All Chapters of ดาบสังหาร (Sword of Annihilation): Chapter 1 - Chapter 10

....ยามเช้าในตลาดคึกคักด้วยเสียงเรียกขายของของพ่อค้าแม่ค้า กลิ่นหอมของเกี๊ยวนึ่งร้อนและชาใหม่ลอยคลุ้งปะปนกับกลิ่นควันถ่าน ผู้คนพลุกพล่านขวักไขว่ ทั้งเด็กวิ่งเล่น ทั้งชาวบ้านหาบหามของ มอบชีวิตชีวาให้แก่เมืองแห่งนี้ณ หน้าร้านตีเหล็กเลี่ยวหยาง ไป๋เยว่หลิงยืนนิ่งรอร้านเปิด มือขวาถือปิ่นโตข้างในมีชามโจ๊กใส่เนื้อและผลไม้อยู่ ข้างเอวมีฝักกระบี่เปล่าห้อยเหน็บอยู่แต่ยืนรออยู่หลายชั่วยามร้านตีเหล็กก็ไม่เปิด จนป้าขายหมูร้านข้างๆหันมาบอกว่า"พ่อหนุ่ม ข้าว่าเจ้าเลี่ยหยางมันเมาไม่สร่างแน่ๆเลย มันก็ยังงี้แหละชอบออกไปกินเหล้ากับกลุ่มเพื่อนดึกๆดื่นๆ เดี๋ยวถ้ามันเปิดร้านแล้วข้าจะบอกให้ ท่านมาวันหลังเถอะนะ"ไป๋เยว่หลิงรับฟัง จึงนำปิ่นโตให้ท่านป้า "ท่านป้าข้าฝากให้เขาด้วย" แล้วเขาก็เดินจากไป...จริงๆเลี่ยงหยางแอบมองจากด้านในร้านผ่านช่องเล็กๆ "ไอ้หน้าหล่อนี่ ตื้อข้าจริง!""เอายังไงดีหัวหน้า เมื่อคืนก็ต้องยกเลิกเพราะมัน" ลูกน้องข้าง ๆ พูดกับเลี่ยหยาง"เราล้างสกุลมัน ตอนนี้มันล่วงรู้เงามือของเรา ไม่ควรปล่อยให้มีชีวิตอยู่ต่อไป..."เลี่ยหยางพูดขัด "รอก่อน ข้าอยากดูมันอีกสักพัก"ลูกน้องคนสนิทไม่พอใจ แต่ก็ไ

....เสียงฝนโปรยปรายลงบนหลังคา กลิ่นหินและดินชื้นผสมกลิ่นสมุนไพรคละคลุ้งในเรือนเงียบงัน เลี่ยหยางนอนตะแคงอยู่บนเตียง ร่างเปลือยท่อนบนเผยกล้ามเนื้อแข็งแรงแต่เต็มไปด้วยบาดแผลโบยที่แตกฉาน เหงื่อเย็นเกาะทั่วผิว เขาหอบหายใจแรง ทุกจังหวะไอทำให้เลือดซึมออกมาจากผ้าพันแผลไป๋เยว่หลิงนั่งนิ่งตรงเก้าอี้ไม้ใกล้เตียง ชุดขาวของเขาสะอาดหมดจด ตัดกับความมืดรอบห้อง สายตาคมกริบไม่กะพริบ จ้องเพียงร่างบนเตียง คล้ายไม่ใช่สายตาของมนุษย์ แต่เป็นสัตว์ร้ายที่จ้องสมบัติชิ้นเดียวในโลกของมัน“คุณชายไป๋… จ้องข้าแบบนี้ข้ากลัวนะ ...อย่างกับจะกลืนกินเสียอย่างนั้นแหละ บรื๋อ!”เลี่ยหยางหัวเราะแห้ง ๆ ทั้งที่เจ็บจนขยับแทบไม่ได้ ไป๋เยว่หลิงยกมือช้า ๆ วางลงบนอกแข็งแรงที่เปื้อนเลือด นิ้วเรียวยาวกดแน่นจนเลี่ยหยางขมวดคิ้วเพราะเจ็บเลี่ยหยางกัดฟันแน่น แต่ริมฝีปากยังคงยกยิ้ม “โอ้ย! คุณชาย! ข้าเจ็บนะ!”ไป๋เยว่หลิงโน้มกายลงใกล้ กระซิบติดริมฝีปาก “นี่… เพราะเจ้าทิ้งผลไม้ข้าตกพื้น” น้ำเสียงหวานปนบีบบังคับเลี่ยหยางหัวเราะแหะ ๆ เบา ๆ ทั้งที่หายใจหอบ “ข้าไมได้ได้ตั้งใจคุณชาย....ข้าแค่เห็นท่านงดงาม!”ไป๋เยว่หลิงนิ่งไปเพียงชั่วครู่ ก่

