LOGINดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 27วันนี้เป็นวันเสาร์ทว่ายุรนันท์ออกจากบ้านตอนเก้าโมงเช้า เพราะเขามีเรื่องต้องจัดการหลายอย่าง ก่อนออกจากบ้านเขาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับปรียาพรให้รื่นฤดี นวลผ่องและน้องสาวรู้ ทั้งสามโกรธมาก นึกเจ็บใจว่า หากเมื่อวานรู้ว่าสายใจกับปรียารัตน์ทำร้ายปรียาพร รื่นฤดีจะจัดการสองแม่ลูกแบบทันทีทันควัน ก่อนออกจากบ้านยุรนันท์จึงฝากทั้งสามดูแลปรียาพร หากสองแม่ลูกมารังควานปรียาพรอีก ให้ปกป้องภรรยาเขาด้วย “ได้เลยพี่เฮิร์ป มันสองคนมาเมื่อไหร่ เจอหยกแน่ แม่จะตอกให้หน้าหงาย” ประภาวรรณผู้ห้าวหาญ ฝีปากไม่เป็นรองใคร การตบก็เช่นกัน นัมเบอร์วัน รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ แล้วเป็นจริงตามยุรนันท์คาดเดา หากสายใจกับปรียารัตน์ไม่ได้เงินตามต้องการจะต้องมาหาปรียพรอีก เพราะทรัพย์สินที่ได้ไปเมื่อวาน หากนำไปขายในร้านที่ไม่ได้ซื้อมา ราคาที่ได้จะไม่สูง รวมๆ กันอาจได้ไม่ถึงครึ่งกับจำนวนเงินที่ต้องการ สองแม่ลูกจอมร้ายกาจมาบ้านยุรนันท์ในเวลาเกือบสิบเอ็ดโมง “ฉันสองคนมาหาอุ้ม” เมื่อก้าวลงจากรถก็เชิดหน้าเดินเข้าบ้าน มาพบกับส้มที่กำลังเดินไปหน้าประตูบ้าน “คุณอุ้มไม่
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 26 “พอไม่ได้เงินก็ตีอุ้ม มันใช่เหรอ” ยุรนันท์ยิ่งคิดยิ่งแค้น “คุณแม่บอกว่า ตอนแม่อุ้มกลับ ถือกระเป๋าเดินใบกลางไปด้วย แม่อุ้มเอาอะไรไป” ที่รู้เพราะรื่นฤดีเป็นคนบอก นางไม่กล้าถามคิดว่า ในกระเป๋าอาจเป็นสิ่งของฝากจากภูเก็ตที่ปรียาพรซื้อให้มารดากับน้องสาว ทว่ายุรนันท์คิดตรงกันข้าม เนื่องจากเขารู้ดีกว่าใครว่า ภรรยาไม่ได้ซื้อของฝากใครเลยทั้งที่ตั้งใจซื้อมาให้ครอบครัว เป็นเพราะสายใจพูดใส่โทรศัพท์ว่า ไม่ต้องซื้ออะไรมาให้ทั้งนั้น เขาคิดว่า ไม่ได้เงินก็ต้องนำทรัพย์สินไป ในกระเป๋าใบนั้นต้องมีของมีค่าแน่นอน ปรียาพรก้มหน้า น้ำตาไหล ไม่กล้าตอบ “บอกพี่มาว่าแม่อุ้มเอาอะไรไป พี่จะได้ซื้อให้อุ้มใหม่” ยุรนันท์พยายามทำใจเย็น มองภรรยาด้วยความสงสารจับใจ “กระเป๋าสามใบ นาฬิกาสองเรือน สร้อยเพชร และทองแท่งสามสิบบาทที่คุณยายซื้อให้ค่ะ” ปรียาพรตอบ “ของพวกนี้พี่เฮิร์ปไม่ต้องซื้อให้อุ้มใหม่นะคะ อุ้มไม่อยากได้ ถ้าอุ้มมีแม่ก็จะมาเอาอีก อุ้มไม่อยากให้พี่เฮิร์ปกับคนในบ้านหลังนี้มองแม่กับอุ๋มไม่ดีค่ะ อีกอย่างมันเป็นของนอกกาย แม่เดือดร้อนอุ้มก็ต้องช่วยแม่”
