“กลับมาแล้ว…ค่ะ”
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ประทานพรตรงเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น พบว่าทุกคนกำลังนั่งรออยู่ ทุกคนหันมามองเธอเป็นตาเดียว หญิงสาวถึงกับชะงักไป
“มานั่งสิ” นัทธีเอ่ยสั่งบุตรสาวเสียงเรียบ
ประทานพรเดินมานั่งที่โซฟาตัวที่ว่างอยู่ ซึ่งอยู่ตรงข้ามมารดาทั้งสองคน โดยมีร่างสูงเดินตามมานั่งข้างๆเธอ นัทธีกับลลัลนาพยักหน้าให้ฟางข้าว มอบให้เธอจัดการเหตุการณ์ในครั้งนี้
“คอไปทำอะไรมาจ๊ะ” ฟางข้าวทักหญิงสาว ทำสีหน้าดุ
“เอ่อ…” ทั้งห้องเงียบไปชั่วขณะ
“เอาล่ะ งั้นแม่ขอถามให้ฟ้าตอบแม่อีกครั้ง”
“ครับ”
“เมื่อคืน ฟ้านอนที่ไหน?”
“ที่คอนโดครับ ในห้องนอนของเพลง”
“แล้วเพลงนอนที่ไหน…”
“ในห้องนอนของเพลงค่ะ…” คนตัวเล็กตอบเสียงแผ่วเบา
“มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า”
“ไม่มีค่ะ”
“งั้นเหรอ แต่รอยเต็มคอเลยนะ”
“ไม่มีจริงๆค่ะ”
ช่วงเช้าของการฝึกงานวันแรก หมดไปกับการแนะนำเอกสารต่างๆของแผนก โดยที่ผู้จัดการแผนกเป็นคนสอนงานกับหญิงสาวเองโดยตรง“คุณเพลง” ทับทิมลงมาที่โต๊ะทำงานของประทานพรเมื่อถึงเวลาพักเที่ยง“คะ”“ไปทานข้าวกันค่ะ”“โอเคค่ะ”หญิงสาวลุกออกจากโต๊ะ เมื่อเห็นคนอื่นเริ่มทยอยออกไปจากห้องบัญชี เธอเดินไปที่ห้องอาหารของพนักงานพร้อมกับทับทิมที่แนะนำชั้นและแผนกต่างๆ ให้เธอฟัง“แล้วปกติพี่ทับทิมไปทานข้าวกับใครคะ”“คนเดียวค่ะ คนส่วนใหญ่กลัวพี่ เพราะพี่เป็นเลขาของท่านประธาน คงกลัวพี่เอาไปฟ้องมั้งคะ”“อย่างนี้เพลงก็นินทาพี่ฟ้ากับพี่ทับทิมไม่ได้แล้วอะสิคะ”“ถ้าเป็นคุณเพลงพี่คงฟ้องไม่ได้ค่ะ” ประทานพรหัวเราะชอบใจ เมื่อทับทิมเริ่มพูดเล่นกับเธอพนักงานที่มาทานข้าวในห้องอาหารประหลาดใจไม่น้อยที่เลขาของประธานบริษัทกำลังทานข้าวและคุยเล่นอยู่กับนักศึกษาฝึกงานหลังทานมื้อเที่ยงเสร็จหญิงสาวขึ้นไปที่โต๊ะทำงานก่อนเวลา พนักงานที่ทยอยกลับเข้างานมองเธอด้วยสา
ในที่สุดวันเปิดเทอมก็มาถึง ประทานพรกับดาราภัสมีเวลาเข้ามหาวิทยาลัยเพียงอาทิตย์เดียว ก็ต้องลงฝึกงานเต็มตัว มหาวิทยาลัยของพวกเธอเปลี่ยนหลักสูตรใหม่ จากที่ฝึกงานแค่ช่วงซัมเมอร์ กลายเป็นต้องฝึกงานหนึ่งเทอมเต็มๆตอนแรกทั้งเธอและดาราภัสก็กังวล เพราะถ้าหากไปฝึกงานที่บริษัทของครอบครัวตัวเอง อาจจะมีการพูดกันในมหาวิทยาลัยได้ว่าพวกเธอใช้เส้นทำให้จบการฝึกงาน พวกเธอเลยเข้าไปคุยกับครอบครัว เลยตกลงกันว่าพวกเธอจะสลับกัน โดยที่เธอไปฝึกที่บริษัทที่นภพงศ์ดูแล