เลี่ยหยางเอาเสื้อขาวที่พกมาด้วยโยนให้เยว่หลิง"ใส่ซะ! ขืนยังแก้ผ้าแบบนี้ สาวๆคงไม่เหลือมาหาข้า!"เยว่หลิงรับเสื้อมาสวมใส่เรียบร้อย เป็นเสื้อสีขาวที่เขาชอบใส่ไปร้านตีเหล็กประจำนั่นเอง แต่ไม่ใช่ชุดเก่าของเขา เป็นเสื้อใหม่ที่เลี่ยหยางแอบสั่งตัดให้"เอ้า! เจ้าคงขาดสิ่งนี้ไม่ได้" เลี่ยหยางยื่นกระบี่คมวาววับให้เยว่หลิง ๆ รับถือไว้ในมือมั่นก่อนที่ไป๋เยว่หลิงและเลี่ยหยางจะออกไปทางหน้าต่าง เลี่ยหยางเกาศรีษะแล้วหันมาพูดกับองค์หญิง"เอ่อ...ข้ามันคนเรียนมาน้อย แต่...องค์หญิง หากทุกปัญหาต้องให้คนอื่นแก้แทน แล้วต่างอะไรกับเด็กที่ยังหัดเดินพะยะค่ะ?”“การตัดสินใจคือกระบี่เล่มแรกของชีวิต พระองค์จะกล้าใช้มันหรือจะปล่อยให้ขึ้นสนิมอยู่ในฝัก ก็อยู่ที่ตัวพระองค์เองนะ”องค์หญิงฟังทุกคำที่เลี่ยหยางพูดด้วยแววตาที่ซึมซับอะไรบางอย่างเข้าในจิตใจตัวเอง แล้วเลี่ยหยางและเยว่หลิงก็กระโจนหน้าต่างออกไปห้องหออยู่ด้านบนสุด ทำให้ทั้งคู่ตอนนี้อยู่บนหลังคาสูงสุดของตำหนักรับรอง"ท่านจะไปไหนค่ำคืนส่งตัว? ราชบุตรเขย!"เสียงเล็กแหลมก้องชัดนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือขันทีชราในชุดหม่นใบหน้าซีดนั่นเอง"อ้าว นังสุ่น! เผือกเรื่องผ

