ตอนที่ 10 ในที่สุดก็ได้เจอเธอสักที (2)

ตอนที่ 10 ในที่สุดก็ได้เจอเธอสักที (2)

วินาทีแรกที่ได้พบหน้าคุณหมอ ดินแดนพยายามตั้งสติและไตร่ตรองว่า ขณะนี้เขาอยู่ในโลกความฝันหรือความจริงกันแน่ ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเขาเต้นรัวเร็วมาก ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาขยี้ตาตัวเองอยู่หลายครั้ง คนตรงหน้าก็ยังเป็นผู้หญิงในงานแต่งคนนั้น

“นี่คือคุณหมอขวัญข้าวนะ คุณหมอมาทำงานแทนคุณหมอรินน่ะ” พัศดีแนะนำให้ดินแดนรู้จักคุณหมอสาววัยยี่สิบเจ็ดปีที่จะมาประจำการที่นี่

ดินแดนเอาแต่มองเจ้าของใบหน้าสวยหวานที่ตรึงสายตาและเข้ามาอยู่ในห้วงความฝันของเขาถึงเจ็ดวัน เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เขาเฝ้ารอว่าจะได้พบตัวจริงอีกสักครั้ง ทว่าพอได้พบแล้ว ดันทำตัวไม่ถูกเสียนี่

“สะ สวัสดีครับ ผมชื่อดินแดนครับ”

พูดจบฝ่ามือหนาก็ยื่นออกไปเพื่อรอทักทาย พัศดีและเลขามองด้วยความงุนงงว่า ทำไมดินแดนถึงทักทายคุณหมอแบบนั้น ไม่ยกมือไหว้ทักทายกันตามธรรมเนียมไทยเหรอ แต่ก็ไม่ได้มีใครพูดออกมา เดี๋ยวจะเสียหน้าจนบรรยากาศจืดเจื่อนไปได้

ขวัญข้าวมองมือที่รอให้เธอจับทักทาย แล้วเลื่อนสายตาขึ้นมามองใบหน้าคม เธอจำได้ว่าเขาคือคนที่จ้องมองเธอด้วยสายตาตะลึงงันในงานแต่งงานวันนั้น เขามองซะจนเธอเขิน แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นว่าเขามองมา

“สวัสดีค่ะ คุณดินแดน” หญิงสาวส่งฝ่ามือนุ่มของตัวเองไปให้เขาจับพร้อมกับทักทาย มือของเขาเย็นวาบราวกับถูกแช่น้ำแข็งเอาไว้นาน ๆ  ทั้งที่อากาศภายในห้องนี้ก็ไม่ได้เย็นเอาเสียเลย

“พอดีว่าผมมีประชุมที่ศูนย์ราชการ เดี๋ยวผมจะให้ดินแดนเป็นคนพาคุณหมอไปที่ห้องทำงาน และพาเดินดูรอบ ๆ เรือนจำนะครับ” พัศดีพูดเสียงเรียบและระบายยิ้มให้กับเธอ

“ค่ะ” หญิงสาวตอบรับและหันไปดินแดน “ไปกันเลยไหมคะ”

“ปะ ไปครับ” ดินแดนที่ถูกชวนก็ตอบรับทันที

“งั้นข้าวขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” ขวัญข้าวยกมือไหว้พัศดีและเลขา เธอเดินออกมาพร้อมกับดินแดน แล้วมองสำรวจไปรอบ ๆ โดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

คนตัวสูงที่รับหน้าที่พาเธอเดินทัวร์รอบเรือนจำ แต่ดันพูดอะไรไม่ออก เพราะยังดีใจไม่หายที่ได้เจอกันอีกจนได้ คราวนี้ก็สิ้นข้อข้องใจเสียทีว่าเธอนั้นมีตัวตนจริงหรือเปล่าไม่

ดินแดนสูดลมหายใจเข้าปอดและสวมหน้าที่เป็นไกด์ด้วยการพาคุณหมอเดินมายังห้องทำงานของเธอเป็นจุดแรก

“นี่ห้องทำงานของคุณหมอครับ อะไรขาดเหลือแจ้งได้นะครับ” ดินแดนเอ่ยขึ้นอย่างพยายามไม่ให้เสียงสั่นแข่งกับหัวใจของเขา

