1.นายหนวดคนเถื่อน (2)

“คุณพาฉันมาที่ไหน”

“แวะมาเอาของนิดหน่อยน่ะ”

อีกฝ่ายยังใส่แว่นดำ เธอมองไม่เห็นแววตาเขา ทว่าใบหน้ารกครึ้มของเขาไม่ได้ยิ้ม จะว่าไปก็นับแต่ที่เจอกันตรงทางออกสนามบินคนขับรถคนนี้ก็ตีหน้านิ่งแม้ในเวลาช่วยเธอยกกระเป๋า

นิชาดาพยักหน้ารับ และเขาก็ไม่ได้เดินมาท้ายรถ เพียงบอกเธอแล้วเดินไปยังประตูบ้านหลังนั้น ความไม่แน่ใจทำให้เธอดึงมือถือออกจากไม้เซลฟี่แล้วมาพิมพ์เสิร์ชหาไร่ชาดิฐวัฒน์ อยากรู้ว่าตนยังอยู่ในเส้นทางที่จะไปไร่หรือไม่

จากแผนที่บอกว่าเธออยู่ในพื้นที่ไร่ทำให้คิ้วเรียวขมวดมุ่น ทว่านับแต่เห็นไร่ชาอยู่ไกลๆ แล้วเธอก็ยังไม่เห็นอีก แต่หากที่นี่เป็นบ้านคนขับรถก็เท่ากับว่าบ้านของเขาอยู่ใกล้ไร่มากหรือไม่อาจจะอยู่ในไร่ อาจเป็นบ้านสวัสดิการพนักงานก็เป็นได้

“โทษทีที่ทำให้คุณเสียเวลา”

ร่างอรชรสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงเข้มเอ่ยขึ้น ไม่ทันรู้ตัวว่าอีกฝ่ายกลับมาแล้ว เขากำลังเดินมาใกล้รถเธอจึงส่ายหน้าพร้อมยิ้มบาง

“ไม่เป็นไรค่ะ”

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรอีก เขากลับขึ้นไปประจำที่นั่งคนขับอีกครั้ง

นิชาดาพยายามใจเย็นคิดว่าตนน่าจะไปถึงไร่ในเวลาไม่นาน ทว่าเสียงสตาร์ตรถซ้ำสี่ห้าครั้งแต่เครื่องกลับไม่ติด ใจหญิงสาวกลับมาเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ อีกครั้ง ตอนขับมายังดีๆ ไม่มีปัญหาแล้วอยู่ๆ รถกลับไม่ติดขึ้นมาน่ะหรือ

“โธ่เว้ย!”

ได้ยินเสียงคนขับสบถ ขณะที่นิชาดาใส่มือถือในกระเป๋ากระโปรงของตน แล้วจับหูลากของกระเป๋าเดินทางมาใกล้ตัวอย่างระมัดระวังเมื่อเห็นว่าร่างสูงใหญ่ลงจากรถ

“อยู่ๆ ไอ้แก่ก็เครื่องดับซะงั้น คุณรอหน่อยแล้วกันนะ คงต้องดูสักหน่อย”

บอกแล้วเขาก็เดินไปเปิดกระโปรงรถด้านหน้า ทว่านิชาดากลับรู้สึกไม่ชอบมาพากลอย่างบอกไม่ถูก สุดท้ายเธอตัดสินใจใส่หมวก ดึงกระเป๋าใบโตของตน พยายามเอาลงจากรถให้ได้ แม้จะพยายามทำทุกอย่างให้เกิดเสียงน้อยที่สุด แต่เมื่อเธอลงและตามด้วยกระเป๋าที่ท้ายรถแรงสะเทือนก็ส่งผลกับรถทั้งคันให้คนด้านหน้ารับรู้ อีกฝ่ายเดินอ้อมมา เธอก็รีบถอยห่างจากรถเช่นกัน

“จะไปไหนน่ะ”

เสียงเข้มถามราวติดจะดุ

“ฉันเห็นว่าเข้าเขตไร่แล้ว ฉันเดินไปต่อเองก็ได้ค่ะ คุณดูรถเถอะ ขอบคุณมากๆ นะคะ”

เธอพยายามยิ้มหากก็รู้ว่าตนดูฝืนมาก และการไม่เห็นแววตาภายใต้แว่นดำนั้นก็ทำให้รู้สึกไม่สบายใจ หญิงสาวค่อยๆ ถอยหลังเมื่ออีกฝ่ายก้าวมาหา

“ไร่ไม่ใช่เล็กๆ นะ คุณเดินไม่ไหวหรอก”

“ฉันเดินได้ค่ะ”

นิชาดายืนยัน รู้สึกว่าเจ้าของร่างสูงใหญ่ก้าวขายาวขึ้นพร้อมทั้งเร่งจังหวะให้เร็วเธอก็หันหลังลากกระเป๋ากึ่งวิ่งเท่าที่ตนจะสามารถทำได้โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

“เฮ้ย คุณ...”