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 25 “ไม่ได้หรอกแม่ ของของอุ๋ม แม่ไม่ต้องมายุ่ง อีกอย่างขายไปอุ๋มจะเอาอะไรใช้ล่ะ เพื่อนๆ ก็รู้กันว่าอุ๋มรวย ใช้แต่ของแพงๆ ถ้าไม่มีใช้แล้วกลับไปใช้ของถูกๆ อายขายขี้หน้าเพื่อนแย่ ส่วนเรื่องรถมันก็เป็นหน้าเป็นตาของอุ๋มเหมือนกันไม่เอาไปจำนำหรอก” สายใจรักและตามใจปรียารัตน์มาก เมื่ออีกฝ่ายปฏิเสธนางก็ไม่กล้ารบเร้า ทั้งที่อยากพูดออกไปว่า การจำนำรถยนต์ ไม่ใช่ว่าเขาจะยึดรถไป เราสามารถใช้รถได้ตามปกติ “อุ๋มว่า ไปขอพี่อุ้มดีกว่านะ ผัวรวยขนาดนั้นมีเงินให้อยู่แล้ว ถึงผัวไม่ให้ อีแม่ผัวกับยายแก่ก็พร้อมให้ไม่ใช่เหรอแม่ เราใช้พี่อุ้มให้เป็นประโยชน์ เป็นตัวเงินตัวทองของเราก็ใช้ให้คุ้ม” “เออจริงด้วย ลืมมันไปได้ไงเนี่ย” สายใจยิ้มออกมาได้ “อุ๋มรู้มาว่า แม่ผัวมันซื้อของแพงๆ ให้ตั้งหลายอย่าง เราเอามาขายก็ยังได้ มันไม่กล้าหือหรอก แล้วก็ขอเงินมันมาด้วย เผลอๆ นะเราไม่ต้องทุกข์เรื่องโดนโกง เอาเงินกับมันไปให้พวกนั้นก็สิ้นเรื่อง”เมื่อคิดอะไรได้ ความคิดมันก็จะไหลมา สายใจยิ้มกับไอเดียวของบุตรสาว “ลูกแม่ฉลาดที่สุดเลย งั้นไปหามันกันเลยนะ” “ไปแม่”
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 247 วันต่อมา สายใจกระวนกระวายหนักมากที่ติดต่อน้ำอ้อยไม่ได้ ไม่ว่าจะทางโทรศัพท์ ไปตามที่บ้านคุณดาว บ้านที่น้ำอ้อยทำงานอยู่ แต่ไร้วี่แววทั้งเจ้านายและลูกน้อง อีกทั้งบ้านก็ปิดเงียบเชียบกดกริ่งจนนิ้วแทบหัก แต่ก็ไม่มีใครมาเปิด ราวกับไม่มีคนอยู่บ้าน สายใจไม่ได้ไปแค่ครั้งเดียว นางไปติดๆ กันสามวัน “น้าอ้อย น้าอ้อย...น้าอ้อย” การมาบ้านเจ้านายน้ำอ้อยทุกครั้ง ปรียารัตน์จะมาด้วย วันนี้เธอตะโกนเรียกลูกพี่ลูกน้องของมารดาดังลั่น “น้าอ้อยอยู่ไหม น้าอ้อย” “มันหายหัวไปไหนทั้งเจ้านายลูกน้องวะเนี่ย มาทุกวันไม่เคยเจอ วันนี้ก็ไม่เจออีก แม่ชักสงสัยแล้วนะ” สายใจพูดด้วยความหวั่นใจ แต่ก็คิดว่า เป็นญาติกันคงไม่หลอกลวง “หวั่นใจว่าเราจะโดนโกงใช่ไหมแม่” ปรียารัตน์ไม่ได้เดา แต่เธอคิดว่าเป็นเช่นนี้จริง “อุ๋มคิดไว้ตั้งแต่แม่ติดต่อน้าอ้อยไม่ได้แล้ว มันดูแปลกๆ คนเรานะแม่ ติดต่อไม่ได้สามครั้งก็ยังพอเข้าใจว่างานอาจยุ่ง จนไม่มีเวลาติดต่อกลับ แต่นี่แม่โทรหาน้าอ้อยยิกๆ ไม่เคยสักครั้งที่น้าอ้อยจะรับหรือโทรกลับ อีกใจก็ยังไม่ปักใจคิดว่าน้าอ้อยจะโกงเพราะเป็นญาติกัน
