All Chapters of ด้วยรักมหาศาลจากท่านประธาน: Chapter 1 - Chapter 10

หญิงสาวผมดำยาวรวบเป็นหางม้า โชว์ใบหน้ารูปไข่ยืนชูป้ายที่มีชื่อของเขาท่ามกลางผู้คนจำนวนมากที่มารอรับนักท่องเที่ยวจากเรือสำราญเธอดูโดดเด่นสะดุดตาแม้จะมองจากระยะไกล เช่นเดียวกับเขาที่ดูเหมือนตอนนี้จะตกเป็นเป้าสายตาของสาวๆ ทั้งสาวที่มองเขาเป็นอาหารตามาตั้งแต่บนเรือ และสาวๆ ที่มารอรับนักท่องเที่ยวเอเดรียนก้าวช้าๆ ไม่เร่งรีบ พิศ ‘ไกด์ทรานเฟอร์’ ที่ณวัฒน์ ผู้เป็นเพื่อนสนิทส่งรูปของเธอมาให้ทางไลน์หลายเดือนเต็มๆ แล้วที่เขาใช้เวลาพักผ่อนอยู่บนเรือสำราญลำมหึมา ซึ่งพร้อมสรรพด้วยอภิมหาความบันเทิงแทบจะทุกรูปแบบ เรือแวะจอดตามท่าเรือท่องเที่ยวของประเทศต่างๆ หลายสิบประเทศเป็นเวลาสองวันบ้าง สามวันบ้าง แต่เขาไม่ได้สนใจจะขึ้นไปเปลี่ยนบรรยากาศ เอเดรียนเพียงแค่ต้องการอยู่เฉยๆ ไม่สุงสิงกับใคร ใช้เวลาอย่างสิ้นเปลืองกับการกินดื่มอยู่บนเรือ เขานึกถึงเพื่อนขึ้นมาเมื่อรู้ว่าท่าเทียบเรือต่อไปคือแหลมฉบัง จึงโทร.นัดดื่มกับเพื่อนจากที่แค่รู้จักกันในฐานะเพื่อนร่วมไฮสกูลที่ลาสเวกัส ต่อมาณวัฒน์ก็กลายเป็นเพื่อนสนิทของเอเดรียน ตั้งแต่เมสัน บิดาของเขาช่วยเหลือภูผา บิดาของณวัฒน์ที่ดิ้นรนทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัวอยู่ที่

นับว่าสวรรค์ยังเมตตาอยู่บ้าง ถึงแม้ไม่ได้ส่งเธอลงมาเกิดบนกองเงินกองทอง แต่ก็ยังให้รูปกายเป็นทรัพย์ เพชรพลอยจึงไม่ต้องไปเสริมไปตัดส่วนไหนของร่างกายออก ผิวพรรณก็ผุดผ่อง ใส่อะไรก็ดูแพง และตอนนี้เธอก็ดูสวยออร่ากระจัดกระจายอยู่ในชุดราคาเบ็ดเสร็จสามร้อยแปดบาท จะใส่ไปเดินถนนก็ดูน่ารัก จะไปเดินสถานที่หรูก็ยังดูดีเสื้อเกาะอกง่ายๆ 59 บาท กระโปรงพลิ้วๆ มือสอง 99 บาท รองเท้าเรียบหรูดูลักซ์ชัวรี่ 150 บาท แต่เมื่อมาอยู่บนตัวเธอดูโดยรวมเหมือนราคาหลักหมื่นติ๊ด ติ๊ด ‘พี่เลื่อนวันกลับเป็นพรุ่งนี้ ฝากดูแลแขกด้วย’ “อะไรวะพี่วัฒน์” เพชรพลอยสบถทันทีที่อ่านข้อความทางไลน์จบ‘วันนี้ก็ไม่ได้ไลฟ์ขายของสิ ลูกค้ากำลังติดเลย’ เธอส่งข้อความกลับไปณวัฒน์ขี้เกียจพิมพ์ จึงโทร.มา “พี่จ่ายค่าเสียเวลาให้ ถือว่าช่วยพี่หน่อยนะเพชร จะได้พักผ่อนไปในตัวด้วย พี่เปิดห้องในโรงแรมนั้นให้ห้องนึงแล้ว ไปแจ้งที่เคาน์เตอร์ได้เลย”“แขกของพี่จะกินเพชรอยู่แล้วนะ”“พี่ถึงให้เพชรมารับแขกคนนี้ไง ถ้าเป็นคนอื่นคงเสร็จมัน พี่เชื่อว่าเพชรเอาตัวรอดได้ อีกอย่าง มันทิปหนัก”“มั่นใจในตัวน้องเกินไปรึเปล่า เสน่ห์ของคุณเอเดรียนละลายเพชรได้ง่ายๆ เ