เสียงเข้มดังตามหลังมาไม่ห่างนัก

หญิงสาวพยายามจะยกกระเป๋าของตนแต่ก็หนักเหลือเกิน เธอจะวิ่งให้เร็วก็ต้องทิ้งกระเป๋า แต่นิชาดายังไม่อยากทิ้งของของตน แต่แล้วก็ต้องกรีดร้องสะบัดมือที่หิ้วกระเป๋าเพราะถูกจับข้อมือเข้าให้

“กรี๊ด...”

ร่างอรชรสะดุ้งทั้งตัว ปัดมืออีกฝ่าย ลนลานวิ่งต่อโดยไม่หันมองกระเป๋าตนอีก

“จะวิ่งไปไหนคุณ”

เธอรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายยังไล่ตามมา นิชาดาเร่งฝีเท้าเต็มกำลังเท่าที่จะสามารถทำได้ หมวกปลิวหล่นไปก็ไม่สนใจ

“แค่จะบอกว่าช่วยหิ้วกระเป๋าไปส่งให้ก็ได้”

เสียงเข้มตะโกนบอกตามหลังมา

หญิงสาววิ่งไม่ลืมหูลืมตามาไกลรู้สึกเหมือนถูกไล่กวดมาติดๆ กระทั่งเป็นทางแยกสามทาง แต่แล้วก็ต้องร้องเสียงลั่นเพราะร่างสูงใหญ่โผล่พรวดมาขวางหน้าจากทางหนึ่ง

“ว้าย!”

นิชาดาตกใจผงะจนล้มก้นกระแทก ในมือยังมีไม้เซลฟี่อยู่จึงยกขึ้นป้องกันตัว

“อย่าเข้ามานะ”

“คิดว่าจะหนีรอดเหรอ”

ชายหนุ่มพูดพร้อมย่างสามขุมเดินเข้ามา

“นายคิดไม่ดีกับฉันจริงๆ ด้วย”

เธอพยายามถอยพลางดันตัวเองลุกขึ้นเพื่อจะหนีให้ได้ และเห็นปากภายใต้หนวดเครากระตุกยิ้ม หัวใจดวงน้อยเต้นแรงด้วยความตระหนก ไม่กล้าละสายตาเพราะกลัวอีกฝ่ายจะกระโจนเข้าใส่ เมื่อลุกขึ้นได้ก็ยิ่งถอยกรูดเพราะคนตัวโตยังก้าวมาหาไม่ลดละ

“รู้ใจอย่างนี้ คุณก็คิดเรื่องเดียวกันอยู่สินะ”

“ฉันไม่ได้คิดอะไร”

“น่า ใจตรงกันจะทำให้เรื่องมันยุ่งยากทำไม ทำๆ ให้มันจบๆ ไป มันๆ สนุกๆ ทั้งคู่”

“บ้าน่ะสิ อย่ามายุ่งกับฉันนะ”

นิชาดาทำเสียงแข็งสู้ ทั้งที่ในใจกำลังหวาดกลัวอย่างที่สุดจนเสียงสั่น พร้อมเหวี่ยงไม้เซลฟี่ไปมาไม่ต้องการให้ร่างสูงใหญ่เข้าใกล้ตนได้

“หึ โวยวายกลบเกลื่อนหรือเปล่า อยากเหมือนกันก็ยอมรับมาเถอะน่า”

“ฉันบอกว่าอย่าเข้ามาไง”

เธอตะโกนสวนทั้งยังตวัดไม้เซลฟี่อย่างแรง พยายามจ้องผ่านแว่นดำของอีกฝ่ายให้รู้ว่าตนพร้อมสู้ ทว่าชายหนุ่มกลับยิ้มหยันพลางเดินมาจนเกือบถึงรัศมีของไม้อย่างไม่รู้สึกว่ามันอันตราย

ขณะนั้นเหมือนมีเสียงมอเตอร์ไซค์เคลื่อนที่ดังเข้ามา นิชาดาได้โอกาสร้องขอความช่วยเหลือจนสุดเสียง

