LOGINShare
บทที่ 13
Last Updated:
2025-06-06 07:36:49บทที่ 13
ศศิประภายังจำได้ดีว่าวันนั้น วันที่รังสิมันต์มาตามแมวของเขา และเขาพูดจาทักทายกับจันทริการาวกับรู้จักกันมาก่อน หลังจากที่เขากลับไปเธอก็คาดคั้นความจริงกับจันทริกา
‘แกรู้จักกับคุณรังสิมันต์ได้ยังไง’
‘จันทร์ไม่รู้จักหรอกค่ะ’
‘ถ้าไม่รู้จักแล้วแกกับเขาทักทายกันแบบนั้นได้ยังไง’
‘จันทร์แค่เคยเก็บกระเป๋าสตางค์ของเขาได้ และคืนให้เขาไป’
‘ถ้าอย่างนั้นก็จำไว้ด้วยว่าเขาเป็นของฉัน นับจากนี้แกอย่าได้เสนอหน้ามาให้เขาเห็นอีก โดยเฉพาะเวลาที่เขามาที่บ้านหลังนี้ เข้าใจมั้ย”
นั่นคือคำสั่งของเธอที่ห้ามไม่ให้จันทริกาออกมาให้รังสิมันต์เห็นหน้า ก็จะไม่ให้เธอระแวงได้อย่างไร ในเมื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเหมือนดั่งว่าเป็นพรหมลิขิตระหว่างสองคน ไหนจะเรื่องที่จันทริกาเก็บกระเป๋าของรังสิมันต์ได้ ไหนจะเรื่องที่จันทริกาช่วยชีวิตแมวของเขา หากรังสิมันต์รู้ความจริงเขาคงไม่มีทางให้ความสนิทสนมกับเธอแบบนั้นเป็นแน่ และผู้หญิงที่เขาจะเลือกอย่างไม่ลังเลก็คงจะเป็นจันทริกา
“พี่ศศิจะให้จันทร์เอาวางไว้ที่ไหน”
“เอาไปวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง” ศศิประภาตอบเสียงห้วนกระด้าง แต่คนฟังก็ชินเสียแล้ว ร่างบางเดินเอาไปวางไว้ตามคำสั่ง จากนั้นก็เตรียมจะเดินเลี่ยงหนีออกจากห้อง หากแต่ศศิประภากลับเอ่ยห้ามเอาไว้ทันควัน
“นั่นแกจะไปไหน”
“ลงไปช่วยงานในครัวค่ะ”
“ไม่ใช่รีบไปให้ท่าคุณตะวันหรอกเหรอ”
“พี่ศศิ!” เสียงหวานอุทานออกมาเมื่อศศิประภาพูดจาว่าร้ายอย่างรุนแรงเช่นนั้น
“ทำไม! หรือไม่จริง แกกล้าเถียงไหมล่ะ”
“จันทร์ไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้น”
“น้อยไปล่ะสิไม่ว่า ถึงใครจะดูไม่ออก แต่ฉันดูแกออก แกมันไม่สมควรจะได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ ถ้าแกไม่ใช้มารยาออดอ้อนคุณตะวันจนเขานึกสมเพช”
“จันทร์ไม่อยากเถียงกับพี่ศศิ ถ้าพี่ศศิจะพูดเรื่องนี้ จันทร์ขอตัวนะคะ” จันทริกาตัดบทแม้ใจจะร้าวรานแค่ไหน แต่เธอรู้ดีว่าต่อให้พูดจนปากคอแห้ง ศศิประภาก็คงไม่มีทางเชื่อ
“ฉันไม่ให้ไป!”
