4 เรื่องช็อก | NC

ภายในห้องประชุมใหญ่ของบริษัท P&M

กฤษณะเป็นตัวแทนในการนำเสนอผลการวิจัยตัวยาต่าง ๆ เป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง ต่อด้วยภาคิณที่เริ่มการเจรจา เสนอข้อตกลงแก่ริชาร์ด

ทางริชาร์ดและภาคิณได้มีการต่อรองข้อเสนอบางส่วน เป็นเวลากว่า 2 ชั่วโมง จนกระทั่งข้อตกลงเป็นที่พึงพอใจทั้ง 2 ฝ่าย

“ขอบคุณมากนะครับ คุณริชาร์ด ที่ร่วมมือทำการวิจัยกับบริษัทของเรา” ภาคิณยื่นมาจับมือกับริชาร์ด “ทางเราสัญญาว่าจะดำเนินการวิจัยและผลิตยาตามที่ตกลงไว้ ไม่ให้คุณริชาร์ดผิดหวังแน่นอนครับ”

“ทางเราก็ยินดีที่ได้ร่วมมือกับบริษัทเก่ง ๆ อย่าง P&M เหมือนกันครับ”

“หากผมดำเนินการแก้ไขข้อตกลงตามที่คุยกันเรียบร้อยแล้ว ผมจะส่งให้คุณริชาร์ดตรวจสอบความถูกต้องอีกครั้งนะครับ” ภาคิณส่งเล่มข้อตกลงฉบับเดิมให้แก่ชยพล

“ได้เลยครับ” ริชาร์ดยิ้มรับ “ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวผมขอตัวไปโทรศัพท์แจ้งคุณพ่อสักครู่”

“เชิญเลยครับ” ภาคิณผายมือไปอีกทาง ก่อนจะหันมาถามเมษา “เมย์ เตรียมรถและจองร้านอาหารเย็นนี้ไว้แล้วใช่ไหม”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ บอส” เมษาตอบอย่างรวดเร็ว

“ดีมาก เดี๋ยวรอคุณริชาร์ดเสร็จธุระแล้วเราก็ไปที่ร้านอาหารเลยแล้วกัน ถ้าออกเย็นมาก เดี๋ยวรถจะติดอีก” ภาคิณพูดพลางก้มมองนาฬิกา

“ถ้าอย่างนั้น เมย์ขอเอาของไปเก็บและลงไปรอที่รถเลยนะคะ บอส”

เมื่อเจ้านายอนุญาต หญิงสาวก็เดินเอาแฟ้มงานไปเก็บที่โต๊ะ พร้อมเก็บของใส่กระเป๋าถือเรียบร้อย ในระหว่างนั้น เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เธอจึงกดรับสายแนบที่หู พร้อมเก็บของไปด้วย

“ว่าไงคะ พี่กฤษ”

“คุณริชาร์ดว่าไงบ้าง เมย์” กฤษณะถามตามสาย เนื่องจากเมื่อเขาเสนอผลการวิจัยเสร็จเรียบร้อย ภายในห้องก็เหลือเพียงคณะผู้บริหารและคู่ค้าจากต่างประเทศที่เริ่มเจรจาข้อตกลงกัน

“ไม่มีปัญหาค่า คุณริชาร์ดโอเคกับบริษัทเรามาก” เมษาตอบเสียงใส “แต่ก็มีตกลงข้อเสนอกันใหม่นิดหน่อย”

“ถือว่า โอเคเลยนะ”

“ช่ายยย นี่เมย์ก็กำลังเก็บของ เดี๋ยวพาคุณริชาร์ดไปทานมื้อเย็นต่ออ่ะ พี่กฤษ” เมษารายงานความเป็นไปตามปกติ “น่าจะเสร็จแล้วก็กลับคอนโดเลย”

“โอเคค่ะ พี่เองก็ติดประชุมต่อ พอดี ผลยาตัวใหม่น่าจะออกคืนนี้ อาจจะต้องรอดูก่อน ถ้าผลออกมาดี อาจจะได้ต่อรองกับคุณริชาร์ดเพิ่ม” กฤษณะบอกภาระงานในค่ำคืนนี้ “ยังไง คืนนี้ พี่อาจจะไม่ได้โทรหาเรานะ”