และดาราภัสไปฝึกที่บริษัทของบ้านเธอ“ไปเร็ว เดี๋ยวไม่มีที่จอดรถ”“เออๆ”ดาราภัสเข้ามาในห้องของประทานพร เร่งเพื่อนรักให้รีบออกจากคอนโด ไม่เช่นนั้นพวกเธอจะต้องลำบากในการหาที่จอดรถ ถ้าหากไปช้ามากกว่านี้ประทานพรกับดาราภัสพากันขับรถออกจากคอนโด โดยที่ขับไปกันคนละคันตามปกติ แต่อาจจะเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของทั้งโรงเรียนและมหาวิทยาลัยหลายที่ เลยทำให้รถติดมากกว่าปกติ จนเมื่อพวกเธอมาถึงมหาวิทยาลัย พวกเธอจึงต้องใช้เวลาในการหาที่จอดรถนานพอสมควรหลังจากหาที่จอดรถได้ ทั้งประทานพรและดารา
ประทานพรกับดาราภัสช่วยกันสั่งอาหารมื้อดึกมาหลายอย่าง เมื่ออาหารทยอยมาถึง กันชนกกับนภพงศ์เป็นคนลงไปรับอาหารที่ด้านล่าง แต่เป็นเพราะอาหารที่สั่งมันหลายอย่างเกินไป พวกเขาเลยต้องนั่งรอรับอาหารอยู่ข้างล่างเลย ไม่เช่นนั้นคงต้องขึ้นลงกันอีกหลายรอบ จนเมื่ออาหารมาครบ นภพงศ์กับกันชนกก็กลับขึ้นมาข้างบนสีหน้าหงุดหงิดด้วยกันทั้งคู่การทานอาหารมื้อนี้ผ่านไปอย่างเรียบง่าย ในเมื่อตอนนี้ทั้ง 4 คนไม่มีความลับต่อกัน เมื่อทานอาหารเสร็จ กันชนกลากดาราภัสออกไปส่งที่ห้อง ส่วนตัวเขาก็ขับรถกลับคอนโดของตัวเองประทานพรเคลียร์ของจนเรียบร้อย ก็เข้าห้องนอนไป เมื่อเข้าไปในห้องนอนก็พบว่าคู่หมั้นหนุ่มกำลังรอเธออยู่“มีอะไรคะ” ประทานพรถามขึ้นลอยๆ โดยไม่ได้รอคำตอบ เมื่อเขาเอาแต่มองเธอ ตั้งแต่เธอเข้ามาในห้องนอน“…..” นภพงศ์มองคนตัวเล็กเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำล้างตัวอีกรอบและออกมาในชุดนอน ก่อนที่หญิงสาวจะขึ้นมานอนบนเตียงฝั่งที่ว่างอยู่“ไม่กลัวเลยเหรอ”“มีอะไรต้องกลัวล่ะคะ”“…..”“ไม่กลั
“โอ๊ยยยย ทำไมแกไม่ปิดเสียงโทรศัพท์ เกือบตายแล้วไหมล่ะ”“ฉันลืม…โทษทีๆ” ดาราภัสหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูหน้าจอว่าใครกันที่โทรมาหาเธอในเวลานี้“ใครโทรมา”“คุณแม่น่ะสิ” ประทานพรกับดาราภัสถอนหายใจโล่งอก อย่างน้อยก็ออกมาได้“กลับคอนโดเถอะ เดี๋ยวพี่ฟ้าพี่กันย์ก็ไปหาเองแหละ”“อือ”ประทานพรมองออกไปนอกหน้าต่างสีหน้าครุ่นคิด ดาราภัสขับรถหรูด้วยความเร็วสูง ตรงกลับคอนโดของพวกเธอ เธอเดาว่าป่านนี้พี่ชายของพวกเธอน่าจะเคลียร์เรื่องที่ผับอยู่แน่นอน“แยกย้าย พี่มาค่อยมาเจอกันที่ห้องฉัน”“โอเค ตามนั้น”ประทานพรกับดาราภัสแตะมือกันก่อนแยกย้ายเข้าห้องตัวเอง ต่างคนต่างตั้งใจว่าจะอาบน้ำแล้วมานั่งรอพี่ๆที่ห้องของประทานพร แต่แค่เพียงเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน ประทานพรก็สะดุ้งสุดตัว เพราะตอนนี้บนเตียงนอนของเธอมีร่างของคนตัวสูงในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงขายาวนั่งเอนกายพิงหัวเตียงอยู่“พี่ฟ้า!!!”“…ไปอาบน้
