จอมเผด็จการ (100%)

คิดได้ดังนั้นร่างบางก็หมุนตัวเดินแกมวิ่งไปยังประตูใหญ่ ซึ่งเป็นประตูทางเข้าออกหลักของตัวบ้าน ครั้นจะผลักประตูให้เปิดออกกลับต้องนิ่วหน้า พอลองดูอีกครั้งก็ชักจะแน่ใจว่าประตูถูกล็อกจากภายนอก เห็นท่าไม่ดีเธอก็รีบวิ่งไปยังหน้าต่าง แต่ปรากฏว่าหน้าต่างทุกบานถูกปิดกั้นด้วยเหล็กดัดลวดลายงดงาม เมื่อมิอาจหลบหนีออกไปทางหน้าต่างได้อย่างใจหมาย คนที่มีสภาพไม่ต่างอะไรจากหนูติดจั่นก็วิ่งกลับมายังประตู         

“มีใครอยู่ข้างนอกบ้างไหม! เปิดประตูให้ฉันหน่อย! ฉันบอกให้เปิดประตู!”

ปิยฉัตรตะโกนขอความช่วยเหลือ ขณะเขย่าประตูด้วยท่าทางร้อนรนกระวนกระวาย เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังมาจากทางเบื้องหลัง และมันก็กำลังใกล้เข้ามาทุกขณะจิต ก่อนที่เธอจะสะดุ้งเฮือกสุดตัว ดวงตาเหลือกถลน เมื่อน้ำเสียงยียวนกวนประสาทติดจะพร่ากระเส่าโพล่งขึ้น         

“จะรีบไปไหนเล่า…เมียจ๋า…”

“เรื่องของกู!” คนที่กำลังถูกไล่ต้อนอย่างกลายๆ สวนกลับติดจะแหว ขณะออกแรงกระชากประตูไม่ลดละ

หูของปิยฉัตรแว่วได้ยินเสียงหัวเราะหยันๆ แล้วทันใดนั้นฝ่ามือใหญ่ก็ทาบลงตรงบานประตูเฉียดใบหูน้อยไปเพียงนิด แต่ทำเอาร่างบางเข้าขั้นผวา

วินาทีถัดมาผู้ที่ถูกจู่โจมแบบถึงเนื้อถึงตัวก็ต้องเบิกตากว้าง ตัวแข็งทื่อ เมื่อคนที่เคลื่อนเรือนกายสูงใหญ่มายืนซ้อนหลังจงใจก้มลงกระซิบชิดใบหูน้อย

“ปากดี นมเล็ก แต่เซ็กส์จัด”

“กูไม่ได้เป็นอย่างที่มึงว่าเสียหน่อย” หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็งติดจะสั่น แล้วก็ต้องหลุดอุทานออกมาในวินาทีที่มือกระด้างตะปบเข้าตรงหน้าอกข้างซ้าย

“กูพูดผิดตรงไหน ก็นมมึงมันเล็กจริงๆ” 

พ่อคนดิบเถื่อนไม่พูดเปล่า แต่ขยำหน้าอกเธอไปด้วย ทำเอาปิยฉัตรหน้าแดงซ่าน หายใจหอบแรง พยายามดิ้นรนขัดขืน แต่หนีไม่พ้น มิหนำซ้ำยังหลุดเสียงครางชวนกระดากออกมา     

“อ๊ะ…อย่า…”

“ห้ามได้เหรอ…หืม…”

คนเอาแต่ใจกระซิบยอกย้อน ขณะที่มือยังขยำหน้าอกเล็กแต่ขนาดพอดีมืออย่างย่ามใจ ในจังหวะที่เธอหมายจะกระทุ้งข้อศอกเข้าใส่เขาก็เบี่ยงหลบพร้อมเสียงกลั้วหัวเราะชวนเจ็บใจ จากนั้นก็จับร่างบางให้หมุนมาเผชิญหน้า 

“อืม…มันมือดีว่ะ”

จอมพลตวัดลิ้นเลียมุมปาก ความกระหายอยากเพราะฤทธิ์ยาเริ่มทวีคูณเมื่อได้สัมผัสกายสาว ส่วนมือก็ยังคงกอบกุมฟอนเฟ้นหน้าอกนุ่มหยุ่นที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ ครั้นคนถูกกระทำดิ้นขลุกขลักเขาก็จัดการรวบข้อมือกลมกลึงทั้งสองข้างด้วยมือกระด้างเพียงข้างเดียว จากนั้นก็จับไปตรึงไว้เหนือศีรษะน้อย   

“ไหนมึงว่านมกูเล็กไง”

“นมจะเล็กจะใหญ่ไม่สำคัญหรอก เพราะถึงเวลามีเซ็กส์กูก็ดูดแค่หัวนมเท่านั้นแหละ”

