10.เด็กดื้อกับเจ้าหนี้จอมเจ้าเล่ห์ (1)

กระเป๋ากับอุปกรณ์ทำงานของเธอมีครบพร้อม ที่ขาดไปคือเสื้อผ้า นิชาดายังอยู่ในชุดเดิมแม้บอกว่าจะคุยกับกัญญาแต่เอาเข้าจริงหญิงสาวก็อายเกินกว่าจะโทรไปบอกเพื่อนร่วมบ้านว่าตนคงไม่กลับ คิดว่าอย่างไรเจ้าตัวคงพอเดาได้อยู่แล้ว

เธอล้างจานแล้วยังเก็บกวาดเช็ดถูกทุกอย่าง รวมถึงทำความสะอาดภายในห้องรับแขกเล็กด้วย ต้องการทำตัวให้มีงานเพื่อจะไม่เข้าไปในห้องนอน ขณะกำลังถูพื้นก็ต้องสะดุ้งเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกโอบจากด้านหลัง

“ทำไมชอบทำตัวเป็นเด็กดื้อจังนะเธอ”

ไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าชายหนุ่มมาใกล้ตนเมื่อไร ทั้งยังรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ใส่เสื้อ ทำเอาใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มเลยทีเดียว

“เหงื่อชุ่มเชียว อาบน้ำอีกรอบละกันนะ”

“วะ...ว่าไงนะ”

เธอยังมึนงงอยู่ก็ถูกอุ้มขึ้นจนไม้ถูพื้นร่วงหลุดมือ ไม่ทันได้ดิ้นรนชายหนุ่มก็ก้าวยาวๆ พาเข้าห้องนอนมาจนถึงห้องน้ำแล้ว อีกฝ่ายวางเธอลงแล้วเขาก็ปิดประตูห้องน้ำ นิชาดามองด้วยสีหน้าเหวอ ขณะที่เขายื่นมือมาหาเธอจะแกะกระดุมร่างอรชรก็ถอยกรูด

“ไม่เอานะ”

“มาเถอะน่า ฉันไม่ชอบนอนแบบเหงื่อท่วมๆ”

ธีรดนย์ย่างสามขุมเข้าหาคนตัวเล็กอย่างนึกสนุก รู้อยู่หรอกว่าตนทำให้หญิงสาวตระหนก แต่ท่าทางหวาดหวั่นราวหนูน้อยหมวกแดงถูกหมาป่าไล่ต้อนของเจ้าตัวก็ทำให้เขาตื่นเต้นดีไม่หยอก พอใจกับบทราชห์สีจับหนูไม่น้อย เพราะแม่หนูน้อยแผลงฤทธิ์เก่งทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางต่อกรกับเขาได้ ยิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายไม่อยากให้เข้าใกล้ เขายิ่งอยากตอแย

“ฉันอาบให้สบายๆ ไม่ต้องทำอะไร”

ยิ่งมือหนาพยายามแกะและทึ้งดึงชุดเธอ นิชาดาก็พยายามคว้าไว้ ทั้งตีมือทั้งจิกข่วนแต่ก็ห้ามเขาไม่อยู่

“โอ๊ย...อย่ามายุ่งกับเนื้อตัวฉันได้ไหม”

“ทำไมจะยุ่งไม่ได้ เธอเป็นลูกหนี้ เป็นเมียฉัน ฉันเป็นเจ้าของตัวเธอ”

ร่างบอบบางกว่าถูกชายหนุ่มดันไปติดผนังใต้ฝักบัวทั้งยังเปิดน้ำไหลพรูลงมาใส่ทั้งเธอและเขาจนเริ่มเปียก

“นี่จะบ้าหรือไง เปียกหมดแล้วเห็นไหม”

“ให้เปียกหมดนี่แหละ จะได้ไม่ต้องใส่”

อีกฝ่ายบอกหน้าตาย มือก็ไม่ได้หยุดยื้อยุดเสื้อผ้าของเธอออกจากตัว

“เธออยู่กับฉันเสื้อผ้าไม่จำเป็นหรอก”

“คนลามก”

“เออ ฉันก็เป็นของฉันอย่างนี้ ถึงได้จ่ายเงินซื้อเธอมาไง”

ใบหน้าคมเข้มก้มลงมากระซิบชิดใบหูแล้วยังเลียซ้ำลากไล้เรื่อยลงยังซอกคอขาว นิชาดาขนลุกซู่ แต่แล้วอยู่ๆ ร่างสูงใหญ่ที่มีเพียงผ้าขนหนูพันกายก็ถอยห่าง

“รีบอาบแล้วก็รีบออกมา อย่ามัวโอ้เอ้ ไม่งั้นฉันจะมาอาบให้จริงๆ”

ธีรดนย์สั่งแล้วหันหลังเดินออกไป ได้คลุกเคล้าร่างนุ่มนิ่มอารมณ์เขาก็เริ่มมีปัญหาขึ้นมาอีก ได้แต่ส่ายหน้าเวทนาตัวเองที่ต้องทนสะกดความต้องการเอาไว้ เขาหยิ่งเกินกว่าจะผิดคำพูดและความตั้งใจของตัวเอง หากก็มั่นใจเต็มเปี่ยมในเสน่ห์อย่างบุรุษเพศของตน

มาดูกันว่านิชาดาจะทนต่อสิ่งเร้าทางอารมณ์ ทั้งที่อยู่ใกล้ชิดมนุษย์ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบอย่างเขาไปได้นานแค่ไหน

“อุ๊ย...”

