“ยินดีต้อนรับสู่ประเทศไทยครับ มิสเตอร์ไคล์” ภาคิณ พร้อมด้วยคณะเลขามาต้อนรับริชาร์ดที่สนามบินด้วยตัวเอง
“สวัสดีครับ เรียกผมว่า ริชาร์ด ก็ได้ครับ” ร่างสูงส่งมือมาทักทายตามมารยาท
“ครับ คุณริชาร์ด ผม ภาคิณ เรียกว่า คิณ ก็ได้ครับ” ภาคิณเอ่ยตอบ พร้อมผายมือแนะนำคณะเลขาของเขาทั้ง 3 คน “ทางนี้ เป็นเลขาของผมครับ ชยพล ธนัท และเมษา ครับ”
“สวัสดีครับ” ชยพล และ ธนัท ยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม
“สวัสดีค่ะ” เมษายกมือไหว้และส่งรอยยิ้มหวานสดใส
ริชาร์ดพินิจเลขาสาวของอีกฝ่ายอย่างละเอียดตามประสาคนที่สนใจกิจกรรมบนเตียงเป็นหลัก สาวน้อยร่างบางแต่มีสัดส่วนที่สมบูรณ์ ดวงหน้าจิ้มลิ้ม ส่งรอยยิ้มสดใสดังตะวันยามเช้า
ก็ถือว่า ผ่าน...
ก่อนที่เขาจะเหลือบตาไปสะดุดที่นิ้วนางข้างซ้ายที่ยกขึ้นไหว้เขา
แหวนแต่งงาน!!
เอาเถอะ ถึงเขาจะเสียดายความรู้สึกที่สนใจในตัวเมษาเป็นพิเศษ แต่คนมีชื่อเสียอย่างเขาเองก็มีอุดมการณ์ที่ยึดมั่นว่า จะไม่ยุ่งกับคนที่มีเจ้าของ
เฮ้อ เสียดาย...
วิลเลียมลอบสังเกตอาการเจ้านายอย่างคนรู้ใจ เขารู้ดีว่า เลขาสาวของคู่ธุรกิจอย่าง เมษา เรียกความสนใจจากเจ้านายเขาได้เป็นอย่างดี แต่ถ้ามีเจ้าของแล้ว เจ้านายของเขาก็จะเลิกยุ่งอย่างเด็ดขาด
แต่เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มยังนิ่งเงียบ เขาจึงต้องเรียกเบา ๆ เพื่อเรียกสติ “นายครับ”
“ห้ะ อ่อ สวัสดีครับ” ริชาร์ดทักทายกลับ พร้อมแนะนำคนสนิทของเขาบ้าง “นี่ วิลเลียม คนสนิทของผม ถ้ามีอะไรแจ้งผ่านวิลเลียมได้เลยครับ”
วิลเลียมก้มศีรษะทักทายทุกคน พร้อมส่งรอยยิ้มบาง ๆ ส่วน เบนจามิน นั้น นายเขามอบหมายให้อยู่ประสานงานที่อังกฤษเป็นหลัก
“อย่างไร คุณริชาร์ดเพิ่งมาถึงเหนื่อย ๆ เดี๋ยวผมให้เมษาพาคุณริชาร์ดเข้าที่พักก่อนนะครับ หากขาดตกบกพร่องอย่างไร คุณริชาร์ดแจ้งเมษาได้เลยนะครับ เมษาจะเป็นคนดูแลคุณริชาร์ดเป็นหลักครับ”
ภาคิณ รวมถึงทุกคนในทีมงานทราบกิตติศัพท์และกฎเหล็กของริชาร์ดดี จึงกล้าวางใจให้เมษาเป็นผู้ดูแล อีกทั้งตัวเมษาเองก็มีประสบการณ์และความเชี่ยวชาญในการต้อนรับลูกค้าจากต่างประเทศมากที่สุดในบรรดาเลขาทั้ง 3 คนของเขา
“เชิญทางนี้ค่ะ คุณริชาร์ด” เมษาผายมือ พาชายหนุ่มมาขึ้นรถลีมูซีนที่เตรียมไว้
รถค่อย ๆ ออกตัว เมื่อทั้งคู่ขึ้นรถและนั่งประจำที่เรียบร้อย
“คุณริชาร์ดเคยมาประเทศไทยบ้างไหมคะ” เมษาเริ่มต้นบทสนทนาอย่างเป็นกันเอง
“เคยมาดูงานบ้างครับ แต่ยังไม่ได้เที่ยวสักเท่าไร”
