ทั้งเจ็บ ทั้งจุก

“คุณต้องรับผิดชอบ คุณทำผมทั้งเจ็บทั้งจุก”

“วิธีเบบี๋มันก็เจ็บคลาสิกๆ แบบนี้แหละ” เธอพูดอย่างสะใจ

เขายืดตัวขึ้น ปลดซิปกระโปรงของเธอแล้วดึงออก มือหนาลูบคลำบนผ้าเรียบลื่น 

“อย่านะ ไอ้บ้า” เธอด่าเป็นภาษาไทยขณะยันตัวขึ้น จะผลักเขาออก แต่ก็ถูกกดตัวลงไป เขารีบยืดตัวไปดึงกางเกงในเธอออก แล้วกระชากขาเธอพาดไหล่หนา จนตัวเธอไถลมาตามที่นอน

“คิดอะไรกับผมหรือเปล่า ทำไมแฉะแบบนี้” เขามองดอกไม้งามสีระเรื่อที่แพรวพรายชุ่มฉ่ำด้วยน้ำค้างกลางหาว

“จะบ้าเหรอคุณ ฉันจะไปคิดอะไรกับ...อื้อ”

โกหกออกไปทั้งที่มีหลักฐานประจานอยู่ตรงหน้าเขา เธอพูดไม่ทันจบก็กรีดร้อง เมื่อลิ้นร้อนจรดลงมาลงสิ่งสงวน เขาไล้เลียกลางรอยแยกแย้มของกลีบดอกไม้ ไชชอนทุกซอกมุม แวะยีเม็ดทับทิมสีแดงจัดตูมเต่ง ความรู้สึกแปลกใหม่แนบชิดพาให้ใจสั่น เธอขยำผ้าปูที่นอนแน่น สะโพกดีดขึ้นลงอย่างห้ามไม่ได้ หน้าท้องขยับเป็นลอนคลื่นกับความซาบซ่านหวามไหว เสียงหวานใสคร่ำครวญคลอไปกับเสียงคำรามของคนที่กำลังดื่มกินน้ำหวานของเธอ

“คุณเอเดรียน ฉันไม่ไหว พอออออออ หยุด” เธอร้องขอ ไม่อยากอายหากถึงสวรรค์เพราะเขา

ตัวเธอสั่นไปหมด แต่เขาก็ไม่ฟัง สอดแทรกลิ้นเข้าไปในช่องทางรัก รุกเร้าภายในจุดไฟให้เธอสมยอม ยิ่งเธอร้องดังเขาก็ยิ่งตวัดลิ้นระรัวกระทั่งเธอตอดอยู่บนลิ้นของเขา...

เพชรพลอยกัดฟันแน่นขณะร่างกายกำลังเสพสุขอย่างที่สุด...ในที่สุดเธอก็ไปถึงจุดนั้นเพราะเขาจนได้  

เขาทิ้งช่วงให้เธอซึมซับความเสียวชั่วครู่ จึงกวาดเลียน้ำหวานที่หลั่งรินออกมาอีกมากมาย แล้วขยับมาพูดกับเธอ

“อันนี้เป็นบทลงโทษที่ทำให้ผมคอยนาน ส่วนคืนนี้...”

“คืนนี้ก็ห้องใครห้องมัน ไปค่ะ” เธอผลักเขาออก ปกปิดความเขินอายด้วยการลุกลี้ลุกลนจะลุกขึ้น “เราไปเที่ยวกันดีกว่า”

“เดี๋ยว” เขาจับไหล่เธอไว้ ไล้สายตาสำรวจเรือนร่างที่เขาอยากครอบครอง ฉกจูบอย่างรวดเร็วบนปานสีจางขนาดประมาณครึ่งเซนติเมตรตรงลำคอระหง และยิ้มร้ายกาจตรงมุมปากที่เห็นเธอยังหอบ “คืนนี้...มันจะไม่เกิดขึ้น ถ้าคุณไม่เต็มใจ”

“ขอบคุณนะคะที่ยังปรานีฉัน”

“แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมอยากได้คุณ ผมยินดีจ่าย”

“ฉันไม่ได้มีค่ามากมายขนาดนั้น”

“มันอยู่ที่ว่าใครเป็นคนประเมิน เป็ดน้อย”

พูดจบเขาก็จับปลายคางเธอให้แหงนหน้าขึ้นมารับจูบจากเขา

“ผมไม่เคยจูบใคร ไม่เคยออรัลให้ใคร แต่กับคุณ...ผมมีความปรารถนาที่จะกลืนกินไปทั้งตัว”

เพชรพลอยดำดิ่งเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่คม ความปรารถนาที่เขาประกาศออกมามันเปล่งประกายอยู่ในนั้น เธอรู้สึกตกใจที่ความรู้สึกพิเศษมันเกิดขึ้นกับตัวเธอจากคำพูดของเขาแค่ไม่กี่คำเท่านั้นเอง 

*********

“คุณนี่กินเก่งเหมือนกันนะ แต่ไม่ยักอ้วน สงสัยไปลงที่...” เขาไล้สายตาลงไปที่หน้าอกของเธอ

