1.นายหนวดคนเถื่อน (1)

สนามบินแม่ฟ้าหลวง จังหวัดเชียงราย

เจ้าของร่างบอบบางที่ดูอรชรอ้อนแอ้นในชุดกระโปรงยาวลายดอกไม้สีแดงมีเสื้อคลุมสีขาวก้าวออกมาจากประตูทางออกสนามบินพร้อมกระเป๋าเดินทางแบบลากหนึ่งใบที่ค่อนข้างใหญ่ มีหมวกทรงปีกกว้างสไตล์สาวหวานติดอยู่ในมือ ทั้งยังถือไม้ติดโทรศัพท์ถือมือถ่ายคลิปตนเองกับสถานที่ไปพลาง ก่อนจะหันมองซ้ายมองขวาหาบางอย่าง แล้วหยีตาจ้องเมื่อเห็นรถคันหนึ่งเพิ่งเคลื่อนมาจอดห่างออกไปจากทางออกพอสมควร

‘ไร่ชาดิฐวัฒน์’

รถสองแถวค่อนข้างเก่ามีป้ายชื่อไร่บ่งบอกว่าเป็นรถรับส่งคนงานของไร่ตามที่พี่ชายบอกเอาไว้ทำให้หญิงสาวกดปิดการบันทึกวิดีโอ

สาวในชุดกระโปรงบานพลิ้วลายดอกไม้เล็กๆ ที่เขาเห็นผ่านแว่นดำและกระจกด้านหน้าใส่หมวกปีกกว้าง แล้วลากกระเป๋าพร้อมถือไม้ที่ติดมือถือเดินตรงมาทำเอาเจ้าของใบหน้ารกครึ้มด้วยหนวดเคราถึงกับเบะปาก เป็นผู้หญิงคนนี้จริงๆ

‘ยัยนั่นจะไปเที่ยวสวนดอกไม้ที่ไหนวะ’

เขาคิดในใจ ใบหน้าจากที่เห็นระยะไกลผ่านแว่นดำของตนไม่ชัดเจน แต่เมื่อเจ้าตัวเดินมาทันทีที่เห็นรถของเขามาจอด ก็คงเป็นเธอที่เขาต้องมารับตามคำบอกของเพื่อนเก่าที่เขาไม่นับเป็นเพื่อนแล้ว แล้วก็นึกหยันในใจกับการแต่งตัวแสนหวานจ๋าของเจ้าตัวทั้งที่มาป่าเขา

‘หึ เดี๋ยวรู้กัน ยัยหนูดงดอกไม้’

ชายหนุ่มคิดในใจขณะที่หญิงสาวเดินมาถึงแล้วชะโงกหน้ามาถามเขาเพราะกระจกด้านข้างไม่ได้ปิด

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนิชาดาค่ะ มีคนแจ้งว่ารถจากไร่ดิฐวัฒน์จะมารับฉัน”

นิชาดาพยายามยิ้มทั้งที่แอบสะดุ้งในใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าคนขับรถ

“อ้อ คุณนั่นเอง คุณนิชาดา”

หญิงสาวถอยออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจะลงจากรถ

“เชิญเลยเชิญ ขึ้นรถก่อนได้เลย เดี๋ยวผมเอากระเป๋าขึ้นไปให้”

มือบางปล่อยกระเป๋าใบโตของตน และมือหนาคล้ามแดดก็คว้าไปทันที ขณะที่นิชาดาเดินตามไปด้านหลัง

“คุณนั่งหน้าก็ได้นะ”

“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”

เธอคิดว่าไม่เหมาะหากจะนั่งคู่กับคนขับ ไม่ได้แบ่งแยกอะไรแต่ไม่สะดวกใจนัก นั่งด้านหลังน่าจะดีกว่าเพราะอย่างไรก็มีเพียงเธอคนเดียวและอาจได้เก็บบรรยากาศเพิ่มเติมในการทำคลิปด้วย

ร่างอรชรก้าวขึ้นรถอย่างไม่ลังเล เพียงจับกระโปรงตัวเองเล็กน้อย ไม่ได้ดูเกะกะหรือยุ่งยาก

ชายหนุ่มมองเพียงนิดพลางดันกระเป๋าเข้าไปด้านในมากขึ้น ขณะที่หญิงสาวนั่งเรียบร้อยก็เอ่ยถาม

“ใช้เวลานานไหมคะ กว่าจะไปถึงไร่”

“ชั่วโมงกว่าๆ”

นิชาดาพยักหน้ารับรู้ ชายหนุ่มก็เดินอ้อมกลับไปขึ้นประจำที่คนขับ มุมปากได้รูปยิ้มหยัน เหลือบมองกระจกหลังด้วยหางตาก่อนจะออกรถ

แรงโยกตามการเลี้ยวโค้งมากมาย แถมยังมีทั้งเนินสูงและลงทางลาดต่ำเป็นระยะทำเอามือบางต้องจับเหล็กพนักพิงกำแน่น มืออีกข้างก็ต้องคอยรั้งกระเป๋าใบโตของตนเอาไว้ หมวกถูกถอดและนั่งทับปีกกว้างกลายๆ นับแต่รู้สึกได้ว่ารถวิ่งเร็วจนแทบจะปลิว กระโปรงก็ต้องรวบเก็บซ่อนทับใต้สะโพก