“ค่า คืนนี้ พี่กฤษไม่ได้นอนอีกแล้วสิ” หญิงสาวทำหน้ามุ่ยด้วยความเป็นห่วงแฟน

“เอาน่า พี่เองก็อยากเร่งให้เสร็จก่อนที่เราจะลาไปฮันนีมูนกันนะ” ชายหนุ่มปลอบเสียงนุ่ม “ยังไงก็ พี่บอกฝันดีเลยนะ ฝันดีนะคะ”

“ฮ่า บอกฝันดี ตั้งแต่สี่โมงเย็นเลยเหรอ พี่กฤษ” เมษาทำเสียงเย้า

“ก็เดี๋ยวบางคนก็งอนพี่อีก ถ้าไม่บอกฝันดี” กฤษณะแกล้งทำเสียงเข้มใส่

“ค่า ค่า รู้แล้วค่า ดูแลตัวเองด้วยนะคะ พี่กฤษ” เมษาบอกส่งท้าย

“ครับผม งั้นแค่นี้ก่อนนะ พี่ต้องไปแล้ว” กฤษณะวางสายไปแล้ว เมษาก็เก็บของเสร็จพอดี

หญิงสาวสะพายกระเป๋า ก่อนจะเหลือบเห็นแฟ้มข้อมูลวิจัยที่ภาคิณฝากไปให้กฤษณะ

“เอ้า ลืมฝากไปให้พี่กฤษ” เมษาพึมพำ ยิ่งเมื่อครู่ เขาบอกว่า กำลังรอผลวิจัยยาตัวใหม่ ก็อาจจะต้องใช้ข้อมูลเหล่านี้

ร่างบางชะเง้อมองดูภาคิณกับริชาร์ดที่ยังคงยืนคุยกันอยู่หน้าห้องประชุม โดยมีชยพลและธนัทยืนจดข้อมูลบางอย่างเพิ่มเติม ก่อนที่ภาคิณจะผายมือเชิญริชาร์ดกลับเข้าห้องประชุมอีกครั้ง

สงสัยมีข้อตกลงเพิ่มเติม ยังพอมีเวลา...

“แวะเอาลงไปให้ที่ห้องก็แล้วกัน” หญิงสาวตัดสินใจ ก่อนจะก้าวยาว ๆ ตรงไปที่ลิฟต์ ก่อนจะกดชั้นที่ 9 ชั้นทำงานวิจัยของชายหนุ่ม แล้วแวะไปหาที่ห้องทำงานส่วนตัว

ไม่อยู่... หรือว่าไปดูงานวิจัยแล้ว

เมษาวางแฟ้มเอกสารไว้บนโต๊ะ แล้วหากระดาษมาโน้ตทิ้งไว้ให้สั้น ๆ ก่อนจะเดินกลับไปทางลิฟต์

พลันหางตาเหลือบไปเห็นร่างคุ้นตาของแฟนหนุ่มที่เดินไว ๆ ไปทางบันไดหนีไฟ

“พี่กฤษ...” เมษาอ้าปากเรียก เพื่อบอกแฟ้มงานที่วางไว้บนโต๊ะ แต่กฤษณะไม่ทันได้ยิน “ไปทางหนีไฟทำไม”

หญิงสาวสงสัย ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มไปทางบันไดหนีไฟ ประตูบานใหญ่สีขาวแง้มออกเล็กน้อย ทำให้มีเสียงเล็ดลอดออกมา

“พี่กฤษขา~”

หืมมมม เมษาชะงักกับชื่อเรียกนั้น เสียงผู้หญิงร้องเรียกชื่อแฟนของเธอช่างคุ้นนัก

เมษาค่อย ๆ เดินไปที่บานประตู ด้วยใจที่เย็นเฉียบ เธอรู้สึกเหมือนจะเป็นลมก็วันนี้ ใจมันหล่นวูบ มือไม้และปลายเท้าเย็นขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

เธอเอนศีรษะมองผ่านประตูนั้นเข้าไป ปรากฏภาพแผ่นหลังของชายหนุ่มที่คุ้นเคยยืนเด่นอยู่ตรงหน้า บดบังร่างหญิงสาวที่นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น

“เร็วหน่อยนะ พราว” เสียงคุ้นชินดังขึ้น

พราว... พราวฟ้า?

