เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 13
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-06 07:36:49บทที่ 13
ศศิประภายังจำได้ดีว่าวันนั้น วันที่รังสิมันต์มาตามแมวของเขา และเขาพูดจาทักทายกับจันทริการาวกับรู้จักกันมาก่อน หลังจากที่เขากลับไปเธอก็คาดคั้นความจริงกับจันทริกา
‘แกรู้จักกับคุณรังสิมันต์ได้ยังไง’
‘จันทร์ไม่รู้จักหรอกค่ะ’
‘ถ้าไม่รู้จักแล้วแกกับเขาทักทายกันแบบนั้นได้ยังไง’
‘จันทร์แค่เคยเก็บกระเป๋าสตางค์ของเขาได้ และคืนให้เขาไป’
‘ถ้าอย่างนั้นก็จำไว้ด้วยว่าเขาเป็นของฉัน นับจากนี้แกอย่าได้เสนอหน้ามาให้เขาเห็นอีก โดยเฉพาะเวลาที่เขามาที่บ้านหลังนี้ เข้าใจมั้ย”
นั่นคือคำสั่งของเธอที่ห้ามไม่ให้จันทริกาออกมาให้รังสิมันต์เห็นหน้า ก็จะไม่ให้เธอระแวงได้อย่างไร ในเมื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเหมือนดั่งว่าเป็นพรหมลิขิตระหว่างสองคน ไหนจะเรื่องที่จันทริกาเก็บกระเป๋าของรังสิมันต์ได้ ไหนจะเรื่องที่จันทริกาช่วยชีวิตแมวของเขา หากรังสิมันต์รู้ความจริงเขาคงไม่มีทางให้ความสนิทสนมกับเธอแบบนั้นเป็นแน่ และผู้หญิงที่เขาจะเลือกอย่างไม่ลังเลก็คงจะเป็นจันทริกา
“พี่ศศิจะให้จันทร์เอาวางไว้ที่ไหน”
“เอาไปวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง” ศศิประภาตอบเสียงห้วนกระด้าง แต่คนฟังก็ชินเสียแล้ว ร่างบางเดินเอาไปวางไว้ตามคำสั่ง จากนั้นก็เตรียมจะเดินเลี่ยงหนีออกจากห้อง หากแต่ศศิประภากลับเอ่ยห้ามเอาไว้ทันควัน
“นั่นแกจะไปไหน”
“ลงไปช่วยงานในครัวค่ะ”
“ไม่ใช่รีบไปให้ท่าคุณตะวันหรอกเหรอ”
“พี่ศศิ!” เสียงหวานอุทานออกมาเมื่อศศิประภาพูดจาว่าร้ายอย่างรุนแรงเช่นนั้น
“ทำไม! หรือไม่จริง แกกล้าเถียงไหมล่ะ”
“จันทร์ไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้น”
“น้อยไปล่ะสิไม่ว่า ถึงใครจะดูไม่ออก แต่ฉันดูแกออก แกมันไม่สมควรจะได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ ถ้าแกไม่ใช้มารยาออดอ้อนคุณตะวันจนเขานึกสมเพช”
“จันทร์ไม่อยากเถียงกับพี่ศศิ ถ้าพี่ศศิจะพูดเรื่องนี้ จันทร์ขอตัวนะคะ” จันทริกาตัดบทแม้ใจจะร้าวรานแค่ไหน แต่เธอรู้ดีว่าต่อให้พูดจนปากคอแห้ง ศศิประภาก็คงไม่มีทางเชื่อ
“ฉันไม่ให้ไป!”
