10

เช้าวันต่อมาแสงสีทองทาบทับจับขอบฟ้า เป็นแสงตะวันแรกที่อาบไล้ยอดภูหลังจากท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆฝนมาหลายวัน กรุณาขยับตัวเข้าหาไออุ่นที่อิงแอบแนบนอนมาทั้งคืน แก้มนุ่มเบียดชิดอยู่กับซอกคอแกร่ง มือข้างหนึ่งวางแหมะอยู่บนแผ่นอกกำยำน่าลูบไล้ เจ้าของท่อนแขนที่เธออาศัยหนุนนอนกอดกระชับร่างเธอแน่นขึ้นอีกนิด สายตาคู่คมจับจ้องใบหน้าสาวที่ยังคงหลับตาพริ้มราวกับเด็กน้อยที่ยังหลงวนอยู่ในห้วงฝันแสนหวาน

            “ตื่นได้แล้วคนขี้เซา” มะไฟปลุกคนในอ้อมกอดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เนื้อตัวนุ่มนิ่มกำลังจะทำให้เขาตบะแตก ทว่าแม่คนขี้อ่อยแบบไม่รู้ตัวว่าอ่อยกลับไม่มีท่าทีว่าจะตื่น มิหนำซ้ำเธอยังเบียดอกอวบภายใต้เสื้อยืดบางๆแนบไปกับสีข้างของเขาได้อย่างน่าหวั่นใจ

            “ตัวจิ๋ว ตื่นได้แล้ว” มะไฟรวบรวมสมาธิเรียกหญิงสาวอีกครั้ง กรุณาปรือตาขึ้นช้าๆ คลี่ยิ้มให้เขา มะไฟใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง คิดว่าเธอคงจะตื่นแล้ว เขาจะได้ลุกไปอยู่ให้ห่างจากเธอเสียที ก่อนที่อะไรๆของเขาจะตื่นตัวไปมากกว่านี้ แต่ทว่าแม่คนขี้เซากลับหุบยิ้มฉับ ปิดเปลือกตาลงหลับต่อแบบดื้อๆ มะไฟพ่นลมหายใจออกจากปากยืดยาว

            “ถ้าไม่ตื่น พี่จะปล้ำแล้วนะ” คนอยากปล้ำใจจะขาดแต่ต้องข่มใจขู่เสียงเข้ม

            “รอให้ปล้ำอยู่เนี่ย” กรุณาตอบยิ้มๆทั้งที่ยังหลับตาอยู่

            “แกล้งหลับเหรอ” มะไฟพลิกกายขึ้นคร่อมร่างเล็กทันที กรุณาลืมตาขึ้น รีบเอามือยันแผ่นอกกว้างไว้ หญิงสาวหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นหน้าคนที่ชะโงกอยู่เหนือร่างตน

            “หน้าแดง หูก็แดง นี่พี่ไฟเขินอะไรตัวจิ๋วเนี่ย” กรุณายั่วเย้าพูดเสียงกลั้วขำ เธอไม่กลัวคำขู่ของเขาหรอก พี่ไฟน่ะหรือจะกล้าปล้ำเธอ ให้เขาขู่ว่าเสือมาก็อตซิล่าบุก เธอยังจะเชื่อมากกว่าเสียอีก

            “ตัวจิ๋ว...” มะไฟเรียกหญิงสาวที่นอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ใต้ร่างตนด้วยเสียงเข้ม สายตาคมดุจ้องมองใบหน้าเธอนิ่ง

            “อะ...อะไร” สายตาที่มองมาแปลกๆ ทำให้คนถูกเรียกชักใจไม่ดี

            “พี่ขอ...” มะไฟโน้มใบหน้าลงจนจมูกแทบจะชนกัน กรุณาหลับตาปี๋ หัวใจสาวเต้นโครมคราม สองมือที่ยันแผ่นอกกว้างอยู่ขยุ้มเสื้อเขาจนยับย่น

            “ขะ...ขออะไร” กรุณาถามกลับเสียงสั่นๆ ไม่ยอมลืมตา

            “ขอยะ...”

