Novels by ซูเมิ่ง 淑梦

“หากข้าเป็นคนดีแล้วท่านจะเมตตาชีวิตน้อย ๆ ของข้าได้หรือไม่” หนิงอวี่ยังไม่ลดละที่จะขอชีวิต “งั้นก็ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว ว่าจะทำให้ข้าเชื่อได้หรือไม่” หลี่หยางหันมาตอบนาง ก่อนออกจากห้องไป “เจียลี่! เจ้าไปจัดการเตรียมกระดาษกับหมึกให้มากหน่อย ข้าจะเปิดสอนตำราเด็ก ๆ โดยไม่คิดเงิน” หนิงอวี่กอดอกภูมิใจกับวิธีการทำความดีของตน “จะสอนเด็ก ๆ ได้อย่างไรเจ้าคะ คุณหนูไม่รู้จักอักษรเสียด้วยซ้ำ” เจียลี่ทำท่างุนงง นี่ผลของการล้มหัวฟาดครานั้นทำให้คุณหนูของนางลืมเรื่องนี้ไปเลยหรือ “จริงสิ ข้าลืมไปเลยนี่ไม่ใช่ที่ที่ข้าจากมานี่” หนิงอวี่พึมพำเสียงเบา “แล้วข้าจะทำอย่างไรดีเล่า หากยังไม่รู้อักษรเช่นนี้ต่อไปหากเจอคนเอาเปรียบจะทำเช่นไร” หนิงอวี่คิดถึงเหตุการณ์ที่มีคนปลอมจดหมายใส่ร้าย โดยนางไม่สามารถโต้แย้งได้เสียด้วยซ้ำ ไม่รู้แม้แต่ว่าเนื้อความในจดหมายกล่าวว่าอย่างไร “เช่นนั้นเจ้าสอนข้า” หนิงอวี่ชี้ไปทางเจียลี่ “บ่าวก

“พาข้ากลับเรือนก่อนเถิด” หนิงอวี่ไม่ได้ตอบคำถามของเจียลี่ สายตาของนางยังคงมองไปที่หลี่หยางด้วยความน้อยใจ ‘เขารู้ว่านางหายไป ยังไม่คิดจะช่วยเหลือเขาโกรธแค้นนางมากแค่ไหนกัน’ หลี่หยางที่เห็นสายตานั้นของนาง เขากลับรู้สึกเสียใจไม่น้อยที่พูดออกไปเช่นนั้น “เจ้า.........” หนิงอวี่ไม่ได้อยู่รอฟังคำพูดจากเขา นางเพียงแต่เดินผ่านเขาไป “ใครจับตัวคุณหนูไปเจ้าคะ” เมื่อมาถึงเรือนตระกูลเว่ยเจียลี่ก็ถามขึ้นในทันที “เจ้าแม่ทัพบ้าซุยอู่เหริน” หนิงอวี่มีสีหน้าโมโหเมื่อพูดถึงชายถ่อยผู้นั้น “อะไรกัน! เขาจับคุณหนูไปทำไม” เจียลี่มีสีหน้าตกใจ ที่ชายผู้นั้นกล้าทำร้ายคนกลางตลาดเช่นนี้ “ซุยอู่เหริน คิดว่าข้าเป็นคนเขียนจดหมายให้เขามาข่มเหงป้ายลู่เสียน แล้วไม่ทำตามคำพูด” “จะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อคุณหนูไม่รู้จักตัวอักษรด้วยซ้ำ แล้วจะเขียนจดหมายอย่างไร” หนิงอวี่ได้แต่ส่ายหน้า นางเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ “แต่ตรา