ศศิประภาขยับมาใกล้จันทริกาพร้อมกับกระชากแขนเอาไว้ จากนั้นก็ออกแรงบีบเต็มแรงจนจันทริกาต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ
“พี่ศศิจะทำอะไรจันทร์ ปล่อยนะ”
“ฉันก็จะทำให้แกกระเด็นไปจากบ้านหลังนี้น่ะสิ”
พูดจบศศิประภากลับต้องเป็นฝ่ายนิ่วหน้าบ้าง มือคลายออกจากการบีบแขนของจันทริกาโดยพลัน ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันเช่นนั้น ทำให้จันทริกาพลอยตกใจจนลืมความขัดแย้งเมื่อครู่ไปชั่วขณะ พร้อมกับเอ่ยถามอย่างตกใจ
“พี่ศศิเป็นอะไร”
“พาฉันไปห้องน้ำที” ศศิประภาหลุดคำพูดออกมาคล้ายขอร้องและอ้อนวอนให้จันทริกาได้ยินเป็นครั้งแรก
คนถูกขอร้องไม่รอช้ารีบเข้าไปช่วยประคองพี่สาวต่างสายเลือด พาเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ ทันที ตอนนั้นเองที่มีเลือดสดๆ ไหลลงมาตามขาของศศิประภา เริ่มจากนิดๆ ก่อนจะไหลเป็นทางราวกับก๊อกน้ำรั่วก็ไม่ปาน
“พี่ศศิ! เลือดออก!” จันทริกาบอกอย่างตกใจเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาไม่หยุด แต่เจ้าของชื่อกลับแสยะยิ้มเหมือนสมใจกับอะไรบางอย่าง ทั้งที่สีหน้าเริ่มซีดเผือดจากการเสียเลือดเป็นจำนวนมาก
“กรี๊ดดด!”
เสียงกรีดร้องของศศิประภาดังขึ้นสุดเสียง พร้อมกับที่ทรุดกายลงกับพื้น จันทริกายืนตัวแข็งอย่างทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อนในชีวิต ทว่าเสียงกรีดร้องนั้นไม่ได้ดังอยู่เฉพาะแต่ในห้องน้ำ หากแต่มันยังดังไปถึงชั้นล่าง ทำให้รังสิมันต์ที่กำลังจะทานอาหารเช้าวางช้อนลง แล้วรีบสาวเท้าวิ่งถี่ๆ กลับขึ้นมายังห้องตัวเองทันที
ประตูห้องถูกเปิดผลัวะเข้ามา ตาคมสอดส่ายหาร่างของภรรยา เมื่อมีเสียงบางอย่างดั่งคนเคลื่อนไหวแว่วดังออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงก็ก้าวยาวๆ ตามเข้าไปดูทันที
ภาพที่เห็นทำเอารังสิมันต์ตกตะลึงไปชั่วขณะ หากแต่เขาก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว ไม่กี่อึดใจต่อมาเขาก็ถึงตัวศศิประภาที่ตอนนี้ขาสองข้างเปรอะเปื้อนไปด้วยของเหลวสีแดงเข้ม
“ศศิ! เป็นอะไรครับ”
“ช่วย...ศศิด้วย...จันทร์ผลักศศิล้มค่ะ...จันทร์...จะฆ่าศศิกับลูกของเรา” ศศิประภาพูดด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น เลือดที่ไหลออกมาราวกับก๊อกรั่วทำให้หน้าของเธอซีดลงเรื่อยๆ แต่กระนั้นก็ยังอุตส่าห์แข็งใจทำตามแผนของตัวเองจนสำเร็จจนได้
จันทริกายืนอึ้งกับการถูกใส่ร้ายแบบรุนแรงเช่นนั้น ทว่าปากกลับไม่อาจขยับแก้ตัวใดๆ ได้ หากแต่วินาทีนั้นรังสิมันต์เองไม่คิดจะสนใจอะไร นอกจากความปลอดภัยของเมียและลูก เขารีบอุ้มเอาร่างของภรรยาสาวขึ้นไว้ในอ้อมแขน แล้วตะโกนบอกคนขับรถให้รีบเอารถออก เพื่อพาศศิประภาไปส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด
บทล่าสุด
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 50
บทที่ 50“แต่คุณปรัชญ์ขอร้องนะคะ จันทร์ไม่อยากผิดคำพูดกับ...”จันทริกายังพูดไม่ทันจบ นิ้วแกร่งเรียวยาวก็แตะลงบนเรียวปากนุ่ม เพื่อห้ามไม่ให้เธอพูดต่อ“ฉันไม่อนุญาตให้เธอเห็นคนอื่นสำคัญกว่าฉัน”พูดจบนิ้วที่แตะอยู่บนเรียวปากนุ่มก็เลื่อนออก แต่เรียวปากหยักร้อนกลับเคลื่อนเข้ามาแทนที่ ร่างบางเกร็งขึ้นเพราะกลัวว่ารังสิมันต์จะทำรุนแรงเช่นเดิมอีก หากแต่จูบครั้งนี้เป็นจูบที่แสนอ่อนโยน จูบที่คล้ายจะไถ่โทษ จูบที่เว้าวอน จนอาการเกร็งนั้นมลายหายไป และยืนนิ่งให้เขาจูบอยู่เนิ่นนาน“เมี้ยว...”เสียงร้องของเมสซี่ที่ดังขึ้น ทำให้อารมณ์ที่กำลังอ่อนไหวของทั้งคู่สะดุดลง จันทริกาได้สติจึงรีบผละออกห่างจากการโอบกอดของเขาอย่างรวดเร็ว แล้วย่อตัวลงไปอุ้มเมสซี่ขึ้นมาแนบอก คล้ายกับจะใช้มันเป็นเกราะป้องกันไม่ให้เขาเข้าถึงตัวได้อีกรังสิมันต์ออกจะเขม่นแมวตัวโปรดเป็นครั้งแรก แต่ไหนแต่ไรมันรู้งาน และไม่เคยทำตัวเป็นก้างขวางคอ แต่ทำไมวันนี้มันถึงมาขัดจังหวะก็ไม่รู้“ฉันเพิ่งบอกเธอไปหยกๆ ว่าไม่ให้เห็นใครสำคัญกว่าฉัน”“แต่นี่เมสซี่แมวของคุณนะคะ คุณให้อาหารมันหรือยังคะ” จันทริกาถามอย่างพอจะเข้าใจอากัปกิริยาของเมสซี่ดีว่าที
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 49
บทที่ 49ร่างสูงเดินดุ่มไปหาคนทั้งคู่อย่างไม่รีรอ สีหน้าบอกชัดว่าไม่สบอารมณ์และไม่พอใจเป็นอย่างมาก ปรัชญ์จึงพยักหน้าให้จันทริกาหลบไปก่อน ส่วนเขาเป็นฝ่ายอยู่รับหน้ารังสิมันต์ “แกมาทำอะไรที่บ้านฉัน” รังสิมันต์ถามเสียงห้วนกระด้างอย่างไม่คิดจะเก็บอารมณ์“มาหาจันทร์”“มาหาทำไม?”“มาจีบมั้ง” ปรัชญ์ตอบกวนๆ ยิ่งเห็นรังสิมันต์ทำหน้าถมึงทึงเช่นนั้นก็ยิ่งพอใจที่ได้ยั่วให้เพื่อนโกรธได้ แต่ดูแค่ตาเดียวก็รู้ว่าที่รังสิมันต์ทำหน้าแบบนั้นก็เพราะกำลังหึงหรือไม่ก็หวงก้าง“มันใช่เวลาไหม” รังสิมันต์ย้อนถามด้วยน้ำเสียงโทนเดิม“ทีแกยังเคยคิดจีบเมียฉัน ทำไมฉันจะจีบเมียแกบ้างไม่ได้” ปรัชญ์ยักไหล่และตอบกวนๆ เช่นเดิม ทั้งๆ ที่ในใจแอบหัวเราะคนออกอาการอยู่เงียบๆ “ฉันบอกแล้วไงว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่เมียฉัน” แม้จะออกอาการว่าหึงหวงปานใด แต่ปากก็ยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง ซึ่งนั่นกลับยิ่งเข้าทางปรัชญ์“ไม่ใช่ก็ยิ่งดีใหญ่ ฉันจะได้ทำอะไรสะดวกๆ”“แกกำลังจะแต่งงานกับน้องเล็กนะเว้ย เลวให้มันน้อยๆ หน่อยได้ไหมไอ้เวร”“หวงก้างว่างั้น”“แกแม่งกวนตีนไม่เลิกว่ะ แล้วแต่แกเถอะไอ้เลวอยากทำอะไรก็ทำ” เมื่อถูกจี้แบบถูกจุดซ้ำแล้วซ้ำอีก รังสิ
