Chapter 8 เพื่อลูก2

เมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไป การเปิดภาคเรียนใหม่ก็มาถึง เด็กหญิงมาเรียมหน้าตาบ้องแบ๊ววัยน่ารัก เดินเข้ามาในโรงเรียน พร้อมกับมารดาที่ชื่อว่าลัลนา ทำให้ผู้ปกครองบางคนที่รู้ถึงอาชีพของเธอต่างมองมาอย่างเหยียดๆ แต่ลัลนาก็ไม่สนใจ

"สวัสดีค่ะคุณครู" ลัลนาพูดพร้อมทั้งพนมมือไหว้ทักทายคุณครู ซึ่งคุณครูเองก็รีบรับไหว้พร้อมทั้งยิ้มกว้างให้กับทั้งสองอย่างเป็นกันเอง

"สวัสดีค่ะคุณลัลนา หนูมาเรียม" มาเรียมยกมือขึ้นไหว้ครูไม่สวยเท่าไรนัก เพราะเด็กน้อยเริ่มจะรู้แล้วว่าที่นี่จะไม่มีมารดาของเธอ

"ไหว้สวยๆ ค่ะหนูมาเรียม" ลัลนาเอ็ดมาเรียมเล็กน้อย ซึ่งเป็นการติเพื่อก่อ เมื่อลัลนสต้องการให้เด็กน้อยทำกิริยาให้งดงาม สมกับที่เป็นลูกหลานของบ้านรชนิศภานุพงศ์

"ซาหวัดดีคะคุณครู" แม้จะพูดยังไม่ชัดสักเท่าไหร่นัก แต่เด็กหญิงมาเรียมก็พูดออกเสียงรอเรือได้ชัดเจน กว่าพยัญชนะตัวอื่น

"สวัสดีค่ะ หนูมาเรียมไหว้สวยมากเลยนะคะ ไปค่ะคุณครูจะพาเอาของไปเก็บ แล้วไปเล่นกับเพื่อนๆ นะคะ"

"ฝากด้วยนะคะคุณครู"

"ไม่ต้องห่วงค่ะคุณลัลนา หน้าที่ของคุณครูคือการอบรมดูแลและเอาใจใส่เด็กทุกคนเป็นอย่างดีค่ะ"

เมื่อลัลนาส่งมาเรียมเข้าห้องเรียนเสร็จแล้ว เธอก็เดินตรงมาที่รถ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อพบว่าคนที่เปิดรถลงมาคือชยันต์ และก็ต้องแปลกใจที่มีเพียงชยันต์กับลูกลงมาจากรถ แม่ของลูกกลับนั่งตากแอร์รออยู่ที่รถนั่นไม่ยอมลงมาด้วย ความจริงแล้วลัลนาไม่ต้องแอบก็ได้ เพราะชยันต์ไม่รู้จักเธอ ลัลนาไม่ได้ไปงานแต่งของชยันต์กับเขมิกา และไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน นั่นคือเหตุผลที่เขมิกาไว้วางใจ ที่จะให้ลัลนาเป็นคนรับส่งมาเรียม เมื่อชยันต์เดินเข้าไปในโรงเรียน ลัลนาจึงรีบก้าวขึ้นรถและขับออกจากโรงเรียนมุ่งหน้าสู่สถานเริงรมย์

~โรงเรียน~                                                                                                                               "นี่เธอชื่ออะไร" มาเรียมมองเด็กชายอย่างสงสัย เพราะเธอไม่เคยมีเพื่อนมาก่อน ส่วนมากจะอยู่แต่กับแม่เขมิกาแม่ลัลนา แล้วก็ป้าน้าอาที่สถานเริงรมย์เท่านั้น ทำให้เธอยังคงก้มหน้าอยู่กับของเล่น ไม่สนใจคำถามเมื่อสักครู่

"เธอชื่ออะไรเราชื่อเมฆนะ" มาเรียมเงยหน้ามองเด็กชายอีกครั้ง ในความรู้สึกของเด็กหญิงในเวลานี้นั้น คือคำว่าเพื่อน ที่มารดาเคยบอกมันหมายถึงการแบ่งปัน การคอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันไม่ทิ้งกัน ไม่ว่าจะเป็นยามทุกข์หรือยามสุขก็ตามที

"เราชื่อมาเรียม" มาเรียมพูดทั้งที่ยังก้มหน้าเล่นตัวต่อจิ๊กซอว์ การมีเพื่อนมันเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเด็กหญิงอย่างมาเรียมมาก เพราะเธอโตมากับห้องสี่เหลี่ยม แทบจะไม่ได้ออกไปไหนเลย เธอจึงยังไม่ชินกับสังคมแบบนี้