หนิงอวี่ออกจากห้องของลู่เสียนอย่างเงียบ ๆ เมื่อเดินผ่านหลี่หยาง นางแอบชำเลืองมองเขา แต่สายตานั่นกลับไม่หันมามองนางอย่างห่วงใยเช่นเดียวกับมองลู่เสียนแม้แต่น้อย เขาทำอย่างกับไม่เห็นนางอยู่ตรงนั้นด้วยซ้ำ ‘เฮ้อ ไอ้เรามันก็ตัวร้ายด้วยสิ โดนตบขนาดนี้ยังไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น’ หนิงอวี่ได้แต่บ่นกับตัวเอง พลางทำหน้ามุ่ยเดินจากไปโดยมีสายตาของหลี่หยางที่บัดนี้เจือความเป็นห่วงมองตามหลังของนางไป “เจ็บมากไหมเจ้าคะคุณหนู” เจียลี่ที่นำลูกประคบมาให้ ถามด้วยความเป็นห่วง “อื่อ เจ็บมาก มือเจ้าแม่ทัพนั่นหนักไม่น้อย” หนิงอวี่กล่าวพลางทำหน้ามุ่ยด้วยความไม่พอใจ “คงมีแต่เจ้าที่เป็นห่วงข้า” หนิงอวี่กล่าวพลางใช้มือคล้องแขนของเจียลี่ไว้ นางทำท่าออดอ้อนเหมือนเด็ก ๆ “ไม่จริงนะเจ้าคะ เหล่าสตรีในหอบุปผา ถามถึงคุณหนูกันทุกคน พวกนางก็เป็นห่วงคุณหนูเช่นกัน” เจียลี่กล่าวแย้งความคิดของนาง “จริงหรือ! แบบนี้สิ ถึงจะเจ็บตัวก็ถือว่าคุ้ม อย่างน้อยก็มีคนอยากฆ่าข้าน้อยลงอีกหลายคน” หนิงอวี่ยิ้มแก้มปริ เจียลี่ได้แ

หลี่หยางมองไปรอบ ๆ ห้อง พบว่ามีความเปลี่ยนแปลงไม่น้อย ทั้งผ้าที่เขาห่มที่ดูเป็นของใหม่ ถ้วยชาที่ถูกเปลี่ยนไม่ใช่ถ้วยชาที่แตกบิ่นเหมือนที่เขาเคยใช้ ตะเกียงที่มีน้ำมันเติมไว้จนเต็มจำนวนหลายอัน ห้องที่ถูกเช็ดถูจนสะอาด หรือแม้แต่ประตูเรือนที่พังจนไม่สามารถปิดได้ ตอนนี้กลับมีสภาพเรียบร้อย ถ้าเทียบกับเงินสองตำลึงที่เสียไปถือว่าเขาไม่ขาดทุนแล้ว เมื่อหลี่หยางลงจากเตียง เดินไปที่โถงเรือนก็พบโต๊ะตัวใหม่ แลเก้าอี้อีกหลายตัวเรียงไว้เป็นวงกลมอย่างเรียบร้อย บนโต๊ะยังมีอาหารหลายอย่าง ทั้งเป็ดย่าง หมูตุ๋น ผัดผัก แลยาต้มอยู่ด้วย “คุณหนูเว่ยใจดีไม่ใช่น้อยเลยนี่” หลี่หยางพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะนั่งลงคีบอาหารเข้าปากไม่หยุด ด้วยเขาเองไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เมื่อคืน ร่างกายก็หิวจนแทบทนไม่ไหวแล้ว หนิงอวี่เองตอนนี้ก็หิวไม่น้อย พอกลับถึงเรือนนางก็สั่งให้พ่อครัวทำอาหารมาเต็มโต๊ะอย่างกับจะกินกันทั้งหมู่บ้าน “เจ้านั่ง” หนิงอวี่ชี้ไปทางเจียลี่ที่ยืนอยู่ เจียลี่ได้แต่งุนงง คุณหนูจะให้นางร่วมโต๊ะด้วยเช่นนั้นหรือ เมื่อเห็นสีหน้า

