ตอนที่ 55.แต่รสาไม่ได้หลับ...คำพูดของลลิลทำให้หล่อนกลับมาฟุ้งซ่านอีกหน ตะกอนที่ตกลงไปก้นบึ้งของหัวใจเพราะการข่มใจอันแรงกล้าของตัวเองกลับมาอีกหนหนึ่ง หล่อนนึกถึงเขา...ภีมคนที่พยายามเสือกไสห่างออกไปจากหัวใจ เพราะจำยอมหลีกทางให้กับหลานสาว...ลลิล ลูกของพี่ชาย...เพราะรำคาญประการหนึ่ง อีกประการก็เพราะหยิ่งทระนง...หล่อนรู้สึกอับอายกับการแย่งผู้ชายสักคน...รสาไม่อาจจะทำเช่นนั้นได้ หล่อนมีวุฒิภาวะมากพอในขณะที่ลลิลไม่เคยมี...ลลิลนิสัยไม่ดี...แต่จะโทษลลิลคนเดียวก็ไม่ได้ พ่อของลลิล พี่ชายของหล่อนก็ผิดด้วยเช่นกัน เขาล้มเหลวหลายอย่างกับชีวิต และเลี้ยงลูกสาวผิดๆ เขาเหมือนรอยด่างดำของครอบครัวที่แม้แต่แม่ของเธอก็เอือมระอากับเขาอย่างยิ่ง เขาเป็นพี่ชายต่างมารดา ที่แม่ของเขาตายไปนานปี ก่อนแม่ของหล่อนจะเข้ามารับตำแหน่งคุณผู้หญิงของตระกูล และพรไชยมักจะถือว่าคุณศรีวรรณนั้นก็แค่เคยเป็นนางพยาบาลเลี้ยงดูเขามาก่อน ไม่ต่างจากคนรับใช้เท่านั้นเขาไม่เคยมองคุณศรีวรรณเป็นแม่ของเขา และเขาก็เรียกร้องมากมายหลังจากพ่อตาย ในกองมรดกที่พ่อทิ้งไว้ให้เขา และแน่นอนเขาผลาญหมดไปแล้วกับการทำหนังที่ไม่เคยทำเงิน และไม่เค
ตอนที่ 54.“ภีมคะ จริงไหมที่คุณมีเมียแล้ว”“จริง” เขารับคำสั้นๆ“อะไรกัน ไหนว่าจะแต่งกับลิลล์”“ก็แค่จะ...”“คุณทำแบบนี้กับลิลล์ไม่ได้นะคะ”“ทำไมจะไม่ได้” เขาสวนไปแกมหัวเราะ แต่ทางปลายสายไม่ยอมหัวเราะด้วย“ลิลล์เครียดนะคะ ทูนหัว” หล่อนเอ่ยอย่างหงุดหงิด “คุณไปคว้าอีนังข้างถนนที่ไหนมากัน”“ใครบอกลิลล์เรื่องนี้”“คุณพี่พุด”“นึกแล้วเชียว...” ชายหนุ่มคราง ไม่ประหลาดใจเมื่อรู้“คุณพี่พุดหวังดี”“อย่างนั้นหรือ หวังดี แต่ประสงค์ร้ายกับผมก็ไม่ว่าน่ะสิ”“คุณมาเจอลิลล์หน่อยได้ไหมคะ ลิลล์จะรอที่ห้องสวีท โรงแรมของคุณอาเล็ก”“ไม่” คำตอบปฏิเสธสั้นๆ“คุณภีม ได้ยังไงกัน”“ผมมีเมียแล้วนะ ลิลล์”“คุณอาเล็กจะคิดยังไง ที่คุณทำแบบนี้ ทำเหมือนหักหน้าครอบครัวของลิลล์นะคะ คุณอาเล็กอุตส่าห์หลีกทางให้ลิลล์แล้ว คุณก็ยังทิ้งลิลล์ไปอีกอย่างนั้นหรือคะ” หล่อนตัดพ้อ “อย่าเอาคุณเล็กมาอ้าง” เสียงเขาจริงจัง“แต่มันจริงนะคะ คุณอาเล็กเธอหลีกทางเพื่อให้เราสองคนครองรักกัน แล้วทำไมภีมไม่มองเห็นความตั้งใจดีของเธอบ้าง นี่คุณอาเล็กทราบหรือยังคะ”“ผมไม่ได้บอกเธอ...เพราะผมไม่คิดว่าเรื่องนี้จะต้องโพนทะเนา”“นี่ภีมจะ
