13 - มาหาความจริง

มาหาความจริง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“คุณพงษ์! ทำไมวันนี้ถึงเข้ามาที่นี่ได้ มีอะไรอยากสำรวจอีกหรือเปล่าครับ” ปราโมทย์เอ่ยทักทายขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่เปิดประตูพลวดพลาดเข้ามาแบบนี้โดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต นอกเสียจากลูกสาวและหุ้นส่วนก็ไม่มีใคร เพราะคนอื่น ๆ จะเคาะก่อนเสมอ

และทุกครั้งที่พงษ์พิพัฒน์เข้ามาที่นี่ ก็ต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างที่เขามักจะอยากรู้ตลอด เพราะพงษ์พิพัฒน์นั้นเป็นคนละเอียดและรอบคอบมาก

“ไม่ได้เข้ามานาน วันนี้เลยอยากมาสำรวจพนักงานใหม่ ๆ เสียหน่อย” เขาตอบออกไปตามตรง ตามจุดประสงค์ของตัวเองที่มาในวันนี้

“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ” ปราโมทย์เลิกคิ้วถามต่ออีกทันที

“ผมอยากดูรายชื่อ และประวัติของแผนกช่างทั้งหมดจะได้หรือเปล่า”

“สำหรับคุณพงษ์อยากดูแผนกไหน ก็ย่อมได้อยู่แล้ว ลืมไปแล้วหรือไงครับ ว่าคุณเองก็เป็นหุ้นส่วน และถ้าไม่ได้บารมีของคุณ ที่นี่คงอยู่ไม่รอดมาจนถึงทุกวันนี้” ปราโมทย์เอ่ยขึ้นอย่างจริงใจ

เพราะนึกถึงวันแรกที่เข้ามาบริหารงานที่นี่ โดยถูกตราหน้าว่าเป็นที่ไม่เอาไหน ไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับการบริหาร จึงได้คำแนะนำจากพงษ์พิพัฒน์ และทางครอบครัวของผู้เป็นภรรยาที่มอบหมายให้บริหารงาน รอจนกว่าลูกสาวจะสามารถบริหารงานเองได้

เพราะเป็นมรดกตกทอดมาจากฝั่งของภรรยา นั่นคือมารดาของมุกดารินทร์นั่นเอง เพราะเหตุนี้เขาจึงไม่คิดที่จะแต่งงานใหม่...

ธุรกิจเกือบจะไปไม่รอดมาแล้วครั้งหนึ่ง เพราะพิษของเศรษฐกิจเล่นงาน จนได้พงษ์พิพัฒน์ยื่นมือเข้ามาช่วยอีก แต่ก็ไม่ได้หวังในส่วนของหุ้นหรือส่วนแบ่งอะไรมากมาย เพราะพงษ์พิพัฒน์เอง ก็รู้จักกับครอบครัวของทางมารดามุกดารินทร์ดี และรักเอ็นดูมุกดารินทร์ดั่งลูกสาวคนหนึ่ง จนอยากจะได้มาเป็นลูกสะใภ้

พวกเขาทั้งสองพยายามเป็นแม่ชักแม่สื่อให้ แต่ก็ไม่ได้ผล เพราะลูก ๆ นั้นไม่ได้ชอบกันเหมือนเช่นคู่รัก แต่ทั้งสองชอบ และนับถือกันไปในทางพี่น้องมากกว่า

“บารมีอะไรกันครับ เราคนเองทั้งนั้น” พงษ์พิพัฒน์รีบถ่อมตนทันที

“พูดแบบนี้ผมชักอยากจะเป็นดองกับคุณสะแล้วสิ แต่น่าเสียดายที่ตาภัทรกับยัยมุกอายุห่างกันเยอะ แถมทั้งสองก็ชงไม่ขึ้น และยังสนิทกับแบบพี่น้องอีก คงจะจับคลุมถุงชนไม่ได้หรอก...”

