Chapter 20

Chapter 20

คำสอนของบุหงันที่ว่า ‘หัดมีปากมีเสียง หัดตอบโต้เสียบ้าง ทำให้อีกฝ่ายรู้ว่า ไม่ได้นิ่งเฉยเหมือนคนไม่มีมือมีเท้า เพราะหากยอมก็ต้องยอมไปตลอด’ ดังขึ้นในหู พราวฟ้าจึงตอบโต้พอหอมปากหอมคอ

คราวนี้ทิวาทิพย์ถึงกับหน้าชา ตกใจอ้าปากค้าง หันมามองหน้าอรุณที่มีสีหน้าตกใจไม่ต่างกัน ใครจะคิดว่า คนไม่มีปากมีเสียง ไม่เคยตอบโต้ สงบปากสงบมาตลอด พอเถียงสู้กลับใช้ถ้อยคำบาดลึก ไม่มีคำหยาบคาย ด่าแบบผู้ดี ไม่เพียงแค่สองเจ้านายจะตกใจ นุ่นที่มาพร้อมกันก็มีอาการนั้นด้วย

“คุณแม่ มันด่าเปิ้ลค่ะ ด่าว่าเปิ้ลทำตัวต่ำ” ทิวาทิพย์โวย “คุณแม่ต้องจัดการให้เปิ้ลนะคะ ถ้าไม่จัดการมัน มันจะด่าคุณแม่เป็นคนต่อไปแน่ๆ ค่ะ”

และฉลาดพอที่จะไม่ลงมือเอง ทิวาทิพย์มีอรุณเป็นพวก ให้อรุณจัดการ หากเรื่องนี้ลอดถึงหูคนอื่น เธอก็จะบอกได้ว่า ไม่ได้เป็นคนลงมือ คนที่ทำคืออรุณ

“แกปากดีนักใช่ไหม ฉันจะตบปากให้ฟันแกร่วงเลยคอยดู”

อรุณปรี่ไปหาพราวฟ้าที่ทำหน้าตกใจ อรุณตรงดิ่งมาเช่นนี้ไม่ส่งผลดีต่อตนแต่ พราวฟ้าหันไปคว้าหมอนมาปิดช่วงท้องแล้วกอดหมอนไว้แน่น เธอกำลังปกป้องอีกหนึ่งชีวิตในตัว “ปากดีนัก