3 - ทำงาน

ทำงาน

เมื่อธันวากลับออกจากผับไปแล้ว คิมหันต์จึงเดินกลับมาที่ห้องทำงานส่วนของตน แล้วนั่งเคลียร์งานอยู่สักพักใหญ่จนผับใกล้จะปิด จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาผู้จัดการร้านทันที

"คุณปาลิน...เรียกแม่บ้านคนใหม่เข้ามาทำความสะอาดห้องทำงานของผมหน่อย เดี๋ยวนี้เลยน่ะ...ผมขอแบบด่วนด้วย"

[ค่ะ...คุณคิม อ๋อ...น้องเขาชื่อพระพายค่ะคุณคิม]

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด

ด้านหลังของผับ พระพายที่ตอนนี้เตรียมตัวกำลังจะกลับที่พัก เพราะใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว

"พาย...พระพาย" ปาลินเดินเข้ามาเรียก

"ค่ะพี่ลิน...มีอะไรหรือเปล่าค่ะ" พระพายเอ่ยตอบ เมื่อเห็นว่าปลาลินเอ่ยเรียกตน

"คือ...คุณคิทเรียกเราขึ้นไปทำความสะอาดน่ะ...เดี๋ยวนี้เลย" ปาลินเอ่ยบอกหญิงสาว

"แต่นี้...มันใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้วนะครับ...พี่ลิน" ภาคภูมิ พนักงานชายในร้านคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว เต้านายยังเรียกหญิงสาวขึ้นไปทำความสะอาดอีก

"แกอยู่เฉยๆไปเลยไอ้ภูมิ...ไม่ใช่หน้าที่อะไรของแก ทำงานที่นี่ก็หัดหุบปากไว้สะบ้างนะ" ปาลินต่อว่าทันที

"แต่นี่มัน..."

"ค่ะ...พายจะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ" พระพายตอบตกลง แล้วหันไปพูดกับภาคภูมิ "พี่ภูมิกลับก่อนเลยน่ะค่ะ ไม่ต้องรอ...พายกลับเองได้ค่ะ ห่อพักอยู่ใกล้แค่นี้เอง"

พระพายบอกภาคภูมิไป เพราะก่อนเข้างานทั้งคู่เดินเข้ามาพร้อมกัน จึงถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกัน จึงทราบว่าพักที่ห่อพักใกล้ๆกัน แถมยังเรียนมหาวิทยาลัยเปิดเหมือนกันอีกด้วย จึงทำให้ทุกคนสนิทกัน แต่ภาคภูมิอายุเยอะกว่าเธอ 2 ปี แล้วภาคภูมิก็พึ่งจะเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน

"ถ้าอย่างนั้น...พี่กลับก่อนล่ะ" ภาคภูมิเอ่ยบอกพระพายไป

"ห้องชั้นบนสุดเลยน่ะ...ก่อนเข้าไปก็อย่าลืมเคาะประตูด้วยล่ะ" ปาลินเอ่ยบอกพระพาย

"ค่ะ...พายไปก่อนนะค่ะ" พระพายรีบถืออุปกรณ์ทำความสะอาด แล้วเดินขึ้นไปชั้นบนสุดของผับนี้ทันที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูจากด้านนอก เวลานี้คงจะเป็นใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจากแม่บ้านทำความสะอาดที่ตนเรียกขึ้นมา

"เข้ามา!" เสียงตะโกนบอกคนด้านนอกให้เข้ามา

เท้าเล็กยืนนิ่งอยู่หน้าประตูสักพัก

"ล็อคประตูด้วย" เสียงเข้มเอ่ยบอกออกไป

และพระพายทำตามอย่างว่าง่าย แล้วค่อยๆเดินเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ เดินก้มหน้าเดินเข้าไปในห้องที่ตอนนี้เงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศเย็นระเยือกมากระทบกับผิวกาย ทำให้ขนลุกซู่ เพราะเธอก็ใส่เสื้อผ้าเนื้อบาง

"เดินเข้ามาใกล้ๆ ฉัน...แล้วเวลาเดินทำตัวตรงๆ อย่าเดินก้มหน้า มันเสียบุคคลิก" คิมหันต์เอ่ยเสียงเข้มบอกไป

"คะ ค่ะ" พระพายยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของคิมหันต์ ไม่กล้าเดินเข้าไปตามเสียงเอ่ยบอก

คิมหันต์เมื่อเห็นหญิงสาว ไม่กล้าเดินเข้ามาหา และสบตากับตน เขาจึงลุกขึ้น แล้วเดินไปหาหญิงสาวทันที