“ถ้าผมมีลูกชายที่อายุไล่เลี่ยกัน คุณโมทย์จะยอมดองด้วยหรือเปล่าครับ” พงษ์พิพัฒน์เอ่ยขึ้นอย่างมีเลศนัย ถึงแม้ว่าจะยังไม่ค้นพบความจริงก็ตาม

“คุณไปขอใครมาเป็นลูกอีกหรือครับ แต่สำหรับคุณพงษ์ ผมไม่ติดน่ะ...” เพราะเชื่อในสิ่งที่ตนเองคิดเสมอ ว่าพงษ์พิพัฒน์นั้นไม่มีทายาทในสายเลือด

“คุณพูดแล้วนะครับคุณปราโมทย์”

“ครับ คุณพงษ์พิพัฒน์ผมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว”

เมื่อเขาได้ดูรายชื่อ และประวัติของแผนกที่ต้องการแล้ว ก็ต้องคิ้วขมวดเมื่อไปสะดุดตากับรายชื่อหนึ่งที่เขาตั้งใจอยากจะรู้ แต่ก็ไม่มีอะไรมาก เพราะเป็นแค่ประวัติทั่วไปของพนักงานเพียงเท่านั้น

วันนี้มุกดารินทร์มีเรียนแค่ครึ่งวัน เธอจึงนั่งแท็กซี่จากมหาวิทยาลัย มารอบิดาเธอเลิกงานที่บริษัทตามคำสั่งที่บิดาเธอสั่งเอาไว้เมื่อเช้า

“ลุงพงษ์สวัสดีค่ะ” เธอเอ่ยทักทายพร้อมกับยกขึ้นไหว้ เมื่อเดินเข้ามาภายใน และเจอเข้ากับพงษ์พิพัฒน์ที่เดินออกมาพอดี

“ไม่มีเรียนเหรอ”

“ช่วงบ่ายไม่มีคะ เลยมาหาคุณพ่อที่นี่ รอกลับบ้านพร้อมกัน แล้วลุงพงษ์ล่ะค่ะ” เธอเอ่ยตอบผู้เป็นลุง แล้วถามกลับไปทันทีอย่างแปลกใจ เพราะว่าเธอไม่ค่อยเจอหน้ากันที่นี่เลย

“ลุงมีธุระต้องจัดการนิดหน่อย”

“มีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าค่ะ”

“เห็นว่าที่นี่รับช่างมาใหม่ ลุงก็แค่อยากจะมาดูสักหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้น มุกไปกับลุงนะคะ ขี้เกียจไปนอนรอคุณพ่อที่ห้อง ขอไปเดินเล่นกับลุงพงษ์ดีกว่า” หญิงสาวเข้าออดอ้อนผู้เป็นลุงทันที เพราะว่ากว่าจะถึงเวลาที่บิดาเลิกงานก็ตั้งอีกหลายชั่วโมง

“เอาสิ”

พงษ์พิพัฒน์พยักหน้ารับ แล้วพากันเดินเข้าไปยังจุดหมายทันที โดยระหว่างทาง สายตาของมุกดารินทร์นั้นไปสะดุดเข้ากับร่างที่คุ้นเคย จึงหยุดเดินมองดูอย่างัด ๆ และเป็นจังหวะที่ร่างคุ้นเคยนั้นหันหน้ามาพอดี

“พี่เกื้อ!”

“มุก”

สองหนุ่มสาวต่างจ้องมองหน้ากันอย่างตกตะลึง เพราะไม่คิดว่าจะมาเจอกันที่นี่ มุกดารินทร์ทราบว่าเขานั้นได้งานทำ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นที่นี่ เพราะเธอไม่ได้ถามเขา

“พี่ทำงานอยู่ที่นี่หรือคะ” เธอถามเขาขึ้นมาทันที ที่เดินเข้าไปหา

“ครับ” คุณพัฒน์วางทุกอย่างลง แล้วตอบรับ

“ทั้งสองรู้จักกันเหรอ” พงษ์พิพัฒน์ที่สังเกตคนหนุ่มสาวทั้งคู่อยู่นาน พร้อมกับมองสำรวจชายหนุ่มที่มุกดารินทร์เอ่ยขานนั้นอย่างพิจารณา จึงตัดสินใจถามหลานสาวขึ้นมาบ้าง