หนิงอวี่ตกใจที่ตนเองเผลอเล่าเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นในอนาคตให้เขาฟัง นางจึงลุกขึ้นยืนในทันที “ข้ามองจากหน้าตา รูปร่างที่สง่างาม ความองอาจของคุณชายจ้าว จิตใจอันดีงามที่ซ่อนอยู่ส่วนลึกภายในใจจึงเดาได้ไม่ยากว่าอนาคตของท่านต้องไม่ธรรมดาแน่” หนิงอวี่กล่าวแก้ตัว พลางชี้มือชี้ไม้ไปทางหลี่หยางอย่างตั้งอกตั้งใจ โดยในสายตาของหลี่หยางแล้วท่าทางนี้ของนางดูประหลาดเกินจะมองได้ “เช่นนั้นข้าขอตัวไปดูแขกก่อนนะ” กล่าวจบหนิงอวี่ก็รีบวิ่งหนีหายไป ทิ้งไว้เพียงขวดยาสมานแผลให้กับหลี่หยาง ‘ช่างทำตัวแปลกประหลาด เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย’ หลี่หยางส่ายหัวให้กับท่าทางไม่เหมือนคนปกตินั้นของนาง พลางหยิบขวดยาที่นางทิ้งไว้ให้ ในใจของเขาก็รู้สึกยินดีที่อย่างน้อยวันนี้ก็ยังมีคนมองเห็นความพยายามของเขา คืนนี้ถึงแม้จะมีคนของหอมรกตเข้ามาก่อความวุ่นวาย แต่ด้วยการร่ายรำที่งดงาม ยั่วยวนของหอบุปผา จึงทำให้แขกไม่นำเหตุการณ์ก่อนหน้ามาใส่ใจ ยังคงนั่งชมการแสดงของเหล่าหญิงคณิกาตั้งแต่ต้นจนจบ หนิงอวี่ที่ตอนนี้เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด นา

หลี่หยางรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย ที่กล่าวไปเช่นนั้น ที่จริงเขาไม่ได้จะเหยียดหยามสตรีคนใด เพียงแต่เขาไม่ชอบที่เห็นลู่เสียนสวมอาภรณ์ที่ไม่เรียบร้อยเช่นนี้ ด้านหนิงอวี่ไม่สนใจหลี่หยางจะคิดเห็นเช่นไร ตอนนี้นางต้องทำหน้าที่เจ้าของหอที่ดีเดินทักทายแขกเสียหน่อย “คุณชายไป๋ ชอบการแสดงนี้หรือไม่” หนิงอวี่จงใจเดินมาหาเขาโดยตรง เพื่อทำความคุ้นเคยกันเสียใหม่ ไป๋มู่เฉินละสายตาจากลู่เสียนมาจ้องมองหนิงอวี่ด้วยสายตาเย็นชา “ข้ามาที่นี่ไม่ใช่เพราะการแสดงของคุณหนูเว่ย แต่เพราะป้ายลู่เสียน” คำพูดของไป๋มู่เฉิน ทำเอารอยยิ้มของหนิงอวี่แข็งทื่อในทันที “คุณชายไป๋ถนอมน้ำใจสตรีได้ไม่เก่งเลยนะเจ้าคะ” หนิงอวี่กล่าวประชดประชัน วันนี้นางอารมณ์ดีจึงไม่เอาคำพูดเขามาใส่ใจ ไป๋มู่เฉินได้แต่ส่ายหน้าให้กับความไม่รู้จักเอียงอายของนาง “คุณชายไป๋” ลู่เสียนที่มองเห็นเขาพูดคุยอยู่กับหนิงอวี่ จึงเข้ามาทักทาย “คุณหนูป้าย วันนี้เสียงพิณของเจ้าช่างไพเราะ” มู่เฉินก

