บทที่ 17 ตามที่เจ้าปรารถนา

อวี้หนิงที่ได้ยินเช่นนั้นก็เข้าใจความหมายของเขาเป็นอย่างดี ก่อนที่นางจะพยักหน้า รับ

หย่งเฉินเห็นนางเข้าใจเรื่องราวได้ง่ายดาย มุมปากก็กระตุกขึ้นเป็นรอยยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง พลางยกชาขึ้นดื่ม

“ในเมื่อเราจะแต่งงานกันแล้ว เช่นนั้นนับจากนี้เจ้าก็เรียกข้าว่าท่านพี่เฉินเถิด” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ทว่าสองมือกลับกำชายอาภรณ์แน่น

ร่างบางนิ่งงันอยู่ครู่หนึ่ง แม้รู้สึกว่าเขาและนางยังไม่รู้จักกันเสียด้วยซ้ำ ทว่าในเมื่ออย่างไรก็ต้องแต่งให้จวนเว่ยแล้ว นางจึงพยักหน้ารับแต่โดยดี

“เจ้าค่ะ ท่านพี่เฉิน” นางเรียกเขาเสียงเบา

ชายหนุ่มกลั้นความดีใจเอาไว้ไม่อยู่ เขามีใจให้นางนั้นเป็นเรื่องจริง ใบหน้าคมจึงยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว

“หนิงเอ๋อร์” เขาเอ่ยชื่อนางบ้าง

อวี้หนิงไม่รู้จะต้องแสดงสีหน้าเช่นไร จึงยกชาขึ้นดื่มเพื่อทำลายบรรยากาศอิหลักอิเหลื่อนี้แทน

ทั้งสองคุยกันอยู่ราวครึ่งชั่วยาม ก่อนที่จะเป็นเว่ยหย่งเฉินที่เห็นว่าสายมากแล้ว รั้งอยู่ต่อนานกว่านี้จะไม่เหมาะสมจึงขอตัวกลับ โดยที่อวี้หนิงเดินออกไปส่งย