“คะ”

เพียงแค่มุกดารินทร์ตอบรับ คุณพัฒน์ก็รีบเลี่ยงออกไปทันที แต่ยังก้าวออกไปไม่ถึงสองก้าว ก็โดนเรียกตัวเอาไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวสิพ่อหนุ่ม...หลังเลิกงานไปเจอกันที่ห้องธุรการหน่อยน่ะ” เสียงทุ้มของชายสูงวัยเอ่ยบอกคุณพัฒน์ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

“เขาชื่อพี่เกื้อกูลคะลุง” มุกดารินทร์จึงเป็นคนเอ่ยบอกชื่องของเขากับพงษ์พิพัฒน์แทน เมื่อเจ้าตัวเอาแต่ยืนก้มหน้านิ่ง

พงษ์พิพัฒน์ไม่ได้เอ่ยตอบอะไรหญิงสาว แต่กลับพยักหน้ารับรู้ พร้อมกับมองหน้าของคุณพัฒน์อย่างสำรวจ

“พี่เกื้อคะ นี่ลุงพงษ์ พ่อของพี่ภัทรเองคะ” แล้วเธอจึงหันมาบอกกับคุณพัฒน์บ้าง ว่าชายสูงวัยผู้นี้นั้นคือใคร

“สะ สวัสดีครับ ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ” คุณพัฒน์ได้แต่ยกมือขึ้นไหว้ทำความเคารพผู้อาวุโสอย่างนอบน้อม ก่อนที่จะเดินออกไปทำหน้าที่ของตนต่อ

“เราสองชอบกันหรอกเหรอ แล้วพ่อของหนูรู้เรื่องนี้หรือเปล่า” พงษ์พิพัฒน์ถามเธอขึ้นมาทันที เมื่อสังเกตสองหนุ่มสาวเมื่อสักครู่

“ลุงดูออกหรือค่ะ แต่คุณพ่อยังไม่ทราบเลยคะ มุกไม่กล้าบอก...” มุกดารินทร์ตาลุกวาวขึ้นมาทันที ที่ถูกถามออกมาแบบนี้ เพราะไม่คิดว่าคนรอบข้างจะดูเธอออก

“ความรักเป็นสิ่งสวยงามน่ะ และก็ขึ้นอยู่กับคนสองคน แต่บางครั้งก็ไม่อาจทำตามใจตัวเองไม่ได้” พงษ์พิพัฒน์เอ่ยทิ้งท้าย ก่อนที่จะเดินเลี่ยงหญิงสาวออกไปอีกทาง

มุกดารินทร์จึงเดินเข้าไปหาคุณพัฒน์ที่ทำงานอยู่ โดยในมือของเธอนั้น มีน้ำดื่มขวดหนึ่งถืออยู่ จึงนำไปให้เขาด้วย

“เหนื่อยไหมคะ” เสียงหวานถามชายหนุ่มที่ใบหน้าชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เพราะอากาศที่ค่อนข้างอบอ้าวมากพอสมควร

“ไม่ครับ”

“น้ำคะ”

เขามองเธอและขวดน้ำในมือของเธอ ก่อนที่จะรับเพราะไม่อยากหักห้ามน้ำใจเธอ แล้วเอ่ยขอบคุณเธออย่างใจจริง

“ขอบคุณครับ”

คุณพัฒน์เปิดขวดน้ำดื่มยกขึ้นกระดกทันที แล้วมองหน้าเธออย่างมีคำถามมากมาย แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากที่จะถามเธอ

“พี่เกื้อมีอะไรอยากจะถามมุกหรือเปล่าครับ” เธอจึงเป็นฝ่ายเอ่ยเปิดทางให้เขาได้ถามเธอ เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าของเขาที่แสดงออกมา

“ไม่มีครับ”

“มุกเป็นลูกสาวของผู้บริหารที่นี่คะ”

 เธอจึงเป็นฝ่ายเอ่ยบอกเอง ว่าที่จริงแล้วเธอนั้นเป็นใคร และเกี่ยวอะไรกับที่นี่