12 - อยากขอมาเป็นแม่ของลูก

อยากขอมาเป็นแม่ของลูก

รุ่งเช้า

“วันนี้นั่งรถไปพร้อมพ่อเลย ตอนเย็นก็ไปรอพ่อที่บริษัท รอกลับบ้านพร้อมกัน” ปราโมทย์เอ่ยบอกกับลูกสาวทันที เมื่อเจอหน้ากันที่โต๊ะอาหาร เพราะเมื่อคืนเห็นว่าลูกสาวเริ่มทำตัวมีพิรุธ เลยอยากจับตาดูพฤติกรรมของลูกสาว

“คะ”

มุกดารินทร์ได้เพียงแค่ตอบรับคำของบิดาสั้น ๆ แล้วเดินขึ้นไปแต่งตัว เพื่อที่จะออกไปมหาวิทยาลัยพร้อมกับผู้เป็นบิดา

บ้านอัครไพบูลย์

“ต่างจังหวัดเหรอ? พ่อก็ไปมาหลายที่อยู่น่ะ ส่วนมากก็จะเป็นภาคอีสาน แต่ก็หลายปีมาแล้ว ภัทรถามพ่อทำไม” เสียงทุ้มเอ่ยตอบลูกชายออกไป เมื่อวันนี้ลูกชายมาถามถึงเรื่องที่เขาเคยออกไปดูหน้างาน หรือไปคุมงานเองที่ต่างจังหวัดหรือไม่

พงษ์พิพัฒน์ อัครไพบูลย์ พ่อหม้ายเนื้อหอมในวัย 55 ปี ซึ่งเป็นเจ้าของบริษัทห้างหุ้นส่วนรับเหมาก่อสร้าง รายใหญ่ในพื้นที่ และยังเป็นหุ้นส่วนของบริษัทจัดจำหน่ายรถร่วมกับปราโมทย์อีกด้วย ถึงแม้ว่าจะมีหุ้นไม่เยอะเท่ากับปราโมทย์ก็ตาม

ชีวิตที่เคยแต่งงานเพราะถูกจับคลุมถุงชนของครอบครัว แต่ก็ไม่สามารถที่จะไปกันรอด จึงเลิกรากับภรรยาไปอย่างง่ายดายเพราะไม่มีบุตรร่วมกัน จนกลายมาเป็นพ่อหม้ายอยู่จนถึงทุกวันนี้ และได้ ธนภัทรมาเป็นบุตรบุญธรรม นับแต่วันที่หย่าร้างกับผู้เป็นภรรยา

“แล้วเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนละครับ พ่อเคยไปมีความสัมพันธ์กับใครที่ไปคุมงานต่างจังหวัดบ้างหรือเปล่า” ธนภัทรถามผู้เป็นบิดาขึ้นมาอีก โดยที่ถามออกไปโต้ง ๆ เลย เพราะเขากับบิดามักใช้คำพูดที่ตรง ๆ กันอยู่แล้ว

“ภัทรถามอย่างกับว่าพ่อไปไข่ทิ้งไว้อย่างนั่นแหละ หรือว่าภัทรไปรู้อะไรมา” พงษ์พิพัฒน์เลิกคิ้วเอ่ยกับลูกชาย เพราะตัวเองก็มีความสัมพันธ์กับหญิงสาวอยู่หลายคน แต่ไม่เห็นว่าจะมีผู้หญิงคนไหนอุ้มท้องมาหาเขาสักราย เพราะผู้หญิงทุกคนที่มีเคยความสัมพันธ์ด้วยต่างก็รู้จักสถานะของเขาดี

จะมีก็แค่... หญิงสาวชาวบ้านคนนั้น ที่เขาเคยมีความสัมพันธ์และมอบให้ใจไปด้วย จนมีความสัมพันธ์กันอยู่หลายครั้ง แต่เขากลับผิดสัญญาต่อเธอ มาแต่งงานตามที่ครอบครัวต้องการ และไม่ได้กลับไปหาหรือส่งข่าวเธออีกเลย จนเวลาล่วงเลยผ่านมาตั้งเกือบ 25 ปีแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยที่จะติดต่อมา ทั้งที่เธอเองก็รู้ว่าเขานั้นเป็นใคร อยู่ที่ไหน

และเขาก็เคยกลับไปหาเธออยู่หลายครั้งหลายครา เมื่อชีวิตเขาเป็นอิสระ แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวัง เพราะเธอไม่ได้อยู่ที่หมู่บ้านแห่งนั้นแล้ว...

“ผมเจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งครับ ตอนนี้อายุยี่สิบสามปี แต่หน้าตาเหมือนพ่อตอนยังหนุ่มเลย” ธนภัทรตอบผู้เป็นบิดาออกไปตามตรง  

“ใคร? แล้วภัทรไปเจอที่ไหน?” พงษ์พิพัฒน์เลิกคิ้วถามอย่างสงสัยทันที เพราะเขาเองก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าจะมีคนหน้าตาเหมือนเขาอยู่จริงหรือเปล่า

“น้องเขาชื่อเกื้อกูล เป็นคนบ้านเดียวกันกับชญานุชครับ” เขาจึงเล่าบอกบิดาออกไปอีกตามตรง ตามที่เขาได้รู้จากเลขาสาวมาเช่นกัน

“ชญานุช! เลขาของภัทรนะเหรอ?” พงษ์พิพัฒน์เลิกคิ้วถาม เมื่อได้ยินชื่อที่ลูกชายเอ่ยถึง

“ครับ”

“พ่อเคยมีความสัมพันธ์มีใจให้กับสาวชาวบ้านจริง แต่เท่าที่พ่อจำได้ ไม่ใช่คนในหมู่บ้านของชญานุชแน่ ที่บริษัทพ่อไปทำงาน...” เพราะเขาก็มั่นใจ ว่าไม่เคยรับงานที่หมู่บ้านของเลขาสาวลูกชายแน่

“เห็นนุชบอกว่า แม่ของเกื้อกูลย้ายมาจากอีกหมู่บ้านหนึ่งครับ เพราะทนคำดูถูกนินทาว่าท้องไม่มีพ่อไม่ไหว” ธนภัทรพูดออกไปเท่าที่ตัวเองทราบจากชญานุชมาอีกที

“ชื่อนามสกุลอะไร ภัทรพอจะรู้ไหม”

“เดี๋ยวผมจะถามนุชให้อีกทีครับ เหมือนนุชเคยบอกอยู่แต่ผมลืม แล้วตอนนี้เกื้อกูลได้งานทำที่บริษัทของอาโมทย์ครับพ่อ อยู่ฝ่ายช่าง”

“เดี๋ยวพ่อจะลองเข้าไปที่นั่นดู อยากไปเห็นด้วยตาของตัวเองเหมือนกัน” พงษ์พิพัฒน์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจในสิ่งที่ลูกชายเล่าบอก

“อีกอย่าง ตอนนี้เหมือนว่าน้องมุกดากับเกื้อกูลจะชอบกันด้วยครับ”

“รู้จักกันเหรอ แล้วคุณปราโมทย์รู้หรือเปล่า” ที่ถามออกไปแบบนั้น เพราะทราบดีว่าปราโมทย์ห่วงลูกสาวเพียงคนเดียวมาก ผู้ชายที่จะเข้าใกล้ต้องเป็นคนที่ปราโมทย์กรองด้วยตัวเอง และไว้ใจที่สุด

“เป็นเรื่องบังเอิญของน้องครับ และอาโมทย์ก็ยังไม่ทราบด้วย เกิดอาโมทย์รู้ ผมว่าคงต้องถูกกีดกันแน่ ๆ” ธนภัทรบอกไป พร้อมกับใบหน้าที่มีความกังวล เมื่อนึกถึงอนาคตคุณพัฒน์

เพราะเขาก็ทราบดี ว่าปราโมทย์ไม่มีทางยอมรับแน่ ขนาดลูกท่านผู้ดีมีเงิน ยังถูกกีดกันห้ามไม่ให้จีบลูกสาวเลย นับประสาอะไรกับคุณพัฒน์เป็นเพียงชายหนุ่มต่างจังหวัดที่ฐานจะต่ำต้อย

“พ่อฝากภัทรด้วยน่ะ เดี๋ยวเรื่องนี้พ่อจะสืบอีกที”

