บทที่ 18 ข้าไม่ยินยอม

รุ่งเช้ากลางยามเหม่า จวนตระกูลซูไร้ความหม่นหมองดั่งหลายวันที่ผ่านมา ด้วยซูจิ้งซวนคล้ายหลุดพ้นพันธนาการจากตระกูลหลิน ฮูหยินผู้เฒ่าเองก็ตื่นแต่เช้ามารอรับของหมั้นของหลานสาวคนโตที่เรือนรับรองตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง อีกทั้งยังให้คนเอาสำรับที่ดีที่สุดในจวนยกไปที่เรือนหอมบุปผาอีกด้วย ความเมตตานี้ของผู้เป็นย่าทำให้อวี้หนิงตระหนักได้ว่านางจะเป็นที่รัก ก็ต่อเมื่อทำประโยชน์ให้ตระกูลซูเท่านั้น

ซูจิ้งซวนที่กำลังจะไปว่าราชการที่ท้องพระโรง เห็นมารดานั่งชะเง้อคอมองไปยังประตูจวน จึงได้เดินเข้าไปไต่ถาม

“ท่านแม่ ท่านทำอันใดอยู่?”

หญิงชราเห็นบุตรชายก็หันมามอง เห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย จึงรีบเก็บอาการตื่นเต้นระคนดีใจ

“ไม่มีอันใด ๆ แม่เพียงรอรับของหมั้นของอวี้หนิงอยู่” รอยยิ้มกว้างบนใบหน้าชราไม่อาจหุบเอาไว้ได้

“ท่านแม่! นี่ยังเช้าอยู่เลย ตระกูลเว่ยยังไม่นำของหมั้นมาเร็ว ๆ นี้หรอก อากาศหนาวเช่นนี้ ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนเถิด”

“ไม่เป็นไร ๆ แม่ไม่หนาว” ฮูหยินเฒ่าโบกมือปฏิเสธคำขอของบุตรชาย สายตายังจ้องไปยังทาง