ฮั่วซาน

...เพียงปลายเท้าแตะดินก็นิ่งมากตัวไม่ไหวเลย บ่งถึงทักษะวิชาตัวเบาชั้นสูง นางเป็นหญิงวัย 50 กว่าปีร่างท้วมนิดๆ ดวงตาเรียวคมเหมือนดาบปลายพู่ ผมสีขาวประปรายยาวประบ่า เกล้าผูกเรียบง่ายด้วยผ้าไหมครามเข้ม ใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่นจากกาลเวลากลับแฝงความสง่างามอย่างธรรมชาติ

เลี่ยหยางสายตาสอดส่ายสำรวจพบว่าเธอใช้มือซ้ายจับกระบี่ เขาคิดในใจว่าช่างหายากนักคนที่ถนัดกระบี่มือซ้ายแบบป้าคนนี้

อาจารย์อายิ้มบางๆให้เลี่ยหยางและเยว่หลิง

"ต้องขออภัยจอมยุทธทั้งสองที่ศิษย์ของข้าล่วงเกินพวกท่าน"

"นี่ก็เริ่มเย็นแล้ว ระยะทางไปโรงแรมก็ยังอีกไกล ให้ข้าไถ่โทษด้วยการเชิญพวกท่านพักค้างแรมในสำนักดีหรือไม่?"

เลี่ยหยางไม่เคยขึ้นไปข้างบนดูในสำนักฮั่วซานเลย เขาเลยตอบตกลง ส่วนเยว่หลิงก็ทำหน้านิ่งๆเช่นเคย แนวว่าเจ้าเอาไงข้าก็เอาอย่างงั้นแหละ

แต่พอมีเห็นบันไดทางขึ้นเขา เลี่ยหยางก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัดสินใจผิด คือมันแทบจะเป็นแนวตั้ง เพราะภูเขามีลักษณะสูงชัน หน้าผาแทบจะตั้งฉากกับพื้นดิน แค่บันไดทางขึ้นก็เรียกได้ว่าอันตราย สมแล้วที่เขาเล่าลือว่ามีเทพเซียนอยู่บนยอดเขา

ศิษย์ทั้ง 10 ของสำนักฮั่วซานขึ้นบันไดกันอย่างคล่องแคล่ว และหันม