9.สัมผัสปราศจากหัวใจ (2)

“ไปอาบน้ำซะ ฉันจะโทรไปสั่งให้คนเอาอาหารที่บ้านใหญ่มาส่ง”

ชายหนุ่มเหมือนจะนั่งลงปลายเตียง นิชาดาไม่ได้มองเขา แต่ก็ลุกขึ้นเงียบๆ ไม่อยากทำตัวเรื่องมากหรืออ่อนแอต่อหน้าอีกฝ่าย หากก็ไม่ลืมใช้ผ้าห่มห่อตัวเดินเก็บเสื้อผ้าของตนทั้งที่ขาสั่นอ่อนแรงราวจะยืนไม่อยู่แต่ก็ฝืนพาตัวเองก้าวต่อไป

สายตาคมเข้มของคนที่กำลังกดมือถือมองตามหญิงสาวที่เข้าห้องน้ำไปโดยไม่พูดไม่จา ทั้งไม่มีทีท่าว่าจะร้องไห้คร่ำครวญแล้วก็ถอนหายใจ

‘ใจแข็งกว่าที่คิด แต่ก็ดี เพราะฉันปลอบใครไม่เป็น’

และแน่นอนว่าธีรดนย์ไม่คิดว่าต้องปลอบใจลูกหนี้ของตน แต่เขาก็ผ่อนปรนให้นิชาดาไม่น้อยเลย

‘ใครจะไปคิดว่าเด็กนี่จะรอดมาได้จนเกือบจะสามสิบ’

ธีรดนย์รู้ว่านิชาดาอายุยี่สิบเก้าปีแล้ว น้อยกว่าเขากับนภนต์หกปี เพราะเพื่อนตนรักน้องสาวมากและมักพูดถึงให้เขาฟังบ่อยครั้ง ทั้งเขายังเคยไปรับอีกฝ่ายที่บ้านครั้งหนึ่ง และได้เห็นสาวน้อยนิชาดาในชุดนักเรียนมัธยมปลายซ้อนมอเตอร์ไซค์ผู้ชายกลับบ้าน ในตอนนั้นเขานั่งรอพี่ชายของเธออยู่ในรถ

‘ไอ้หนุ่มนั่นมันก็ดูไม่ธรรมดา ไม่อยากเชื่อว่าจะปล่อยสาวน้อยหน้าหวานหลุดมือ’

เขาคิดในใจพลางยักไหล่ ก็ดีเหมือนกันเพราะกลายเป็นเขาที่จะได้ครอบครองนิชาดาโดยไม่เคยผ่านผู้ชายคนไหนมาก่อน ในเมื่อเธอจะเป็นเมียของเขา ทั้งที่ไม่เคยใส่ใจเรื่องนี้เลยเพราะตนมองผู้หญิงที่ความพอใจมากกว่าเป็นอย่างแรกไม่เกี่ยวกับความผุดผ่อง แต่ได้รู้แล้วก็ใจเต้นแปลกๆ ราวตื่นเต้นขึ้นมาเสียได้

‘ก็เคยผ่านสาวใสมาแล้วไม่น้อย ทำไมต้องตื่นเต้นวะไอ้ดนย์’

นิชาดาใช้เวลาในห้องน้ำนาน ล้างเนื้อตัวไปพร้อมน้ำตาที่ไหลไม่หยุด ยังรู้สึกได้ถึงร่างกายที่ถูกล่วงเกินแม้เล็กน้อยแต่เป็นแผลฝังลึกอยู่ในใจ สุดท้ายก็นั่งทรุดกอดเข่าซบหน้าร้องไห้ใต้สายน้ำที่พร่างพรมจากฝักบัวอยู่อย่างนั้น ไม่อยากก้าวออกไปด้านนอก ไม่อยากเผชิญหน้ากับผู้ที่แตะต้องตนเองอย่างไร้ความรู้สึก

ถึงจะไม่ถูกทำร้ายรุนแรง ทว่าเป็นการแตะต้องในพื้นที่สุดสงวน นิชาดาไม่อาจกล่าวโทษอีกฝ่ายได้เต็มปากเพราะเธอต้องชดใช้หนี้ เธอไม่ได้ยินยอมพร้อมใจ แต่ยอมจำนนต่อหนี้สินที่หามาคืนชายหนุ่มไม่ได้ต่างหาก