ร่างอรชรสะดุ้งเมื่อเขาเปิดประตูกลับมาอีกครั้ง ทั้งที่เจ้าตัวยังยืนนิ่งไม่ขยับแม้แต่น้อย

“เอาชุดนอนมาให้ บอกให้รีบอาบ”

เขาย้ำพร้อมส่งสายตากดดันก่อนจะปิดประตูลง

เจ้าของร่างเล็กที่ใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ของเขาเพียงตัวเดียว และเดินออกมาด้วยท่าทางกระมิดกระเมี้ยนไม่มั่นใจ พร้อมกับเสื้อผ้าที่เปียกในมือทำให้คนที่นั่งเปิดแมกบุ๊กอยู่บนเตียงเหลือบมอง อดไม่ได้ที่จะกวาดตามองเรียวขาขาวสวยที่โผล่พ้นปลายเสื้อของตน แต่ก็ต้องพยายามทำใจให้สงบเข้าไว้

“เอาไปแขวนตากหลังบ้านแล้วกัน ที่นี่ไม่มีเครื่องซักผ้า”

เขาบอกง่ายๆ แล้วก้มลงมองหน้าจอตัวเองอีกครั้ง เสื้อผ้าของตนต่อภพหรือเต้ยผู้ช่วยคนสนิท ผู้เป็นทุกอย่างให้เขา จะมาเอาไปให้แม่บ้านที่บ้านใหญ่ซักอาทิตย์ละครั้ง

นิชาดารับคำแล้วหาไม้แขวนในตู้เสื้อผ้าชายหนุ่มอย่างถือวิสาสะ เหลือบมองเจ้าของร่างสูงใหญ่เขาก็ไม่ได้สนใจ จึงออกไปด้านนอก แม้จะรู้สึกโล่งและแอบหวั่นใจทว่าไม่มีทางเลือกเพราะเสื้อผ้าของเธอเปียกทั้งหมดจากฝีมือเจ้าหนี้

“มานี่สิ มาดูหน้าเว็บที่จะปรับให้เธอ”

กลับเข้ามาชายหนุ่มก็ตบมือลงบนเตียงข้างตัวเขา หญิงสาวจำใจค่อยๆ เดินอย่างไม่มั่นใจเข้าไปนั่งลงริมเตียงฝั่งที่อีกฝ่ายบอก

“นั่งห่างอย่างนั้นจะเห็นได้ไง กลัวฉันกัดหรือไง”

อยากเถียงนักว่า ไม่กัดแต่น่ากลัวกว่ากัดเสียอีก ทว่านิชาดาทำใจกล้าขยับเข้าไปตรงส่วนที่ชายหนุ่มบอกแต่แรก เธอต้องปรับตัว หญิงสาวบอกตัวเอง ความเป็นจริงคือสิ่งที่ต้องยอมรับและเผชิญหน้ากับมัน

“นี่ ฉันเขียนตามแบบที่เธอเลือกไว้แล้ว ทดลองวางหน้าเว็บตัวอย่างให้ดู ถ้าโอเคก็ตามนี้เลย ส่วนที่อยากให้เพิ่มหน้าเผื่อกดเข้าไปอ่านเนื้อหา ไม่มีอะไรมาก แค่เพิ่มหน้าให้กดลิงค์ก็เรียบร้อย”

นิชาดามองหน้าเว็บในแบบที่ตนต้องการแล้วก็พยักหน้า เงยขึ้นยิ้มให้กับคนหน้ารกอย่างลืมตัว

“ฉันไม่ติดอะไรค่ะ”

ธีรดนย์จ้องดวงหน้าสวยหวานที่ระบายยิ้มสวยน่ามองนิ่งนาน เพราะเจ้าตัวไม่เคยยิ้มให้เขา

“ชอบใช่ไหม”

“ค่ะ”

“อืม...แล้วต้องทำไง”

ดวงตาคู่คมเข้มดูแพรวพราวขณะจ้องเธอแล้วหลุบตาลงต่ำ นิชาดาจึงกัดริมฝีปากตนเมื่อเห็นจุดหมายจากสายตาของชายหนุ่ม ทว่าไม่เพียงแค่นั้น ใบหน้าเข้มด้วยไรเครายังเอียงมาหาแล้วชี้จิ้มปลายนิ้วบนแก้มรกๆ ของตนสองครั้ง

“ผัวทำถูกใจจะไม่ให้รางวัลหน่อยเหรอ”

คำพูดที่ตามมาชวนโมโหมากกว่าท่าทางกวนของเขาเสียอีก นิ่งคิดไม่นานหญิงสาวก็หลับหูหลับตาแตะปากตนที่แก้มชายหนุ่มเบาๆ ทำให้จบๆ ไปดีกว่าอาจถูกบังคับฝืนใจมากกว่านี้แต่อีกฝ่ายกลับไม่พอใจ

