4 - ทำหน้าที่

ทำหน้าที่

"พักอยู่ที่ไหนล่ะ?" เสียงเข้มเอ่ยถาม เมื่ออยู่กันบนรถหรูของคิมหันต์

พระพายบอกทางให้แก่คิมหันต์ ไม่นานก็ถึงที่พักของพระพาย ซึ่งเป็นอพาร์ทเม้นท์เก่าๆตึกหนึ่ง ซึ่งไม่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคอยดูแลเอาเสียเลย คิมหันต์เห็นถึงความไม่ปลอดภัย จึงเอ่ยขึ้นถามทันที

"ที่นี่เนี่ยน่ะ...!!"

"ค่ะ"

"อยู่ไปได้ยังไง?..." พูดออกมาเบาพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

"ก็หนู...ไม่มีงะ...." พระพายกำลังจะเอ่ยบอก แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรต่อ

"พาฉันขึ้นไป...อยู่ห้องไหน?" เสียงเข้มเอ่ยสั่งทันที

พระพายจึงต้องพาคิมหันต์เดินขึ้นไปยังห้องพักของเธอด้วย ซึ่งไม่มีลิฟท์ มีแต่บันได ซึ่งก็ไม่มีไฟส่องสว่าง โชคดี ที่เธออยู่แค่ชั้นสอง ไม่ต้องเดินขึ้นบันไดหลายขั้น

"เก็บของ!" เมื่อเข้ามาภายในห้อง เสียงเข้มจากคนตัวสูงเอ่ยสั่งทันที

"คะ ค่ะ" พระพายเลิกคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ

"ฉันบอกให้เก็บของ...แล้วก็คืนห้องซะ!" เสียงเจ้มสั่งอีกครั้ง

"แต่นี้มันตีสองแล้วนะค่ะ"

"ฉันบอกให้เก็บของก็ไปเก็บซะ ไม่ได้ยินหรือยังไง?"

พระพายเดินเข้าไปเก็บของใช้ส่วนตัว ซึ่งไม่มีอะไรมากมาย มีเพียงกระเป๋าใบเดียวที่มีเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุดเท่านั้น

จากนั้นคิมหันต์จึงคว้าเอากระเป๋าของพระพายมาถือไว้เอง แล้วพาเดินลงไปยังด้านล่างทันที

"คะ คุณจะพาหนูไปที่ไหนค่ะ?" พระพายถามขึ้น เมื่อคิมหันต์พาขับรถออกไปจากอพาร์ทเม้นท์

"..." ร่างสูงไม่ได้เอ่ยตอบอะไร มุ่งหน้าขับรถต่อโดยไม่สนใจ ในคำถามของพระพายสักนิด

คอนโดหรู(คิมหันต์)

"ที่นี่...ที่ไหนหรือค่ะ?" พระพายเอ่ยถาม เมื่อรถขับเข้ามาจอดภายใต้ตึกหรูแห่งหนึ่ง

"คอนโดฉันเอง" เสียงเข้มเอ่ยตอบ พร้อมกับคว้ากระเป๋าของพระพาย แล้วพาเธอเดินขึ้นลิฟท์ไปทันที

"คอนโด!...ของคุณ" พระพายถามย้ำอีกครั้ง เมื่อเข้ามาภายในลิฟท์

"จะเสียงดังทำไม!..."

ติ๊ง!

เสียงสัญญาณลิฟท์ดังขึ้นเมื่อถึงยังชั้นเป้าหมาย มือหนาหยิบคีย์การ์ดแตะ แล้วเปิดประตูเข้าไปยังภายในห้อง

"ก็...เออ..." พระพายยืนนิ่ง ไม่กล้าเดินตามเข้าไป

"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก...แล้วอีกอย่างที่นี่ก็ไม่มีคนอยู่ด้วย เพราะส่วนมากแล้ว ฉันจะนอนที่ผับ...เธอก็อยู่ที่นี่ไปก่อนเถอะ ฉันไม่คิดค่าเช่าหรอก แล้วอีกอย่างมันก็ใกล้ที่ทำงานด้วย เดิทางสะดวก แล้วที่นี่ปลอดภัย มีระบบป้องกันอย่างแน่นหนา...เป็นผู้หญิงน่ะ หัดคิดถึงความปลอดภัยของตัวเองด้วย" (แล้วอยู่ที่นี่ จะปลอดภัยจากเขางั้นเหรอ)

"หนูไม่อยากอยู่ฟรีค่ะ...ถ้าอย่างนั้น คุณก็หักจากเงินเดือนของหนูแต่ละเดือนได้เลยนะค่ะ"

"..." คิมหันต์ ไม่พูดอะไร เดินเข้าห้องนอนส่วนตัวไป

"คุณจะทำอะไรค่ะ?" พระพายเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นคิมหันต์กำลังจะเปิดประตูห้องนอน

"ถามได้!...ก็จะไปอาบน้ำนอนไง"

"อาบน้ำนอน" พระพายตาโตขึ้นทันที (ไหนบอกว่า ไม่เคยมานอนที่นี่ไง)

"ก็...นี่มันเกือบเช้าแล้ว เธอคงไม่ไล่ฉันไปหรอกน่ะ"

"ตามใจคุณสิค่ะ...ในเมื่อที่นี่ก็คือที่ของคุณอยู่แล้ว หนูแค่ผู้อาศัย"

"เข้าห้องไปพักผ่อนได้แล้ว...หรือจะนอนห้องนี้กับฉัน" เสียงเข้มเอ่ยสั่ง พร้อมกับกวาดสายตามองสำรวจหญิงสาว

"..." พระพายไม่ได้กล้าเอ่ยอะไร รีบวิ่งเข้าไปอีกห้องทันที

ปัง!