ศศิประภาขยับมาใกล้จันทริกาพร้อมกับกระชากแขนเอาไว้ จากนั้นก็ออกแรงบีบเต็มแรงจนจันทริกาต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บ
“พี่ศศิจะทำอะไรจันทร์ ปล่อยนะ”
“ฉันก็จะทำให้แกกระเด็นไปจากบ้านหลังนี้น่ะสิ”
พูดจบศศิประภากลับต้องเป็นฝ่ายนิ่วหน้าบ้าง มือคลายออกจากการบีบแขนของจันทริกาโดยพลัน ท่าทีที่เปลี่ยนไปกะทันหันเช่นนั้น ทำให้จันทริกาพลอยตกใจจนลืมความขัดแย้งเมื่อครู่ไปชั่วขณะ พร้อมกับเอ่ยถามอย่างตกใจ
“พี่ศศิเป็นอะไร”
“พาฉันไปห้องน้ำที” ศศิประภาหลุดคำพูดออกมาคล้ายขอร้องและอ้อนวอนให้จันทริกาได้ยินเป็นครั้งแรก
คนถูกขอร้องไม่รอช้ารีบเข้าไปช่วยประคองพี่สาวต่างสายเลือด พาเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ใกล้ๆ ทันที ตอนนั้นเองที่มีเลือดสดๆ ไหลลงมาตามขาของศศิประภา เริ่มจากนิดๆ ก่อนจะไหลเป็นทางราวกับก๊อกน้ำรั่วก็ไม่ปาน
“พี่ศศิ! เลือดออก!” จันทริกาบอกอย่างตกใจเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาไม่หยุด แต่เจ้าของชื่อกลับแสยะยิ้มเหมือนสมใจกับอะไรบางอย่าง ทั้งที่สีหน้าเริ่มซีดเผือดจากการเสียเลือดเป็นจำนวนมาก
“กรี๊ดดด!”
เสียงกรีดร้องของศศิประภาดังขึ้นสุดเสียง พร้อมกับที่ทรุดกายลงกับพื้น จันทริกายืนตัวแข็งอย่างทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อนในชีวิต ทว่าเสียงกรีดร้องนั้นไม่ได้ดังอยู่เฉพาะแต่ในห้องน้ำ หากแต่มันยังดังไปถึงชั้นล่าง ทำให้รังสิมันต์ที่กำลังจะทานอาหารเช้าวางช้อนลง แล้วรีบสาวเท้าวิ่งถี่ๆ กลับขึ้นมายังห้องตัวเองทันที
ประตูห้องถูกเปิดผลัวะเข้ามา ตาคมสอดส่ายหาร่างของภรรยา เมื่อมีเสียงบางอย่างดั่งคนเคลื่อนไหวแว่วดังออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงก็ก้าวยาวๆ ตามเข้าไปดูทันที
ภาพที่เห็นทำเอารังสิมันต์ตกตะลึงไปชั่วขณะ หากแต่เขาก็ตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว ไม่กี่อึดใจต่อมาเขาก็ถึงตัวศศิประภาที่ตอนนี้ขาสองข้างเปรอะเปื้อนไปด้วยของเหลวสีแดงเข้ม
“ศศิ! เป็นอะไรครับ”
“ช่วย...ศศิด้วย...จันทร์ผลักศศิล้มค่ะ...จันทร์...จะฆ่าศศิกับลูกของเรา” ศศิประภาพูดด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น เลือดที่ไหลออกมาราวกับก๊อกรั่วทำให้หน้าของเธอซีดลงเรื่อยๆ แต่กระนั้นก็ยังอุตส่าห์แข็งใจทำตามแผนของตัวเองจนสำเร็จจนได้
จันทริกายืนอึ้งกับการถูกใส่ร้ายแบบรุนแรงเช่นนั้น ทว่าปากกลับไม่อาจขยับแก้ตัวใดๆ ได้ หากแต่วินาทีนั้นรังสิมันต์เองไม่คิดจะสนใจอะไร นอกจากความปลอดภัยของเมียและลูก เขารีบอุ้มเอาร่างของภรรยาสาวขึ้นไว้ในอ้อมแขน แล้วตะโกนบอกคนขับรถให้รีบเอารถออก เพื่อพาศศิประภาไปส่งโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด
Latest chapter
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 112