“ทะเลทางภาคใต้ของเราก็สวยนะคะ จัดทริปไปดำน้ำดูปะการังได้เลยนะคะ” หญิงสาวชวนคุยอย่างคนที่ศึกษานิสัยชายหนุ่มมาเป็นอย่างดี ด้วยเขาชอบกิจกรรมทางน้ำเป็นอย่างมาก
“ก็น่าสนใจนะครับ คงต้องรบกวนคุณเมษาจัดทริปให้แล้วล่ะครับ” ชายหนุ่มตอบอย่างอารมณ์ดี
“ด้วยความยินดีเป็นอย่างยิ่งค่ะ” เมษายิ้มรับ “คุณริชาร์ด เรียก เมย์ ก็ได้ค่ะ”
“ได้ครับ ว่าแต่ เมษา แปลว่าอะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มถามอย่างอยากรู้
“เมษา เป็นชื่อเรียกเดือนในภาษาไทยน่ะค่ะ ฉันเกิดเดือนเมษาค่ะ”
“อ่อ ครับ” ชายหนุ่มพยักหน้า ทำความเข้าใจการตั้งชื่อของคนไทย
“ในเดือนเมษา จะเป็นช่วงที่ร้อนที่สุดในประเทศไทยค่ะ เราจะมีเทศกาลสงกรานต์ค่ะ ถ้าคุณริชาร์ดได้มาเที่ยวในช่วงนั้น จะต้องชอบมากแน่ ๆ ค่ะ” เมษายังคงโฆษณาการท่องเที่ยวภายในประเทศต่อไป
“สงกรานต์ ผมพอจะเคยได้ยินอยู่ เป็นเทศกาลสาดน้ำสำหรับคลายร้อนสินะครับ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ค่ะ” เมษายิ้มรับความเข้าใจอย่างง่าย ๆ ของชายหนุ่ม
บทสนทนาในรถยังคงดำเนินต่อไป หญิงสาวเป็นคนที่ชวนคุยสนุก รู้จักถามและตอบ สร้างความเป็นกันเองให้แก่ชายหนุ่ม พร้อมส่งรอยยิ้มสดใสอยู่ตลอด
จนริชาร์ดอดอิจฉาชายหนุ่มที่ได้เป็นเจ้าของรอยยิ้มนั้นไม่ได้
###################
เมื่อรถคันใหญ่มาจอดที่หน้าโรงแรมระดับห้าดาว ใจกลางเมืองหลวงอย่างกรุงเทพมหานคร เมษาก็ยังทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลที่ดี จัดการเช็กอินและพานักธุรกิจหนุ่มไปส่งถึงหน้าห้องพัก
“คุณริชาร์ดมาเหนื่อย ๆ คืนนี้พักผ่อนให้สบายนะคะ และขอยินดีต้อนรับสู่ประเทศไทยอีกครั้งนะคะ” เมษาเอ่ยเสียงหวาน ก่อนจะก้มศีรษะขอตัวออกไป
ริชาร์ดเดินเข้าห้องพักกว้าง แล้วสำรวจอย่างพึงพอใจ โดยมีวิลเลียมเดินมาตามมาติด ๆ
“วิลล์” ชายหนุ่มหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มอย่างสบายใจ ก่อนจะเริ่มรูดเนกไทและปลดกระดุมเสื้อ
“ครับนาย”
“ส่งคนไปสืบให้หน่อย”
“...” วิลเลียมนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิด
สืบใคร... เรื่องของบริษัท P&M และประวัติเจ้าของแต่ละคน รวมถึงภาคิณ เบนจามินก็ดำเนินการจัดการสืบและส่งเรื่องให้เจ้านายอ่านหมดแล้วนี่นา
“สืบ... อะไรครับ นาย” วิลเลียมถามอย่างสงสัย
“เลขาของภาคิณ” ริชาร์ดตอบเสียงเรียบ
“คนไหนครับ นาย” วิลเลียมถามยิ้ม ๆ อย่างพอจะจับทางได้
“พูดมากจริง” ชายหนุ่มปาเนกไทใส่คนสนิทอย่างไม่จริงจัง “ถ้ารายงานมาผิดคน ฉันไล่แกออก”
“ครับ นาย” วิลเลียมรับคำพร้อมรับเนกไทที่เจ้านายปามาด้วยรอยยิ้ม
แปลก...