สายลมฤดูใบไม้ผลิพัดปลิวไหว ม่านรถม้าสะบัดไปมาตามแรงลม เด็กชายวัยสองขวบเล่นซนบนรถม้าโดยไม่เหน็ดเหนื่อย “ถานจุนเฟิง หยุดเล่นได้แล้วตอนนี้จะถึงจวนแล้ว” ลี่อินที่กำลังอ่านบัญชีร้านกล่าวกับโอรสของตน “จุนเฟิงมาหาพ่อ ท่านแม่กำลังคร่ำเคร่ง” หยางหมิงเรียกลูกชายมาหา บัดนี้เขาสิ้นคราบชิงอ๋องผู้บ้าคลั่ง กลายเป็นพ่อค้าธรรมดาเท่านั้น “จื้อหาวบอกว่า ดินแดนทางตอนเหนือของแคว้นหานมีดอกไม้กลิ่นหอมมากมาย แลไข่มุกก็ราคาถูกฮูหยินสนใจหรือไม่” หยางหมิงเอ่ยถึงสหายเก่าที่หลังจากสำนึกตนมาสองปี จึงติดต่อหาเขาอีกครั้ง “สนใจสิเพคะ ท่านพี่แจ้งโหวน้อยด้วยว่าหลังจากงานเฉลิมฉลองการก่อตั้งแคว้นเว่ย เราจะเดินทางไปเจรจาราคาอีกครั้ง” ลี่อินยิ้มกว้างนางดีใจทุกครั้งหากสามารถหาวัตถุดิบราคาถูกและดีได้ “ของขวัญอี้หนิงครบสี่ปีจะให้สิ่งใดนางดีเพคะ” ลี่อินขอความเห็นกับหยางหมิง “เช่นนั้นมอบร้านขายอัญมณีในเมืองเถียนชิง พร้อมกับเงินอีกหมื่นตำลึงให้นางดีหรือไม่ โตขึ้นมานางจะได้เป็นสตรีที่ร่ำรวยที่สุดในแค้นฉี ไม่มีผู

ใกล้พิธีอภิเษกสมรสของฉินตงหยาง หยางหมิงพาลี่อิงเข้าวังหลวงเพื่อขอพระราชทานอนุญาตร่วมพิธีอภิเษกสมรส “ทูลเสด็จพ่อ เสด็จแม่ กระหม่อมและพระชายามาขอให้ทั้งสองพระองค์พระราชทานอนุญาตเข้าร่วมงานอภิเษกสมรสของรัชทายาทแคว้นหานพ่ะย่ะค่ะ” “กำลังตั้งครรภ์จะเดินทางไกลได้อย่างไร ให้เพียงหยางหมิงไปก็พอ ส่วนลี่อินพักอยู่ที่จวนเถอะ” ฮองเฮากล่าวแย้งทั้งที่ยังปักผ้าอยู่ “ทูลฮองเฮา รัชทายาทแคว้นหานเป็นสหายของหม่อมฉันจึงจำเป็นต้องไปร่วมยินดีเพคะ” ลี่อินไม่ยินยอมทำตาม “เจ้าไปรังแต่จะเป็นภาระ เดินเหินลำบากอยู่จวนดีแล้ว” “หม่อมฉันยังคล่องแคล่ว ครรภ์ยังอ่อนไม่ได้เป็นภาระแต่อย่างใด” นางโต้แย้งทุกคำห้ามของมารดาสวามี หยางหมิงกับฮ่องเต้ทำได้เพียงนั่งดื่มน้ำชาอย่างเงียบเชียบ ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดกระหว่างที่สตรีทั้งสองกำลังโต้แย้งกัน “นี่ เหตุใดถึงมิยอมเชื่อฟังเอาซะเลยเจ้าเป็นลูกสะใภ้สมควรเชื่อฟังแม่สามีมิใช่หรือ” อวิ๋นซินจ้องมองลี่อินด้วยสายตาตำหนิ หากแต่ลูกสะใภ้ผู้นี้กลับ