บทที่ 112ร่างสูงเดินตามบันไดลงไปชั้นล่าง หลังออกจากห้องลูกชาย พยายามครุ่นคิดว่ายามดึกแบบนี้เมียเขาจะไปอยู่ที่ไหน ตอนแรกคิดว่าเธอออกไปเดินเล่น เลยไปตามหาดูที่สวนหย่อม แต่ก็ไร้เงาจันทริกาอย่างสิ้นเชิง คนตามหาเมียจึงทั้งร้อนใจและอดหัวเสียด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ กระทั่งฉุกคิดขึ้นได้ถึงห้องนอนชั้นล่างที่เขายังไม่ได้ไปดู ร่างสูงจึงก้าวตรงไปยังห้องนั้นอย่างไม่ลังเล แล้วก็ต้องแอบถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นแสงสว่างเล็ดลอดออกมาจากข้างในเธอลงมาทำอะไรที่นี่นะมือใหญ่ผลักประตูเข้าไปเพื่อหาคำตอบให้ตัวเองในทันที ทำเอาคนที่อยู่ในห้องสะดุ้งเล็กน้อย มือที่กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ชะงักไป ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เช่นกัน เมื่อความลับที่ตัวเองพยายามจะปกปิด ถูกจับได้เสียแล้ว“อยู่นี่นี่เอง พี่ตามหาซะทั่ว” เสียงทุ้มรำพึงขึ้นแบบกึ่งโล่งอกกึ่งคาดโทษ เพราะหลายวันมานี้เธอทำให้เป็นห่วงและแอบหนีเขามากลางดึกอยู่บ่อยๆ“จันทร์นึกว่าพี่ตะวันหลับไปแล้วซะอีกค่ะ” จันทริกาพูดออกไปตามที่ตัวเองจำได้ เพราะก่อนออกจากห้องมา รังสิมันต์มีอาการง่วงงุนจนเกือบจะหลับไปแล้ว“ตอนแรกก็หลับไปแล้ว แต่ก็ต้องตื่นมาเพราะเมียหาย ไม่ใช่คืนแรก
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 111
บทที่ 111เมื่อภรรยาเอาแต่ยืนหน้าแดง รังสิมันต์จึงยื่นแขนมาเกี่ยวเอวเล็ก รั้งร่างบางให้นั่งลงบนตัก ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้ม“ตกลงนะ”“ก็ได้ค่ะ” เสียงหวานเอ่ยรับปากอายๆ ทำให้คนที่ได้ดั่งใจประกบปากจูบเธออย่างดูดดื่มทันที และจันทริกาก็อดไม่ได้ที่จะจูบตอบเขาด้วยความดูดดื่มอ่อนหวานเช่นกันรังสิมันต์ครางออกมาในลำคออย่างพอใจ มือใหญ่เริ่มลูบไล้ไปตามลอนสะโพกผาย ต่ำลงไปยังชายกระโปรงแล้วรุกคืบเข้าไปข้างใน สัมผัสกับความเนียนละมุนของขาอ่อน เช่นเดียวกับปากและจมูกโด่ง ที่ตอนนี้ผละออกจากการประกบจูบ แต่กลับเริ่มซุกไซ้ไปตามพวงแก้ม ใบหู เลื่อนต่ำไปถึงซอกคอ แล้วระดมจูบไซ้ปลุกเร้า อย่างรู้ดีว่าทำอย่างไรจันทริกาจึงจะยอมตามใจ“พอแล้วค่ะพี่ตะวัน ไหนว่าคืนนี้ไงคะ” เสียงหวานเอ่ยประท้วงออกมาหอบๆ พยายามจะผลักใบหน้าสามีออกห่างแต่เขาไม่ยอม“ขอมัดจำก่อนไงจ๊ะ”“ไม่เอาค่ะ จันทร์ต้องลงไปหาอาทิตย์นะคะ”“ฟองคำเลี้ยงให้อยู่ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้อยู่กับพี่ก่อนเถอะนะ”“จันทร์คิดถึงลูกนี่คะ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายชั่วโมง”“แล้วไม่คิดถึงผัวบ้างเหรอคนดี พี่กับจันทร์ก็ไม่ได้เจอกันตั้งหลายชั่วโมงเหมือนกันนะ”“คิดถึงค่ะ คิดถึงทั้งลูก
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 110