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 48
บทที่ 48วันนี้เป็นวันหยุดของรังสิมันต์ซึ่งเพิ่งจะกลับมาจากกรุงเทพฯ เมื่อวานนี้ อุ้ยคำจึงลากลับบ้านไปหาครอบครัว ส่วนหนานอินซึ่งเป็นรปภ.เฝ้าป้อมหน้าบ้านก็ขอลาหยุดเช่นกัน จึงกลายเป็นว่าวันนี้จันทริกาต้องอยู่บ้านหลังใหญ่นั้นกับเจ้าของบ้านตามลำพังรังสิมันต์อยู่กับเมสซี่ในห้องนั่งเล่น ส่วนจันทริกาตากผ้าอยู่หลังบ้าน มือเล็กที่กำลังจับผ้าขึ้นแขวนบนราวตากชะงักครู่หนึ่งพลางเงี่ยฟัง เมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งหน้าบ้าน ปกติแล้วหน้าที่เปิดประตูรั้วจะเป็นของหนานอินซึ่งเป็นรปภ.เฝ้าหน้าป้อม แต่วันนี้หนานอินลางาน จันทริกาจึงต้องละมือจากการตากผ้า แล้วเร่งฝีเท้าไปยังประตูหน้าบ้านอย่างรู้ดีว่าเป็นหน้าที่ตัวเอง“มาหาใครคะ” เสียงหวานถามคนที่มากดกริ่งอย่างสุภาพ ก่อนที่ดวงตาสวยปนเศร้าจะเบิกกว้างและเปลี่ยนเป็นเปล่งประกายด้วยความดีใจ เมื่อเห็นหน้าคนที่มากดกริ่งในระยะใกล้“พี่เล็ก...”เจ้าของชื่อที่เธอเรียกคือรุ่นพี่ที่เธอเคยสนิทสนมมากในตอนเรียนมัธยม เพราะเคยอยู่ชมรมดนตรีด้วยกันนั่นเอง “จันทร์...” “ดีใจจังค่ะที่ได้เจอพี่เล็ก พี่เล็กสวยขึ้นจนจันทร์เกือบจะจำไม่ได้เลยค่ะ”
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 47
บทที่ 47สำหรับคนที่จมอยู่ในห้วงของความทุกข์ใจ วันเวลามักผ่านไปช้าเสมอ คนในบ้านที่รังสิมันต์ส่งไปทำงานที่ห้างสรรพสินค้าของเขา ยังไม่มีใครได้กลับมา ดังนั้นจันทริกาจึงต้องทำงานบ้านทุกอย่างแทบจะคนเดียวเช่นเดิม และยังมีสิ่งที่ต้องทำมากกว่าหน้าที่ของคนรับใช้ทั่วไป นั่นคือเธอต้องคอยรองรับไฟปรารถนาของรังสิมันต์ ไม่ว่าเขาต้องการยามใด เธอก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธได้สักครั้ง จันทริการู้ดีว่าเขาทำไปเพื่อระบายความแค้นเท่านั้น หากแต่ตอนนี้เธอกลับเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเริ่มจะผูกพันกับเขาอย่างลึกซึ้งมากขึ้นทุกวัน ซึ่งเรื่องเหล่านี้ทำให้เธอทุกข์ใจไม่น้อย หากจะมีสิ่งที่ทำให้เธออยู่บ้านหลังนี้ได้อย่างมีความสุข ก็คงจะเป็นความน่ารักของเมสซี่กับความเอ็นดูจากลุงหนานอินซึ่งเป็นรปภ.กับอุ้ยคำเท่านั้น ส่วนเจ้าของบ้าน แม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาก็ยังคงใจร้ายและเย็นชาใส่เธอดังเดิม แม้บางครั้งเขาเหมือนจะอ่อนโยน แต่นั่นก็เป็นเพียงเพราะเขาลืมตัว ครั้นพอเขาคิดได้ว่าเกลียดชังเธอแค่ไหน จันทริกาก็มักจะได้รับผลจากความเคียดแค้นชิงชังของเขาดังเดิมเช้านี้จันทริกาไม่ได้ทำอาหาร รังสิมันต์บอกเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 46