เธอไม่อยากด่า จึงรีบตัดบท “ไม่เคยเจอผู้หญิงตะกละแบบฉันละสิ ฉันใช้พลังงานเยอะ คุณรู้เปล่านี่เป็นมื้อแรกของวันนี้เลยนะ แล้วกินหมูกระทะเนี่ย เราต้องกินให้คุ้ม อัดๆๆๆ ลงท้องให้เกือบอ้วกไปเลย” เธอพูดไปเรื่อยๆ พลางคีบปลาหมึกที่สุกได้ที่เอื้อมไปใส่ชามเขา

“ทำไมคุณไม่หาอะไรรองท้องก่อนมาล่ะ” เขานำปลาหมึกไปแตะน้ำจิ้มน้อยๆ แล้วส่งเข้าปาก ปล่อยให้เธอบริการย่างเนื้อสัตว์ให้

“วันนี้ฉันต้องออกจากบ้านตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น รีบไปที่บริษัทเพื่อมากับรถของที่นั่น ฉันชินแล้วละ กินนอนไม่เป็นเวลา เหอะ นอนที่สนามบินก็บ่อยเวลาที่เครื่องมันดีเลย์ คุณรู้ไหม ที่ท่าเรือกับที่สนามบิน ฉันหลับตาเดินยังได้เลย บนถนนตรงไหนมีท่อ ตรงไหนมีหลุมฉันรู้หมด” เธอพูดติดตลก

“คุณต้องรับส่งแขกทุกวันหรือเปล่า”

“ไม่หรอก วันไหนที่ไม่ได้ทำ ฉันก็ไปรับของมาขาย ฉันเป็นแม่ค้าออนไลน์ด้วยนะคุณ”

“ทำไมถึงต้องทำงานหนักขนาดนี้ คุณมีภาระมากเหรอ” เขารู้มาจากเพื่อนว่าเธอทำงานตัวเป็นเกลียว ลำพังแค่เงินเดือนไม่พอใช้ จึงต้องลาออกจากงานไปรับจ๊อบ เพราะจะได้เงินเยอะกว่า

เพชรพลอยชะงักตะเกียบที่กำลังคีบกุ้งส่งไปใส่ชามเขา

“นั่นสิเนอะ วาสนาฉันมันน้อย แต่กรรมมันเยอะ” เธอไม่ยอมตอบคำถามของเขา “ต้องขอบคุณตัวเองที่ยังใฝ่ดี สอบชิงทุนจนจบปริญญาตรีมาได้ ไม่งั้นฉันคงไม่มีวิชาความรู้มาเป็นไกด์ให้คุณได้หรอก”

“คุณมีพี่น้องไหม” เขาตบเข้าเรื่องที่อยากรู้

เธอวางกุ้งใส่ชามเขา ตามด้วยเนื้อหมู

“มี น้องแท้ๆ คนนึง ส่วนอีกสองคนเพิ่งรู้ว่ามีก็วันที่พ่อฉันเสีย”

“คุณก็เลยต้องหาเงินเลี้ยงน้องๆ”

“นั่นก็ส่วนหนึ่ง มากกว่านี้ฉันไม่อยากพูด” เธอยิ้มเศร้าๆ ให้เขา

“โอเค ผมจะไม่ละลาบละล้วง คุณมีอะไรให้ผมช่วยไหม”

“ฉันทำงานแลกเงิน ไม่อยากได้อะไรฟรีๆ เอาเป็นว่าฉันรับจ้างกินดื่มเที่ยวกับคุณแล้วกัน โอเคไหม”

“คุณไม่กลัวผิดกฎบริษัทแล้วเหรอ”

“พี่วัฒน์บอกว่าคุณคือคนพิเศษ” เธอชูมือให้เขา เอเดรียนยื่นมือไปแปะกับมือเธอ เป็นอันตกลงร่วมกัน

“เมื่อกี้ตอนที่นั่งรถตุ๊กๆ มา ผมเห็นตามข้างทางมีโต๊ะขายอะไรสักอย่างที่คล้ายดอกบัว มันคืออะไรเหรอ”

“อ๋อ วันนี้วันลอยกระทง คืนนี้หน้าโรงแรมก็มีอีเวนต์ มีกระทงไว้ให้ลูกค้า เดี๋ยวเราไปลอยที่นั่นกันก็ได้”

“น่าสนุกนะ แต่ตอนนี้ผมเผ็ดจังเลย”

“ตายแล้ว ปากคุณแดงไปหมด” เธอหยิบแก้วน้ำเขามาดู “อุ๊ย ฉันนี่แย่จริงๆ เดี๋ยวไปเติมน้ำให้นะคะ”

เอเดรียนรอไม่ไหว เขาคว้าแก้วน้ำของเธอไปดูดระหว่างที่หญิงสาวเดินไปเติมน้ำ พอเธอหันกลับมาอีกทีก็พบว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว มีหญิงชราจูงชายชราตาบอดมายืนร้องเพลงอยู่ที่โต๊ะ

เธอรีบเดินกลับมา หยิบแบงก์ยี่สิบจากกระเป๋าสตางค์ใส่ลงไปในถ้วยเก่าๆ จากนั้นหญิงชราก็พาชายตาบอดเดินจากไป

“ส่วนใหญ่ร้านหมูกระทะตามข้างทางก็แบบนี้ละค่ะ เอื้อเฟื้อกัน ไม่มีใครอยากเป็นขอทานหรอก”

เธอเห็นสายตาของเขายิ้มอยู่เหนือแก้วน้ำแข็งที่กำลังกิน