ปกติ เจ้านายเขาไม่เคยสนใจใคร อีกทั้งยังเป็นคนที่มีเจ้าของ...
ชายหนุ่มสะดุ้งไปกับประโยคนั้นใช่ เขาฝากแม่มาบอกผู้หญิงคนนั้น แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า ผู้หญิงคนนั้นจะกลายเป็นคนที่เขารักสุดใจตรงหน้าแค่ทำให้เธอโกรธ เขายังไม่กล้าเลย นับประสาอะไรจะไปกลั่นแกล้งให้เธอรู้สึกทรมานเหมือนตกนรกทั้งเป็น“ตกนรกสวาทไง ที่รัก” สัญชาตญาณความเป็นเสือผู้หญิงทำงานอย่างเร่งด่วน พร้อมมือหนาที่ประคองกอดอยู่ด้านหลังก็รูดซิปชุดเจ้าสาวอย่างรู้หน้าที่ ทำให้ชุดเกาะอกหล่นลงตามแรงโน้มถ่วง พอดีกับที่หญิงสาวยันตัวห่างจากชายหนุ่ม เผยให้เห็นเนินอกอวบเปลือยเปล่าเต็มสองตา“อ๊ะ ว้าย” เมษารู้สึกเหมือนโลกหมุน เพราะคนข้างล่างจัดการพลิกตัวให้เธอลงมานอนแผ่บนเตียงแทน ขณะที่อีกมือก็ดึงเกาะอกลงมา ก่อนจะก้มลงฝังหน้าที่ร่องอกเธออย่างคิดถึง“อึก อ๊ะ อื้อ~”มือหนาขยำอกอวบอย่างคิดถึง พร้อมดันให้เต้านุ่มสู้กับหน้าของตนเอง“หอมจัง” ชายหนุ่มสูดความหอมจากตัวหญิงสาวเข้าเต็มปอด กลิ่นที่เขาคิดถึงอย่างที่สุด พลางเบียดแทรกกายเข้าระหว่างกลางเรียวขางามภายใต้กระโปรงหนานิ้วซุกซนเริ่มขยับมาบี้ยอดอกจนค่อย ๆ แ
ริชาร์ดนั่งรถคันหรูมากับเอวามาอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่รถจะเคลื่อนเข้าสู่บริเวณคฤหาสน์ของแม่ของเขา เมื่อรถจอดสนิท ชายหนุ่มก็ก้าวขายาว ๆ เดินลิ่วไปที่ห้องของตัวเองทันที เพราะทราบมาจากวินเซนต์แล้วว่า ราเชลจัดห้องนอนของเขาเป็นห้องหอร่างสูงก้าวเท้าเดินนำไปอย่างไม่ไยดีเจ้าสาว ในใจเอาแต่นับเวลาถอยหลังให้ครบ 2 ชั่วโมง ก่อนที่จะได้เจอใครบางคน ขณะที่เขาจะก้าวไปถึง เสียงบิดาที่ก้าวตามมาติด ๆ เรียกไว้ก่อน“ริชาร์ด”“มีอะไรครับ พ่อ” ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหมุนตัวมามองบิดาที่ก้าวตามมา ทั้งคู่หยุดยืนที่หน้าบันไดกว้าง“มากับพ่อแปบหนึ่ง” วินเซนต์คว้ามือบุตรชาย ลากเข้าห้องทำงานที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะปิดประตูลงอย่างเงียบเชียบ“เรื่องหนูเอวาน่ะ” พ่อของเขาเกริ่นขึ้น เมื่อเห็นลูกชายยังนิ่งเงียบ เขาจึงเอ่ยต่อ “เธอเป็นลูกสาวเพื่อนพ่อเอง แม่เธอเป็นคนไทยเพิ่งเสียได้ไม่นาน ยังไงก็ใจดีกับเธอหน่อย”“...” ริชาร์ดไม่ตอบรับคำใด เขาได้แต่นิ่งเงียบ“พ่อรู้ว่า แกน่ะโกรธแม่เขาที่ไม่เข้าใจแกเลย แต่หนูเอ