“ยิ้มอะไร คุณเกิดมารวย คุณไม่รู้หรอกว่าคนไม่มีจะกินต้องปากกัดตีนถีบขนาดไหน ชีวิตมันลำบากมากนะ ยี่สิบบาทเมื่อกี้อาจจะมีค่าเท่ากับหนึ่งล้านสำหรับพวกเขาก็ได้”“ผมยิ้มชื่นชมคุณต่างหาก ทำงานแทบตาย แต่ก็ยังแบ่งปัน”“ฉันงกกับงาน แต่ฉันใจบางนะคุณ”เขาเอื้อมมือมาลูบหัวเธอ“คุณเลือกให้ฉันใบหนึ่งสิ เผื่อว่าพรุ่งนี้ฉันจะรวย” เธอพยักพเยิดไปยังแผงลอตเตอรี่ที่คนขายคล้องคอไว้และเดินมายืนอยู่ข้างโต๊ะ“เสี่ยงโชคเหรอ”พอเธอยักคิ้วให้ เขาก็หันไปเลือก แล้วหยิบออกมาคู่หนึ่งที่แม็กติดกันไว้สองใบ ส่งให้เธอใบหนึ่ง ส่วนอีกใบพับใส่กระเป๋าเสื้อเพชรพลอยมองตัวเลข หน้าเริ่มแดงขึ้นเมื่อรู้ว่าเขาคิดลามกกับเธออีกแล้ว“เก็บไว้นะ เอาไว้มาขึ้นรางวัลกับผม” เขาบอกเธอ จากนั้นก็หันไปดึงลอตเตอรี่บนแผงออกมาทีละใบ ทีละแพ็ก จนหมดแผง คนขายยืนยิ้มกว้างดีอกดีใจที่ขายหมดก่อนที่จะประกาศผลรางวัลพรุ่งนี้“เหมาเลยเหรอ” เพชรพลอยอ้าปากค้าง“อือฮึ คุณบอกให้คนขายคิดเงินได้เลย” เอเดรียนใช้เธอเป็นล่าม พร้อมกับหยิบกระเป๋าสตางค์ที่ใส่ธนบัตรจนแน่นส่งให้เธอ ระหว่างนั้นเขาก็แกะลูกแม็กออกจากลอตเตอรี่กลัวว่ามันจะทิ่มนิ้วของลูกเป็ดน้อยเพชรพลอยจ่ายเ

“ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันคงไม่มีโอกาสมานั่งจิบไวน์ชมพลุท่ามกลางวิวพันล้านแบบนี้” เธอลุกจากเก้าอี้ เดินถือแก้วไวน์ไปยืนอิงกระจก “ข้างบนมีพระจันทร์เต็มดวง พลุ แถมข้างล่างยังมองเห็นกระทงลอยเป็นสาย”“คุณนี่ปากหวานนะ ผมหาอาชีพอีกอาชีพให้คุณได้แล้ว” “อะไรคะ” เธอเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ วางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะที่คั่นระหว่างเธอกับเขาไว้ ระสายตาจากท้องฟ้ามามองหน้าเขา“สวย บทจะเซ็กซี่ก็เล่นเอาใจผมป่นปี้ บทจะน่ารักก็ทำเอาใจผมฟูฟ่อง มีเสน่ห์ คุยสนุก อยู่ด้วยแล้วมีความสุขแบบนี้ก็ต้อง ‘รับงานกินข้าว’ ”เพชรพลอยหัวเราะ “ฉันถือเป็นคำชมแล้วกัน ส่วนงานกินข้าว ถ้าหลังชนฝาเมื่อไร ฉันคงต้องหยิบมาพิจารณา”ประโยคท้ายของเธอสร้างความไม่พอใจให้เอเดรียน ทั้งที่เขาเป็นคนจุดประเด็นนี้ขึ้นมาเอง“อย่างอื่นผมพูดจริง ยกเว้นงานกินข้าว”เขาลุกเดินไปยังเครื่องเสียง เสียงเพลงบรรเลงเมื่อครู่เงียบไป เพียงไม่นานเสียงร้องทุ้มนุ่มละมุนหูก็ดังขึ้นในเพลง Love me tender เสียงนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งชายหนุ่มเจ้าของเสียงเดินมายืนตรงหน้า เสียงของเขาสะกดเธอไว้ในทุกพยางค์“Love me tender, Love me long. Take me to your heart. For it’s the

เพชรพลอยพยักหน้า วางมือลงบนมือเขาที่ยื่นรอ ให้ดึงเธอขึ้นมาจากเตียง หญิงสาวแวะที่ตู้ หยิบเสื้อคลุมมาสวม มองสภาพของตัวเองในกระจก ตกใจกับร่องรอยที่เขาทิ้งไว้เป็นจ้ำๆ ทั่วตัว เธอหันไปมองเขาบ้าง และตกใจยิ่งกว่า เพราะนอกจากจะเป็นจ้ำแล้ว ยังมีรอยเล็บเป็นทางยาวอีกหลายรอย“เราสุดเหวี่ยงกันมาก คุณทั้งเผ็ดทั้งมันสมราคาคุยจริงๆ” เขาหัวเราะ โอบเอวเธอเดินไปที่โต๊ะริมระเบียงด้วยกันเพชรพลอยหยิบกาแฟขึ้นดม ละเลียดกลิ่นนุ่มละมุน ก่อนจะจิบ รสชาติที่ปลายลิ้นปลุกเธอให้กระชุ่มกระชวยขึ้น“ฉันติดกาแฟ ถ้าไม่ได้กินจะปวดหัว หงุดหงิด บางทีเป็นไมเกรนเลยนะ”“ผมกินวันละสี่แก้วเป็นอย่างน้อย”เธอเหลือบตาขึ้นค้อน เขากำลังยิ้ม...ยิ้มแบบน่าทุบ “จะเอาชนะฉันทุกเรื่องเลยใช่ไหม”“ล้อเล่น แหย่คุณแล้วสนุกดี” เอเดรียนยกกาแฟขึ้นจิบบ้าง“มีอยู่วันหนึ่งหลังจากไปส่งแขกที่หัวหิน ก่อนถึงกรุงเทพฯ คนขับรถแวะร้านกาแฟข้างทาง ฉันเลือกเมนูซิกเนเจอร์ของร้าน เป็นกาแฟใส่ไซรัปเกสรดอกมะพร้าวแล้วก็ดอกเกลือ ข้างบนฟองนมโรยด้วยเกล็ดน้ำตาลมะพร้าวเบิร์นจนไหม้ เข้าปากแล้วเคี้ยวดังกรึ๊บๆ มันยังอร่อยติดลิ้นฉันอยู่จนถึงทุกวันนี้เลย”“คุณพูดซะผมอยากกิน”