“ไม่ต้องห่วงครับ ถ้าเกื้อกูลเป็นลูกของพ่อจริง ผมก็ดีใจนะครับ ที่ได้เกื้อกูลมาเป็นน้องชาย เพราะเหมือนผมจะถูกชะตากับเด็กคนนี้มาก ๆ เลย แต่ถึงแม้ว่าเกื้อกูลจะไม่ใช่ลูกของพ่อ ผมก็อยากให้พ่อรับน้องเป็นลูกบุญธรรมอีกคนได้ไหมครับ เพราะตอนนี้น้องอยู่ตัวคนเดียวไม่มีใคร”

“แล้วครอบครัวญาติพี่น้องคนอื่น ๆ ล่ะ”

“นุชบอกว่า แม่น้องพึ่งเสียไป น้องไม่มีญาติที่ไหน เลยขึ้นมาหางานทำที่นี่แหละครับ และพึ่งได้ทำงานไม่กี่วันมานี้เอง”

“คำก็นุช สองคำก็นุช ลูกคิดอะไรกับเลขาสาวอยู่หรือเปล่า” พงษ์พิพัฒน์เอ่ยแซวลูกชายออกมาทันที เมื่อสังเกตเห็นว่าธนภัทรใบหน้ามีความสุขทุกครั้งที่ได้เอ่ยชื่อของหญิงสาว

“ก็...คิดครับ พ่อไม่ว่าอะไรใช่ไหม ถ้าผมจะคบกับนุช” เขายอมรับออกไปตามตรง แล้วถามผู้เป็นบิดาอย่างขออนุญาต เพราะว่าหญิงสาวนั้นไม่ได้มีหน้ามีตาทางสังคมอะไร เธอเป็นเพียงแค่หญิงธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

“พ่อไม่ว่าอะไรหรอก ขอแค่ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตของลูก เป็นคนที่จริงใจรักลูกของพ่อจริง ๆ ไม่ใช่ว่าเข้ามาเพียงเพราะเงินตรา...”

เพราะชีวิตที่เคยแต่งงานกับหญิงสาวชาติตระกูลดี แต่ไม่สามารถที่จะไปกันรอดตลอดรอดฝั่ง เพราะต่างฝ่ายต่างมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ

“ขอบคุณครับพ่อ ผมไปทำงานก่อน” ธนภัทรยกมือขึ้นไหว้บิดาอย่างขอบคุณ และเอ่ยลาทันที เพื่อที่ต้องออกไปทำงาน และแวะไปรับเลขาสาวด้วย

“ทำไมไม่ลองชวนเขามาพักอยู่ใกล้ ๆ ดู จะได้ไม่ต้องเทียวไปรับไปส่งทุกวันแบบนี้” แต่คนเป็นบิดาเมื่อรู้ทัน จึงลองถามเชิงดู เพราะเห็นลูกชายตตื่นแต่เช้าไปรับไปส่งหญิงสาวแทบทุกวัน

“ถ้านุชยอมมาก็ดีสิครับ”

“ลองขอดูยังละ”

“ยังครับ เดี๋ยวผมจะลองเธอขอดู แต่ไม่ใช่ขอเป็นแฟนน่ะ อายุปูนี้แล้วผมจะขอมาเป็นแม่ของลูกเลย พ่อเตรียมสินสอดไว้ด้วยนะครับ”

“หึ ให้มันสำเร็จก่อนเถอะ อย่ามัวแต่คุย พ่อเองก็อยากอุ้มหลานเหมือนกันนะ” พงษ์พิพัฒน์ได้แต่ยิ้มขำให้กับความมั่นใจของลูกชาย

ขนาดจะสารภาพรักขอหญิงสาวมาเป็นแฟน ลูกชายยังไม่กล้าเอ่ยเลย จนให้เวลาล่วงเลยมานานเป็นปี ๆ แต่นี่เจ้าลูกชายกะจะขอมาเป็นแม่ของลูกเอาเลย เขาคงต้องรอเตรียมตัวเป็นคุณปู่อย่างเต็มตัว เตรียมรับขวัญหลานแล้วสิน่ะ

“ผมจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังแน่นอนครับ”

“แต่อย่าไปขืนใจเขาล่ะ” พงษ์พิพัฒน์เอ่ยทิ้งท้าย ก่อนที่จะตะโกนเสียงไล่ไปตามหลังเมื่อลูกชายเดินออกไปแล้ว

“ครับ”