บทที่ 110‘น้องอาทิตย์’ ลูกชายวัยหกเดือนนั่งรถมากับพ่อบนเบาะหลัง ในตอนบ่ายช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ โดยมีอุ้ยคำเป็นคนขับ รถคันหรูแล่นมาหยุดที่ลานจอดรถของคณะซึ่งแม่น้องอาทิตย์เรียนอยู่ แม้วันนี้จะเป็นวันหยุด แต่ทว่าลานจอดรถกลับแน่นขนัดไปด้วยพาหนะของนักศึกษาภาคพิเศษในระดับปริญญาตรี โท และเอก ที่ต่างต้องมาเรียนในวันเสาร์อาทิตย์ ร่างบางออกมาจากตึกช้ากว่าเวลาเดิมเกือบสิบห้านาที ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาที่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มก่อนหน้านี้บึ้งตึงลงโดยพลัน ไม่ใช่เพราะต้องรอเมียนาน แต่เป็นเพราะมีหนุ่มหล่อหน้าตาดีเดินเคียงคู่ออกมาด้วยต่างหากเห็นเช่นนั้นลมเพชรหึงก็กำเริบทันที ร่างสูงเอียงตัวไปอุ้มลูกน้อยขึ้นมาบนวงแขน ก่อนจะผลักประตูรถลงไป แล้วก้าวยาวๆ ตรงไปหาภรรยาสาวอย่างไม่ลังเลทันที“ทำไมวันนี้มาช้าจังครับที่รัก พี่กับลูกมารอตั้งนาน” ไม่แค่ถามแต่รังสิมันต์ยังส่งน้องอาทิตย์ให้ผู้เป็นภรรยาอุ้ม พร้อมกับส่งสายตาดุๆ ไปยังไอ้หน้าหล่อคนนั้น เป็นเชิงบอกว่านี่เมียเขาและเธอก็มีลูกแล้ว เพราะฉะนั้นถ้ามันไม่อยากเดือดร้อนก็อย่าทำตัวสนิทสนมกับเมียเขาเกินเหตุ“ขอโทษด้วยนะคะ พอดีจันทร์มีงานกลุ่มที่ต้องแบ่งกันทำกับเพื่อ
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 109
บทที่ 109หลังจากงานแต่งงานระหว่างรังสิมันต์กับจันทริกาผ่านไป เสียงเปียโนแสนไพเราะก็มักจะดังขึ้นบ่อยครั้ง เช่นเดียวกับคืนนี้ก็เช่นกัน คฤหาสน์หลังใหญ่ในยามค่ำคืน ยังคงสวยงามและสว่างไสวด้วยไฟหลากหลายดวง เสียงเปียโนที่ถูกบรรเลงด้วยนิ้วเรียวๆ สวยๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของราตรีกาล สมาชิกในครอบครัวที่กำลังนอนอยู่ต่างอดคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อเสียงเปียโนที่กำลังถูกบรรเลงอยู่ตอนนี้นั้น เป็นท่วงทำนองอันแว่วหวานแสนไพเราะ สะท้อนอารมณ์ของคนเล่นเป็นอย่างดี ว่ากำลังมีความสุขมากแค่ไหน ความสุขนั้นส่งผ่านเสียงเพลง ขับกล่อมคนฟังให้ผล็อยหลับไปอย่างแสนสุขเช่นเดียวกับคนเล่น“อุ๊ย...พี่ตะวัน”เสียงหวานอุทานขึ้น เมื่อเพลงแสนหวานนั้นจบลง พร้อมๆ กับที่เอวเล็กถูกแขนแข็งแรงสอดเข้ามากอด พวงแก้มและซอกคอก็โดนจูบโดนไซ้จากจมูกโด่งคมของคนที่ไม่เคยยอมห่างเธอไปไหน“รางวัลสำหรับเพลงเพราะๆ”“ใครอยากได้รางวัลแบบนี้กันคะ”“ใครๆ ก็อยากได้ทั้งนั้นแหละ”“ใครๆ ที่ว่านี่หมายถึงสาวๆ ของพี่ตะวันเหรอคะ” จันทริกาเอียงหน้ามาถาม สีหน้าและแววตาสะท้อนความสุขออกมา จนตอนนี้ใครต่อใครต่างก็บอกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉามากที่สุด“ถ
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 108
