9

“ชาร้อนอีกสักถ้วยไหม” มะไฟนั่งอยู่ส่วนที่ต่อเติมออกจากตัวกระท่อมสำหรับตั้งเตาไฟและทำครัว เขามองคนขี้หนาวอย่างเห็นใจ ชายหนุ่มร่างใหญ่กำยำผู้กรำงานไร่งานสวนทำงานหนักมาตั้งแต่ยังเด็กยังรู้สึกหนาวสั่นเลย นับประสาอะไรกับคุณหนูลูกสาวเสี่ยเจ๋งผู้ไม่เคยตกระกำลำบาก เธอคงหนาวมากกว่าเขาเป็นสิบเป็นร้อยเท่า

            กรุณาส่ายหน้า หญิงสาวกระชับผ้าห่มผืนน้อยให้แน่นขึ้นอีก ดวงตากลมโตมองผ่านหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย เธอมองเห็นเพียงสีขาวปกคลุมอยู่ด้านนอก กรุณาหันกลับมามองคนที่นั่งจ้องมองเธออยู่แล้วยิ้มบาง

            “ตัวจิ๋วอยากกลับบ้านไหม” มะไฟเห็นท่าทางเบื่อๆของคนที่ฉุดเขามาจากบ้าน จึงเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ...ที่จริงกรุณาไม่ได้ออกแรงฉุดกระชากเขามาหรอก เธอบอกเพียงว่าเสี่ยเจ๋งบังคับเธอให้แต่งงานกับลูกชายของเพื่อน ซึ่งเธอไม่อยากแต่ง และหากเธอต้องแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ชีวิตเธอก็คงเหมือนตกนรกทั้งเป็น ถ้าเลือกได้ เธอขออยู่กับเขา เธอจึงอยากให้เขาหนีไปกับเธอ เขารักกรุณา ทั้งรักทั้งเทิดทูน ไม่อยากให้เธอมาลำบากลำบนกับตัวเองแบบนี้ แต่เธอก็แย้งว่าลำบากกายเธอทนได้ แต่หากลำบากใจและต้องฝืนทนอยู่กับคนไม่ได้รัก เธอขอตายดีกว่า แค่ได้ยินคำว่าตาย หัวใจของเขาก็อ่อนยวบ เขาจะไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้นเด็ดขาด เขาจึงจำต้องยอมให้เธอฉุดหนีมาหลบอยู่บนภูแห่งนี้

            “ไม่” กรุณาส่ายหน้าแล้วยิ้มหวานให้คนรัก เธอไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ แค่นี้เธอก็ทำให้ชีวิตเขายุ่งยากมากพอแล้ว อีกทั้งชีวิตที่ยุ่งยากของเขายังต้องมาแขวนอยู่บนเส้นด้ายเพราะเธออีก เธอรู้ดีว่าเมื่อไรที่ป๊าของเธอตามตัวเขาและเธอพบ มั่นใจได้เลยว่า ป๊าจะไม่ลังเลที่จะลั่นไกตัดขั้วหัวใจเขาแน่นอน เธอกำลังคิดหาวิธีการที่จะทำให้ป๊ายอมรับพี่ไฟของเธอ ยอมรับความรักมั่นคงและความจริงใจที่เขามีให้เสมอมา ดูอย่างตอนนี้ปะไร อยู่ด้วยกันเพียงลำพังมาตั้งหลายวันแล้ว พี่ไฟยังไม่คิดเอาเปรียบเธอ ลองเป็นผู้ชายคนอื่นดูสิ เธอคงไม่เหลือความบริสุทธิ์ผุดผ่องมาจนถึงวันนี้หรอก เพราะใครๆก็อยากเป็นลูกเขยเสี่ยเจ๋งกันทั้งนั้น