มือหนาเอื้อมไปกระชากแขนเรียว เพื่อที่จะให้หญิงสาวหันหน้ามา

"ฉันพูดว่ายังไง ไม่ดะ..." เสียงเข้มกำลังจะเอ่ย

"ว้ายยยย/เฮ้ยยย" จังหวะนั้น พระพายจึงเซจะล้มไปทางด้านหลังเพราะแรงกระชาก เพราะความตกใจพระพายตึงปล่อยอุปกรณ์ที่ถือเข้ามาด้วยทิ้งลงพื้นทันที มือบางกระชากเข้าที่คอเสื้อเชิ้ตของคิมหันต์

และมือของคิมหันต์โอบเอวเอาไว้ จึงทำให้ทั้งล้มลงไปด้วยกัน แต่โชคดี ที่อยู่ใกล้โซฟา จึงล้มลงมาทางโซฟาแทน

ปากหยักกระกบลงโดนปากบางนั้นอย่างพอดิบพอดี ทำให้พระพายตกใจ ตาโตค้างทันที

คนตัวโตที่คร่อมร่างบางอยู่ตอนนี้ นิ่งค้างเหมือนตกอยู่ในภวังค์อย่างไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน สายตาคมจ้องมองไปยังนัยตาหวานคู่นั้นตรงหน้านิ่ง ใบหน้าหวานที่ไร้เครื่องสำอางแต่งเติม ใบหน้ารูปไข่ แก้มป๋องนิดน้อย ปากรูปกระจับสวยงาม เข้ากับใบหน้าสวยตามวัยของเธอ

ร่างสูงอดใจไม่ไหว จึงก้มลงจูบปากบางนั้นทันที และกัดขบปากบางเบาๆ เพื่อให้หญิงสาวได้อ้าปาก ปากบางเผยอปากตามอย่างว่าง่าย โดยไม่ได้ขัดขืนอะไรแม้แต่น้อย ลิ้นหนากวาดต้อนและชิมความหวานจากปากบางนั้นอยู่นานสองนาน

จนหญิงสาวเริ่มขาดอากาศหายใจ มือบางที่จับคอเสื้อของชายหนุ่มร่างสูงไว้ ละออกมาทุบที่อกแกร่งนั้นเบาๆ อย่างเอ่ยเตือนว่าให้ปล่อย

ร่างสูงเมื่อเห็นคนใต้ล่างเริ่มดิ้น และทุกที่อกของตน จึงจำยอมละปากออกจากปากบางนั้นอย่างเสียดาย มือหนาให้หัวแม่มือ ขึ้นเช็ดคราบน้ำลายที่เปอะเปื้อนรอบบริเวณปากของหญิงสาว ที่ตอนนี้ หอบหายใจรวยรินอยู่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะรีบกอบโกยเอาอากาศเข้าไปในปอด

คิมหันต์ยังคงนอนจ้องหน้าของพระพายนิ่งอย่างสำรวจ จนพระพายรู้สึกตัว และรีบผลักอกแกร่งให้ลุกขึ้น

"เอ่อ...คุณลุกออกจากหนูได้แล้วค่ะ...หนูหนัก" พระพายเอ่ยบอก

คิมหันต์จึงละออก แล้วรีบลุกขึ้น มานั่งพร้อมกับช่วยพยุงร่างบางนั้นให้ลุกขึ้นนั่งตาม แต่ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ

เมื่อความเงียบปกคลุม พระพายตั้งสติได้ รีบลุกขึ้นไปเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด

"วันนี้ไม่ต้องทำแล้ว...ไว้ทำพรุ่งนี้เถอะ ตอนนี้มันดึกมากแล้ว พักอยู่ที่ไหนล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง" เสียงเข้มเอ่ยสั่ง เพราะนี้ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว พนักงานทุกคนก็กลับออกไปหมดแล้ว มีแต่ยามที่เฝ้าอยู่ด้านหน้า

"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ หนูกลับเองได้" พระพายเอ่ยตอบ

"มันดึกมากแล้ว...เป็นผู้หญิงไปกลับคนเดียวกลางค่ำกลางคืนมันอันตราย"

"ไม่เป็นไรค่ะ...แค่เดินเข้าไปในซอย ไม่ถึง 500 เมตร ก็ถึงแล้วค่ะ" พระพายเอ่ยบอกอีกครั้ง

"นี้พูดไม่รู้เรื่องเหรอ...ว่าจะไปส่ง ถ้าไม่ยอม ฉันจะไล่เธอออกวันนี้ เดี๋ยวนี้เลย"

"กะ ก็ได้ค่ะ"

"ไปได้แล้ว" คิมหันต์เอ่ยบอกพร้อมคว้ากุญแจรถลุกขึ้น เดินออกไปทันที "ยังจะนั่งอยู่อีก"

"..." พระพายไม่ได้เอ่ยตอบอะไร จึงลุกขึ้นเดินออกไปตามหลังของคิมหันต์