            “ไม่นะ! ตัวจิ๋วยังไม่พร้อมนะพี่ไฟ” กรุณาโวยวาย ไม่ยอมฟังคำขอของชายหนุ่มให้จบ แค่พยัญชนะขึ้นต้นเธอก็เดาไปไกลแล้วว่าเขาจะขออะไร หญิงสาวดิ้นและทุบอกเขาสุดแรง และระดมกำปั้นรัวทุบไม่ยั้งอีกหลายครั้ง

            “โอ๊ย! อะไรกันตัวจิ๋ว หยุดก่อนๆ” มะไฟรวบจับมือสองข้างขึ้นไปกดตรึงไว้เหนือศีรษะของเธอ เขาหัวเราะเบาๆ ใบหน้าดุดันเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นยิ้มกรุ้มกริ่ม กรุณาลืมตามองหน้าเขาตื่นๆ

            “ตัวจิ๋วยะ...ยังไม่พร้อม” กระต่ายน้อยขี้ตื่นตูมบอกตะกุกตะกัก

            “ไม่พร้อมอะไร” มะไฟถามยิ้มๆ

            “ตัวจิ๋วยังไม่พร้อมทำแบบที่ผัวเมียเค้าทำกัน” คนขี้ตื่นตอบเสียงเบา หลุบตาซ่อนความประหม่าตื่นกลัวในดวงตาคู่สวย

            “พี่ก็ไม่ได้จะบังคับหรือเร่งรัดอะไรนี่”

            “ก็เมื่อกี้ พี่ไฟขอ...”

            “ขออะไร” มะไฟเลิกคิ้ว ดวงตาคู่คมที่มองเธออยู่วาววามน่าควักทิ้งนัก กรุณาเม้มปากแน่นก่อนพูดเสียงเบา

            “พี่ไฟขอทำแบบผัวเมียทำกัน” พอหญิงสาวจบ มะไฟก็เงยหน้าระเบิดเสียงหัวเราะออกมาลั่นกระท่อมน้อย เขาหัวเราะอยู่นานจนคนที่ถูกเขาตรึงไว้ใต้ร่างหน้างอง้ำ เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะหัวเราะทำไม เรื่องที่เขาขอเธอมันไม่ใช่เรื่องน่าขำสักหน่อย

            “พี่ไฟ!” กรุณาเรียกเขาเสียงดัง ใบหน้าน่ารักบูดบึ้งลงไปอีก มะไฟก้มลงมองสบตาคนขี้ตื่นขี้มโน

            “พี่ปวดเยี่ยว ขอไปเยี่ยวก่อน เดี๋ยวจะกลับขึ้นมาทำกับข้าวให้กินนะจ๊ะ” มะไฟตอบเร็วปรื๋อ เขายิ้มล้อเลียน แล้วรีบลุกขึ้นเดินลงจากกระท่อมไป ทิ้งให้คนเข้าใจผิดกะพริบตานอนมองหลังคาด้วยความอับอาย แค่พี่ไฟจะเอ่ยปากขอไปเยี่ยว แต่เธอกลับคิดไปไกลถึงดาวพลูโตแล้ว เป็นสาวเป็นนางคิดอะไรไปได้ไกลขนาดนั้น น่าอายที่สุด

            อาหารมื้อเช้าง่ายๆสำหรับสองหนุ่มสาวคือข้าวต้มกุ๊ยชามโตโรยหน้าด้วยหมูหยอง และไข่เค็มหนึ่งฟองผ่าครึ่ง แม้ไม่หรูหรา รสชาติไม่อร่อยล้ำ ทว่ากรุณากลับกินอย่างมีความสุข เธออิ่มเอมเต็มตื้นถึงหัวใจ การกินอาหารเช้าร่วมกับคนที่รักและเอาใจใส่ แม้กินกลางป่ากลางเขา ก็มีความสุขมากกว่าการกินอาหารเช้าหรูหราบนโต๊ะตัวใหญ่ราคาแพง แต่ต้องนั่งกินเพียงลำพังเป็นไหนๆ

            กรุณาวางแผนบังคับให้มะไฟหนีตามเธอมาอย่างรอบคอบ หญิงสาวจัดกระเป๋าเป้สำหรับเดินป่าใบใหญ่ เตรียมเสบียงอาหารแห้งและของใช้ส่วนตัวเผื่อสำหรับตัวเองและเขาด้วย และพกเงินมาจำนวนหนึ่ง ส่วนเสื้อผ้าก็เอามาเท่าที่จำเป็น เธอแอบหนีออกจากบ้านโดยขับมอเตอร์ไซด์ไปบ้านของเขา แล้วขอร้องให้เขาพาเธอหนี ชายหนุ่มลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยอมเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าใบย่อม แล้วรีบพาเธอออกเดินทางขึ้นภูโดยดักรอขอขึ้นรถกับชาวบ้านที่เอาของป่าลงไปขายให้พ่อค้าในหมู่บ้านเป็นประจำทุกสัปดาห์