8

“ไม่เคยใช้ และไม่อยากใช้สักนิด” มะเฟืองก้มหน้ากัดฟันตอบเสียงลอดไรฟัน ไม่ยอมเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่บนขอบอ่าง เธอเกลียดเขา เกลียดคนดูถูกคน คิดว่าตัวเองเพียบพร้อมแล้วจะมากล่าววาจาดูถูกคนอื่นยังไงก็ได้เหรอ

            “ไม่อยากใช้ก็ต้องได้ใช้” การุณย์บอกเสียงยั่วยวนกวนประสาท

            “ออกไป” เสียงสั่นน้อยๆออกคำสั่งเบาๆ หากคนได้ยินเพียงยักไหล่และนั่งอยู่ที่เดิมต่อไป กระทั่งน้ำในอ่างได้ระดับที่พอใจ การุณย์จึงเอื้อมมือปิดก๊อกน้ำ เขาลุกขึ้นยืนกอดอกแล้วถอยไปยืนพิงเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า สายตาคมปลาบจับจ้องร่างสาวเขม็ง

            “อาบน้ำได้แล้วมะเฟือง ถ้าเธอเรื่องมากโยกโย้ ฉันจะลงไปอาบให้เธอเอง” มะเฟืองเบี่ยงหน้ากลับมามองคนขู่ด้วยสายตาเอาเรื่อง ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นด้วยความคับแค้นใจที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ การุณย์ยิ้มมุมปาก เลิกคิ้วเข้มข้างหนึ่ง และทำท่ายึกยักเหมือนจะเดินเข้าหา

            “อาบแล้วๆ” มะเฟืองรีบบอกปากคอสั่น กลัวว่าเขาจะกระโจนลงมาอาบน้ำให้จริงๆ หญิงสาววักน้ำขึ้นมาล้างหน้า ลูบมือไปตามเนื้อตัวอย่างรวดเร็ว

            “ถูสบู่หน่อยมะเฟือง ตัวจะได้หอมๆ” การุณย์นั่งลงตรงขอบอ่างที่เดิม พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย เขาบีบครีมอาบน้ำใส่ฝ่ามือแล้วลูบบ่าบอบบางเบาๆ มะเฟืองสะดุ้งสุดตัว เธอขยับหนีไปอีกด้านของอ่าง หญิงสาวกอดตัวเองไว้แน่น สายตาวาววามมองหน้าคนที่จงใจล่วงเกินตัวเอง

            “ฉันอาบเองได้”

            “แต่ฉันอยากอาบให้เธอ”

            “ไม่ต้อง ออกไป” มะเฟืองบอกเสียงหนักแน่น ทั้งหน้าตาและน้ำเสียงบ่งบอกความไม่พอใจอย่างยิ่งยวด

            “จุ๊ๆ อย่าไล่เจ้าชีวิตพี่ชายของเธอแบบนี้สิ เรามาตกลงอะไรกันหน่อยดีไหมสาวน้อย” การุณย์จ้องใบหน้าบูดบึ้งของมะเฟือง แล้วยิ้มน้อยๆอย่างอารมณ์ดี เขาจุ่มมือข้างหนึ่งลงในน้ำแกว่งไปมาเบาๆ

            “เสี่ยไม่ใช่เจ้าชีวิตพี่ไฟ และฉันไม่มีอะไรจะลงตกกับเสี่ย ออกไป...” มะเฟืองกัดฟันแน่น สายตาของเธอดั่งจะแผดเผาคนตรงหน้าให้มอดไหม้ ไอ้เสี่ยบ้ากาม ทั้งๆที่เธอเป็นเพื่อนลูกสาวแท้ๆ เขายังกล้ามานั่งมองเธอโป๊อยู่ได้ จิตใจต่ำตมโสมมที่สุด

            การุณย์ยิ้มมุมปาก ดวงตาคู่คมเป็นประกายกล้าท้าทายอย่างผู้ที่เหนือกว่า เขาจุ่มมืออีกข้างลงในอ่าง ถูมือทั้งสองล้างอย่างใจเย็น

            “ฉันให้มีข้อเสนอดีๆ และมีเวลาให้เธอตัดสินใจสิบนาที” ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนช้าๆ มะเฟืองมองการเคลื่อนไหวของเขาอย่างระแวดระวัง

            “การทำให้ใครสักคนหายไปบนภูอย่างไร้ร่องรอยไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฉัน” มะเฟืองเบิกตากว้าง จ้องหน้าคนพูดด้วยความตกใจ เธอรู้ว่าเสี่ยเจ๋งหมายถึงอะไรและหมายถึงใคร