ม้าศึกคู่กายชินอ๋องหยุดนิ่งหน้าจวนอ๋อง บุรุษบนหลังม้าไม่รีรอมุ่งหน้าไปตำหนักตะวันออกด้วยความร้อนใจ ทว่าภายในตำหนักกลับไม่มีผู้ใดอยู่ทำให้แน่ใจแล้วว่าลี่อินหนีเขาไปจริง ร่างทั้งร่างของหยางหมิงหนักอึ้งจนมิอาจย่างก้าวได้ หัวใจทั้งดวงเต้นช้าลงเรื่อย ๆ น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาที่เจ้าของร่างไม่รู้ตัว ภพของลี่อินในเวลาโกรธ เวลาร้องไห้ หัวเราะ แข็งกร้าว ผุดขึ้นในหัวเขาซ้ำไปซ้ำมา “ไปแค้วนฉี!” คำสั่งเดียวของหยางหมิง ทำทั้งกองทัพต้องเดินทางอีกครั้ง ประชาชนต่างงุนงง กองทัพที่กลับเข้าเมืองเพียงหนึ่งชั่วยาม บัดนี้กลับเดินทัพอีกครั้งมีเหตุใดสำคัญจนมิหยุดพัก การเดินทางโดยไม่หยุดพักทำเหล่าทหารอ่อนล้าไม่น้อย หากแต่มิมีใครกล้าปริปากบ่น กองกำลังเรือนหมื่นเหยียบเข้าใกล้เมืองเถียนชิง “ท่านอ๋อง สายสืบแคว้นหานแจ้งข่าวว่ารัชทายาทตงหยางจะเข้าพิธีอภิเษกสมรสอีกสิบห้าวันข้างหน้าพ่ะย่ะค่ะ” เย่จินรายงาน ม้าศึกของหยางหมิงหยุดชะงักทันที เขาหวาดกลัวว่าสิ่งที่ตนคาดเดาจะเป็นจริง “ข่าวนี้แคว้นฉีรู้เรื่องหรือไม่” มือหนากำบังเหียนแน่นจนเ

หิมะในเมืองเหออันสงบลง คนเจ็บป่วยเพราะภัยหนาวไม่มีแล้ว หน้าที่ของลี่อินในเมืองเหออันจึงสิ้นสุดลง นางไม่มีความจำเป็นที่จะรั้งอยู่ที่เหออันอีก จึงคิดขอกลับเมืองหลวงเพราะเป็นห่วงร้านประทินโฉมอีกทั้งเรื่องในจวนไม่มีผู้ใดคอยจัดการ “ท่านอ๋อง ข้าจะกลับซู่โจวก่อนได้หรือไม่” ลี่อินยืนอยู่หน้าโต๊ะทรงอักษร สีหน้าจริงจังจ้องบุรุษที่ยังอ่านสาน์สของทัพอยู่ “รอกลับพร้อมข้า” เสียงเอาแต่ใจดังขึ้น “กว่าท่านอ๋องจะเสด็จกลับ ก็อีกครึ่งเดือน หม่อมฉันเป็นกังวลเรื่องร้านหมื่นบุปผา อีกทั้งกิจการของจวนอ๋องก็ไม่ได้ตรวจบัญชีมาแรมเดือน” “แต่หากเจ้าแอบหนีหลับแคว้นฉีเล่า” ครานี้หยางหมิงยอมเงยหน้าจากสาน์สกองทัพ มองมายังนางด้วยแววตาเศร้าสร้อย “หม่อมฉันจะหนีไปทำไมกัน” ลี่อินท้อใจที่จะอธิบาย “ก็เจ้าไม่มีใจให้ข้า หากครบสองเดือนสัญญาระหว่างข้ากับฮ่องเต้แคว้นฉีก็ถือว่าเป็นโมฆะ” น้ำเสียงเศร้าหมองนั้นลี่อินไม่ได้ตอบกลับ ยิ่งทำให้หยางหมิงรู้สึกหวาดหวั่น หากแต่นางกลับเดินไปหยุดเบื้องหน้าเขาพลางยอบก