จากที่คิดว่าตนจะได้ชื่นชมธรรมชาติเขียวขจีสดชื่นของขุนเขาสองข้างทางพร้อมบันทึกวิดีโอไว้ นิชาดากลับทำได้เพียงช่วงที่รถเริ่มเคลื่อนตัวออกมาในเส้นทางปกติไม่นาน เมื่อเข้าสู่เขตขุนเขาก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะกดถ่ายด้วยสภาพทุลักทุเลของตัวเอง

“นี่มันชั่วโมงครึ่งมาแล้ว ไม่เห็นมีวี่แววจะถึงสักที”

หญิงสาวอดบ่นไม่ไม่ได้

เส้นทางที่ผ่านนั้นลัดเลาะเขา เห็นชัดว่าอีกด้านเป็นเหวลึกพาให้อกสั่นขวัญแขวนไม่น้อย ไร่ชาใหญ่อยู่ลึกและไกลถึงเพียงนี้เชียวหรือ

‘เพื่อนพี่ทำงานที่นั่น พี่ฝากหมอกกับเขาเอาไว้แล้ว ไปเถอะนะ อยู่ที่นี่พี่เป็นห่วง แถมที่นั่นยังมีงานประจำให้ทำด้วย’

คิดถึงคำพูดของพี่ชายแล้วเธอก็บอกตัวเองว่า ไม่ว่าลำบากอย่างไรก็จะทำงานที่ไร่ดิฐวัฒน์และอยู่ให้ได้ จำได้ว่าตอนที่เสิร์ชหาข้อมูลเกี่ยวกับไร่ เธอก็เห็นแล้วว่าผู้คนที่เข้าถึงยังค่อนข้างน้อยน่าจะเพราะเดินทางยาก ถือได้ว่ามีความเป็นธรรมชาติสูงมาก ไร่ชากินพื้นที่กว้างขวางแทบจะทั่วทั้งเขา รวมถึงเนินเขาและพื้นที่ลุ่ม อยู่ท่ามกลางขุนเขาสูงล้อมรอบมองเห็นก้อนเมฆหนาปกคลุม แต่ก็นับว่ามีนักท่องเที่ยวเคยมาเยือนและเป็นที่ชื่อนชอบมากเช่นกัน ดูจากคะแนนรีวิวหน้าเว็บและเช็กอินเพจ คงเพราะความงดงามของขุนเขาที่รายล้อมพร้อมทั้งดูมีความเป็นส่วนตัวสูง

และเวลานี้เธอก็เริ่มมองเห็นส่วนที่เป็นพื้นที่ไร่ชาห่างออกไปแล้ว นั่นทำให้นิชาดาเริ่มใจชื้น อีกไม่นานจะได้ลงจากรถที่ทำเอาชวนเวียนหัวนี้เสียที หญิงสาวพยายามหาช่วงเวลาจับขาไม้เซลฟี่ให้นิ่งเพื่อจับภาพไร่ชาในมุมไกล หากเพียงไม่นานตัวเธอก็เอียงวูบเพราะรถเลี้ยวทั้งยังลงเนินชันอย่างน่าหวาดเสียว

“อุ๊ย...”

เธอพยายามหาที่จับไว้ให้มั่นโดยอีกมือไม่ปล่อยไม้ที่มีมือถือติดอยู่ ขณะกระเป๋าใบโตล้มลงไปแล้ว สุดท้ายก็จำต้องกดปิดการบันทึกภาพ

ครู่ใหญ่หลังจากผ่านทั้งทางขึ้นลงลาดชันหลายครั้งรถก็เลี้ยวเข้าไปยังถนนเส้นเล็ก เข้าใจแล้วว่าเหตุใดในไร่จึงมีรถสองแถวรับส่งเข้าออกเพียงวันละสองเที่ยว คือเข้าไร่รอบเช้าและกลางวัน ออกจากไร่กลางวันกับบ่ายสามโมง เพราะทางยากลำบากทั้งยังต้องใช้ความชำนาญมากในการควบคุมรถ คนนอกพื้นที่ยากจะขับรถเข้ามาเองได้โดยง่าย เรียกว่าค่อนข้างอันตรายเลยทีเดียว

ทว่านิชาดากลับรู้สึกว่าเส้นทางที่คนขับพาตนเข้ามานั้นดูลึกลับมากกว่าจะเป็นทางเข้าไร่ มีต้นไม้สูงและหนาขึ้นเรื่อยๆ ปราศจากต้นชาเรียงแถวเป็นระเบียบสวยงาม แล้วในที่สุดรถก็หยุดลง หญิงสาวเห็นบ้านไม้หลังหนึ่งอยู่ด้านหน้า ซึ่งเป็นบ้านไม้ชั้นเดียวที่ดูน่ารักไม่น้อยท่ามกลางป่า ทว่าเวลานี้เธอไม่มีจิตใจชื่นชมมัน

คนขับรถคนนี้ควรพาเธอเข้าไปยังไร่ชา

ใจดวงน้อยเต้นแรงเมื่ออีกฝ่ายลงจากรถ เธอกำไม้เซลฟี่ในมือแน่น ราวกับพร้อมใช้ป้องกันตัวแม้ยังมีมือถืออยู่ด้วย

“คุณพาฉันมาที่ไหน”

======

มาต่อแล้วจ้า นายหนวดเป็นใคร? นางเอกของเราจะไปถึงไร่ชาดิฐวัฒน์หรือไม่ อยากรู้ต้องติดตามค่า^^