วาจาห่ามหื่นทำให้คนฟังหน้าร้อนวาบ ก่อนจะหลุดเสียงครางประท้วงและดิ้นรนต่อต้าน ในวินาทีที่มือซุกซนกำลังจะสอดเข้าไปในชายเสื้อของเธอ   

“ยะ…อย่า…”

“อย่ามาห้ามเสียให้ยาก”

“มึงเลิกยุ่งกับกูได้ไหมวะ…กูขอร้อง” เสียงสะท้านเอ่ยวิงวอนอย่างอ่อนใจในท้ายประโยค จนปัญญาที่จะห้ามปรามคนที่ชอบทำอะไรตามอำเภอใจอย่างเขา  

“ไม่ให้ยุ่งกับเมีย แล้วจะให้ไปยุ่งกับใคร”

“กูไม่ใช่เมียมึง เพราะเมียมึงมันตายไปแล้ว ยัยนั่นตายไปแล้ว!” วาจาเหลืออดที่โพล่งขึ้นทำให้กำปั้นหนักๆ ชกเข้าตรงประตูเฉียดใบหูเธอไปเพียงนิด  

ปัง!

“ใช่! เมียรักของกูตายไปแล้ว ส่วนมึงก็เป็นได้แค่เมียชังเท่านั้นแหละ” น้ำคำร้ายกาจทำเอาคนฟังถึงกับสะอึก หัวตาร้อนผ่าว ก่อนจะผลักร่างใหญ่ออกห่างอย่างสุดแรง      

“งั้นก็อย่ามายุ่งกับกู”

“กูจะยุ่งมีอะไรไหม” คนหน้ามึนเลิกคิ้วท้าทาย 

“ไอ้คนนิสัยไม่ดี! กูเกลียดมึง! เกลียด…”

ปิยฉัตรยังประณามคนกักขฬะไม่สาแก่ใจเสียงก็ขาดหายไปในวินาทีที่เขากระชากเข้าหา แล้วกระแทกปากร้ายกาจปิดปากอิ่ม จากนั้นก็บดเคล้าอย่างเอาแต่ใจ ครั้นเธอดิ้นรนขัดขืนพลางเบี่ยงหน้าหลบเลี่ยง จอมพลก็จับกดท้ายทอยเอาไว้ แล้วบดขยี้อย่างดุดันปนดิบเถื่อน จูบเอาๆ จนเธอสำลักลมหายใจเขาถึงได้ยอมถอนปากออก     

“ไหนว่ามึงเกลียดกูไง คนเกลียดกันเขาไม่ทำกันอย่างนี้หรอกเว้ย” คนที่กำลังตกที่นั่งลำบากพยายามหาถ้อยคำแสลงหูมาทัดทานด้วยเสียงหอบหนักๆ    

“หึ…กูก็ไม่ได้พิศวาสมึงนักหรอก แต่จะทำยังไงได้วะ พ่อกูสั่งให้เอาเมียแสนชังอย่างมึงสถานเดียวนี่หว่า” คนร้ายกาจไม่พูดเปล่า แต่กระชากร่างบางไปปะทะแผงอกกว้าง แล้วกอดเอาไว้   

“ถ้าชังน้ำหน้ากูนัก มึงทำไมไม่ปล่อยกูไป”

คนที่ถูกทำร้ายหัวใจซ้ำแล้วซ้ำเล่าสวนกลับอย่างอัดอั้นตันใจ พลางทุบอกกว้าง แล้วดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง แต่ยิ่งเธอออกท่าพยศเขาก็ยิ่งจงใจกอดรัดเอาไว้แน่น  

“กูรั้งมึงไว้เหรอ สำคัญตัวเองไปหน่อยไหม” จอมวายร้ายแสยะยิ้มหยัน ก่อนจะเอ่ยวาจาร้ายกาจบาดหัวใจออกมา “จะบอกอะไรให้นะ ว่ากูไม่ได้อยากยุ่งกับคนที่ตัวเองเกลียดเข้าไส้อย่างมึงนักหรอก และถ้ามึงไม่เสือกไปทำข้อตกลงบ้าๆ กับพ่อกูโดยมีกูเข้าไปเอี่ยวด้วย อย่าคิดว่ากูจะแตะต้องตัวมึง”  

“มึงก็รู้ว่ากูถูกมัดมือชก” 

“แต่สุดท้ายมึงก็ยอม” เขาเหยียดมุมปากดูแคลน 

“งั้นกูจะไปยกเลิกทุกอย่างกับพ่อมึง”

“หึ…อย่าดีแต่ปาก กูเห็นมึงพูดแบบนี้มาแล้วหลายครั้ง แต่ก็ทำไม่ได้”

