร้อมปาดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด แม้ว่าจะเป็นเพียงคลิปสั้น ๆ ไม่ถึง 10 วินาที แต่ก็สร้างความทรมานใจให้เขาอย่างที่สุดเขาไม่สามารถรับรู้สาเหตุของความเสียใจนั้น ไม่สามารถปลอบโยนคนในโทรศัพท์มือถือได้เลย และนอกจากคลิปนั้น ยังมีข้อความเตือนการกระทำของเขาจากราเชลกำกับไว้อีกชายหนุ่มเลือกที่ค่อย ๆ ป
ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องทำงานของประธานบริษัท ไคล์ ดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างเลขาสาวของมาดามราเชล“มาดามให้พามาส่งค่ะ” อิซาเบลเอ่ยขึ้นสิ้นเสียงพูด ริชาร์ดผุดลุกขึ้น เพื่อรอรับคนที่เขาอยากเจอมาตลอดสัปดาห์ เพราะนับตั้งแต่วันนั้น เขาก็จำต้องกลับบ้านคนเดียว ไม่สิ... มีคนกลับมากับเขาด้วย‘ลิเดีย ส่งแขก’ สิ้นคำพูดของแม่เขา ลิเดียก็เดินมาหาเขาทันที‘แม่...’ เขาร้องเรียกอีกฝ่ายอีกครั้งอย่างเว้าวอน‘อ่อ ถ้ากลับไปคนเดียวคงจะเหงาสินะ’ จู่ ๆ มาดามก็หันมาถาม ‘วินเซนต์ คุณกลับไปอยู่เป็นเพื่อนลูกสักพักก็แล้วกัน’อยู่ดี ๆ หวยก็ดันมาออกที่พ่อเขาซะอย่างนั้น วินเซนต์ได้แต่มองตาปริบ ๆ ‘ทำไมล่ะ’‘คิดว่า ฉันไม่รู้หรือไง ที่ลูกหนีฉันได้ตลอด มันก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ’ ราเชลมองตาขวาง ‘เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ ไปอยู่กับลูกซะ’ใช่ คนที่เขาได้พากลับบ้าน คือ พ่อของเขาเอง อย่าคิดว่า พ่อเขาจะค้านแม่ได้ แค่แม่ปรายตาก็ปิดปากเงียบสนิทแล้ว เหอะ เหอะ...
เมษามองไปทั่วห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ที่มีเพียงโซฟา 1 ชุด โดยมาดามราเชลครองโซฟาหลักไปเรียบร้อยแล้ว เธอจึงหย่อนตัวลงนั่งที่โซฟาตัวข้าง ๆความเงียบปกคลุมไปทั่วห้องอยู่ครู่ใหญ่ เมษาก็เพียงนั่งสบตาอีกฝ่ายอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่ราเชลนั่งพิศมองเธอ ก่อนจะถอนหายใจเป็นระลอก“เธอมีอะไรจะพูดก็พูดมา” ราเชลเปิดโอกาสให้สาวตรงหน้าพูด“หนูทราบดีค่ะ ว่า มาดามต้องการลูกสะใภ้แบบไหน และหนูไม่เข้าเกณฑ์ของมาดามเลย” เมษาเลือกที่จะยอมรับตรง ๆ “หนูขอถามมาดามสักข้อได้ไหมคะ”“ว่ามา”“มาดามอยากเห็นอนาคตของคุณริชาร์ดเป็นแบบไหนหรือคะ”“...”เมื่อเห็นสาวสูงวัยกว่านิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิด เมษาจึงกล่าวต่อ“หนูอยากเห็นรอยยิ้มของคุณริชาร์ดค่ะ อยากให้เขามีความสุขในทุก ๆ วัน คนที่จะอยู่ข้างเขา อาจจะเป็นใครก็ได้ แต่ขอแค่ให้เขามีความสุข หนูก็พอใจแล้วค่ะ”“ฉันอยากให้เขาได้สิ่งที่ดีที่สุด” เสียงราเชลตอบชัดเจน “และเธอก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับริชาร์ดในสายตาของฉัน&
“ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดีนะ ฮอตตี้” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างตัวพร้อมแรงกระชับมืออย่างหนักแน่นที่ถ่ายทอดความอบอุ่นและเชื่อใจส่งมาถึงเธอหลังจากที่ทางบริษัท P&M นำเสนอผลงานการวิจัยในเฟซ 1 เสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินมารอที่ห้องทำงานของริชาร์ดตามที่เจ้าตัวสั่ง ก่อนจะพบว่า ลิเดีย เลขาของราเชลมารออยู่ก่อนแล้ว พร้อมทั้งเชิญเธอมาพบเจ้านายสายตรงของหล่อน โดยที่เธอไม่ทันได้มีโอกาสบอกกล่าวอะไรกับริชาร์ดเลยสุดท้าย เมษาก็ได้เจอริชาร์ดที่เดินหน้ามุ่ยนำหน้าอิซาเบล เลขาอีกคนของราเชล ลงมาที่รถ ก่อนจะเคลื่อนตัวมาจอดสนิทที่หน้าคฤหาสน์หลังงามแถบชานเมืองริชาร์ดเดินมารอรับร่างบางลงจากรถ ท่ามกลางสายตาใครบางคนที่มองผ่านกระจกบานใหญ่บนชั้น 2ถนอมน่าดูเลยนะ...“สวัสดีครับ คุณริชาร์ด คุณเมษา”“ไม่เจอกันนานเลยนะ โนอาห์” ชายหนุ่มทักคนสนิทของบิดาที่มายืนรอรับเขาถึงหน้าประตู“นายใหญ่ให้มาเชิญไปพบที่ห้องรับแขกครับ”ร่างสูงแค่พยักหน้ารับทราบเบา ๆ ก่อนจะกระชับมือพาอีกคนเดินนำไปทันทีภายในห้องรับแขก ปรากฏร่างว
หญิงสาวค่อย ๆ กะพริบตาตื่นขึ้น เพราะความเมื่อยล้าสะสมจากการเดินทางและกิจกรรมบนเตียงกับคนร่างสูงข้างตัวที่เรียกร้องตลอดทั้งคืน ทั้งที่ก็ทำอยู่ทุกวัน แต่ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนาเมษาขยับตัวบนเตียง พยายามไม่ให้อีกคนที่ก้มหน้าซุกอยู่กับอกอิ่มของเธอรู้สึกตัว แต่ก็ช้าไป แค่เธอพลิกตัวนิดหน่อย เขาก็ตื่นแล้ว“อ๊ะ ดะ เดี๋ยวค่ะ ชะ เช้าแล้วนะ~”ริชาร์ดกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น กดจะฝังจมูกลงกลางร่องอกอย่างมันเขี้ยวแล้วลากลิ้นไล้ผ่านขึ้นมาตามซอกคอ ก่อนจะเม้มที่ติ่งหูเล็กเบา ๆ“หอมจัง” เสียงทุ้มครางอย่างพึงพอใจ หลังกดจมูกลงบนแก้มเนียนอีกฟอด“พอแล้วค่ะ เช้าแล้ว” ร่างบางพยายามยกมือมาประคองใบหน้าซุกซนที่เอาแต่ดอมดมตัวเธอไม่ห่าง“วันนี้ มันวันพักผ่อนไม่ใช่เหรอ ฮอตตี้” ริชาร์ดถามเสียงขุ่น เพราะโดนขัดใจ “คุณต้องไปพรีเซนต์งานพรุ่งนี้นี่”ตามกำหนดการของทางบริษัท P&M จากความตั้งใจที่จะเป็นทั้งทริปนำเสนอผลงานและทริปเที่ยว ภาคิณจึงแบ่งคนออกเป็น 2 กลุ่ม โดยใน 2 วันแรก สำหรับกลุ่มที่ 1 คือ กลุ