บทที่ 108งานแต่งงานเล็กๆ ถูกจัดขึ้นในอีกสองอาทิตย์ต่อมา ตอนเช้าเป็นงานแต่งแบบไทยตามประเพณี รังสิมันต์เชิญเฉพาะญาติผู้ใหญ่ฝั่งตัวเองมาเป็นสักขีพยาน และเป็นการบอกกล่าวให้รับรู้ว่าจันทริกาคือภรรยาของเขา ส่วนญาติทางฝั่งจันทริกาไม่มีใคร นอกจากตาธงกับยานนวลที่เธอถือว่าเป็นตากับยายของเธอ ส่วนงานกลางคืนเป็นงานเลี้ยงแบบอบอุ่น ที่มีเฉพาะเพื่อนสนิทของทั้งสองฝ่ายเท่านั้น แน่นอนว่าหนุ่มๆ ทั้งสี่คนซึ่งได้แก่ ปรัญช์ ปราณต์ ศาสตรา และกวินภพ มาร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้กันทั่วหน้า โดยแต่ละคนต่างควงคู่ภรรยามาทั้งนั้น ยกเว้นกวินภพซึ่งยังโสดแต่ก็ยังมีคนมาด้วย คือเอมมาลินนั่นเอง เอมมาลินถูกเชิญมางานเลี้ยงคืนนี้ด้วย เพราะถึงแม้จันทริกาจะรู้จักกับเอมมาลินได้ไม่นาน แต่เอมมาลินก็เป็นผู้มีพระคุณและยังเป็นคนที่เธอรักและนับถือเหมือนพี่สาวอีกคนหนึ่ง งานนี้อดีตคนเคยรักจึงจำต้องเดินทางมาเชียงใหม่ด้วยกันตามลำพังบรรยากาศของงานเลี้ยงเป็นไปอย่างอบอุ่นและเป็นกันเองจริงๆ พี่สาวที่รักทั้งสองอย่างภัคธีมาและธรินดาต่างแสดงความยินดีกับน้องสาว ที่แม้ต้องเผชิญกับความร้ายกาจของรังสิมันต์ เพราะความเข้าใจผิดมามากมาย แต่ในที่สุดเธอก็เ
ตะวันพ่ายจันทร์ บทที่ 107
บทที่ 107“คนร้ายกาจ” จันทริกาต่อว่าคนเจ้าแผนการเบาๆ ไม่ใช่เพราะโกรธเคือง แค่รู้สึกว่าตัวเองไม่เคยชนะเขาเลย แต่แท้จริงแล้วเขาต่างหากล่ะที่พ่ายแพ้ต่อเธอ พ่ายแพ้แบบยอมสยบแทบเท้า ยอมแบบราบคาบหมดทุกอย่าง“ที่ต้องร้ายก็เพราะรักมาก อยากชดเชยความผิดของตัวเอง แบบนี้จันทร์ยังจะใจแข็งกับพี่ได้ลงคออีกเหรอ” เขาใช้ทั้งลูกล่อลูกชน เพื่อให้เธอยอมโอนอ่อนผ่อนตาม ขณะที่รถยังคงแล่นไปเรื่อยๆ และเข้าใกล้ที่ว่าการอำเภอเข้าไปทุกที“จันทร์ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วใช่ไหมคะ”“ครับไม่มีแล้ว เพราะทางนี้คือทางที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคนและลูก หลังจดทะเบียนกันแล้ว พี่ก็จะจัดงานแต่งงานด้วย โอเคไหม”“ไม่จัดไม่ได้เหรอคะ จันทร์ไม่ชอบพิธีรีตรองอะไรแบบนั้นหรอก อีกอย่างจันทร์เคยอยู่ในฐานะน้องเมียมาก่อน จันทร์กลัวพี่ตะวันจะเสื่อมเสียค่ะ” คราวนี้จันทริกาพูดด้วยเหตุผล เพราะเป็นห่วงชื่อเสียงของเขาจริงๆ ไหนจะญาติๆ และคนรอบข้างอีก เธอเชื่อว่าต้องมีคนติฉินนินทาแน่ สำหรับเธอนั้นเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงมากมาย แต่สำหรับเขามันไม่ใช่ เขาเป็นนักธุรกิจ มีชื่อเสียง มีสังคม เรื่องนี้มันอาจทำให้เขามัวหมอง“จันทร์ไม่ได้มีความเก
You may also like
Hot Love ของรักท่านประธาน
ณดารินทร์309.7K viewsหนุ่มหล่อคนไหนจะคว้าใจเธอ
ดั่งสายน้ำ84.1K viewsพ่ายรักคุณสามี
ราชินีหิมะ122.8K viewsรักร้ายจอมทระนง
หิมะที่ปลิดปลิว339.0K viewsกับดักรักลวงใจท่านประธาน
นักเขียน สองแง่สามง่าม76 viewsเมียอุ้มสม
พราวนภา104 viewsกลับมาครั้งนี้ฉันจะไม่มีสามีชั่วช้า
Goldberry228 viewsMy Husband เมื่อคุณสามีบอกไม่รัก
ไรท์ มุนิน2.0K views