ตอนที่ 53.เขาไปถึงโรงพยาบาล ตอนนั้น นายภูมินทร์ยังไม่ยอมเข้านอน เขาตื่นเต้น เพราะภีมบอกว่าจะพาเขาไปจากที่นี่ หมออาวุโสบอกกับเขาว่าเห็นด้วยและช่วยประสานงานการย้ายโรงพยาบาลโดยให้คำแนะนำที่ดี“ผมมีเพื่อนอยู่โรงพยาบาลเล็กๆ คุณภาพดีมาก ที่มีเครื่องมือเรียกว่าโอเคทีเดียวครับ ก่อนจะบอกย้ำว่า “ที่นี่อาจจะรักษาดี แต่หากว่าไม่สะดวกใจจะอยู่ ก็ย้ายไปอยู่เงียบๆ จะดีกว่ามากครับ”หมอเห็นด้วยกับความปลอดภัยของคนไข้“ลองดูเผื่อจะดีขึ้น ผลแล็บล่าสุดที่ตรวจกันละเอียดจะมาจากต่างประเทศต้นเดือนหน้า แต่ตอนนี้ผลแล็บที่ออกมาก็พอจะรู้แล้วว่าท่านน่าจะโดนวางยามานานพอสมควร”นายภูมินทร์ถอนใจยาวทีเดียว“แล้วจะให้ทำอย่างไรได้อีก”“อยู่ห่างจากการวางยา”คำตอบเหมือนกำปั้นทุบดิน แต่นั่นคือความจริงอย่างยิ่ง“ฉันยังไม่แน่ใจนัก”อย่างไรคุณพิมก็ลูก เธอไม่น่าจะถูกปรักปรำนายภูมินทร์ยังไม่อยากเชื่อ ลูกจะฆ่าพ่อหรือ แม้การกรำคุณพิมที่ผ่านมาจะสนับสนุนอยู่ เขาก็ยัง...ไม่อยากจะเชื่อหมดใจได้อย่างไรกัน อย่างไรเขาก็ไม่อยากให้ลูกสาวได้มีตราบาปติดตัว “ย้ายไปอยู่เงียบๆ ดีกว่า รักษาตัวให้ดี ให้หมอดูแลรักษาตัว”และเมื่อภีมมาถึงอีกหน เ
ตอนที่ 52.จะเข้มเกินไปสำหรับเขาหรือไม่ หลายคนมีแม่เข้ามาวุ่นวาย ลูกชายหลายชีวิตไม่ดีงามเพราะแม่ บทบาทของแม่มากไป เข้มเกินไป และหากเขาเชื่อฟังแม่เขามากกว่าหล่อนเล่า นงนุชรู้ว่าคุณพิมไม่ชอบหน้าหล่อนนัก หล่อนรู้ว่าคุณพิมอยากให้หล่อนไปห่างจากเขา“ไพฑูรย์คะ” หล่อนฉลาดพอจะไม่แตะต้องล่วงเกินคุณพิม “ฉันว่าค่อยๆ พูดนะคะ สงสารเธอ”“หือ ว่าไงนะ” เขาเลิกคิ้วถาม“อย่าทำให้เธอเสียใจ”“ยังไงล่ะ”“เธอคงแย่มานานที่เปิดเผยฐานะตัวเองไม่ได้”เขาคิดตามนงนุชพูด จริงตามนั้นคุณพิมเป็นแม่เขา แต่เธอบอกใครไม่ได้เลย ความกดดันมากมีเพียงใด“นงนุช เธอว่าคุณพิมอยากกำจัดไอ้ภีมไหม”“จะเหลือหรือ”“นั่นสิ คงไม่เก็บมันเอาไว้หรอกนะ แต่จะอีกนานแค่ไหน”“มันอยู่ที่ต้องอดทน”“ผมอยากให้เธอทำดีกับนันทา”หล่อนเลิกคิ้วมองเขา “เพื่ออะไร”“หากภีมตาย สมบัติมากมายจะเป็นของนันทา”โอ...หล่อนร้องอุทานในใจ แต่ไม่ได้เอ่ยอุทานออกมาดังๆ คงปิดปากตัวเองเงียบเอาไว้หล่อนเข้าใจเจตนาของเขาแล้ว ก่อนหน้านี้ไพฑูรย์ก็เคยพูดจาแย่ๆ เขาเคยอยากรวบตัวนันทาเอาไว้ แต่ว่านงนุชเคยตั้งใจแน่แน่วเช่นกัน หล่อนจะไม่ยอมให้ลูกสาวร่วมผู้ชายคนเดียวกับหล่อนเป็