บทที่ 46“คำว่าเกมหัวใจ มันไว้สำหรับคนที่มีใจให้กัน”“แกไม่ได้คิดอะไรกับจันทร์ว่างั้น” จากที่ถูกไล่ต้อนตอนนี้ปรัชญ์เปลี่ยนเป็นฝ่ายไล่ต้อนรังสิมันต์บ้าง“คิด...คิดว่าเด็กคนนั้นทำให้เมียฉันตาย”“แน่ใจว่าคิดแค่นั้น แล้วนี่แต่งตัวจะไปไหน”“กลับเชียงใหม่สิวะ จะอยู่ทำไมล่ะ ก็ผู้หญิงที่ฉันตั้งใจจะมาจีบกลายเป็นเมียแกไปแล้วนี่ หรือแกจะให้ฉันแย่งเมียเพื่อนก็ได้นะฉันไม่ถือ”“ก่อนจะถามฉัน ถามตัวเองก่อนว่าคิดจะแย่งเมียฉันจริงๆ หรือแค่อยากให้เมียตัวเองหึง”คำพูดที่เหมือนกับมานั่งอยู่ในใจเช่นนั้น ทำให้รังสิมันต์ต้องทำหน้าตึงกลบเกลื่อน แม้สิ่งที่ปรัชญ์พูดมาจะไม่ตรงกับความจริงนักแต่ก็เฉียดสุดๆ เขาไม่ได้อยากให้จันทริกาหึง แค่อยากให้เธอเจ็บจริงหรือที่ว่าต้องการแค่นั้น?รังสิมันต์ถามตัวเอง...แล้วทำไมตอนที่เด็กคนนั้นทำหน้าเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับเขา เขาถึงได้หงุดหงิดนัก“ต้องให้ย้ำกี่ครั้งว่าเมียฉันตายแล้ว แกความจำเสื่อมหรือไงไอ้เชี่ยปรัชญ์” คนถูกต้อนคืนทำเสียงฉุนๆ ใส่“ฉันไม่ได้หมายถึงคนที่ตายแล้วเว้ย แต่หมายถึงคนที่แกอยู่ด้วยตอนนี้”“จันทริกาไม่ใช่เมียฉัน”“แล้วเป็นอะไร แค่อดีตน้องเมียที่ตอนนี้ถูกลดฐานะล
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 45
บทที่ 45“เธอนอนหรือยัง” ถามทั้งๆ ที่รู้ว่าดึกดื่นขนาดนี้ จันทริกาต้องนอนแล้ว เพราะปกติถ้าคืนไหนที่เขาไม่ได้ให้เธอขึ้นไปหา หรือเป็นฝ่ายลงมาหาเธอ เด็กคนนั้นจะหลับเร็วเป็นพิเศษ“นอนแล้วค่ะ คุณโทร.มามีอะไรหรือเปล่าคะ”“ฉันแค่โทร.มาถามว่าเมสซี่เป็นยังไงบ้าง” ปากพูดไปตามที่สมองเตรียมการเอาไว้ล่วงหน้า หากแต่เสียงในใจเสียงหนึ่งกลับตะโกนก้องขึ้นมาว่า เพราะอยากได้ยินเสียงนุ่มๆ เรียบๆ ของเธอต่างหาก“เมสซี่อยู่กับจันทร์ค่ะ ตอนนี้หลับไปแล้ว”“ก็ดี ฉันแค่เป็นห่วงมัน”“ไม่ต้องห่วงนะคะจันทร์จะดูแลเมสซี่อย่างดี และสมบัติทุกชิ้นของคุณในบ้านหลังนี้ยังอยู่ครบค่ะ” จันทริกาพูดกับคนโทร.มาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะเป็นการบอกกล่าวตามปกติ ทว่าหัวใจกลับปวดแปลบ เมื่อตระหนักถึงความจริงที่ว่า คุณตะวันเป็นห่วงแค่เมสซี่เท่านั้น ไม่ได้ห่วงเธอแม้แต่นิด หากจะห่วงก็คงห่วงว่าเธอจะพาใครมาขโมยของในบ้านอย่างที่เขาพูดไว้ก่อนไปมากกว่า เพราะเธอเป็นผู้ร้ายในสายตาเขามาตลอดตั้งแต่ศศิประภาตายไป จันทริกาจึงต้องบอกเขาไปเช่นนั้น หากแต่คนฟังกลับรู้สึกว่าเธอกำลังประชด“สมบัติของฉันที่เธอว่าอยู่ครบทุกชิ้น รวมถึงเธอด้วยหรือเปล่า”จันทริกาห
