2 - พนักงานใหม่

พนักงานใหม่

ผับหรู(คิมหันต์)

ปาลินเดินกลับมาทางด้านหลังร้านของผับที่มีหญิงสาวมาสมัครงานนั่งรออยู่ ที่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาของผับเปิด

"เฮ้อ!!!...พี่ล่ะจำใจจริงๆน่ะ" ปาลินถอนหายใจ อย่างลำบากใจ พร้อมมองหน้าของหญิงสาวอย่างพิจราณา

"พี่รับหนูเข้าทำงานที่นี่...เถอะนะค่ะ...หนูอยากทำงานที่นี่จริงๆนะค่ะ" พระพายเอ่ยขอร้อง พร้อมกับยกมือไหว้อย่างน้อบน้อม

"ก็ได้!...แต่ต้องทำตามอย่างเคร่งครัดน่ะ...ห้ามเข้าไปวุ่นวายที่ที่ไม่ควรไป และชั้นบนของห้องทำงานคุณคิมเด็ดขาด!!!...นอกจากคุณคิมจะเรียก แล้วก็อยู่แต่หลังร้านด้วย ห้ามออกไปเพ่นพ่านที่ไหนล่ะ...ว่าแต่ชื่ออะไร อายุเท่าไหร่แล้วละเราอ่ะ..." ปาลินเอ่ยบอกยาวเหยียด พร้อมเอ่ยถามชื่อ และอายุเธอ

"หนูชื่อ พระพายค่ะ อายุ 18 ย่าง 19 ปี ค่ะ" พระพายเอ่ยบอกไป

"อะไรน่ะ!...18 ปี แล้วไม่ได้เรียนเหรอ" ปาลินอุทานออกมาอย่างตกใจ เพราะปกติทางร้านจะไม่รับอายุ 20 ปี เข้ามาทำงานเด็ด

"ค่ะ!...หนูเรียนมหาลัยเปิดเอาค่ะ...เพราะครอบครัวค่อนข้างลำบาก"

"แล้วพ่อเเม่ ญาติพี่น้องเธอล่ะ"

"พ่อแม่เสียหมดแล้วค่ะ...ตอนนี้มีแค่ป้าคนเดียว อยู่ต่างจังหวัด ป้าแกมีโรคประจำตัวนะค่ะ...ทำงานลำบาก หนูเลยอยากหางานทำ ส่งตัวเองเรียน"

"อื้มเข้าใจแล้ว!! ปกติ...ที่นี่ไม่รับเด็กต่ำกว่า 20 เข้าทำงานน่ะ" ปาลินเอ่ยบอก

"แต่เว้นหนูไว้สักคนเถอะนะค่ะ...หนูไม่ทำให้เดือดร้อนแน่นอนค่ะ...หนูรับปากเลยค่ะ" พระพายยืนกรานรับปากไว้

"ก็ได้!!!...ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ก็กลับไปเตรียมตัวเถอะ อีก 1 ชั่วโมงค่อยเข้ามาทำงาน พี่ชื่อปาลินน่ะ...เรียกพี่ลินเฉยๆ ก็ได้"

"ค่ะพี่ลิน...ขอบคุณพี่ลืนมากนะค่ะ" พระพายเอ่ยขอบคุณพร้อมยกมือไหว้คนตรงหน้า แล้วเดินกลับออกไป

ปาลินจำใจต้องรับเธอเข้าทำงานที่นี่ อย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะเห็นว่าหญิงสาวท่าทางไม่มีพิษสงอะไร แถมกริยาท่าทางงดงาม อ่อนน้อมถ่อมตน พูดจาไพเราะดี และยังขยันหาเวินส่งตัวเองเรียนอีก หวังว่าการตัดสินใจครั้งเธอครั้งนี้ตะมองคนไม่ผิดน่ะ

พระพายเดินออกมาจากร้าน อย่างดีใจ ที่เธอตัดสินใจมาสมัครงานที่นี่เพราะ ดูหรูหราดี น่าจะจ้างพนักงาน เงินก็น่าจะดี เธออยากหาเงินได้เร็วขึ้น จึงต้องตัดสินใจมาที่นี่ เธอเธอไม่รู้เลยว่าสถานที่แห่งนี้เปิดบริการเกี่ยวกับอะไร เป็นส่วนใหญ่

อีกด้าน

"มึงนี้...ไม่มีการ มีงานอะไรทำหรือไง? ไอ้ธัน!...แวะมาหากูเอาทุกวันเลยน่ะ" คิมหันต์เอ่ยถาม เมื่อธันวาเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของผับ

"เออ!...กูเบื่อๆหว่ะ แถมช่วงนี้ ปริมยังกลับไปนอนที่บ้านด้วย กูไม่อยากนอนคนเดียว จะไปหาไอ้หมอ ก็ไม่อยากไปรบกวนเวลาส่วนตัวของมัน แล้วครอบครัวของมันด้วย...มันก็พึ่งจะคืนดีกัน ให้มันได้นอนกกเมียเด็กของมันเถอะ" ธันวาตอบไป

"เลยต้องมาหากู!...มาเจอหน้ากูบ่อยกว่า เจอหน้าเมียมึงอีกน่ะ" คิมหันต์เอ่ยถาม

"เออ!!!"

"กูว่ามึงชอบของฟรีมากกว่ามั้ง..." คิมหันต์เอ่ยขัดขึ้นก่อน เพราะรู้นิสัยเพื่อนดี

"มึงก็รู้ทันกูตลอดนี่ จะถามทำไม?"