“ทำไมล่ะคะ ก็พี่กฤษเป็นคนโทรเรียกพราวมาเองนะ” เสียงแง่งอนดังขึ้น พร้อมขยับมือมาแกะกางเกงชายหนุ่ม “ตามพราวมาปลดปล่อยแบบนี้ ก็ต้องให้เวลาพราวเยอะหน่อยสิคะ”

“ก็พี่เครียดนี่คะ ไหนจะเตรียมพรีเซนต์งาน ไหนจะงานวิจัยยาตัวใหม่อีก ช่วยพี่คลายเครียดหน่อยแล้วกัน” กฤษณะบอกเสียงหวาน พร้อมลูบศีรษะคนข้างล่างอย่างแผ่วเบา “พี่ขอสูตรลัดนะ พราว พี่ต้องรีบกลับไปประชุม”

“ได้ค่ะ แต่ถ้าเสร็จงานแล้ว คืนนี้ ต้องไปจัดหนักให้พราวต่อนะ” พราวฟ้าต่อรอง ขณะปลดปล่อยให้แท่นเอ็นเป็นอิสระ

“ได้สิคะ อืม... ถ้าเมย์ทำได้สักครึ่งของพราวก็ดีสิ” กฤษณะเริ่มคราง ก่อนจะพึมพำออกมา

“ไม่เอาหรอก ถ้าเมย์ทำได้ พี่กฤษก็ทิ้งพราวสิ” หญิงสาวเอื้อมมือมาลูบท่อนรักของกฤษณะอย่างใจเย็น

“อา ไม่หรอก ยังไง พราวก็เป็นที่ 1 ในใจพี่อยู่ดี”

“พี่ก็พูดได้สิ ก็ตอนนี้ พี่ยังไม่ได้ยัยเมย์เลยนี่” พราวฟ้าตอบเสียงแข็ง ก่อนจะเปลี่ยนโทนเสียง เมื่อสัมผัสท่อนเอ็นร้อนตรงหน้า “แต่ตอนนี้ พราวต้องได้น้ำของพี่คนเดียว”

พูดเสร็จหญิงสาวก็แทะเล็มปลายลิ้นกับยอดเห็ดนิ่ม ๆ ก่อนลามไปถึงโคนที่ปรากฏเส้นเลือดปูดโปน พราวฟ้าอมเข้าไปทั้งคำ ก่อนจะถอยเข้าถอยออก

“อ่า~ พราว สุดยอด” กฤษณะเลื่อนมือมาจับศีรษะพราวฟ้า แล้วกดเป็นจังหวะเข้า-ออกกับปากของหญิงสาว “ทำให้พี่อยากแบบนี้ คืนนี้ ระวังไม่ได้นอนนะ พราว อา”

คนสองคนกำลังเริงร่าอย่างสุขสม ขณะที่อีกคนกำลังทุกข์ตรมจากสิ่งที่เห็น เมษาเอื้อมมือมาปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อดี จะเปิดประตูเข้าไปขัดจังหวะ หรือจะปล่อยให้เป็นไปแบบนี้ แสงบางอย่างแวบผ่านมาในสมองของเธอ

สติ!!! เมย์ แกต้องมีสติ!! อย่าเพิ่งร้องไห้เด็ดขาด

หญิงสาวรู้ตัวดีว่า เมื่อไรที่เธอร้องไห้ เธอจะไม่รับรู้อะไร แล้วเอาแต่ร้องไห้ระบายออกมาจนหมด ซึ่งหากเธอร้องไห้ในเวลานี้ ในสถานการณ์ตรงหน้าแบบนี้ ไหนจะภาระงานที่วันนี้ เธอต้องดูแลรับรองลูกค้าให้เสร็จเรียบร้อยอีก

เธอไม่ใช่คนที่เอาเรื่องส่วนตัวมาทำให้งานเสียได้

เมษาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ามากดปิดเสียงอย่างสั่นเทา และมือถือเองก็เกือบจะหลุดมือ ดีแต่คว้าไว้ได้ทัน เมษากดอัดคลิปวิดิโอไว้ผ่านช่องเล็ก ๆ ตรงนั้น

ในวินาทีนั้น เธอตอบตัวเองไม่ได้ว่า เธออัดคลิปไปทำไม แต่รู้แค่ว่า การเข้าไปขวาง 2 คนนี้ ในตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดเลย เมื่ออัดคลิปไปได้ระยะเวลาประมาณหนึ่ง ทั้งภาพและเสียงครางถูกบันทึกเก็บไว้เรียบร้อย เธอจึงค่อย ๆ เลื่อนตัวถอยออกมาอย่างเงียบเชียบ