            “เราไม่น่าทำแบบนี้เลย” มะไฟถอนหายใจเบาๆ แววตาเศร้าสำนึกผิดมองคนรักด้วยความรู้สึกสับสน กรุณายิ้มตอบอย่างให้กำลังใจ หญิงสาวกระชับผ้าห่มผืนบาง แล้วลุกขึ้นจากที่นอนที่เธอจับจองเป็นเจ้าของมาตลอดหลายคืนเดินไปนั่งลงใกล้เขา มะไฟขยับตัวหนีเล็กน้อย เขาไม่ใช่คนดีศรีสยามขนาดนั้น ผู้หญิงน่ารัก ทั้งยังเป็นผู้หญิงที่เขามอบหัวใจให้ทั้งดวงมานั่งเบียดชิดใกล้ ทำไมเขาจะไม่รู้สึกรู้สาอะไร ที่ผ่านมาหลายวัน เขาพยายามหักห้ามใจอย่างยิ่งที่จะไม่ล่วงเกินเธอ เพราะยังไม่แน่ใจว่าเธอจะทนความลำบากได้จริงๆไหม หากเธอเกิดเปลี่ยนใจอยากกลับไปใช้ชีวิตสุขสบายเหมือนเดิม เขาก็ยินดีจะพาเธอกลับไปส่งคืนเสี่ยเจ๋งด้วยความภาคภูมิใจว่า เธอยังคงเป็นกรุณาคนเดิมเหมือนวันที่ออกมาจากบ้าน และเขาไม่ได้เอาเปรียบคนรักด้วยการผูกมัดเธอไว้ด้วยความสัมพันธ์ทางกาย

            “พี่ไฟ จะขยับหนีตัวจิ๋วทำไม ไม่หนาวเหรอ มาห่มผ้าด้วยกันสิ” กรุณาขยับตาม แถมยังโอบแขนเรียวไปบนบ่าแกร่ง เอื้อเฟื้อผ้าห่มผืนบางห่มให้คนตัวใหญ่อย่างมีน้ำใจ มะไฟลอบถอนหายใจเบาๆ ไออุ่นจากกายสาวพาให้จิตใจหวั่นไหว ความคิดดีที่ตั้งไว้ในใจจักธำรงอยู่ได้นานแค่ไหนกันหนอ

            “ตัวจิ๋วไม่กลับ เราตัดสินใจร่วมกันแล้ว ว่าเราจะเป็นผัวเมียกัน ตัวจิ๋วไม่มีวันกลับคำหรอก พี่ไฟอย่าทิ้งตัวจิ๋วก็แล้วกัน” กรุณาเอนศีรษะพิงต้นแขนกำยำ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองสบตาคนรัก ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มหวานหยด

“อุ๊ย!” กรุณาอุทานเบาๆ เมื่อถูกโอบกอดขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง มะไฟกอดเธอเอาไว้แนบอก ตวัดผ้าห่มผืนบางพันหุ้มสองร่างแนบชิด กรุณาผู้ห้าวหาญที่มานั่งอิงซบชายก่อน เมื่อถูกโอบกอดกลับประหม่าขัดเขิน เพราะแม้จะแอบคบหากันมานานปี แต่ไม่เคยมีครั้งใดที่เธอกับเขาจะใกล้ชิดกันขนาดนี้ มะไฟยิ้มกับท่าทางของหญิงสาว มือไม้ของเธอดูเกะกะไม่รู้จะไปวางไว้ตรงไหน ผู้ใหญ่ใจดีอย่างเขาจึงอาสาจับมันมาโอบกอดลำตัวเขาไว้ทั้งสองแขน แล้วรั้งศีรษะทุยให้ซบกับอกแกร่งของตน ซึ่งหญิงสาวก็ยอมอย่างว่าง่าย

            “ไม่ทิ้ง พี่รักตัวจิ๋ว” คำบอกรักทำให้คนเขินอยู่แล้ว สะเทิ้นอายขัดเขินไปกันใหญ่

            “อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าเนอะ” มะไฟเอ่ยเสียงหนักแน่นขอคำสัญญา กรุณาพยักหน้ารับกับอกอุ่น หญิงสาวกระชับอ้อมแขนกอดเขาแน่นขึ้น มะไฟจึงกอดตอบเธอด้วยความรักทั้งหมดที่มี ชายหนุ่มเอียงแก้มแนบศีรษะเล็ก ถอนหายใจบางเบาอีกครั้ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะสู้เพื่อให้ได้อยู่เคียงข้างเธอตลอดไป แม้การต่อสู้เพื่อให้ได้อยู่เคียงข้างเธอนั้นจะต้องแลกมาด้วยชีวิตของเขาก็ตาม