ตงหยางมิอาจรั้งอยู่ในแคว้นอื่นได้นาน ยิ่งเป็นชายแดนแล้วความอึดอัดยิ่งเพิ่มมากขึ้น ก่อนหิมะจะตกหนักอีกครั้งจึงจำต้องบอกลาลี่อิน “ข้ายังยืนกรานคำเดิม หากเจ้ามิอยากอยู่กับชินอ๋องแล้ว ไปหาข้าที่แคว้นหาน แม้ไม่อาจห่วงใยในฐานะคนรักแต่ข้ายังห่วงใยเจ้าในฐานะสหายเสมอ” ตงหยางยื่นหยกประจำตัวกลับให้นางเช่นเดิม “ขอบพระทัยรัชทายาท” ลี่อินยอบกายกล่าวลา ก่อนรถม้าจะเคลื่อนตัวออกจากประตูเมืองไป หยางหมิงยิ้มพอใจเมื่อเห็นบุรุษอื่นที่นางห่วงใยจากไปเสียที แม้เป็นเพียงสหายแต่เขาก็ยอมรับไม่ได้เช่นเดิม “รัชทายาทยังคงตัดใจจากเจ้าไม่ได้” หยางหมิงมองหยกในมือลี่อิน “สักวันเขาจะเจอสตรีที่ตนรักเพคะ” ลี่อินกล่าวพลางหันกายเข้าเมืองไป “เหมือนข้าที่เจอแล้ว” หยางหมิงเดินตามนาง “ใครกันหรือเพคะ” “เจ้าไง อาอิน” ลี่อินหน้าแดงเมื่อเขาบอกชื่อสตรีในดวงใจ ก่อนก้มหน้ารีบเดินหนีเข้าโรงหมอไป ทำให้ชินอ๋องยิ้มอย่างมีหวังว่าภายในสองเดือนนางต้องยินยอมอยู่ข้างกายเขาเป็นแน่

“เราต้องกลับแคว้นเว่ยพรุ่งนี้” น้ำเสียงเคร่งเครียดเอ่ยขึ้น “มีอะไรหรือไม่เพคะ” “เมืองอันเหอมีพายุหิมะถล่ม ราษฎรขาดแคลนเสบียง กองทัพที่นั่นมิอาจรับมือได้ข้าต้องรีบไปจัดการ “แล้วเหตุใดหม่อมฉันต้องไปด้วย ท่านอ๋องเดินทางลำพังจะไม่เร็วกว่าหรือ หม่อมฉันจะไปรอพระองค์ที่จวนพร้อมอี้หนิง” “ข้าจะไม่ไปไหนหากไม่มีเจ้า” หยางหมิงแววตาจริงจังจ้องนางอยู่เช่นนั้น “หากแต่อี้หนิงยังเด็กหากเผชิญหิมะ...” “นางจะอยู่ที่แคว้นฉี” หยางหมิงกล่าวขัด “ท่านอ๋องตรัสว่าอย่างไรนะเพคะ?”ลี่อินไม่อยากเชื่อว่าหยางหมิงจะยินยอมให้อี้หนิงที่มีสายเลือดของตระกูลถานอยู่ที่แคว้นฉี “นางอยู่ที่นี่จะมีความสุขกว่า ไม่ต้องถูกสายตาดูแคลนของผู้อื่นจ้องมองเช่นที่อยู่ในแคว้นเว่ย ที่นั่นไม่สามารถให้ความรักกับนางได้ต่างจากไทเฮาเสวี่ยฉีที่มอบความรักให้กับเด็กคนนั้นได้ไม่สิ้นสุด”คำพูดของหยางหมิง ทำให้นางรู้ว่าบุรุษผู้นี้ห่วงใยผู้อื่นมากกว่าที่เขาแสดงออก คลื่นความสุขจึงก่อตัวขึ้นภายในใจของนางอ