ความอับจนหนทางทำให้กลืนไม่เข้าคายไม่ออก จะต่อว่าด่าทอผู้ที่เร่งรัดตนอย่างเอาแต่ใจก็พูดไม่ออก ได้แต่เก็บกดความเจ็บช้ำไว้กับตัวเองเพียงคนเดียว

‘อดทนไว้หมอก พี่เมฆทำเพื่อเธอมามากแล้ว’

นิชาดาร้องไห้ให้ตัวเองปลดปล่อยอย่างเต็มที่ การร้องไห้คนเดียวในวันที่อ่อนล้าไม่ใช่เรื่องเสียหาย ได้ระบายสิ่งที่อัดอั้นออกมาแล้วหลังจากนั้นสภาพจิตใจจะค่อยๆ ดีขึ้น แม้จะไม่ทันทีแต่ก็มีเพียงตอนนี้ที่เธอจะสามารถให้เวลากับตัวเองได้

ก๊อกๆๆ

ทว่าเหมือนชายหนุ่มจะไม่ให้เวลาเธอ นอกจากเสียงเคาะแล้วเสียงเข้มก็ดังตามมา

“ทำอะไรในนั้นตั้งนานสองนาน ออกมาได้แล้ว ฉันหิว”

“หิวนายก็กินไปสิ”

เธอตะโกนออกไปทั้งที่เสียงเครือพร่าด้วยความหงุดหงิด แค่อยากมีเวลาส่วนตัวก็ไม่ได้หรืออย่างไร

“ฉันไม่หิว”

“ออกมาเดี๋ยวนี้นะหมอก”

ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอทำให้นิชาดาชะงัก แต่น้ำเสียงดุนั้นกลับทำเอาหน้างอ นั่งนิ่งไม่ตอบและไม่คิดจะออกไป

“เธอคิดว่าฉันจะเข้าไปไม่ได้หรือไง”

ฟังจากเสียงแล้วก็รู้ว่าธีรดนย์ไม่พอใจ แรกทีเดียวหญิงสาวไม่ใส่ใจทว่าประโยคต่อมาทำให้ลังเล

“ถ้าฉันเข้าไปเธอจะไม่ได้ออกมาง่ายๆ หรอกนะ”

ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตามองประตูห้องน้ำอย่างประเมิน ดูไปแล้วเหมือนจะไม่พังง่ายๆ หากเขาพังเข้ามา แต่อีกฝ่ายอาจมีกุญแจลูกบิด สุดท้ายก็ปาดน้ำตาลวกๆ ด้วยความขุ่นใจแล้วรีบใส่เสื้อผ้าของตนพร้อมกับเริ่มได้ยินเสียงไขกุญแจ เธอจึงเปิดประตูออกไป

ชายหนุ่มกวาดตามองคนตัวเล็กที่ดูเหมือนลูกหมาตกน้ำแวบหนึ่งพลางโยนกุญแจในมือและขยับมุมปากยิ้มหยัน

“ฉันยินดีกินข้าวช้าหน่อย แล้วกินเธอก่อนนะ”

“คนบ้ากาม”

มือบางผลักอกกว้างทว่าเขาไม่ขยับ สองหนุ่มสาวยืนจ้องตากันอย่างไม่ลดละเพราะนิชาดาทั้งเคืองทั้งโกรธอีกฝ่ายจนลืมความเกรงกลัวเขาแล้ว อย่างไรก็ถูกก้ำเกินไปแล้ว แม้เล็กน้อยแต่สำหรับเธอก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอจะทำตามที่เธอพอใจ

“พูดอะไรจำไว้ด้วยนะ เดี๋ยวจดทะเบียนแล้ว ฉันบ้าจริงๆ จะได้ไม่น้ำหูน้ำตาร่วงห้ามฉันอีก”

“ฉันไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย”

“เหรอ เก่งนี่ งั้นมาลองอีกทีไหม”

พร้อมคำพูดแขนกำยำก็รวบเอวเล็กดึงร่างอรชรมาชิดตนเอง มือบางจึงรีบยันแผงอกหนาไว้ไม่ให้เบียดกับตนเอง จากนั้นธีรดนย์ก็รั้งหญิงสาวให้เดินไปพร้อมกันเพราะแค่ขู่อีกฝ่าย ขณะที่เจ้าตัวพยายามสะบัดตัวออกจากแขนเขา