ตอนที่ 51.คุณพุดคาดไม่ถึงยืนนิ่งแขนสองข้างตกข้างลำตัว แต่มือนั้นกำแน่นทั้งสองข้าง เนื้อตัวสั่นเทาเพราะโทสะ ที่จริงหล่อนก็ไม่รู้ว่าหล่อนโกรธอะไร“ฉันไม่ได้ชักชวนลูกมานะคะ”“ใครจะเชื่อน้ำหน้าอย่างหล่อน”พอเรียกสติกลับมาได้ หล่อนก็เริ่มกรี๊ด คุณพุดเป็นโรคประสาทอ่อนๆ และยังเอาแต่ใจตัวเองเสมอมา หล่อนโวยวายทันที“จะทำแบบนี้ไม่ได้ แม่จับคู่พี่ชาย ให้ลูกสาวมาจับน้องชายหรือ เอาสิ นงนุช หล่อนวางแผนเอาไว้ยังไงบ้างนี่ จะยึดบ้านฉันหรือ”“คุณกลัวไปกันใหญ่แล้ว”“ฉันควรกลัวก่อนจะไม่มีบ้านคุ้มหัว หล่อนน่ะ ทำอะไรแปลกไปตั้งแต่ป๋าไปนอนโรงพยาบาล แล้วนี่ไพฑูรย์ไปไหน ไม่ออกมายืนเป็นตุ๊กตาทหารเสียสติเฝ้าหล่อน”เท่ากับสบประมาทไพฑูรย์ด้วย“คุณพุดต้องการอะไรคะ”“ฉันอยากรู้ว่าพวกหล่อนแม่ลูกต้องการอะไร”“นันทาเป็นลูกที่ฉันไม่ได้เลี้ยง ฉันหย่าจากพ่อเขามานานแล้ว” หล่อนไม่ได้บอกความจริง หล่อนทิ้งลูกมาหลังจากผัวตาย “พ่อเขาตาย ฉันไม่ได้เจอพวกเขาอีกเลย”“หล่อนโกหก”“ฉันพูดความจริง ตอนฉันเจอนันทาอยู่กับคุณภีมแล้ว ฉันยังตกใจ”“ฉันไม่ยอมรับทั้งหล่อนและลูกสาวของหล่อนนะ รู้เอาไว้ อย่าทำเหิมเกริมไป”“ค่ะ” คำตอบรับสงบ
ตอนที่ 50.หล่อนฝืนกิน...และคุณพิมก็มองเห็น“กินเยอะๆ เธอผอมไปหน่อยนะ นันทา”นันทาฝืนยิ้ม“ไปขุดมาจากไหนจะบอกได้หรือยัง ภีม” คุณพุดได้ที “เหมือนไปขุดตัวแย้มาจากรู”“คุณพุด” ภีมทำเสียงเข้ม “พูดจาอะไร ให้มันดีหน่อยได้ไหมครับ”“หรือไม่จริง ตัวผอม หน้าตาดูสิ จืดชืด เหมือนอะไรดีละ...สาวบ้านนอก ก็ไม่ใช่นะ เพราะสาวบ้านนอกเดี๋ยวนี้เค้าก็แจ่มๆ กัน ถึงถามเธอว่าไปพาจากไหน”“คุณพุดจะรู้ไปทำไม”“อ้าว...จะไม่ให้ฉันรู้หัวนอนปลายเท้าเลยหรือ” คุณพุดลอยหน้าถามน่าหมั่นไส้นักหนา“คุณพุดรู้ได้” ภีมตอบเนิบๆ “แต่เวลาคุณพุดพาผู้ชายมานอนด้วย ผมไม่เคยไปละลาบละล้วงถามถึงกำพืดพวกเขา ทั้งที่สารรูปบางคนเหมือนขุดมาจากข้างถนน”เขายอกย้อนให้ คุณพุดก็กรี๊ดๆ“คุณพิม ฟังไอ้ภีมนะ ฟังมันปากหมากะพุด”“ก็เธอไปว่าภีมเขาก่อน”“แต่ถึงจะไปขุดมาจากไหน แต่พุดบอกแล้วไงว่าพุดไม่เคยโง่เอาใครมาเป็นผัวถาวร”“อ้อ...นั่นคือความฉลาดหรือครับ” ภีมเอ่ยถาม “ฉลาดตายละ”“ฉันไม่เป็นควายอย่างแกแล้วกัน ภีม นี่แกแต่งงานกับนังเด็กนี่แล้วใช่ไหม”“คุณพุด นังเด็กนี่ชื่อนันทา และเป็นเมียผม จะเรียกกันก็ให้เกียรติกันบ้าง ผมไม่ชอบวิธีการจิกหัวเรียก