"หึ...เด็กน้อยเอ้ย!!!" (เฮ้ย...แล้วกูจะยิ้มทำไมว่ะ) พร้อมส่ายหน้าสลัดความคิดของตัวเองทิ้งทันที

ช่วงสายของอีกวัน

พระพายตื่นขึ้นมา เปิดประตูออกมาเดินเข้าไปยังโซนครัว แต่ก็พบเพียงกับความว่างเปล่า เพราะเจ้าของไม่ได้มาอยู่นาน แถมตอนนี้เจ้าของห้องก็ยังไม่ลุกออกมาอีก เธอไม่กล้าปลุก พระพายจึงเดินลงไปด้านล่าง เพื่อที่จะซื้อวัตถุดิบมาประกอบอาหารพอได้ทานไปก่อน

สักพัก คิมหันต์ เดินออกมาจากห้อง ก็ต้องพบกับความเงียบ

"ยังไม่ตื่นเหรอ?...นี่เกือบเที่ยงแล้วน่ะ" คิมหันต์ได้แต่เอ่ยอยู่คนเดียว พร้อมจ้องไปยังประตูห้องของพระพาย แล้วจึงตัดสินใจเดินไปเคาะประตูเรียกที่ห้องของพระพาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เธอ...ยังไม่ตื่นเหรอ?" เสียง้อ่ยเรียกคนด้านใน

เคาะอยู่สักพักก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ คิมหันต์จึงลองหมุนลูกบิดประตูดู พบว่าประตูไม่ได้ล็อค จึงถือวิสาสะ เปิดประตูเข้าไปทันที สายตาคมกวาดมองไปรอบๆ กลับพบเพียงความเงียบและความว่างเปล่า ท้าวยาวเดินก้าวเข้าไปในห้อง แล้วกลับพบที่นอนผ้าห่มพับเก็บอย่างเรียบร้อยดี จึงเดินไปดูยังห้องน้ำกลับไม่พบอีกเช่นเคย จึงเดินกลับออกไปข้างนอก แล้วเจอเข้ากับพระพายเปิดประตูเข้ามาพอดี

"คุณ!...เข้าไปทำอะไรห้องของหนูมา" พระพายเอ่ยถามเมื่อเห็นคิมหันต์พึ่งจะออกมาจากห้องของเธอ

"เอ่อ...ฉันคิดว่าเธอยังไม่ตื่นน่ะ ก็เคาะอยู่ตั้งนาน ไม่มีเสียงตอบกลับ คิดว่าเธอจะเป็นอะไรไป" คิมหันต์เอ่ยตอบอย่างเก้อเขิน มือเกาทายทอยไปด้วย

"หนู...แค่ออกไปซื้อของมาทำกับข้าวค่ะ แล้วอีกอย่างหนูคงไม่ตายง่ายๆหรอกค่ะ" พระพายเอ่ยตอบ พร้อมจ้องหน้า แล้วเอ่ยประชดใส่

"นี่เธอ!!!..." คิมหันต์จ้องโทษทันที

"หนูชื่อ พระพาย ค่ะ ไม่ใช่ชื่อเธอ" พระพายเอ่ยตอบกลับเสียงเรียบไป

"..."คิมหันต์ได้แต่ขบกรามไว้แน่น

"ถอยค่ะ...หนูจะไปทำกับข้าว"

"ซื้อแต่ของไม่มีประโยชน์มา อาหารขยะทั้งนั้น" เอ่ยขึ้นมาเมื่อสายตามองไปยังถุงที่พระพายถือมา มีแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปทั้งนั้นเลย

"ก็ใครจะมีเงินซื้อของหรูๆ ทานเหมือนคุณล่ะค่ะ ถ้าหนูรวยหนูคงไม่มาสมัครเป็นพนักงานหรอกค่ะ" พระพายตอกกลับไป

เมื่อได้ยินดังนั้น คิมหันต์จึงเดินกลับเข้าไปยังในห้องนอนของตนทันที แล้วก็เดินกลับออกมาคืน พร้อมกับยื่นบางอย่างให้แก่พระพาย

"อะไรค่ะ...ให้หนูทำไม?" พระพายถามเมื่อคิมหันต์ยื่นแบล็คการ์ดมาให้เธอ

"รับเอาไปเถอะ...เอาไปซื้อของเข้ามาทำกับข้าว หรือของใช้ส่วนตัวของเธอก็ได้ รูดได้ตามสบายเลย ไม่จำกัดวงเงิน" คิมหันต์เอ่ยบอก

"แล้วคุณ..."

"ฉันรวย...ใช้กี่ชาติ ก็ไม่หมดหรอ"

"..." พระพายไม่ตอบอะไร ได้แต่รับบัตรมา

"กลับไปทำหน้าที่ของเธอเถอะ...แล้วก็ทำเผื่อฉันด้วยชามหนึ่ง"

"ไหนว่าเป็นแต่ของไม่มีประโยชน์ไงค่ะ...ทานได้เหรอ" พระพายสงสัยขึ้นทันที เมื่อได้ยินคำว่าทำเผื่อ

"ก็ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลย...มีอะไรก็ทานๆไปแก้ขัดก่อน" คิมหันต์เอ่ยบอกเสร็จ ก็เดินไปนั่งลงที่โชฟาทันที