"ชื่อมาเรียมเหรอ ชื่อเพราะจังเลย วันนี้ใครมาส่งมาเรียม คุณพ่อหรือคุณแม่ล่ะ" คำถามของเด็กชายเมฆ ทำให้มาเรียมหยุดชะงัก คำว่าพ่อมาเรียมแทบจะไม่ได้สัมผัสและไม่เคยได้ยินมารดาพูดถึง แต่เด็กที่ฉลาดอย่างเธอก็พอจะรู้ความหมายของคำว่าพ่ออยู่บ้าง

หลังเลิกเรียนแม่ลัลนามารับกลับและส่งเด็กหญิงมาเรียมถึงห้อง ก่อนที่เธอจะรีบเดินออกไป เพราะมีสายเรียกเข้าของแขกคนสำคัญเข้ามาพอดี ขณะที่เขมิกากำลังง่วนอยู่กับการทำงานบ้าน

เมื่อถึงบ้าน สิ่งแรกที่เด็กหญิงมาเรียมสงสัยมาทั้งวัน นั่นคือพ่อของเธอหายไปไหน ทำไมถึงมีแต่แม่ มาเรียมค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ผู้ให้กำเนิด ก่อนจะไหว้ทักทายและถามขึ้น

"สวัสดีค่ะคุณแม่ แม่คะพ่อของมาเรียมหายไปไหน" คำถามของมาเรียม ทำให้ผู้เป็นมารดาถึงกับเจ็บจี๊ดที่อกข้างซ้าย เพิ่งไปโรงเรียนวันแรกมาเรียมก็ได้คำถามนี้มาแล้ว แม้ว่าเขมิกาเตรียมตั้งรับไว้ก่อนหน้าแล้วก็ตามที แต่ความรู้สึกลึกๆ มันก็อดที่จะเจ็บปวดแทนลูกสาวไม่ได้ ที่เธอไม่มีบิดาเหมือนกับคนอื่นเขามีกัน

เขมมิกาจูงแขนลูกสาวไปที่โซฟา เธออุ้มลูกน้อยขึ้นมานั่งที่ตัก ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มซ้ายขวา พร้อมกับส่งยิ้มกว้างให้กับมาเรียม เพื่อเป็นสัญลักษณ์บอกให้ลูกรู้ว่าเธอจะเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้เอง

"แม่จะเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้หนูเองนะ ไม่ต้องกลัว แม่จะปกป้องลูกเอง ถ้าใครถามว่าพ่อของลูกอยู่ที่ไหน มาเรียมบอกเขาไปว่าพ่อของหนูอยู่บนท้องฟ้า พ่อเป็นเทวดาอยู่ที่ดวงดาวดวงใดสักดวงที่ไกลแสนไกล แต่พ่อก็มองมาที่หนูเสมอนะ" เขมิกากำลังโกหกลูกสาว ซึ่งเธอคิดว่านั่นมันคือทางออกที่ดีที่สุด

"ถ้าหนูคิดถึงพ่อ หนูต้องมองไปที่ท้องฟ้า ที่มีดาว พ่อจะมาหาหนูตอนกลางคืนเหรอคะ"

"ใช่แล้วจ้า"

"กลางวันพ่อก็มองไม่เห็นหนู เพราะว่าไม่มีดาวมีแต่พระอาทิตย์"

"กลางวันเราต่างหากที่มองไม่เห็นพ่อ แต่พ่อมองมาที่หนูตลอดเลยนะ"

"หนูเข้าใจแล้วค่ะ พ่อจะมองมาที่หนูเสมอ หนูรักแม่นะคะ" เขมิกาโอบเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมกอด เธอได้แต่หวังว่าความรักทั้งหมดของเธอที่มีนั้น จะสามารถทดแทนสิ่งที่ขาดหายให้กับมาเรียมได้

เมื่อเขมิกาอธิบายทุกอย่างให้เด็กน้อยที่พอจะเข้าใจอยู่บ้าง จากนั้นมาเรียมก็นั่งลงที่พื้นตั้งหน้าตั้งตาเล่นของเล่นต่อตามประสาของเด็ก หลังจากลูกน้อยจับจ้องอยู่แต่การเล่นของเล่นทำให้เขมิการีบเช็ดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ เวลานี้มันไหลอาบแก้มสองข้าง สุดที่จะห้ามไว้ได้ เธอไม่รู้เลยว่าในอนาคตข้างหน้ามาเรียมจะต้องเจอกับอะไรบ้าง เด็กน้อยจะผ่านมันไปได้ไหม เธอจะสร้างภูมิคุ้มกันและเกราะกำบังให้กับลูกได้นานและดีแค่ไหน เขมิกาได้แต่หวังว่าลูกสาวของเธอจะแข็งแกร่ง จนสามารถผ่านอุปสรรคต่างๆ ไปได้ในวันที่ไม่มีเธอ