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 23 “ค่ะ อุ้มจะรอค่ะ” ปรียาพรยิ้ม นัยน์ตาประกายสดใส “พี่ว่า เรากลับที่พักกันดีกว่านะ เรื่องซื้อของกลับกรุงเทพค่อยซื้อก็ได้ ตอนนี้ตัวพี่สั่นไปหมดแล้ว อยากทำลูกใจจะขาด” คนพูดไม่ปิดกั้นความปรารถนาสักนิด ส่งสายตาหวานฉ่ำ ใบหน้ากรุ่มกริ่ม “ไปครับ กลับที่พักกันนะ” ปรียาพรจะพูดอะไรได้ นอกจากทำตามที่ยุรนันท์ต้องการ หมุนตัวเดินออกจากห้างสรรพสินค้า ไปนั่งรถรับจ้างเพื่อกลับวิลล่าหรู และเริ่มลงมือผลิตทายาทคนแรกให้ตระกูลฉัตรเกษมศักดิ์ วันต่อมา การเที่ยวเต็มรูปแบบเกิดขึ้นในวันที่สาม เมื่อวานนี้ยุรนันท์กับปรียาพรต่างดื่มด่ำน้ำผึ้งพระจันทร์กันอย่างเต็มที่ ยุรนันท์เป็นหนุ่มบ้าพลัง หิวโหยปรียาพรตลอดเวลา กินเท่าไหร่ไม่รู้จักอิ่ม ปรียาพรน่ารักเหลือหลาย ตามใจเขาทุกอย่าง ทุกท่วงท่า ไม่ว่าจะกี่รอบเธอก็พร้อมทอดกายให้เขาเชยชม ต่างฝ่ายต่างมอบความสุขให้กันและกัน ทริปเที่ยววันนี้คือดำน้ำดูความสวยงามใต้ท้องทะเลและชื่นชมธรรมชาติอันงดงามของเกาะพีพี อ่าวมาหยาและเกาะไข่ ด้วยเรือยอร์ชสุดหรูแบบส่วนตัว ขณะล่องเรือยุรนันท์กับปรียาพรนั่งอยู่
ดั่งมนต์ต้องใจ Chapter 22 “กูไม่คิดเลยว่า ครอบครัวนี้จะโลภมากขนาดนี้ ได้คืบจะเอาศอกจริงๆ” พันลภส่ายหน้าระอาเต็มที่ “เมื่อไหร่อุ้มจะหลุดพ้นจากครอบครัวนี้แบบถาวรเสียที กูกลัวว่าความโลภ ความไม่รู้จักพอของสามแม่ลูกจะทำให้อุ้มเดือดร้อน” “ลองมาทำอุ้มสิ กูไม่ปล่อยไว้แน่” ยุรนันท์พร้อมเป็นพระเอกขี่ม้าขาว “กูจะถอนลากถอนโคน เอาให้เจ็บเลยคอยดู” พันลภยิ้มกับคำพูดแน่วแน่ของยุรนันท์ เรื่องปรียาพรคงจบลงด้วยดี คงไม่มีใครกล้าทำร้ายเธอได้อีก เพราะมียุรนันท์คอยกางปีกปกป้อง แม้แต่ครอครัวจอมปลอมของเธอก็ตาม เมื่อพูดคุยกันจบ ทั้งสี่ได้นั่งดื่ม นั่งคุยกันเรื่องต่างๆ ต่ออีกราวหนึ่งชั่วโมง ยุรนันท์จึงกลับพูลวิลล่าที่ตนพัก ล้มตัวลงนอนข้างปรียาพร สวมกอดเธอไว้แล้วนอนหลับด้วยใจเป็นสุข การนอนกอดใครสักคนเวลานอน มันดีอย่างนี้นี่เอง...เมื่อนึกถึงภรรยาร่างกายหอม ยุรนันท์วางถ้วยกาแฟลงบนจานรอง ก่อนลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าไปในห้องพัก ตรงดิ่งไปยังห้องนอน เปิดประตูห้องอย่างเบามือ มองปรียาพรที่นอนหลับใหลบนเตียงด้วยรอยยิ้ม ทอดกายนอนข้างร่างสาว ตะแคงกายกอดเมียสาว“ตื่นได้แล้วแมวข