....นครฉางอัน เมืองที่ยิ่งใหญ่แห่งแผ่นดินแถบตะวันออก กำแพงเมืองสูงตระหง่านทอดยาวสุดสายตา ประตูเมืองใหญ่สร้างด้วยศิลาแข็งแรง มีประตูไม้โอ๊กหุ้มเหล็กที่เมื่อเปิดออกก็เหมือนเปิดรับสายน้ำแห่งผู้คนและพ่อค้าจากทั่วสารทิศถนนหลวงกว้างใหญ่ตรงแนวเหนือใต้ตัดผ่านใจกลางนคร ราวกับกระดูกสันหลังของมังกร ทิวแถวร้านค้าและตลาดคึกคักไปด้วยเสียงตะโกนขายของ กลิ่นอาหารหอมอบอวล ทั้งเนื้อย่างร้อนฉ่า ขนมแป้งหวาน และเครื่องเทศจากแดนไกลที่ถูกลำเลียงมาทางเส้นทางสายไหมณ ด่านตรวจคนเข้าเมืองเยว่หลิงและเลี่ยหยางยืนเข้าแถวต่อคิวอยู่ เหลืออีก 1 คิวก็จะถึงพวกเขาแล้ว"รถม้าเจ้าขนอะไรมา?" ทหารถามชายพ่อค้าที่กำลังปาดเหงื่อด้วยท่าทางกังวล เขาเข้าไปใกล้นายทหารแล้วหยิบถุงเงินเล็ก ๆ ใส่มือ"แหะ ๆ นี่เป็นสินน้ำใจเล็กๆน้อย ๆ เป็นค่าสุราให้นายท่านขอรับ""ผ่านได้!" ชายพ่อค้าให้คนงานจูงรถม้าเข้าเมืองไปอย่างง่ายดายพอถึงคิวเยว่หลิงและเลี่ยหยาง ทหารก็ทำหน้าเข้มขรึมใส่"พวกเจ้าจะพกกระบี่และดาบเข้าเมืองรึ?" แล้วนายทหารเอื้อมมือไปจะจับกระบี่เยว่หลิน แต่เยว่หยิงไม่ให้จับ"กระบี่ข้า เจ้าไม่คู่ควร..." เลี่ยหยางทำหน้ากลุ้มใจ ไอ้หล่อปากแกว

....ค่ำคืนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงโคม พร่างพรายราวหมู่ดาวทั้งปวงถูกชักลงมาโลดแล่นบนแผ่นดิน เมืองฉางอันสว่างไสวสวยงามที่สุดแห่งรอบปี ผู้คนแต่งกายงดงาม แห่กันมาชมโคมไฟและกายกรรมในลานพิธีหลัก ทว่าภายใต้ความบันเทิงกลับซ่อนคมดาบและเพลิงมรณะเสียงดนตรีและเสียงหัวเราะขาดสะบั้นลง เมื่อ นักกายกรรมสวมหน้ากาก พลันกระโจนออกจากเวที ดาบและหอกสั้นที่ซ่อนมาถูกชักออกพร้อมเพรียง เป้าหมายไม่ใช่การแสดงอีกต่อไป หากคือชีวิตขององค์รัชทายาทที่ประทับอยู่ท่ามกลางขุนนางทันทีที่โลหะปะทะกัน เสียงฆ้องกลองแห่งงานรื่นเริงพลันกลายเป็นสัญญาณแห่งหายนะนักฆ่ากลุ่มอื่นที่ซ่อนตัวอยู่ตามหอสังเกตการณ์ จุดระเบิดดินประสิวขึ้นพร้อมกัน เปลวเพลิงกระจายสะบั้น เสียงระเบิดดังสะท้านจนพื้นหินสั่นสะเทือน หอสังเกตการณ์หลายแห่งทรุดตัวลง ไฟลุกท่วมเหมือนเสาหลักเพลิงกลางคืนโคมไฟที่เคยเป็นสัญลักษณ์แห่งความสุข พลันร่วงหล่นลงมาจากเชือกและเสาสูง ตกกระทบหลังคาไม้และผ้าแพรของร้านค้า เกิดเป็น ทะเลเพลิง ลามไปทั่วตลาดเสียงกรีดร้องดังแข่งกับเสียงระเบิด ผู้คนวิ่งหนีตายชนกันระเนระนาด เด็กหลงร้องหาแม่ หญิงสาวสะดุดล้มกลางฝูงชน ชายแก่ถูกไฟคลอกจนวิ่งไม่