หลังจากมาถึงที่ผับ ทั้งสองสาวตรงไปที่หน้าบาร์เหมือนปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือวันนี้คนที่ผับค่อนข้างเยอะ ทั้งลูกค้าที่มาเที่ยว และคนของนภพงศ์ที่ปะปนอยู่กับลูกค้าในผับ“พี่บาสสวัสดีค่ะ”“สวัสดีครับคุณเพลง คุณพลอย วันนี้ได้บอกคุณฟ้าแล้วใช่ไหมครับว่าจะมา”“ยังค่ะ มีอะไรเหรอคะ” ดาราภัสสีหน้าแปลกใจ เพราะบาร์เทนเดอร์หนุ่มไม่เคยถามแบบนี้กับพวกเธอ“เอ่อ…” บาสมองประทานพรอย่างขอความเห็น“พี่บาสบอกพี่ฟ้าไปก็ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”“ครับผม” บาร์เทนเดอร์หนุ่มส่งข้อความบอกเจ้านายหนุ่มตามที่หญิงสาวบอก นภพงศ์บอกเขาว่าหญิงสาวรู้แล้ว ว่าเขาคอยตามดูแลเธออยู่เมื่อนภพงศ์กับกันชนกรู้ว่าประทานพรกับดาราภัสมาที่ผับวันนี้ก็ตกใจมาก เพราะวันนี้สายรายงานมาว่าพวกศัตรูจะบุกมาที่ผับ ตอนนี้เขาสั่งให้คนของเขาปะปนกับแขกที่มาเที่ยวเพื่อคอยสังเกตการณ์ แต่ไม่คิดว่าน้องสาวของพวกเขาจะมาเที่ยวเอาวันนี้ครืด ครืด“เพลง กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย วันนี้ที่ผับไม่ปลอดภัย” ชายหนุ่มรีบโทรหาคู่
แกร๊กเสียงประตูห้องนอนถูกกดล็อก ทำให้หญิงสาวเจ้าของห้องนอนที่กำลังเคลิ้มหลับสะดุ้ง ใบหน้าหวานหันขวับมามองประตู พลางถอนหายใจด้วยความเคยชิน“ทำให้ตื่นเหรอ”“ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”ชายหนุ่มมองคนตัวเล็กที่หันหลังให้ พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างกายเงียบๆ ก่อนจะก้าวยาวๆ คว้าชุดคลุมเดินตรงเข้าห้องน้ำไป เมื่อเขาออกมาประทานพรก็หลับสนิทไปแล้ว ถ้าเป็นปกติที่เขามาหาเธอ เขาจะไปอาบน้ำที่ห้องของดาราภัส เพราะเขามีเสื้อผ้าทิ้งไว้ที่นั่น แต่วันนี้เขากลับมาดึก แล้วน้องสาวของเขาก็อยู่ที่ห้อง เขาจึงไม่แวะเข้าไปแต่ตรงมาห้องของคู่หมั้นตัวน้อยของเขาเลยคนตัวสูงล้มตัวลงไปนอนเคียงข้างคนตัวเล็กที่นอนหันหลังให้ สอดแขนไปใต้ศีรษะทุยและกอดเอวเล็กไว้หลวมๆ“เพลง”“…อย่ากวนค่ะ เพลงง่วง”“ช่วงนี้ระวังตัวหน่อยนะ มีคนตามเพลงอยู่”“รู้แล้วค่ะ เพลงว่าจะถามพี่ฟ้าอยู่เหมือนกันว่าใช่คนของพี่ไหม”“ไม่ใช่ คนของฉันมีแค่ 2 คน และเพลงรู้จักทั้ง 2 คน”“พี่แ