            “อย่าทำอะไรพี่ไฟนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ”

            “เธอนี่มันสาวน้อยโลกสวยของแท้จริงๆ ก็ในเมื่อฉันบอกว่าใครสักคนจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย นั่นหมายความว่า จะไม่มีใครหาเขาเจอ แม้แต่ตำรวจก็จะไม่พบร่องรอยใดๆ”

            “คนเลว” มะเฟืองกัดฟันกำมือแน่นด้วยความเคียดแค้น เธอรู้ดีพอๆกับเสี่ยเจ๋งรู้ว่าบนเทือกเขาสลับซับซ้อนนั้นกลืนกินชีวิตชาวบ้านไปหลายคนแล้ว หลายชีวิตจากไปทั้งจากภัยธรรมชาติและจากน้ำมือมนุษย์ด้วยกันเองเข่นฆ่าแล้วนำศพไปซุกซ่อนกลบเกลื่อนความผิด หลายคนหายไปนาน กว่าจะตามพบก็กลายเป็นศพก็เน่าเปื่อยจนไม่เหลือสภาพที่บ่งชี้ได้ว่าเป็นใคร บางคนหายสาบสูญไปไม่มีใครพบศพจนกระทั่งวันนี้

            “ชีวิตมันก็ต้องแลกด้วยชีวิต เธอว่าไหม” การุณย์กอดอกมองหน้าสาวน้อยร่างเปลือยในอ่าง

            “เสี่ยต้องการอะไร” รอยยิ้มพึงพอใจระบายบนใบหน้าคมเข้ม เมื่อได้ยินคำถามจากปากน่าจูบ

            “หากฉันตามจับตัวพี่ชายได้ ซึ่งก็คงอีกไม่นาน ฉันจะไม่ฆ่ามันก็ได้ แต่...” การุณย์เว้นช่วงประโยคไว้ เขายิ้มร้ายกาจ มองหน้าคนรอฟังที่ซีดเข้าไปทุกที ก่อนเอ่ยปากพูดประโยคต่อมาที่ทำให้มะเฟืองต้องเงยหน้ามองเขาด้วยความโกรธและเกลียดมากขึ้นไปอีกร้อยเท่าพันเท่า

“แต่...เธอต้องมาเป็นอีตัวบนเตียงของฉัน” มะเฟืองกำมือแน่น โกรธจนร่างกายสั่นเทิ้ม สาบานได้ว่าตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยโกรธใครเท่านี้ ไม่เคยคิดอยากจะฆ่าใครเท่าเขามาก่อน แต่มะเฟืองก็ต้องข่มความโกรธไว้ เธอถอนหายใจเบาๆ นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจถามคนที่ยื่นข้อเสนอบัดซบมาต่อรองกับคนไม่มีทางเลือกอย่างเธอ

            “อีตัวบนเตียง...นานแค่ไหน” การุณย์ยิ้มไร้ความหมาย เขาลดมือลงล้วงกระเป๋าสองข้างด้วยท่าทีสบายๆ ก่อนตอบคำถามคนจนตรอกด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

            “จนกว่าฉันจะพอใจ”

3 รักน้องต้องหนีพ่อ

          สายฝนที่ตกหนักตลอดทั้งสัปดาห์ทำให้ทั่วทุกพื้นที่บนภูสูงชุ่มฉ่ำ พื้นดินแดงเฉอะแฉะกลายเป็นโคลนตม แม้ล่วงเลยมาหลายวันแล้ว สายฝนบรรเทาเบาบางลงแต่ฝนละอองก็ยังคงโปรยปรายอยู่ หมอกสีขาวที่โอบล้อมภูสูงไว้ดั่งม่านอำพรางกระท่อมน้อยท้ายหมู่บ้านมิให้ผู้ใดหาเจอ

            “พี่ไฟ ตัวจิ๋วหนาว” กรุณานั่งอยู่บนที่นอนที่มีเพียงเสื่อผืนเก่าปูบนพื้นไม้ไผ่ หญิงสาวห่มตัวเองด้วยผ้าห่มสีเทาหม่นผืนบางที่มีกลิ่นไม่โสภาเท่าไรนัก ทว่าก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายเลย เพราะอากาศหนาวที่มาพร้อมกับสายฝนนั้นหนาวเหน็บจนถึงกระดูกทีเดียว