ตอนที่ 18.

“นี่นายราฟ ปล่อยมือฉันได้แล้ว เอาแขนนายออกไปจากไหล่ฉันด้วยมันหนัก” มือบางปัดท่อนแขนหนาหนัก ที่พาดบนบ่าออก

ราฟาเอลยกแขนออก เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อส่งให้ “เอาไปเช็ดหน้าซะ หน้าตาเลอะเทอะไปหมดแล้ว”

สิงหกัลยาส่ายหน้าไม่ยอมรับ เลยถูกเขาจับคางไว้ มือหนาใช้ผ้าในมือแตะซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน จนหญิงสาวแก้มร้อนวูบวาบ ดวงตากลมโตหรุบมองตักตัวเอง ไม่กล้าสบสายตาคมกล้าที่จ้องมองในระยะใกล้เต็มสายตา กิริยานั้นเรียกรอยยิ้มบนมุมปากของมาทาดอร์หนุ่ม เขารามือเมื่อเห็นว่าใบหน้านวลสะอาดดีแล้ว หากเจ้าของใบหน้ายังคงนิ่งอยู่ในท่านั้น

“ยังไม่หายกลัวหรือไง” เสียงทุ้ม ฟังนุ่มนวลกว่าที่เคย “ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ไม่มีใครทำอะไรเธอได้หรอก ถ้าเธออยู่ใต้การดูแลของตระกูลราโดรเปรเรสอันยิ่งใหญ่ของฉัน”

สิงหกัลยาเงยหน้าขึ้นมองคนพูด “นายจะดูแลฉันได้ตลอดเวลาเหรอ” เธอยังหวาดระแวงไม่หาย

“ได้สิ ถ้าเธอเป็นผู้หญิงของฉัน ใครจะกล้าทำร้ายเธอล่ะ” เขาพูดหน้าตาเฉย ทำเอาคนฟังสะดุ้ง

“บ้าเหรอ... ใครจะอยากเป็นผู้หญิงของนายกัน !” เธอแหวใส่คนพูด หน้าซีดๆเมื่อครู่เริ่มแดงขึ้น เมื่อมาทาดอร์หนุ่มดึงร่างของเธอไปกอดไว้แน่น “ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ย