เสียงเพลงสากลหวาน ๆ ดังคลอขับกล่อมคนในงานที่พูดคุยทักทายกันอย่างยินดีกับคู่บ่าวสาวในพิธีมงคลสมรส เจ้าบ่าวร่างสูงในชุดสูทสีขาวยืนต้อนรับแขกอยู่ที่หน้างาน โดยมีวินเซนต์และราเชลคอยยืนประกบหลังจากวันนั้น ก็ไม่มีทีมงานออแกไนซ์หน้าไหนเข้ามาติดต่ออีกเลย จนเขาได้ทราบจากเบนจามินว่า มาดามราเชลจัดการเลือกทุกอย่างเองเสร็จสรรพ แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่ได้สนใจไยดีอะไรอยู่แล้วงานแต่งในวันนี้ มันก็เป็นแค่หน้าที่หนึ่งที่เขาตั้งใจทำให้มันเสร็จ ๆ ไป เพื่อรอเจอหน้าร่างบางที่เขาไม่เจอมานานนับ 2 เดือนตั้งแต่วันที่แม่ริบคนรักของเขาไป“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย” เสียงมารดาเขากระซิบแผ่วเบา“ผมก็ยิ้มให้แม่ได้เท่านี้แหละ” ชายหนุ่มกระซิบตอบกลับ ก่อนจะยกยิ้มฝืน ๆแม่ของเขาตัดสินใจเปลี่ยนรูปแบบงานแต่งใหม่ โดยให้มาทำพิธีที่โบสถ์แถวชานเมือง ใกล้คฤหาสน์ของพวกท่าน ส่วนแขกเหรื่อก็เชิญแต่คนสนิทไม่กี่สิบคนเท่านั้น ก่อนจะไปจัดงานเฉลิมฉลองพิธีมงคลสมรสที่โรงแรมหรูกลางเมืองในอีก 2 วันข้างหน้า“แล้วผมจะได้เจอเมย์ตอนไหนครับ แม่”“หลังเสร็จเข
ก๊อก ก๊อก ก๊อกเบนจามินเปิดประตูห้องทำงานเข้ามา หลังจากที่เคาะประตูขออนุญาต“คุณลิเดียพาทีมออแกไนซ์งานแต่งงานมาแล้วครับ”ลิเดียเดินเข้ามาในห้อง พร้อมทีมงานอีก 3 – 4 คน ริชาร์ดจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงาน ผายมือเชิญทุกคนนั่งที่ชุดโซฟารับแขก“สวัสดีครับ คุณริชาร์ด” โรเบิร์ต หัวหน้าทีมออแกไนซ์ยื่นมือมาทักทาย“สวัสดีครับ”“นี่ ทีมงานของผมครับ ฮันน่า นาตาลี และเจคอป ครับ” โรเบิร์ดผายมือแนะนำลูกทีมไปทีละคน ริชาร์ดกวาดสายตาทักทายผ่าน ๆ โดยเมินสายตายั่วยวนของนาตาลีไปอย่างไม่ใส่ใจ“ครับ” ชายหนุ่มรับคำสั้น ๆ“เอ่อ งั้นเราเริ่มกันเลยนะครับ” โรเบิร์ตเปิดบทสนทนา เมื่อเห็นว่าริชาร์ดตอบกลับสั้น ๆ “คุณริชาร์ดอยากได้ธีมงานประมาณไหนครับ”“ไม่รู้สิครับ”“เอ่อ เป็นแบบ Vintage แบบ Minimal หรือแบบเรียบหรูดีครับ” หัวหน้าทีมลองให้ตัวเลือกหลาย ๆ แบบ โดยมีฮันน่าเตรียมจดข้อมูลที่ลูกค้าต้องการ“ไม่รู้สิครับ” ชายหน