 ขวัญข้าวกวาดตามองสำรวจไปทั่วสถานพยาบาลของเรือนจำ อุปกรณ์ที่ควรมีพื้นฐานนั้น มีอยู่ครบครันและทุกอย่างยังพอดูดี ไม่ได้ทรุดโทรมอย่างที่เธอคาดไว้

“ทุกอย่างโอเคมากค่ะ” หญิงสาวตอบกลับอย่างพึงพอใจ

“เดี๋ยวผมพาไปเดินดูรอบ ๆ เรือนจำนะครับ”

อยากเจอหน้าแทบแย่ แต่ดันประหม่าเสียจนกว่าจะพูดได้สักหนึ่งประโยคเขาก็แทบแย่ เพราะต้องรักษาเส้นเสียงไม่ให้สั่นเครือไปตามความตื่นเต้น

“ค่ะ ข้าวอยากเดินดูรอบ ๆ เหมือนกันค่ะ” ขวัญข้าวพูดแล้วคลี่ยิ้มอ่อนหวานให้คนนำทาง หวังให้อีกฝ่ายลดความเกร็งลงบ้าง ไม่ใช่ว่าเธอดูไม่ออกว่าเขาประหม่าเสียจนเกร็งไปหมดแล้ว ทั้งน้ำเสียงที่ฟังดูผิดปกติ ทั้งรอยยิ้มที่ดูไม่ธรรมชาติ

“คะ ครับ งั้นทางนี้ครับ”

แต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งเธอเป็นกันเองเท่าไร เขายิ่งรู้สึกประหม่าจนหายใจได้ไม่ทั่วท้องเท่านั้น จนพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก ซ้ำแล้วยังรู้สึกร้อนบนใบหน้าอีกด้วย

“กลิ่นหอม ๆ ลอยมาขนาดนี้ โรงครัวคงอยู่ไม่ไกลใช่ไหมคะ” ขวัญข้าวได้กลิ่นอาหารลอยมาแตะจมูก หญิงสาวจึงหันมองหาต้นตอของกลิ่นพร้อมกับพูดออกมาไม่ดังนัก

“ใช่ครับ โรงครัวอยู่ทางด้านนั้นครับ” ชายหนุ่มชี้บอก

หากเดินไปทางซ้ายอีกไม่กี่เมตร จะเจอกับโรงครัวขนาดใหญ่ ด้วยความอยากเห็น ขวัญข้าวจึงเดินไปตามทางที่เขาชี้บอก โดยที่มีดินแดนเดินตามมาติด ๆ

“กว้างขวางเหมือนกันนะคะ” เธอชวนคุยเพื่อให้เขาหายเกร็ง

“เรือนจำที่นี่ค่อนข้างใหญ่ นักโทษก็เยอะ โรงครัวต้องกว้างขึ้นมาหน่อยครับ” ดินแดนพยายามแล้วที่จะทิ้งความประหม่าลง ทว่าเสียงก็ยังฟังดูแปลก ๆ อยู่ดี จนอีกคนจับสังเกตได้ไม่ยาก

ขวัญข้าวหันไปยิ้มให้ ก่อนจะถามขึ้นมาตรง ๆ

“เสียงสั่นแปลก ๆ นะคะ ข้าวมาที่นี่ทำให้คุณเกร็งเหรอคะ”

“ปะ เปล่านะครับ” ดินแดนโบกมือและเถียงเสียงหลง พร้อมกับพยายามคิดหาคำพูดดี ๆ มาแก้ตัว

“คือผมร้อนน่ะครับ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาตามกรอบหน้าประกอบคำตอบของตนเอง

 ขวัญข้าวฟังเหตุผลของเขาแล้วก็หลุดยิ้มกว้างออกมาด้วยความเอ็นดู ก่อนจะพูดแซวขึ้นอย่างหยอกล้อ

“เพิ่งรู้นะคะเนี่ย ว่าอากาศร้อนทำให้เสียงสั่นได้”

ดินแดนอ้าปากเหวอที่ถูกแซว ส่วนขวัญข้าวแกล้งมองไม่รู้ไม่ชี้ไปทางอื่น แล้วเดินนำหน้าออกไป