"เออ...กูจะบอกอะไรให้น่ะ ต่อจากนี้ไป จะไม่มีเหล้าฟรีสำหรับมึงแล้วน่ะไอ้ธัน...เพราะกูจะคิดบิลกับมึง ทุกบาททุกสตางค์" คิมหันต์ตอบกลับออกไป ด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง พร้อมเน้นคำหลัง

"งก!!!"

"มึงกินฟรีมาหลายปีแล้วเว้ย..." คิมหันต์สวนขึ้นทันควัน

"ในเมื่อจะให้กูจ่ายทั้งที...ไม่เชิญกูไปห้องวีไอพีเหรอว่ะ?" ธันวาเอ่ยถามเชิงล่อเลียน

"เชิญครับ!!!" คิมหันต์เดินออกไปเปิดประตู พร้อมผายมือให้ธันวา แล้วพากันเดินไปยังโซนวีไอพีทันที

ทั้งสองมานั่งที่ห้องวีไอพีของผับ โดยระหว่างที่เดินผ่านทางมา ด้านห้องวีไอพี สายตาของธันวาเหลือบเห็นหญิงสาวคนหนึ่งอยู่หลังร้าน

"เฮ้ย!!! ไอ้คิม!...เมื่อกี้นี้เด็กใหม่เหรอว่ะ?...เหมือนไม่เคยเห็นหน้าเลย" ธันวาเอ่ยถามทันที เมื่อนั่งลงที่โชฟาภายในห้อง

"อืมมม" คิมหันต์พยักหน้าเชิงเป็นคำตอบ

"ว่าแต่ทำไม...อยู่แค่ด้านหลังร้านล่ะ ไปเรียกมาชงเหล้าหน่อยดิ" ธันวาบอกคิมหันต์ออกไป

"อย่าเสือก!" คิมหันต์ตวาดสายตา ขมวดคิ้วใส่ธันวาทันที

"อ้าว!...ไอ้นี้ กูก็พูดดีๆด้วยน่ะ...ว่าแต่มึง ห่วงเหรอ?" ธันวาเอ่ยแซวขึ้นมา เมื่อเห็นเพื่อน ออกอาการห่วงเด็กใหม่ในร้านออกนอกหน้านอกตา

"เปล๊า!"

"หึ...เสียงสูงไปเลยน่ะ...พิรุธออกแล้วเพื่อน" ธันวาส่ายหน้าเบาๆ แล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นกระดก

"เด็กอายุไม่ถึง 20 เลยน่ะ...แล้วอีกอย่างมาทำความสะอาดเป็นแม่บ้าน ไม่ใช่มาเป็นเด็กเสิร์ฟเด็กดริ้งอย่างที่มึงเข้าใจ" คิมหันต์บอกธันวาออกไปตามความจริง

"ไม่ถึง 20!!!...ปกติมึงไม่รับหนิ่ แล้วน้องคนนี้มีอะไรเป็นพิเศษ" ธันวาเริ่มสงสัยทันที เพราะปกติแล้ว ที่ผับจะไม่รับพนักงานอายุต่ำกว่า 20 ปี แต่แปลกที่เด็กสาวคนนี้เป็นข้อยกเว้น

"สงสารเด็ก!...อีกอย่างเห็นว่าสงเสียตัวเองเรียนด้วย"

"กูจะพยายามเชื่อน่ะ...ว่ามึงจะแค่แค่สงสาร แล้วมันจะไม่มีปัญญาตามมาเหรอว่ะ" ธันวาถามขึ้น

"อยู่แค่หลังร้าน คงไม่มีปัญญาอะไรหรอกมั้ง" คิมหันต์เอ่ยตอบพร้อมยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมากระดก

"ว่าแต่น้องเขาน่ารักดีน่ะ" ธันวาแกล้งเอ่ยแซวแล้วจ้องหน้าคิมหันต์ดูเชิง

"มึงหยุดคิดอะไรเลยน่ะ...เมียมึงก็มี"

"กูเปล่าคิดอะไร...คนที่คิดกูว่าเป็นมึงมากกว่ามั้งไอ้คิมมมม"

"..." คิมหันต์ไม่เอ่ยตอบอะไร ได้แต่ยกเครื่องขึ้นอีกครั้ง

"ว่าแต่ มึงไม่อยากลองเด็ก 18 ดูบ้างรึ...เห็นไอ้หมอลองแล้วติดใจ จนโงหัวไม่ขึ้นเลย" ธันวาแกล้งถาม

"กูไม่ใช่ไอ้หมอน่ะ..."

"กูจะคอยดูคนเดียวหอน หรือไม่ก็กลืนน้ำลายตัวเอง" ธันวาพูดขึ้น

"ไม่มีวันนั้นหรอก!" คิมหันต์เอ่ยออกมาอย่างมั่นใจ

คนอย่างเขาเหรอ อย่างมากที่เข้าใกล้ผู้หญิงเพียงเพราะแค่ต้องการหลับนอนแค่นั้นแหล่ะ ส่วนมากแล้วไม่ต้องไปเข้าใกล้ใคร เพียงแค่นั่งเฉยๆ ผู้หญิงยังต้องประเคนร่างกายมาถวายเลย นับประสาอะไร...กับเด็กในร้านที่พึ่งจะมาทำงานใหม่ คนส่วนมากที่เข้ามาที่นี่ ก็หวังถวายตัว หวังตกถังข้าวสาน กันทั้งนั้น และหญิงสาวคนนั้น ก็คงจะเป็นอีกคน ที่ต้องการเงินกันทั้งนั้นแหล่ะ