“จะสะบัดสะบิ้งไปทำไม ฉันช่วยพยุงก็ดีแล้ว รู้นะว่าเธอขาอ่อนน่ะ”

นิชาดาได้แต่ถอนหายใจอย่างโมโห ไม่คิดว่าเขาจะทันสังเกตเห็นว่าเธอเดินค่อนข้างช้าตอนไปเข้าห้องน้ำ และก็จำต้องเดินเคียงข้างร่างสูงใหญ่ออกไปด้านนอกราวคู่รักหวานแหวว เห็นว่ามีคนกำลังจัดอาหารอยู่ตรงมุมโต๊ะกินข้าวเล็กๆ ขนาดสี่ที่นั่ง หญิงสาวขยับตัวจะให้ห่างจากธีรดนย์ทว่าอีกฝ่ายยังเกี่ยวเอวไม่ยอมปล่อย

“เสร็จแล้วครับนาย”

คนที่จัดโต๊ะเป็นชายหนุ่มดูเหมือนอายุไล่เลี่ยกับเธอหรือมากกว่าไม่กี่ปี เขาเหลือบมองเธอแวบหนึ่งแล้วสบตากับนายหนุ่มของไร่ด้วยแววตาแพรวพราว

“อืม ไม่ต้องรอเก็บของกลับเหมือนทุกวันหรอก”

“ครับนาย”

พร้อมกับรับคำเจ้าตัวก็อมยิ้มไปด้วย นั่นทำให้นิชาดาหน้าร้อนด้วยความอาย ทว่าถูกธีรดนย์ดันให้ไปนั่งลงยังเก้าอี้ตัวหนึ่ง ส่วนเขาไปนั่งหัวโต๊ะใกล้ๆ ขณะที่หนุ่มรูปร่างสันทัดออกไปจากบ้านหลังเล็กทันใดราวไม่อยากอยู่เป็นส่วนเกิน

“กินให้อิ่ม เผื่อคืนนี้เธอโอเค จะได้มีแรง”

คำบอกของอีกฝ่ายทำเอานิชาดาแทบไม่อยากจับช้อนตักข้าว

“ยัง”

เสียงแผ่วเบาพร้อมดวงหน้าสวยที่ก้มนิดๆ ทำให้คนที่เริ่มลงมือกินอาหารเหลือบมองเล็กน้อย

“แล้ว...ฉันต้องอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”

“งั้นสิ เป็นเมียก็ต้องดูแลผัว ถึงฉันจะบอกว่าให้เวลา แต่เธอก็ต้องอยู่บนเตียงฉัน”

คำตอบเอาแต่ได้ที่แทบไม่ให้โอกาสรอดกับเธอทำให้นิชาดานั่งเฉยไม่ขยับ

“บอกให้กินก็กินเข้าไป หรืออยากให้ผัวป้อนจ๊ะเมียจ๋า”

ดวงตาคู่กลมโตหันมาจ้องเขาตาขุ่น ทำให้ชายหนุ่มยักไหล่

“ว่าไง ถ้าอยากให้ป้อนก็มานั่งตักสิจ๊ะ มามะ”

นิชาดาอยากข่วนหน้ากวนๆ รกๆ นั่นจริงๆ แต่เพราะทำไม่ได้จึงก้มหน้าก้มตากินข้าวแทน อย่างน้อยก็จะไม่เห็นหน้าอีกฝ่ายให้เคืองใจ

“ฉันขอโทรคุยกับกุ๊กได้ไหม”

จบมื้ออาหารนิชาดาก็หาทางเลี่ยงชายหนุ่ม แม้จะรู้แก่ใจว่าหลบหนีได้ไม่นานนักก็ตาม

“เชิญ จัดการเก็บล้างซะด้วย ฉันจะไปอาบน้ำ”

ธีรดนย์สั่งอย่างไม่ใส่ใจนักแล้วเดินจากไป ทว่าอยู่ๆ ก็หยุดและหันกลับมาเตือน

“ถ้าเธอถ่วงเวลาฉันจะมาอุ้มเข้าห้องนอน”

มือบางยกขึ้นกำเพราะอยากทำอะไรสักอย่างกับคนที่หันหลังให้ไปแล้ว หากก็ได้เพียงบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว

“คนอะไร ทั้งบ้ากามทั้งกวนประสาทชะมัด”

======

หมอกก็อยากสู้นะ แต่สู้ไม่ไหว ^-^"