“ช่วยด้วย!! ช่วยด้วยค่ะ มีคนจะทำร้ายฉัน”

ร่างสูงใหญ่หยุดเท้า พร้อมเสียงใครคนหนึ่งตะโกนมา

“เสียงใครน่ะ”

เป็นเสียงผู้หญิงทำให้นิชาดาอุ่นใจขึ้น หากก็ยังไม่แน่ใจว่าคนมาใหม่จะสามารถช่วยตนได้หรือไม่ แต่เธอผวาวิ่งไปยังทางนั้นทันที

“ทางนี้ค่ะ ช่วยด้วยค่ะ”

เธอกลัวชายผู้คุกคามตนจะตามมาฉุดเข้าข้างทางที่มีป่ารกอยู่ด้านหนึ่ง จึงพยายามวิ่งสุดกำลังเท้าของตนโดยไม่เหลียวหลังกระทั่งเห็นรถมอเตอร์ไซค์และผู้ขี่ก็รีบโบกมือ

“ช่วยฉันด้วย”

อีกฝ่ายขี่มอเตอร์ไซค์มาจอดใกล้ๆ มองเธอด้วยสีหน้างุนงง

“เกิดอะไรขึ้นเหรอคุณ”

“ผู้ชายคนนั้นจะทำร้ายฉัน”

นิชาดารีบเข้าไปจับแขนของอีกฝ่ายขณะมือสั่นตัวสั่นพร้อมทั้งหอบด้วยความเหนื่อย สายตาของผู้มาใหม่มองผ่านเธอไปแล้วมองเธออีกครั้ง

“ไม่เห็นมีใครนี่”

เธอหันกลับไปมองด้านหลังอย่างแปลกใจเพราะคิดว่าผู้ชายคนนั้นไล่ตามตนมา ทว่าทุกอย่างว่างเปล่า

นายหนวดคนเถื่อนหายไปแล้ว...

นายหนวดคนเถื่อนหายไปแล้ว...

“เขาโผล่มาจากทางนั้น จริงๆ นะ”

ปลายนิ้วเรียวชี้ไปยังเส้นทางที่เจ้าของร่างสูงใหญ่โผล่ออกมาดักหน้าตนอย่างต้องการยืนยันคำพูดของตัวเอง

“น่าแปลก ที่นี่ไม่เคยมีเรื่องอะไรแบบนี้”

หญิงสาวผู้มาใหม่เอ่ย แม้จะยังงงอยู่ แต่ก็เห็นว่าผู้หญิงตรงหน้า หน้าซีดเผือด เหงื่อท่วมตัว ท่าทางดูกลัวจริงๆ

“ว่าแต่คุณมาอยู่แถวนี้ได้ยังไง หรือมาเที่ยวไร่แล้วหลงทาง”

“ฉันมาสมัครทำงานที่ไร่น่ะค่ะ”

“อ๋อ แล้วมายังไงล่ะ ทำไมมาอยู่ท้ายไร่ได้ แล้ว...”

“เอ่อ เราไปจากที่นี่กันก่อนได้ไหม”

นิชาดาไม่อยากให้ตรงนี้อีกแล้ว เธอรู้สึกขนท้ายทอยลุกอย่างบอกไม่ถูก ราวกำลังถูกจับตามองอยู่ อาจเป็นไปได้ที่ผู้ชายคนนั้นแอบซ่อนและมองมาจากที่ใดที่หนึ่งในป่า

“ได้สิ ขึ้นซ้อนท้ายได้เลยคุณ”

เจ้าของร่างอรชรรีบขึ้นนั่งแล้วรวบกระโปรงยาวพลิ้วของตนให้เรียบร้อย ในมือยังไม่ทิ้งไม้เซลฟี่ ทั้งที่นึกห่วงกระเป๋าแต่ก็ไม่กล้าขอให้อีกฝ่ายช่วยพากลับไปทางที่ตนเพิ่งหนีมา เพราะอย่างไรก็เป็นผู้หญิงสองคน คิดว่าหากได้เจอคนในไร่เพิ่มขึ้นอาจพอจะขอความช่วยเหลือได้ ยังดีที่มือถือยังอยู่ แต่ในกระเป๋าเดินทางก็มีเครื่องมือทำมาหากินซึ่งเป็นเหมือนทุกอย่างของเธอเช่นกัน

======

มาถึงก็เจอเรื่องแบบนี้ ตกลงพี่ชายส่งหมอกมาที่ปลอดภัยจริงหรือเปล่า? ^^"