ตั้งแต่กลับจากบ้านแม่ในคืนนั้น ริชาร์ดก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในห้องนอน เขาครุ่นคิดอย่างหนัก ตั้งแต่แผนการแทรกซึมก็โดนจับได้อย่างไว ส่วนแผนการชิงตัวก็เหมือนว่าแม่เขาจะรู้อยู่ก่อนแล้ว ถึงได้ไปนั่งดักรออยู่แบบนั้น แถมยังรู้ทันเขาถึงแผนการที่จะไปดีลว่าที่เจ้าสาวไว้ล่วงหน้าอีกเขาแทบไม่สามารถทำอะไรได้เลย เหมือนเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งวนอยู่บนฝ่ามือแม่อย่างไรอย่างนั้นก็เอาเถอะ ใครเป็นคนเลี้ยงดูสั่งสอนเขามาล่ะ“ฮอตตี้ ผมควรทำยังไงดี”ริชาร์ดเงยศีรษะพิงโซฟานุ่มอย่างจนใจ ไม่ว่า จะทำอะไรก็ยิ่งเหมือนรัดตัวเขา และทำร้ายเมษาทางอ้อม เพราะทันทีที่เขากลับถึงบ้านคืนนั้น เขาก็ได้รับคลิปวิดีโอสั้น ๆ จากแม่ของเขาวิดีโอที่เมษากำลังยืนร้องไห้อย่างเงียบ ๆ พร้อมปาดน้ำตาที่ไหลมาไม่หยุด แม้ว่าจะเป็นเพียงคลิปสั้น ๆ ไม่ถึง 10 วินาที แต่ก็สร้างความทรมานใจให้เขาอย่างที่สุดเขาไม่สามารถรับรู้สาเหตุของความเสียใจนั้น ไม่สามารถปลอบโยนคนในโทรศัพท์มือถือได้เลย และนอกจากคลิปนั้น ยังมีข้อความเตือนการกระทำของเขาจากราเชลกำกับไว้อีกชายหนุ่มเลือกที่ค่อย ๆ ป
ก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูห้องทำงานของประธานบริษัท ไคล์ ดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างเลขาสาวของมาดามราเชล“มาดามให้พามาส่งค่ะ” อิซาเบลเอ่ยขึ้นสิ้นเสียงพูด ริชาร์ดผุดลุกขึ้น เพื่อรอรับคนที่เขาอยากเจอมาตลอดสัปดาห์ เพราะนับตั้งแต่วันนั้น เขาก็จำต้องกลับบ้านคนเดียว ไม่สิ... มีคนกลับมากับเขาด้วย‘ลิเดีย ส่งแขก’ สิ้นคำพูดของแม่เขา ลิเดียก็เดินมาหาเขาทันที‘แม่...’ เขาร้องเรียกอีกฝ่ายอีกครั้งอย่างเว้าวอน‘อ่อ ถ้ากลับไปคนเดียวคงจะเหงาสินะ’ จู่ ๆ มาดามก็หันมาถาม ‘วินเซนต์ คุณกลับไปอยู่เป็นเพื่อนลูกสักพักก็แล้วกัน’อยู่ดี ๆ หวยก็ดันมาออกที่พ่อเขาซะอย่างนั้น วินเซนต์ได้แต่มองตาปริบ ๆ ‘ทำไมล่ะ’‘คิดว่า ฉันไม่รู้หรือไง ที่ลูกหนีฉันได้ตลอด มันก็เป็นเพราะคุณนั่นแหละ’ ราเชลมองตาขวาง ‘เพราะฉะนั้น ครั้งนี้ ไปอยู่กับลูกซะ’ใช่ คนที่เขาได้พากลับบ้าน คือ พ่อของเขาเอง อย่าคิดว่า พ่อเขาจะค้านแม่ได้ แค่แม่ปรายตาก็ปิดปากเงียบสนิทแล้ว เหอะ เหอะ...