“แล้วมึงจะเอายังไงกับกูไม่ทราบ!” เธอตวาดลั่นอย่างหมดสิ้นความอดทน พลางดิ้นขลุกขลักให้หลุดพ้นจากพันธนาการแกร่งที่ร้อยรัดเอวคอดกิ่ว แต่ยิ่งเธอต่อต้านเขาก็ยิ่งหิวกระหายจัด ความต้องการพุ่งระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ ในทุกการเสียดสีของทั้งสองร่าง แม้จะมีเสื้อผ้ากางกั้นก็ตามที    

“เอาชีวิตแลกด้วยชีวิต แต่ไม่ใช่ความตาย และหลังจากภารกิจระยำนี่สำเร็จ เราสองคนก็ไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก ทางใครทางมัน!” เขากระซิบบอกเสียงห้าวเจือหอบหนักๆ ขณะกระชากสาบเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่เธอสวมอยู่จนกระดุมหลุดไปคนละทิศคนละทาง ท่ามกลางเสียงอุทานด้วยความตกใจ  

“กูบอกมึงแล้วไง ว่ากูให้มึงไม่ได้!”

เสียงสั่นเครือหลุดออกมาจากปากสั่นระริก แววตาขมขื่นอย่างปิดไม่มิด เธอคงไม่เจ็บปวดได้มากมายถึงเพียงนี้ หากว่าหลังสัญญาบ้าๆ นั่นมันจะไม่มีรายละเอียดลงลึกเหมือนเอามีดมากรีดใจ

“ก็กูจะเอา” คนโอหังเอ่ยย้ำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ  

“ไหนมึงว่ามึงเกลียดกูไง”

“เกลียดก็เอาได้ เอาแบบเกลียดๆ มันจะตายไป มึงก็เคยโดนเอามาแล้วตั้งหลายครั้ง จำไม่ได้หรือไง”

วาจาชวนกระดากอายไม่ทำให้เธอตัวแข็งทื่อ หน้าแดงซ่าน และขนลุกซู่ ได้เท่ากับปากร้อนจัดที่นาบลงตรงลำคอระหง แล้วดูดหนักๆ แต่ที่ร้ายไปกว่านั้นคือมือหนากระชากเสื้อของเธอจนขาดวิ่น  

“ว่าแล้ว เราก็มาเอากันเถอะว่ะ กูไม่ไหวแล้ว อยากเอามึงจะแย่”

คนถูกวางยาปลุกเซ็กส์เคลื่อนปากร้อนร้ายมากระซิบเสียงพร่าชิดกลีบปากสั่นระริก ลมหายใจผ่าวร้อนที่พรูออกมาจากจมูกคมสันทำให้เธอผวาเฮือก      

“แต่กูไม่อยากเอากับมึง!”

ยังไม่ทันจะขาดคำคนที่เค้นเสียงแข็งๆ สาดใส่ก็ผลักร่างใหญ่ออกสุดแรงเกิด ส่งผลให้จอมพลเสียหลักเซไปด้านหลัง ครั้นเขาจะกระโจนเข้าหาเธอก็ซัดกำปั้นใส่ครึ่งปากครึ่งจมูกของคนกักขฬะ เรียกเสียงสบถลั่น

ผลัวะ!!!

“เวรเถอะ! ยัยตัวแสบ!”  

“คนร้ายกาจอย่างมึงสมควรโดนมากกว่านี้เสียด้วยซ้ำ” ปิยฉัตรเชิดหน้าตอกกลับอย่างเหลืออด เรียกเสียงคำรามลั่น ก่อนที่คนถูกชกจะชี้หน้าเธออย่างเอาเรื่อง     

“มึงอยากโดนเอาจนตายคาเตียงใช่ไหม”

“ไอ้โรคจิต!”

“จิตพิศวาสมึงไงล่ะ”  

“ไปตายซะ!”

คุณหมอสาวสวนกลับ ขณะเบี่ยงตัวหลบในวินาทีที่คนเลือดขึ้นหน้าวาดแขนมาหมายจะรั้งร่างบางเข้าหา จากนั้นก็เสยหมัดหนักๆ เข้าตรงปลายคางที่รกครึ้มไปด้วยหนวดเครา  

ผลัวะ!!!

“แม่ตัวดี! ถ้าวันนี้กูไม่ได้ ‘เอา’ มึงจนมึงร้องขอชีวิต อย่ามาเรียกกูว่าจอมพล!”

คนที่ถูกฮุกหมัดใส่จนแทบหน้าหงายกลางอากาศ เค้นเสียงขุ่นคลั่กคำรามลอดไรฟัน ดวงตาวาวโรจน์ด้วยแรงโทสะจนน่าประหวั่นพรั่นพรึง ครั้นเห็นคนที่ประทุษร้ายเขาซอยเท้าวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตจอมพลก็หัวเราะดังลั่นชวนเขย่าขวัญสั่นประสาท จากนั้นก็ก้าวตามไปติดๆ