“ดูไม่สมกับความชอบเมื่อกี้เลย เอาใหม่”

ทว่าพร้อมบอกเขากลับหันหน้าตรงแล้วแตะปลายนิ้วชี้บนกลีบปากแกร่งแทน คิ้วเข้มขยับสูงอย่างรอคอย หากแววในดวงตาของชายหนุ่มที่เธอมองเห็นนั้นไม่ได้กดดันหรือบังคับ เป็นความพราวระยับราวกำลังลุ้นให้ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ อาจเพราะเธอยอมหอมแก้มเขาโดยง่าย ชายหนุ่มจึงมีความหวังในสิ่งที่มากกว่า

“ขอบคุณนะคะ”

นิชาดาเลือกที่จะยกมือไหว้เขาอย่างหน้าตาย แล้วลุกขึ้นถอยห่างทว่าคนที่ถือแมกบุ๊กอยู่ก็ยังคว้าเอวเธอทันด้วยแขนข้างหนึ่ง

“คิดว่าจะรอดหรือไง”

ธีรดนย์ปิดหน้าจอแล้วโน้มกายผ่านร่างเล็กวางอุปกรณ์ทำงานบนโต๊ะใกล้ๆ รั้งอีกฝ่ายให้นอนลงก่อนจะกลับมาค้ำกายอยู่เหนือหญิงสาว

“เจ้าเล่ห์ขึ้นนะเธอ”

“ก็เรียนรู้มาจากนายนั่นแหละ”

“ปากเก่งจริง จูบให้เก่งเหมือนกันหน่อยสิ หรือว่า...”

อยู่ๆ ชายหนุ่มก็หยุดคิดก่อนจะยิ้มมุมปาก

“อย่าบอกนะว่าไม่เคยจูบ? ฉันเป็นจูบแรกของเธอด้วยเหรอ”

ทั้งที่ไม่ตอบแต่นิชาดาเผลอขยับสายตาลอกแลก นั่นทำให้ชายหนุ่มยิ่งยิ้มกว้าง

“จริงอะ?”

“ไม่ใช่สักหน่อย”

เธอแย้งแต่อีกฝ่ายดูมั่นใจในความคิดของตัวเอง ปลายนิ้วแกร่งไล้เหนือกลีบปากเธอแผ่วเบาพร้อมพึมพำ

“ฉันเป็นคนแรกของทุกอย่างสินะ”

คำพูดชายหนุ่มแฝงความภูมิใจพร้อมแววตาพอใจอย่างมากแต่นิชาดาหน่วงในใจจนหนักอึ้ง หากเป็นคำพูดของคนรักเธอคงรู้สึกดีไม่ต่างกัน ทว่าเวลานี้กลับเศร้าลึกๆ ที่ตนไม่เคยมีคนรักที่ทำให้นึกอยากจูบเลยแม้แต่คนเดียว เธอเคยจะถูกปล้ำจูบจากคนที่คบหาล่าสุดแต่ตบหน้าและข่วนเขาอย่างแรง จากนั้นความสัมพันธ์ก็จบลงทันที แต่กลับต้องมาเสียจูบกับร่างกายให้เจ้าหนี้ นึกไปแล้วก็สงสารตัวเองเหลือเกิน

“ยอมรับมาเถอะน่า ไม่ต้องอาย ยังไงฉันก็จะสอนเธออยู่แล้ว”

เมื่อใบหน้าคมเข้มเคลื่อนลงมาหานิชาดาก็เอียงหลบ ครั้งนี้ชายหนุ่มไม่บังคับให้รับจูบแต่เขาจูบแก้มเธอเน้นหนักเหมือนเคย

“เอาเถอะ ฉันจะปล่อยเด็กดื้ออย่างเธอไปก่อน เพราะต้องรีบนอนจะได้รีบตื่นไปอำเภอกันแต่เช้า จดทะเบียนกันแล้ว ผัวจะจูบเมียเมื่อไรก็ได้”

“แต่พรุ่งนี้วันหยุด”

“นายดนย์เสียอย่าง เรื่องนั้นฉันเคลียร์เอง เธอมีหน้าที่เซ็นอย่างเดียว”

พูดจบอีกฝ่ายก็ซบหน้าลงแนบซอกคอเธอ วางแขนกอดพร้อมทั้งก่ายท่อนขาหนักๆ เกยราวจงใจแกล้ง นิชาดาได้เพียงนอนนิ่งตัวแข็ง พยายามหายใจให้เบาที่สุด และแน่นอนว่าเธอไม่หลับง่ายๆ ได้ยินเสียงหายใจของคนตัวโตราวหลับสบายทว่าไม่ยอมคล้ายอ้อมกอดจากเธอ

======

ยังรวบหัวรวบหางไม่ได้ นายดนย์ก็รวบรัดจดทะเบียนไปก่อน จะได้หาทางใกล้ชิดเมียบ่อยๆ ^-^"